Zijn de meesten van Gods kinderen bekommerden? (uit: Gereformeerde Gemeenten)

[Ad Anker]

Ik lees dit bij bijvoorbeeld Spurgeon, Boston, Ryle of Erskine ook niet, al heb ik slechts enkele boeken van hen gelezen.

Ik ben dan ook echt benieuwd waar dit idee vandaan komt. Is dit misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje? Ik weet het niet, vandaar dat ik het vraag.

En als het niet Bijbels te onderbouwen is, waarom wordt het dan breed goedgepraat?

Bij bijvoorbeeld Luther schuwen we niet om zijn dwalingen aan te wijzen, maar bij hedendaagse predikanten schijnt dat not done te zijn. Dat vind ik wat vreemd.

Lees veel van de namen die je noemt. Dat behoed je voor vooroordelen.

'Een typisch Nadere Reformatiedingetje', wat bedoel je daarmee? Vind je 'dat idee' (welk idee?) wel terug bij de Nadere Reformatoren?

Wat wordt er breed goedgepraat?

Wat schijnt er not done te zijn bij hedendaagse predikanten? Over welke dwalingen heb je het dan? Heb je de dominee al gebeld? Ik weet dat hij heel benaderbaar is.

[TSD]

Toch vind ik zelfs het gebruik van de term bekommerde als zijnde wél reeds een kind van God, verwarrend.

Wij mogen uit Gods eigen Woord weten, dat als God genadig onze zonden vergeeft, Hij ze in het diepste van de zee gooit en er niet eens meer aan dénkt. Hij ziet ons door Christus aan alsof we nooit zonden gedaan hebben. Dat kunnen wij ons als mensen niet voorstellen, want zo steken wij niet in elkaar. Maar we mogen dit wél weten en geloven.

En bijvoorbeeld een tekst als: komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik ZAL u RUST geven. Dat is niet misschien, het is ZEKER! En er staat ook RUST, er staat niet ik zal u bekommernis geven.

En bijvoorbeeld de stok bewaarder, die van Paulus te horen krijgt: gelooft in de Heere Jezus Christus en gij ZULT zalig worden. Dat is ook geen misschien, maar heel erg zeker. Ook daar lees ik niet: gelooft en gij zult bekommerd worden, en wellicht krijgt hij ooit nog eens verzekering daarvan, maar dat is niet zeker.

Ook uit genoemde citaten en bijbelteksten haal ik dit niet. En zondag 1 spreekt toch ook duidelijk over verzekering.
Met andere woorden, als je door genade een kind van God mag zijn, dan mag je dat toch ook weten en daar zeker van zijn? Dat we door onze eigen zondige leven, ook na genade, het zicht daarop soms kwijt zijn, dat is niet aan God te wijten. Maar dat is niet de gewone weg, gewoonlijk mogen we dit geloven en weten. Hoe moeten we anders goed van onze Koning spreken, hoe moeten we anders roemen in Christus, zoals Paulus dat verwoord?

Ik lees dit bij bijvoorbeeld Spurgeon, Boston, Ryle of Erskine ook niet, al heb ik slechts enkele boeken van hen gelezen.

Ik ben dan ook echt benieuwd waar dit idee vandaan komt. Is dit misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje? Ik weet het niet, vandaar dat ik het vraag.

En als het niet Bijbels te onderbouwen is, waarom wordt het dan breed goedgepraat?

Bij bijvoorbeeld Luther schuwen we niet om zijn dwalingen aan te wijzen, maar bij hedendaagse predikanten schijnt dat not done te zijn. Dat vind ik wat vreemd.

Er valt me wel iets op. Je lijkt eerst met een open vraag te komen, maar naderhand lijk je er helemaal niet open in te staan en heb je er zelf al een vrij sterke mening over.

Het komt op mij nu over dat je vooral bevestiging zoekt van je eigen gedachten hierover.

