"Nadere weldaden" in de prediking GG

[Marco]

De discussie gaat gelukkig niet over het herkennen van Ad. Als hij het niet zo bedoelde is dat alleen maar mooi.

Wel jammer dat door allerlei zijsporen de discussie van dit onderwerp al ergens in de tweede pagina verzand is in wat stekeligheden die er niet zo toe lijken te doen - uitzonderingen daargelaten. Want het gaat wel degelijk over een belangrijk thema, waar velen mee worstelen.

[pierre27]

De discussie gaat gelukkig niet over het herkennen van Ad. Als hij het niet zo bedoelde is dat alleen maar mooi.

Wel jammer dat door allerlei zijsporen de discussie van dit onderwerp al ergens in de tweede pagina verzand is in wat stekeligheden die er niet zo toe lijken te doen - uitzonderingen daargelaten. Want het gaat wel degelijk over een belangrijk thema, waar velen mee worstelen.

Ik lees in de afgelopen 12 pagina's tal van mooie voorbeelden en uitleggingen, dus daar ontbreekt het niet aan. Het ging mij in mijn antwoord hierboven erom dat jij vindt dat Ad afleidt van de discussie zelf terwijl bijvoorbeeld met het aangehaalde stuk van Ds Doornenbal Ad een bijdrage levert aan het gesprek over standen in het genadeleven en de leer van de rechtvaardigmaking die in dit topic ook aan bod komen. Dan concludeer ik voorzichtig dat je het inhoudelijk gewoon niet met Ad eens bent, dat is wat anders als zou Ad drempels opwerpen of niet over onnodige drempels willen/kunnen heenstappen.

[Marco]

De discussie gaat gelukkig niet over het herkennen van Ad. Als hij het niet zo bedoelde is dat alleen maar mooi.

Wel jammer dat door allerlei zijsporen de discussie van dit onderwerp al ergens in de tweede pagina verzand is in wat stekeligheden die er niet zo toe lijken te doen - uitzonderingen daargelaten. Want het gaat wel degelijk over een belangrijk thema, waar velen mee worstelen.

Ik lees in de afgelopen 12 pagina's tal van mooie voorbeelden en uitleggingen, dus daar ontbreekt het niet aan. Het ging mij in mijn antwoord hierboven erom dat jij vindt dat Ad afleidt van de discussie zelf terwijl bijvoorbeeld met het aangehaalde stuk van Ds Doornenbal Ad een bijdrage levert aan het gesprek over standen in het genadeleven en de leer van de rechtvaardigmaking die in dit topic ook aan bod komen. Dan concludeer ik voorzichtig dat je het inhoudelijk gewoon niet met Ad eens bent, dat is wat anders als zou Ad drempels opwerpen of niet over onnodige drempels willen/kunnen heenstappen.

Het vreemde is dat ik het met Ad wél eens ben, als ik naar zijn eerste bijdragen in dit topic kijk. Daarom snap ik de verwijzing die hij op een gegeven moment doet naar het losbandige leven van de tegenstanders ook niet. Daarin gaat hij net even verder dan in het aangehaalde stuk, en dat blijf ik jammer vinden.

Maar wat mij betreft genoeg daarover (ben er nou alweer mee bezig...).

Je spreekt van 12 pagina's met mooie voorbeelden en uitleggingen. Toch mis ik de kern van het onderwerp: gaat het om nadere weldaden, of gaat het om meer? Want als het om nadere weldaden gaat ('nice to haves' werden ze ergens genoemd), dan horen ze niet zonder meer bij het leven van de gelovige. Maar dan klopt óf mijn beeld niet van wat er met deze weldaden wordt bedoeld, en hoe dat samenhangt met andere elementen (en daar ben ik dan duidelijk niet de enige in, gezien die 12 pagina's), óf er is meer aan de hand.

[pierre27]

De discussie gaat gelukkig niet over het herkennen van Ad. Als hij het niet zo bedoelde is dat alleen maar mooi.

