Romeinen

[Posthoorn]

Ik ben nu in de brief aan de Romeinen aan het lezen. Ik vind het moeilijk om in Paulus' gedachtegang in te komen. Weet iemand goed boek over Romeinen?

[DDD]

Zou het niet helpen als je het eens in een andere vertaling leest? Ik vind het een van de duidelijkst opgebouwde bijbelboeken.

[newton]

Mag ik Keller nog aanraden? :-)

[Bertiel]

ik zou graag nog eens zien dat de boeken van Lloyd-Jones hierover vertaald zouden worden

[parsifal]

Ik vind "De Bijbel spreekt vandaag" serie altijd wel informatief
https://www.bol.com/nl/nl/p/de-bijbel-s ... 006580170/
en John Stott is altijd erg helder. Er zijn natuurlijk meer diepgravende commentaren op theologisch niveau, maar voor begrip van opbouw etc is Stott zeker genoeg.

De commentaren van Douglas Moo worden over het algemeen hoog aangeschreven als je van zwaardere theologische kost houdt.

[Charles]

https://www.kingcomments.com/nl/bijbelstudies/Rm

[Posthoorn]

Ik vind "De Bijbel spreekt vandaag" serie altijd wel informatief
https://www.bol.com/nl/nl/p/de-bijbel-s ... 006580170/
en John Stott is altijd erg helder. Er zijn natuurlijk meer diepgravende commentaren op theologisch niveau, maar voor begrip van opbouw etc is Stott zeker genoeg.

De commentaren van Douglas Moo worden over het algemeen hoog aangeschreven als je van zwaardere theologische kost houdt.

Van Stott heb ik het boek 'Uitdagingen'. Het hoeft niet per se heel zwaar en diepgravend te zijn, maar het gaat er juist om te kunnen lezen wat er echt staat. Stott is dan idd. wellicht een goede optie.

Edit> Ik zag dat die erg dik is. Daar begin ik dan maar niet aan.

[Mannetje]

Boek van ds. Uitslag?

[-DIA-]

Ik zou gewoon de Kanttekeningen en Matthew Henry raadplegen. Om in Paulus' gedachtegang te komen zal niet altijd meevallen. Daarvoor zou je zeker de grondtaal moeten kennen.
Ik hoorde pas een preek van 'de dienstmaagd en de vrije' en Hagar, Sara, Ismaël, Izak..
Hoe kwam Paulus erop om de Wet en het Evangelie te vergelijken met
Izak en Ismaël
Sara en Hagar
Die jongens hadden dezelfde vader, maar niet dezelfde moeder.
Dit zijn dingen die een andere beduiding hebben.... het zijn allegorieën.
Luther zegt in de verklaring van de Galatenbrief over allegorieën: De allegorieën brengen in de theologie geen onomstotelijke bewijzen tot stand, maar als afbeelding verfraaien en verduidelijken zij een zaak.
Voorbeeld: Het boek Ruth is een allegorie.... althans, dat wordt onder ons bepreekt als een allegorie. Dan zien we hoe een vrouw uit een heidens land tot een huwelijk komt met een man uit Israël, Boaz. Dan zeggen wij, zoals Ruth aan Boaz kwam, zo komt de Kerk aan Christus. We moeten Ruth niet allerlei geestelijke zaken laten beleven, want daar gaat het niet over. Daar gaat het niet over in het boek Ruth. Daar gaat het eenvoudig over hoe een huwelijk tot stand kwam tussen een heidense vrouw en een Israëlitische man, waaruit dat geslacht uiteindelijk Christus wordt geboren. Dat is de hoofdinhoud van het boek Ruth.