Ik denk de het vruchtbaarder is om in je vragen voor jezelf échteen open houding aan te nemen en niet in gedachten al voor te sorteren. Al beginnende met voor jezelf uit te sluiten dat je de betreffende predikant niet goed hebt begrepen of wellicht tot een door hem niet bedoelde conclusie komt.

[Terri]

Hier ben ik toch nog weer eens, met een voor mij dringende vraag.

Waar komt het idee vandaan dat ik gisteren vanaf onze kansel hoorde verkondigen, dat de meesten van Gods kinderen bekommerden zijn, dat slechts enkelen bevestigden zijn en dat die zelfs meestal geen zicht hebben op de bevestiging.

En is dit Bijbels te onderbouwen?

Hoe komt het dat wat Forummer hoort in de prediking, wat ik heb meegemaakt in prediking en zelfs op huisbezoek,
-er werd gezegd als je vanuit de zekerheid van het geloof sprak : " daar staat Gods volk een leven lang naar" .
M.a.w. zo jong ( ik was 39) kon dit echt nog niet-
dat je het anders moet zien, uitleggen, zo bedoelen ze het niet enz.
Ik vind dat moeilijk.
Het gebeurt, je maakt het mee en dus niet van horen zeggen en toch lijkt het door velen ontkend te worden.
Of is dit een probleem welke maar in enkele gemeentes speelt? Of is het zo'n heikel punt dat we het eigenlijk maar liever ontkennen/ontkrachten?
Net zoals problemen in een gezin welke je graag voor de buitenwereld verborgen houdt of ontkent?
Begrijp me goed, ik verwijt niemand iets, bedoel niemand persoonlijk, maar het is oprecht een vraag/mysterie waar ik niet uit kom.

[KDD]

De Bijbel is vol van onderwijs voor de bekommerden. Hoeveel keren moet er niet gezegd worden, ‘vrees niet’. In de oude zowel als het nieuwe testament. Vanochtend jesaja 35 gelezen. Een korte hoofdstuk dat vol van troost is voor degenen de bezorgd en bekommerd zijn en voor mensen die in zichzelf een dwaas zijn. Dus ik denk dat de goede dominee toch gelijk heeft.

[Mara]

Hoe komt het dat wat Forummer hoort in de prediking, wat ik heb meegemaakt in prediking en zelfs op huisbezoek,
-er werd gezegd als je vanuit de zekerheid van het geloof sprak : " daar staat Gods volk een leven lang naar" .
M.a.w. zo jong ( ik was 39) kon dit echt nog niet-
dat je het anders moet zien, uitleggen, zo bedoelen ze het niet enz.
Ik vind dat moeilijk.
Het gebeurt, je maakt het mee en dus niet van horen zeggen en toch lijkt het door velen ontkend te worden.
Of is dit een probleem welke maar in enkele gemeentes speelt? Of is het zo'n heikel punt dat we het eigenlijk maar liever ontkennen/ontkrachten?
Net zoals problemen in een gezin welke je graag voor de buitenwereld verborgen houdt of ontkent?
Begrijp me goed, ik verwijt niemand iets, bedoel niemand persoonlijk, maar het is oprecht een vraag/mysterie waar ik niet uit kom.

Het kan een tijdsbeeld zijn, grotendeels.
Er werd - zeker vroeger - vaak gezegd: krijg maar geen gist in de schoenen. Iemand moest 'laag' gehouden worden.
In gezelschapskringen werd er goed op elkaar gelet, dat er geen bedrieger tussen zat. Af en toe werd er eentje ontmaskert.
Het kan ook zijn dat je de geheimtaal niet machtig bent. Als je het in gewone woorden zegt, kan dat in sommige kringen gewantrouwd worden.
Kortom, het hangt van veel factoren af.

Al beginnende met voor jezelf uit te sluiten dat je de betreffende predikant niet goed hebt begrepen of wellicht tot een door hem niet bedoelde conclusie komt.

Forummer zou bijvoorbeeld het fragment nogmaals kunnen beluisteren. Desnoods met iemand erbij en dan vragen: wat bedoelt de predikant hiermee te zeggen?

komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik ZAL u RUST geven.