Wel jammer dat door allerlei zijsporen de discussie van dit onderwerp al ergens in de tweede pagina verzand is in wat stekeligheden die er niet zo toe lijken te doen - uitzonderingen daargelaten. Want het gaat wel degelijk over een belangrijk thema, waar velen mee worstelen.

Ik lees in de afgelopen 12 pagina's tal van mooie voorbeelden en uitleggingen, dus daar ontbreekt het niet aan. Het ging mij in mijn antwoord hierboven erom dat jij vindt dat Ad afleidt van de discussie zelf terwijl bijvoorbeeld met het aangehaalde stuk van Ds Doornenbal Ad een bijdrage levert aan het gesprek over standen in het genadeleven en de leer van de rechtvaardigmaking die in dit topic ook aan bod komen. Dan concludeer ik voorzichtig dat je het inhoudelijk gewoon niet met Ad eens bent, dat is wat anders als zou Ad drempels opwerpen of niet over onnodige drempels willen/kunnen heenstappen.

Het vreemde is dat ik het met Ad wél eens ben, als ik naar zijn eerste bijdragen in dit topic kijk. Daarom snap ik de verwijzing die hij op een gegeven moment doet naar het losbandige leven van de tegenstanders ook niet. Daarin gaat hij net even verder dan in het aangehaalde stuk, en dat blijf ik jammer vinden.

Maar wat mij betreft genoeg daarover (ben er nou alweer mee bezig...).

Je spreekt van 12 pagina's met mooie voorbeelden en uitleggingen. Toch mis ik de kern van het onderwerp: gaat het om nadere weldaden, of gaat het om meer? Want als het om nadere weldaden gaat ('nice to haves' werden ze ergens genoemd), dan horen ze niet zonder meer bij het leven van de gelovige. Maar dan klopt óf mijn beeld niet van wat er met deze weldaden wordt bedoeld, en hoe dat samenhangt met andere elementen (en daar ben ik dan duidelijk niet de enige in, gezien die 12 pagina's), óf er is meer aan de hand.

Dank voor deze constructieve posting, het topic heet inderdaad '' Nadere weldaden'' in de prediking GG. Er zijn best wat voorbeelden gegeven van nadere weldaden. Wat mijns inziens het probleem bij al dergelijke topics is dat je al vrij gauw gaat verzanden in de standaard voor's en tegen's van de prediking in de GG. Dat is te voorkomen door zulke topics niet exclusief op te hangen aan de GG maar gewoon breder. Of daarmee het doel van de opsteller van het topic mee bereikt wordt weet ik niet maar daar zie ik wel wat in.

[Tiberius]

Nee, als je de startposting leest niet, in ieder geval.

[Ad Anker]

Nee, als je de startposting leest niet, in ieder geval.

Die is ook wat vaag geformuleerd, vind ik. Waar gaan we precies over praten?

[Tiberius]

Nee, als je de startposting leest niet, in ieder geval.

Die is ook wat vaag geformuleerd, vind ik. Waar gaan we precies over praten?

... vroeg hij, na 13 pagina's.

[TSD]

(...)

Je moet het dus echt lezen vanuit de beleving van een kind van God, anders gaat dit een geheel eigen en verkeerd leven leiden.

Ok, dank voor je heldere uitleg.

Waar ik nog wel mee zit: niet ieder kind van God ervaart dit op deze manier. Dus we kunnen dit niet als 'norm' gaan nemen. Maar ik denk dat je dat ook bedoeld als je zegt dat het een eigen leven gaat leiden?

Ik bedoelde vooral dat die term dan een uitleg gaat krijgen die oorspronkelijk nooit is bedoeld, we gaan die term dan dogmatiseren en dan kom je inderdaad in de problemen als je naar de Bijbel kijkt.