Ook hier, een allegorie: Paulus neemt het beeld van het huwelijk van Abraham en Sara, de zoon van de beloftre, Hagar die tussenbeide komt. Paulus ziet daar onderwijs in. Hij ziet daar een voorbeeld in over het onderwijs waar hij mee bezig is.
Paulus heeft in het voorgaande op een leerstellige wijze aangeven het verschil tussen Wet en Evangelie, werkverbond, genadeverbond, hoe een zondaar aan de Christus komt. Hier geeft dan Paulus door een vergelijking aan: het voorbeeld van Abram en Sara. Hem komt dan een voorbeeld voor de aandacht. Dan zegt hij: dat zijn dingen die een andere beduiding hebben. In de grondtaal blijkt dan te staan: dingen die allegorieën zijn.
Als het dan gaat over Hagar en Sara, zegt Paulus:
Deze zijn de twee verbonden:
Werkverbond, Hagar en Genadeverbond, Sara.
Uit welke vrouw is nu de beloofde zoon, Izak geboren?
Door het werkverbond (Hagar?)
of door het genadeverbond? (door Sara).
Hier zien we de zaak, en daarachter zien we de vraag:
Hoe komt de Christus voort in het hart van een verloren zondaar.
Dan de vraag: Hoe komt Paulus aan deze beeldspraak?
Ismaël is naar het vlees geboren, uit vleselijke overleggingen.
Izak ik naar de belofte, uit het genadeverbond geboren
Hierachter: Hoe komt Christus tot de ziel?
Hoe wordt Christus voortgebracht in het leven van een verloren zondaar?
Langs het pad van het werkverbond of langs het pad van het genadeverbond?
Nog dieper: Als wij zeggen dat wij de Christus kennen, is het dan een Ismaël of is het Izak?
Diepe vragen die dringen tot een diepgaand zelfonderzoek.
Is het een Izak of is het een Ismaël?
Veertien jaar lang heeft Abram gemeend dat Ismaël de beloofde zoon was.
Maar als dan in de weg van het wonder Izak geboren wordt, dan komt Abraham erachter dat het niet Ismaël is maar Izak.
Dan probeert Abraham nog drie jaar de zaken bijeen te houden: Izak en Ismaël onder één dak te behouden.
Totdat de Heere het op de spits laat komen, en het van tweeën één gaat worden.
De zoon der dienstmaagd moet eruit. (dus eigen werk en Gods werk kunnen niet samen gaan)

Dan de vraag waarom het hier nu gaat om te verstaan hoe Paulus tot deze beeldspraak kwam. Deze allegorie dus?
Zeer waarschijnlijk omdat de Sinaï, de berg Gods, in het Arabisch dezelfde naam draagt als de slavin van Sara.
Sinaï = in het Arabisch Agar.
Galaten 4:25 met de kanttekening geeft hier wel licht op. Maar dan is het wel noodzaak deze erbij te lezen.

Want dit, namelijk Hagar, is Sinaï, een berg in Arabië, en komt overeen met Jeruzalem dat nu is, en dienstbaar is met haar kinderen.
1 Dat is, dit verbond, hetwelk door Hagar is afgebeeld. Of: dit woord Hagar.
2 Dat is, wordt ook genaamd Sinaï. Want de berg dien wij noemen Sinaï, wordt, als sommigen menen, van de Arabieren genaamd Hagar, en daarvan worden ook de Arabieren Hagarenen genaamd, 1 Kron. 5:10, 19. Ps. 83:7. Of: is een afbeelding van Sinaï, en van het verbond der wet, dat op den berg Sinaï gegeven is. verwijsteksten
3 Dat is, gelegen in de woestijn van Arabië, waarheen Hagar met haar zoon Ismaël gevlucht is, als zij uit het huis van Abraham was gedreven, en heeft hem aldaar een Egyptische huisvrouw gegeven, Gen. 21:14, 20, 21. verwijsteksten
4 Namelijk hetzelve verbond, dat is, heeft een gelijkenis en enigheid.

Deze beeldspraak zou zonder deze kennis moeilijk verstaan worden. Daarom is het ook een voorrecht, hoewel vanzelf niet noodzakelijk, om de grondtalen te kennen.

Bron: preek van ds. Huijser over Galaten 4:30
Ik bedoel te zeggen de gedachtegang van Paulus kunnen we zonder verklaring in onze taal niet begrijpen. Wel staat er de verklaring in vers 25. Maar dan moeten we wel aandachtig lezen en het verband goed in het oog houden.

[refomart]

Een korte gedachtenlijn eveneens uit een preek.

Het is een zware zaak, om de gerechtigheid Gods te prediken, om de gerechtigheid, die uit geloof is, te handhaven.