Ja, maar dan is er toch eerst bekommernis, of zo je wilt, onrust?

[Hendrien]

Hoe komt het dat wat Forummer hoort in de prediking, wat ik heb meegemaakt in prediking en zelfs op huisbezoek,
-er werd gezegd als je vanuit de zekerheid van het geloof sprak : " daar staat Gods volk een leven lang naar" .
M.a.w. zo jong ( ik was 39) kon dit echt nog niet-
dat je het anders moet zien, uitleggen, zo bedoelen ze het niet enz.
Ik vind dat moeilijk.
Het gebeurt, je maakt het mee en dus niet van horen zeggen en toch lijkt het door velen ontkend te worden.
Of is dit een probleem welke maar in enkele gemeentes speelt? Of is het zo'n heikel punt dat we het eigenlijk maar liever ontkennen/ontkrachten?
Net zoals problemen in een gezin welke je graag voor de buitenwereld verborgen houdt of ontkent?
Begrijp me goed, ik verwijt niemand iets, bedoel niemand persoonlijk, maar het is oprecht een vraag/mysterie waar ik niet uit kom.

Het kan een tijdsbeeld zijn, grotendeels.
Er werd - zeker vroeger - vaak gezegd: krijg maar geen gist in de schoenen. Iemand moest 'laag' gehouden worden.
In gezelschapskringen werd er goed op elkaar gelet, dat er geen bedrieger tussen zat. Af en toe werd er eentje ontmaskert.
Het kan ook zijn dat je de geheimtaal niet machtig bent. Als je het in gewone woorden zegt, kan dat in sommige kringen gewantrouwd worden.
Kortom, het hangt van veel factoren af.

Al beginnende met voor jezelf uit te sluiten dat je de betreffende predikant niet goed hebt begrepen of wellicht tot een door hem niet bedoelde conclusie komt.

Forummer zou bijvoorbeeld het fragment nogmaals kunnen beluisteren. Desnoods met iemand erbij en dan vragen: wat bedoelt de predikant hiermee te zeggen?

komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik ZAL u RUST geven.

Ja, maar dan is er toch eerst bekommernis, of zo je wilt, onrust?

Zeker, ik denk dat laatste ook. Maar er zijn mensen die hun hele leven in een ongezonde, bekommerde staat blijven. Er zit geen opwas in. Maar het kan ook zijn dat de zekerheid op de bodem van je hart ligt, maar toch is er veel strijd. En dat zijn toch twee verschillende situaties…

[Ad Anker]

Of is dit een probleem welke maar in enkele gemeentes speelt? Of is het zo'n heikel punt dat we het eigenlijk maar liever ontkennen/ontkrachten?
Net zoals problemen in een gezin welke je graag voor de buitenwereld verborgen houdt of ontkent?
Begrijp me goed, ik verwijt niemand iets, bedoel niemand persoonlijk, maar het is oprecht een vraag/mysterie waar ik niet uit kom.

In een gesprek op huisbezoek wordt geestelijk leiding gegeven. Jij bent het met de manier niet eens. Vervolgens vraag je jezelf af of dit in meerdere gemeenten speelt of dat dit zo heikel is dat men het ontkent/ontkracht.

Wat is het nu. Jij had toen gelijk, de reactie van de ambtsdragers duidt jij als een probleem in wellicht meerdere gemeenten en zo heikel dat het daarom ontkent en/of ontkracht wordt. Zit het zo?

[Posthoorn]

@Ad, voor een schoolmeester is je d- en t-gebruik abominabel.

Maar dat terzijde.

[KDD]

…

Ook uit genoemde citaten en bijbelteksten haal ik dit niet. En zondag 1 spreekt toch ook duidelijk over verzekering.

...