Wat betreft je laatste zin: Ik geloof wel dat het Gods gewone weg is dat iemand niet meteen tot de volle zekerheid van het geloof komt, dat wil niet zeggen dat er geen uitzonderingen kunnen zijn, zeker niet (die zijn er, dat geloof ik). In de prediking is daar weinig oog voor. Tegelijkertijd, pak je bijv. Brakel (die op dit punt juist vaak wordt aangehaald), dan vind ik het wel treffend dat hij met slechts enkele zinnen aangeeft hoe verschillend de Heilige Geest kan werken, vervolgens aangeeft wat Gods gewone weg is en vervolgens dát dan heel erg gaat uitdiepen.

Ik geloof aan de ene kant dat er kernpunten zijn waar ieder kind van God 'langs' komt. Aan de andere kant, het geloof wordt aan de vruchten gekend. Als iemand zegt Jezus als Zaligmaker te kennen, en je mag een leven in de tere vreze des Heeren zien, dan vind ik dat wij persoonlijk daarbij geen vragen mogen stellen en zelfs niet hebben, ook al begrijpen wij de weg tot geloof niet. Als het 'recht' ligt, dan wil je die vragen ook niet hebben. Wat dat betreft kan ik me helemaal vinden in die puntjes die Eilander eerder in dit topic heeft opgeschreven.

[TSD]

Er is een toevluchtnemend geloof, waarbij de zondaar toevlucht neemt tot Christus, maar (nog) niet de verzekering kent van zijn staat. Op het moment dat het geloof in beoefening is, dan ziet / aanschouwt zo iemand Hem als zijn/haar Zaligmaker. Dan is er vrede, dan is er vrijheid, een vreugde in God, door Christus, een zalig 'mijnen' en op dat moment ligt er niets, geen één zonde, maar tussen hem en God. (En om even gelijk door te gaan op je 2e post: Ik geloof dat zo iemand hier iets beoefend van wat in vraag 21 van Zondag 7 staat verwoord).

Echter, de persoonlijke geloofskennis is nog gering, hij/zij mist de verzegeling waardoor, nadien hij/zij weer gaat zien op zichzelf, op zijn zonden, weer ziet op wie God is, en opnieuw bevreest wordt. Je zonden 'komen terug' en je ondervindt dat je vaste grond mist. Je dacht dat al je zonden uitgewist waren, maar je ondervindt nu dat je schuld op je drukt en je de wetenschap van die vergeving mist. Je hebt geen 'vaste grond' onder de voeten. Dat bedoelden ze vroeger met: De schuld is 'slechts' bedekt. Bedekt dus in de zin van een kleed wat er overheen ligt, waardoor je ze als het ware niet ziet wanneer je op Christus mag zien, maar, omdat je de verzekering / verzegeling daarvan mist in je geweten, je daarna weer op je schuld gaat zien. Het kleed is er weer af, zo zou je zeggen.

Maar als de Heere door Zijn Geest door gaat trekken en je meer gaat leren van wie je bent, vooral wie God is in Zijn rechtvaardigheid, dat je meer helder gaat zien dat er betaald moet worden voor je zonden, dan kom je weer 'naakt' voor God te staan. En dan wordt een heldere 'vrijspraak' nodig in je leven: Het spreken van de Heere wat je vaste grond geeft onder de voeten, dat je weten mag dat jou zonden nu achter Zijn rug zijn geworpen in een zee van eeuwige vergetelheid. Wanneer de Heere dat schenkt en de Heilige Geest dus verzegeld in je geweten dat je zonden vergeven zijn, dan komt die schuld later ook niet meer terug. Dan is er wel strijd, maar dan weet je wat er bestreden wordt. Dát wordt in die 'gewraakte' term bedoeld met 'vergeven'.

Met de term wordt dus bedoeld dat iemand wél in de beoefening van het geloof die vrede in Christus heeft mogen ervaren, maar nog niet de verzegeling kent in zijn geweten van de schuldvergeving.

Je moet het dus echt lezen vanuit de beleving van een kind van God, anders gaat dit een geheel eigen en verkeerd leven leiden.