Heeft men bewezen, dat alleen de uit geloof rechtvaardige leeft (blijft) (Rom. 1 : 17), zo komt aanstonds de duivel met zijn joods leven, dat heden ten dage de naam "christelijk" draagt. Heeft men dan aangetoond, dat zulk een leven voor God niets te beduiden heeft, om daardoor gerechtvaardigd te zijn (Hoofdst. 2: 9.), zodat het bij alle schijn van heiligheid vol ongerechtigheid is; heeft men dit bewezen, en dies opnieuw bevestigd, dat de mens alleen door het geloof (woordelijk: aan geloof) gerechtvaardigd wordt, zonder de werken der Wet, (Hoofdst. 3: 28). dan is het: "gij doet de Wet te niet". (Hoofdst. 3: 31.)
Heeft men nu alweer met voorbeelden bevestigd, dat men dat niet doet, als men predikt, dat God goddelozen rechtvaardigt, en dat een alzo gerechtvaardigde de Wet eerbiedigt en doet, wanneer hij bij deze gerechtigheid volhardt (Hoofdst. 4: 22), dan is de duivel weer opnieuw met zijn verkeerde uitlegging der Wet bij de hand. Heeft men nu aangetoond, dat de dood, d.i. het afzijn van God, reeds
lang bestond, voordat er een Wet gegeven werd, en dat dus de Wet niet te volbrengen is, wijl niemand, die in de dood ligt, haar volbrengen kan (Hoofdst. 5: 14.) en er bijgevolg niets anders overblijft, dan de genade, de genade van een enige Mens, t.w. Christus Jezus, en de gave dezer genade, en dat door Hem de genade heerst door de gerechtigheid ten eeuwigen leven (Vs. 15-21), dan komt de duivel weer en zegt: "Dat is een mooie leer, daarbij kan men in zijne zonden blijven". (Hoofdst. 6: 1.) Heeft men nu bewezen: met Hem zijn wij begraven, met Hem zijn wij opgewekt, alzo hebben wij ons Gode voor te stellen, dan heet het weer: "Nu ja, maar daarbij kan men toch blijven zondigen" (Vs. 15); heeft men nu bewezen dat de zaak zo niet staat, maar dat juist de genade een vrucht is tot heiligmaking, en eeuwig leven met zich brengt (Vs. 22), zo is het toch weer: "Maar wat zal dan de Wet?" (Hoofdst. 7: 1.)
En heeft men nu zijn hart geheel uitgestort en eerlijk uit eigen ervaring gezegd, wat voor mensen wij dan toch eigenlijk zijn, en hoe wij ons gedragen, hoe de Wet heilig is, dat echter onze zonde het ons onmogelijk maakt de Wet te volbrengen, en dat wij ons derhalve alleen aan Christus moeten houden opdat wij alzó Gode vruchten dragen, dan is het toch weer: "maar, hoe schikt gij u dan in de zonde, de zonde is toch met dat al niet weg, dus zijt gij dan toch nog niet gerechtvaardigd voor God?" (Hoofdst. 8: 1.) Daar volgt nu dit antwoord: "Neen, wij schikken ons in de zonde niet, maar doordien wij de gerechtigheid Gods belijden, en ons aan de genade van Christus houden, zo helpt Hij er ons door, zo geeft Hij ons de overwinning in Zichzelf; daarenboven heeft Hij ons Zijn Geest, de Trooster, gegeven; wij gevoelen deze ellende zeer goed, wij zijn ook daarin geenszins tevreden, immers het gaat ons om gerechtigheid, en wij begeren doorgeholpen te worden; daarbij worden wij gedurig onze volslagen onmacht gewaar; de Geest echter, de Geest van Christus, komt onze zwakheden te hulp (Vs. 18-27) en zo doen wij voortdurend de ervaring op:
Hoe zonde, ellende en zware druk,
Slechts middlen zijn tot waar geluk,
En 't eeuwig heil verhogen!

En daar Hij wil, dat zij in Hem de volmaaktheid hadden, zo heeft Hij hen ook te voren daartoe verordineerd, het beeld gelijkvormig te worden; welk beeld? het beeld, uit hetwelk zij uitgegaan waren? neen, het beeld Zijns Zoons gelijkvormig. En als Hij hen daartoe te voren heeft verordineerd, dat zij Dien gelijkvormig zouden zijn, zo spreekt het vanzelf, dat hun alle dingen moeten medewerken ten goede, want God zal Zijn doel, dat Hij Zich met Zijne armen en ellendigen heeft voorgesteld te bereiken, niet missen, er moge dan ook tussenkomen wat er wil; dewijl Hij hen te voren verordineerd heeft het beeld Zijns Zoons gelijkvormig te zijn, zo zal Hij alles daartoe dienstig doen zijn.
Hij bezoekt ons met Zijne genade, wanneer Zijn Woord tot ons komt; Zijn Woord is een bekendmaking van Zijn voornemen: "Ik heb u van eeuwigheid gekend, en gelijk Ik u geroepen heb, zo wil Ik u ook gerechtvaardigd hebben, en gelijk Ik u gerechtvaardigd heb, zo wil Ik u ook verheerlijken!" (Rom. 8: 29, 30.)

[Posthoorn]

Kohlbrugge, vermoed ik. Niet de eenvoudigste schrijver om je aan te oriënteren.

