Geloofstaal te abstract

[GerefGemeente-lid]

wijlen ds Oosten die zei in een interview (in vrije bewoording weergegeven door schrijver dezes)

Ik heb ook m'n duistere momenten (Godverlatenheid, zondigheid, etc.) maar daar weet de Heere van.
Voor de buitenwereld zal ik enkel goed praten van de Heere

wat ik er mee zeggen wil, tuurlijk zal je in uiterst intieme kring ook de moeilijke kanten van het geloof bespreken kunnen.
waar de schrijver van het artikel tegenaan loopt is dat als dit de boventoon gaat voeren naar de buitenwacht, of dat het bij algemene stellingen blijft, dat het geen nodigend karakter zal hebben om enkel in het duister en de onzekerheid te blijven hangen.
Zoals GG Lid doet b.v., dan stoot je af, ik zie dan meer heil hoe b.v. Dankers met z'n kleindochter omgaat:

https://www.digibron.nl/viewer/collecti ... c5e34a987f

Waar ik op doelde zijn mensen die altijd alleen maar over de verlossing en de dankbaarheid spreken en waarbij het lijkt alsof men van ellende nog nooit gehoord heeft of niet wil horen. Dat zie je hier op het forum ook. En als je dan probeert door te vragen wordt dit als argument gegeven. Zondag 1 spreekt van drie zaken. Dus laten wij dat dan ook maar doen en nooit en te nimmer het stuk van de ellende overslaan. Want dat is een bedrieglijke weg voor de toehoorders.

in de prediking of in het getuige zijn richting de wereld / jeugd?
Ik zeg niet dat we dit moeten overlsaan, verre van. maar we moeten er ook niet in blijven steken. We moeten vooral laten zien hoe goed het is om met de Heere te leven en om hem te dienen! En ja daar zal je eigen ellendigheid steeds meer gaan tegenstaan, maar dat bepraat je liever met de Heere dan dat je het aan de grote klok hangt toch?

Zeker moet je er niet in blijven hangen. Maar juist mensen die worstelen met hun zonden en ellenden mag je ook wijzen op het feit dat dit door iedereen ervaren wordt, het zij in meer of mindere mate. Want anders raken we de Bijbelse grondslag van ellende - verlossing - dankbaarheid kwijt. En dat gebeurt al veel te veel en veel te vaak.

[Posthoorn]

Het gaat erom dat Gods verlossingsplan gewoon heel 'basic' aan het hart van mensen wordt gelegd. In de preek, maar ook op catechisatie en in de persoonlijke omgang met de mensen. Dát is mijns inziens het medicijn tegen datgene wat Jan de Wit aantreft.
In onze kring focussen we zó op de toepassing dat we vergeten wát er nu eigenlijk toegepast moet worden. Is dat niet het probleem?

[Thea]

Ik herken wat GGlid schrijft. Ook in het bespreken van 'ellende' kan een bepaalde vreugde liggen. Want het is een droefheid naar God, die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid.

[Bertiel]

Zeker moet je er niet in blijven hangen. Maar juist mensen die worstelen met hun zonden en ellenden mag je ook wijzen op het feit dat dit door iedereen ervaren wordt, het zij in meer of mindere mate. Want anders raken we de Bijbelse grondslag van ellende - verlossing - dankbaarheid kwijt. En dat gebeurt al veel te veel en veel te vaak.

Zou je die niet beter op Christus kunnen wijzen?

[Bertiel]

Ik herken wat GGlid schrijft. Ook in het bespreken van 'ellende' kan een bepaalde vreugde liggen. Want het is een droefheid naar God, die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid.

Nee, bijbelse vreugde is er enkel in Christus

[Thea]

@Posthoorn, bedoel je met Gods verlossingsplan ook het preken van het stuk van de ellende? Dan ben ik het met je eens. Als je bedoelt 'de verlossing en dankbaarheid' mis ik een wezenlijk stuk van de bekering.

[Mannetje]

Ik herken wat GGlid schrijft. Ook in het bespreken van 'ellende' kan een bepaalde vreugde liggen. Want het is een droefheid naar God, die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid.

In het bespreken van ellende zondermeer ligt absoluut geen vreugde. In het bespreken hoe deze ellende brengt aan de voeten van een genadig God, ligt onuitsprekelijke vreugde, omdat Hij in het middelpunt komt te staan.

Dit geldt overigens ook voor het bespreken van verlossing en dankbaarheid. Als dat spreken niet de Heere in het middelpunt heeft staan, is het ten diepste vreugdeloos.

[Thea]

@Bertiel, stel je de ellendekennis dan los van de verlossing? Dat hoort toch in dezelfde keten van het heil?

[GerefGemeente-lid]

Zeker moet je er niet in blijven hangen. Maar juist mensen die worstelen met hun zonden en ellenden mag je ook wijzen op het feit dat dit door iedereen ervaren wordt, het zij in meer of mindere mate. Want anders raken we de Bijbelse grondslag van ellende - verlossing - dankbaarheid kwijt. En dat gebeurt al veel te veel en veel te vaak.