Dank voor je post.
Ik begrijp nog niet helemaal wat het verschil is tussen geloofsbeoefening en geloofskennis. Wat het verschil is tussen een toevluchtnemend geloof en een verzegeld geloof.
Een waar geloof is een stellig weten of kennis Dat is toch geloofskennis? Dat is toch een verzekering / verzegeling?
Dat het heftig kan worden aangevallen is duidelijk, dat het zicht soms weg kan zijn is ook duidelijk maar ik begrijp niet hoe de zonden dan weer terug zouden kunnen komen, dat het kleed eraf is. Een stellig weten of kennis vergeving der zonden,eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is,
Dat kan ik niet rijmen met elkaar.
Nogmaals, wel dat het aangevallen wordt, dat het zicht weg kan zijn, maar dat de zonden dan terug kunnen komen begrijp ik niet omdat zondag 7 dat tegenspreekt.
Een heldere verzekering begrijp ik wel overigens.

Wat ik bedoel is dat op het moment dat God tot je spreekt, je op Hem mag zien, het geloof in beoefening is en er dus op dat moment een volmaakte vrede is tussen God en je ziel (enz.) maar de geloofskennis van wie God is, Christus en Zijn werk, is nog zo gering. Hierdoor mist de vastigheid en raak je als kind van God die zekerheid kwijt, na een geloofservaring. Je zou denk ik ook kunnen zeggen dat zo iemand niet leeft uit het geloof, maar op het gevoel. Maar ook dan geloof ik dat dit vooral veroorzaakt wordt door gebrek aan geloofs (of zo je wil harte-)kennis van God en Christus.

Ik vond van een GKV professor (B. Holwerda) nog wel een treffend onderscheid tussen een toevluchtnemend geloof en een verzekerd geloof (al kreeg ik het idee dat hij er zelf niet helemaal achter stond, dat vind ik ook wel uit de woorden "een psychisch gebeuren" en blijken en eerder geeft hij ook expliciet aan dat hij in het midden laat hoe je over dit onderscheid zou moeten denken):

Het vertrouwend geloof is het geloof, waarbij men vast verzekerd is van het persoonlijk deel hebben aan den Heere Christus en Zijn heil. Het toevluchtnemend geloof zien we evenwel daar, waar iemand wel om die zekerheid bidt, er vurig naar verlangt, maar momenteel zich toch niet de zaligheid durft toeëigenen. Me dunkt: zo mag ik het wel ongeveer omschrijven.

In de regel ziet men dan het toevluchtnemend geloof als voorstadium van het vertrouwend geloof. Het eerste is aarzelend, onzeker, schroomvallig; het tweede is vast en vrijmoedig. Meestal noemt men nu dat proces, waarbij iemand langzamerhand zijn aarzeling overwint en tot het vaste vertrouwen komt, ‘verzekerd worden’. Verzekerd-worden is dan dus een psychisch gebeuren, waarbij het komt van weinig zekerheid tot veel zekerheid, van het heilbegerig zoeken tot de vrijmoedigheid des geloofs

Ik kan me daar grotendeels in vinden, met dien verstande dat ik wel geloof dat ook in het toevluchtnemend geloof zeer zeker wel bij momenten die zekerheid gevoeld mag worden, ik geloof dat iedere geloofsoefening iets van die zekerheid kent, iets van dat 'ook voor mij'.

[Posthoorn]

Er is een toevluchtnemend geloof, waarbij de zondaar toevlucht neemt tot Christus, maar (nog) niet de verzekering kent van zijn staat. Op het moment dat het geloof in beoefening is, dan ziet / aanschouwt zo iemand Hem als zijn/haar Zaligmaker. Dan is er vrede, dan is er vrijheid, een vreugde in God, door Christus, een zalig 'mijnen' en op dat moment ligt er niets, geen één zonde, maar tussen hem en God. (En om even gelijk door te gaan op je 2e post: Ik geloof dat zo iemand hier iets beoefend van wat in vraag 21 van Zondag 7 staat verwoord).