[DDD]

Maar het is nu juist zo dat de Romeinenbrief helemaal niet zulke voor onze oren vreemde redeneringen kent. Dat is in de Galatenbrief heel anders.

De Romeinenbrief is mijns inziens helemaal niet zo ingewikkeld. Daarom verbaas ik me een beetje over de vraag van Posthoorn.

[refomart]

Kohlbrugge, vermoed ik. Niet de eenvoudigste schrijver om je aan te oriënteren.

Het is inderdaad Kohlbrugge. De geciteerde tekst komt uit een preek zoals die is uitgesproken voor de gemeente. Moeilijk lijkt het mij daarom niet. Je vraag was overigens heel concreet om wat handvatten om in te komen in de gedachtegang van Paulus. Dit leek met die vraag te beantwoorden.
Overigens geven de meeste Bijbelverklaringen voorafgaand aan de uitleg vaak een algemene beschouwing die inzicht biedt op de gevolgde algemene lijn. Die van Luther (Reformata.nl) en Calvijn kan ik daarvoor aanbevelen.

[Posthoorn]

Maar het is nu juist zo dat de Romeinenbrief helemaal niet zulke voor onze oren vreemde redeneringen kent. Dat is in de Galatenbrief heel anders.

De Romeinenbrief is mijns inziens helemaal niet zo ingewikkeld. Daarom verbaas ik me een beetje over de vraag van Posthoorn.

Nu, om wat meer concreet te worden, bijv. de tekst: Abraham geloofde God en het werd hem tot rechtvaardigheid gerekend.

Wat Abraham geloofde lijkt niet rechtstreeks met de verzoening en rechtvaardigmaking in verband te staan.

Ook lijkt het alsof het geloof zelf hier de grond van de rechtvaardigmaking is. Terwijl dat juist als een remonstrantse gedachte wordt gezien.

Edit> De kanttekeningen geven hier overigens een mooie verklaring, waarvan ik ook denk dat die juist is. Maar omdat Paulus zelf niet alles uitlegt, wordt het soms moeilijk de lijn in zijn betoog te volgen.

[Valcke]

Maar het is nu juist zo dat de Romeinenbrief helemaal niet zulke voor onze oren vreemde redeneringen kent. Dat is in de Galatenbrief heel anders.

De Romeinenbrief is mijns inziens helemaal niet zo ingewikkeld. Daarom verbaas ik me een beetje over de vraag van Posthoorn.

Nu, om wat meer concreet te worden, bijv. de tekst: Abraham geloofde God en het werd hem tot rechtvaardigheid gerekend.

Wat Abraham geloofde lijkt niet rechtstreeks met de verzoening en rechtvaardigmaking in verband te staan.

Ook lijkt het alsof het geloof zelf hier de grond van de rechtvaardigmaking is. Terwijl dat juist als een remonstrantse gedachte wordt gezien.

Edit> De kanttekeningen geven hier overigens een mooie verklaring, waarvan ik ook denk dat die juist is. Maar omdat Paulus zelf niet alles uitlegt, wordt het soms moeilijk de lijn in zijn betoog te volgen.

- Abraham geloofde de beloften van God zonder enig voorbehoud. Dat is een kenmerk van het zaligmakende geloof. Dat wil niet per se zeggen dat Abraham tóén pas geloofde tot zaligheid. De apostel gebruikt het geloof van Abraham als een voorbeeld en illustratie van het zaligmakende geloof. Daarnaast was het trouwens ook het geloof van het zaad, niet alleen met kleine letter, maar Zaad met hoofdletter. Christus Zelf verklaart ons dat Abraham Hem verwacht en gezien heeft in het geloof.
- Het woord 'rekende' is essentieel. Het was een toegerekende gerechtigheid, niet een in Abraham hangende gerechtigheid. Het geloof is geen grond, maar middel. Dat verdraagt zich zeer goed met de manier hoe de apostel zich uitdrukt.
- De rechtvaardigingsleer wordt anders zeer duidelijk in bv. Romeinen 3, het tweede gedeelte, geleerd. Romeinen 4 over Abraham is daarvan een illustratie. Deze illustratie dient tot bevestiging van de leer, die de apostel reeds in hoofdstuk 3 heeft laten horen. Romeinen 4 moet dus wel gelezen worden in de context van Romeinen 3 (en daarna Romeinen 5, enzovoort).
- Maar goed, dit zijn antwoorden die je natuurlijk zelf ook kent. Toch dacht ik dat het goed was om het nog eens te noemen.