Zou je die niet beter op Christus kunnen wijzen?

Zeker, maar wel daarna.

Het heenwijzen naar Jezus Christus als Verlosser en Middelaar sluit het wijzen op de noodzakelijkheid van de kennis van onze ellende en verlorenheid voor God én de eis van de dankbaarheid die men Gode voor de verlossing schuldig is niet uit.

[Bertiel]

een voorwaardelijk evangelie dus?

Ik lees bij de b.v. een Maccheyne, of recent in het stuk van ds Doornebal dat ook de mensen die niet hun zonden kennen, hard en verhard zijn, ook gewezen moeten worden op Christus

[Posthoorn]

@Posthoorn, bedoel je met Gods verlossingsplan ook het preken van het stuk van de ellende? Dan ben ik het met je eens. Als je bedoelt 'de verlossing en dankbaarheid' mis ik een wezenlijk stuk van de bekering.

Ja, natuurlijk. Maar niet in de zin van: je moet je ellende kennen. Nee, je moet iemand aanzeggen dat hij ellendig ís. Dat hij een zondaar is die met zijn rug naar God toe staat. Maar dat God voor een oplossing gezorgd heeft door Zijn Zoon te zenden, etc.

[Thea]

Zeker! Vraag me alleen af of iemand die je ellende concreet aanwijst, altijd geaccepteerd wordt.

[Johann Gottfried Walther]

Het gevaar, van vreugde in zondekennis, kan zelfs een grote list van de hel zijn!
Want buiten Christus is het niets,
buiten Jezus is geen LEVEN, maar een eeuwig zielsverderf, maar toch zie je hier op het forum steeds maar weer zondekennis zonder het tot Christus lijdt,
dit is omdat men houdbare zondekennis heeft, mensen die echte zondekennis hebben, door Gods Geest gewerkt, die zullen zeer spoedig naar Christus vluchten.
Al die wegen en dat weghouden van Christus is een list van de duivel,
want eerst dit en dan dat....
men graaft een sloot om het kruis van Jezus Christus, stort daar zwavel in en steekt deze aan, omdat mensen zo door het vuur, naar Christus moeten...
maar nee,
elk mens is van nature op weg naar de HEL, een verdoemelijk zondaar...maar nee vele geloven het niet, maar praten maar en praten maar en zeggen anderen zo MOET het gaan hoor?!

MAAR ZELF GAAN ZE DE WEG TOT CHRISTUS NIET!

De weg naar de hel ligt geplaveid met goede voornemens, als ik genoeg zondekennis heb dan... als ik maar dit...als ik maar dat... als mijn weg maar was zoals die doorgeleide Christen...ja dan...

en zo maakt men God tot een leugenaar, en verwijdt ten diepste God, want ja, God wil mijn zaligheid niet...

Nee, o ZONDAAR, mag zich niet verschuilen, achter ik mag niet, nee u wilt niet, en als u vandaag verloren gaat, is dat omdat u volhardt in uw zonden, want u blijft u verzetten tegen God en Zijn Christus.

[GerefGemeente-lid]

een voorwaardelijk evangelie dus?

Ik lees bij de b.v. een Maccheyne, of recent in het stuk van ds Doornebal dat ook de mensen die niet hun zonden kennen, hard en verhard zijn, ook gewezen moeten worden op Christus

Nee.

Ik stel nergens voorwaarden. Maar iemand die alleen spreekt over de verlossing zonder daarbij te vertellen waarvan hij of zij verlost is, is bedrieglijk de zaken aan het voorstellen.

De noodzakelijkheid van de kennis van ons ellende en verlorenheid is nodig om aan onze zonde en doemwaardigheid ontdekt te worden.

Als we de ellende losmaken van de verlossing en de dankbaarheid bedriegen we anderen en misschien ook wel onszelf. Dus ik ben daar heel erg beducht voor.

[Cyrillus]

een voorwaardelijk evangelie dus?

Ik lees bij de b.v. een Maccheyne, of recent in het stuk van ds Doornebal dat ook de mensen die niet hun zonden kennen, hard en verhard zijn, ook gewezen moeten worden op Christus

Nee.

Ik stel nergens voorwaarden. Maar iemand die alleen spreekt over de verlossing zonder daarbij te vertellen waarvan hij of zij verlost is, is bedrieglijk de zaken aan het voorstellen.

De noodzakelijkheid van de kennis van ons ellende en verlorenheid is nodig om aan onze zonde en doemwaardigheid ontdekt te worden.

Als we de ellende losmaken van de verlossing en de dankbaarheid bedriegen we anderen en misschien ook wel onszelf. Dus ik ben daar heel erg beducht voor.

Ik vraag me af of je uit de voeten kunt met een gelijkenis als die van een licht (niet) onder de korenmaat.