Echter, de persoonlijke geloofskennis is nog gering, hij/zij mist de verzegeling waardoor, nadien hij/zij weer gaat zien op zichzelf, op zijn zonden, weer ziet op wie God is, en opnieuw bevreest wordt. Je zonden 'komen terug' en je ondervindt dat je vaste grond mist. Je dacht dat al je zonden uitgewist waren, maar je ondervindt nu dat je schuld op je drukt en je de wetenschap van die vergeving mist. Je hebt geen 'vaste grond' onder de voeten. Dat bedoelden ze vroeger met: De schuld is 'slechts' bedekt. Bedekt dus in de zin van een kleed wat er overheen ligt, waardoor je ze als het ware niet ziet wanneer je op Christus mag zien, maar, omdat je de verzekering / verzegeling daarvan mist in je geweten, je daarna weer op je schuld gaat zien. Het kleed is er weer af, zo zou je zeggen.

Maar als de Heere door Zijn Geest door gaat trekken en je meer gaat leren van wie je bent, vooral wie God is in Zijn rechtvaardigheid, dat je meer helder gaat zien dat er betaald moet worden voor je zonden, dan kom je weer 'naakt' voor God te staan. En dan wordt een heldere 'vrijspraak' nodig in je leven: Het spreken van de Heere wat je vaste grond geeft onder de voeten, dat je weten mag dat jou zonden nu achter Zijn rug zijn geworpen in een zee van eeuwige vergetelheid. Wanneer de Heere dat schenkt en de Heilige Geest dus verzegeld in je geweten dat je zonden vergeven zijn, dan komt die schuld later ook niet meer terug. Dan is er wel strijd, maar dan weet je wat er bestreden wordt. Dát wordt in die 'gewraakte' term bedoeld met 'vergeven'.

Met de term wordt dus bedoeld dat iemand wél in de beoefening van het geloof die vrede in Christus heeft mogen ervaren, maar nog niet de verzegeling kent in zijn geweten van de schuldvergeving.

Je moet het dus echt lezen vanuit de beleving van een kind van God, anders gaat dit een geheel eigen en verkeerd leven leiden.
---
Wat ik bedoel is dat op het moment dat God tot je spreekt, je op Hem mag zien, het geloof in beoefening is en er dus op dat moment een volmaakte vrede is tussen God en je ziel (enz.) maar de geloofskennis van wie God is, Christus en Zijn werk, is nog zo gering. Hierdoor mist de vastigheid en raak je als kind van God die zekerheid kwijt, na een geloofservaring. Je zou denk ik ook kunnen zeggen dat zo iemand niet leeft uit het geloof, maar op het gevoel. Maar ook dan geloof ik dat dit vooral veroorzaakt wordt door gebrek aan geloofs (of zo je wil harte-)kennis van God en Christus.

Ik loop hier toch wel tegen dingen aan. Gaat het bij de weldaden (laat ik het maar even geen 'nadere' weldaden noemen) nu puur en alleen om een verschil tussen niet-verzekerd en wel-verzekerd zijn? Of gaat het werkelijk om iets 'nieuws' wat de zondaar leert?

Mijn eigen ervaring is, dat je kunt twijfelen aan je eigen geloof, maar dat je toch wel degelijk het gezicht hebt op het volbrachte werk van Christus, en op een verzoend God en Vader in Hem. Dan kun je niet zeggen dat 'de geloofskennis van Wie God is, Christus en Zijn werk, (...) nog zo gering' is, want dát is het punt niet.

Dus ik begrijp eignlijk niet zo goed wat je bedoelt.

[TSD]

Ik loop hier toch wel tegen dingen aan. Gaat het bij de weldaden (laat ik het maar even geen 'nadere' weldaden noemen) nu puur en alleen om een verschil tussen niet-verzekerd en wel-verzekerd zijn? Of gaat het werkelijk om iets 'nieuws' wat de zondaar leert?

Mijn eigen ervaring is, dat je kunt twijfelen aan je eigen geloof, maar dat je toch wel degelijk het gezicht hebt op het volbrachte werk van Christus, en op een verzoend God en Vader in Hem. Dan kun je niet zeggen dat 'de geloofskennis van Wie God is, Christus en Zijn werk, (...) nog zo gering' is, want dát is het punt niet.

Dus ik begrijp eignlijk niet zo goed wat je bedoelt.

"puur en alleen" zou ik niet willen zeggen. Ik geloof wel dat er een verband is tussen de diepgang van de bevindelijke kennis van God, jezelf en Christus en Zijn werk en de mate van verzekerd zijn, ja.

Dat er ook twijfel kan zijn die losstaat van de mate van geloofskennis, zeker, dat zou ik niet durven te ontkennen, maar mij ging het om het 1e.

[Posthoorn]

Ik loop hier toch wel tegen dingen aan. Gaat het bij de weldaden (laat ik het maar even geen 'nadere' weldaden noemen) nu puur en alleen om een verschil tussen niet-verzekerd en wel-verzekerd zijn? Of gaat het werkelijk om iets 'nieuws' wat de zondaar leert?

Mijn eigen ervaring is, dat je kunt twijfelen aan je eigen geloof, maar dat je toch wel degelijk het gezicht hebt op het volbrachte werk van Christus, en op een verzoend God en Vader in Hem. Dan kun je niet zeggen dat 'de geloofskennis van Wie God is, Christus en Zijn werk, (...) nog zo gering' is, want dát is het punt niet.

Dus ik begrijp eignlijk niet zo goed wat je bedoelt.

"puur en alleen" zou ik niet willen zeggen. Ik geloof wel dat er een verband is tussen de diepgang van de bevindelijke kennis van God, jezelf en Christus en Zijn werk en de mate van verzekerd zijn, ja.

Dat is dus wat ik me afvraag in het kader van deze discussie.

[ejvl]

Ik kan me daar grotendeels in vinden, met dien verstande dat ik wel geloof dat ook in het toevluchtnemend geloof zeer zeker wel bij momenten die zekerheid gevoeld mag worden, ik geloof dat iedere geloofsoefening iets van die zekerheid kent, iets van dat 'ook voor mij'.

Dus eigenlijk moet je het onderdeel dat de zonden bedekt maar nog niet vergeven zijn, zien als dat de zonden wel vergeven zijn en daar ook iets van beleefd is maar dat soms de zekerheid hierover verdwijnt?
Echter begrijp ik een uitspraak van een predikant uit de GG niet:

Volk des Heeren, kon u meekomen? Toen we u gezegd hebben hoe God Zijn volk leidt, kon u toen mee? Misschien zult u zeggen ik mag niet ontkennen wat er gebeurd is. Ik mag ook niet ontkennen dat ik ooit iets van de beminnelijkheid van de Middelaar gezien heb. Maar om nu te mogen geloven dat de Heere mij vrijgesproken heeft, o nee, daar sta ik voor. Het anker van mijn ziel is nog niet door het Voorhangsel in het binnenste heiligdom gegaan.

Dat spreekt volgens mij tegen Zondag 7 welke het heeft over een vast vertrouwen dat er vergeving (is vrijgesproken) geschonken is.

[Marco]

Er wordt zo gesproken in termen van: wel of niet. Dat herken ik helemaal niet. Niet bij mezelf, maar ook niet in de belijdenisgeschriften. Daar gaat het over 'in verschillende mate'. En daarnaast is het ook lang niet altijd hetzelfde. Lang niet iedereen is altijd even verzekerd van de weldaden die hij in Christus heeft.

[TSD]

Ik kan me daar grotendeels in vinden, met dien verstande dat ik wel geloof dat ook in het toevluchtnemend geloof zeer zeker wel bij momenten die zekerheid gevoeld mag worden, ik geloof dat iedere geloofsoefening iets van die zekerheid kent, iets van dat 'ook voor mij'.

Dus eigenlijk moet je het onderdeel dat de zonden bedekt maar nog niet vergeven zijn, zien als dat de zonden wel vergeven zijn en daar ook iets van beleefd is maar dat soms de zekerheid hierover verdwijnt?

Zo zou je het kunnen zeggen ja, wedergeboorte en rechtvaardigmaking vallen samen. Nogmaals, ik vind de terminologie ook ongelukkig, volgens mij heb ik al eerder geschreven dat die bij voorkeur gewoon niet gebruikt wordt, of anders goed uitgelegd.

Echter begrijp ik een uitspraak van een predikant uit de GG niet:

Volk des Heeren, kon u meekomen? Toen we u gezegd hebben hoe God Zijn volk leidt, kon u toen mee? Misschien zult u zeggen ik mag niet ontkennen wat er gebeurd is. Ik mag ook niet ontkennen dat ik ooit iets van de beminnelijkheid van de Middelaar gezien heb. Maar om nu te mogen geloven dat de Heere mij vrijgesproken heeft, o nee, daar sta ik voor. Het anker van mijn ziel is nog niet door het Voorhangsel in het binnenste heiligdom gegaan.

Dat spreekt volgens mij tegen Zondag 7 welke het heeft over een vast vertrouwen dat er vergeving (is vrijgesproken) geschonken is.

Wel lastig, een citaat zonder context terwijl er wordt gerefereerd naar een eerder gedeelte. Ik voel me op zichzelf niet geroepen om citaten van een willekeurige GG predikant te gaan uitleggen, met het gevaar dat ik nu iets anders zeg dan wat hij heeft bedoeld.

Als je mij vraagt, kan je volgen wat er staat? Dan zeg ik 'ja'. Maar dan wel met deze kanttekeningen:
1. Voor zover ik het kan beoordelen, spreekt deze predikant de hoorders aan vanuit hun beleving, vanuit hun ervaring, dit is geen dogmatiek!

2. Ik geloof dat als je echt iets van de beminnelijkheid van de Middelaar hebt gezien, er op dat moment iets van het 'mijnen' bij is. Op dat moment is er vrede, vrijheid en is het 'vlak' tussen God en je ziel. Ik geloof dat dat er dan iets van Zondag 7 in beoefening is, ja.

Dan kan het zijn dat je daar nadien geen "woorden" aan kunt geven en als dan iemand zegt: En, ben je nu vrijgesproken, zijn al je zonden voor eeuwig achter Gods rug geworpen, dan durf je dat niet te zeggen. Dat is zo groot... dan heb je het nodig dat de Heere dat door Zijn Woord en Geest meer helder aan je openbaart.

Ik geloof persoonlijk niet dat met Zondag 7 wordt bedoeld dat allen die niet voortdurend dat vaste vertrouwen in zich hebben, dan geen waar geloof zouden bezitten. Of dat je alleen het ware geloof bezit als je dat (al mijn zonden zijn vergeven) voor jezelf helder en vrijmoedig mag zeggen.

Over dit onderwerp is in het verleden al veel gediscussieerd en je kan er natuurlijk nog van alles over opzetten, je kan het ook nog hebben hoe in prediking en pastoraat moet worden omgaan met degenen die in dit citaat worden aangesproken, allemaal belangrijk, maar voor deze discussie lijkt mij het vooral van belang of we het er wel / niet over eens zijn of een heldere kennis van de vergeving van zonden noodzakelijk is (en de rest dus eigenlijk hooguit voorbereidend werk is) of dat er ook mensen zijn (misschien wel veel) die wel enige kennis hebben van henzelf, van wie God is, van de Middelaar, die ook in enige mate hun vertrouwen op Hem hebben mogen stellen voor hun persoonlijk zieleheil, maar waar de heldere geloofskennis omtrent de persoonlijke schuldvergeving ontbreekt.

Ik geloof persoonlijk van wel, maar daar zijn volgens mij de meningen op dit forum over verdeeld. En niet alleen op dit forum, volgens mij is er ook door theologen en predikanten al vaker over gestreden.