Smijtegelt en zondag 1:

De Onderwijzer begint dan aldus, en hij vraagt: Welk is uw enige troost, beide in leven en in sterven.?
Daarop begint dat schepseltje stil te staan, en zegt: is er zulk een troost te verkrijgen, dan mag ik niet moedeloos zijn.
Daarop begint hij de aller-naarste toestand te beschrijven, en daar leidt hij ze in, en zet ze als van 't hoofd tot de voeten in de hel, opdat ze bekommerd zouden worden, en uitroepen: 'is er een middel om uit die nare toestand verlost te worden, en tot de eerste troost te komen, opdat ik onder Gods zegen een stap zou kunnen doen in 't verbond der genade, en zo ten hemel gaan?'

[refo]

…

Ook uit genoemde citaten en bijbelteksten haal ik dit niet. En zondag 1 spreekt toch ook duidelijk over verzekering.

...

Smijtegelt en zondag 1:

De Onderwijzer begint dan aldus, en hij vraagt: Welk is uw enige troost, beide in leven en in sterven.?
Daarop begint dat schepseltje stil te staan, en zegt: is er zulk een troost te verkrijgen, dan mag ik niet moedeloos zijn.
Daarop begint hij de aller-naarste toestand te beschrijven, en daar leidt hij ze in, en zet ze als van 't hoofd tot de voeten in de hel, opdat ze bekommerd zouden worden, en uitroepen: 'is er een middel om uit die nare toestand verlost te worden, en tot de eerste troost te komen, opdat ik onder Gods zegen een stap zou kunnen doen in 't verbond der genade, en zo ten hemel gaan?'

Die vraag wordt gesteld door de catecheet. De leerling geeft de antwoorden.

[Ad Anker]

@Ad, voor een schoolmeester is je d- en t-gebruik abominabel.

Maar dat terzijde.

Ik schrijf het woord duidt fout. Dat is er één. Verder maak ik zeer weinig d en t fouten toevallig.

[Forummer]

Ik lees dit bij bijvoorbeeld Spurgeon, Boston, Ryle of Erskine ook niet, al heb ik slechts enkele boeken van hen gelezen.

Ik ben dan ook echt benieuwd waar dit idee vandaan komt. Is dit misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje? Ik weet het niet, vandaar dat ik het vraag.

En als het niet Bijbels te onderbouwen is, waarom wordt het dan breed goedgepraat?

Bij bijvoorbeeld Luther schuwen we niet om zijn dwalingen aan te wijzen, maar bij hedendaagse predikanten schijnt dat not done te zijn. Dat vind ik wat vreemd.

Lees veel van de namen die je noemt. Dat behoed je voor vooroordelen.

'Een typisch Nadere Reformatiedingetje', wat bedoel je daarmee? Vind je 'dat idee' (welk idee?) wel terug bij de Nadere Reformatoren?

Wat wordt er breed goedgepraat?

Wat schijnt er not done te zijn bij hedendaagse predikanten? Over welke dwalingen heb je het dan? Heb je de dominee al gebeld? Ik weet dat hij heel benaderbaar is.

Ik opper alleen de suggestie of het misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje is, maar zeg er duidelijk bij dat ik het niet weet. Ik opper dit omdat het me niet zou verbazen, immers in de nadere reformatie zijn ook sommige dingen 'tot in de puntjes' gedefinieerd, wat niet altijd goed is geweest. De ruimte van de reformatie is hier en daar ingeperkt, om het zo maar te verwoorden. Verder heeft de nadere reformatie natuurlijk ook veel goeds gebracht.

Echter, als iemand zegt "het bestaat al sinds het begin van de vroege kerk" of "het is echt een typisch 19e of 20e eeuw dingetje" dan geloof ik dat ook. Ik weet het niet, dat zeg ik er bewust bij.

Het "idee" waar ik het over heb, is duidelijk verwoord in m'n eerste post. Maar ik zal het voor de duidelijkheid nog een keer noemen: Het idee dat de meesten van Gods kinderen bekommerden zijn, en dat slechts enkelen de verzekering daarvan krijgen, maar dat zelfs die meestal het zicht daarop niet hebben.

Hiervan wordt eerst gezegd (door jou zelf notabene) dat dit niet Bijbels te onderbouwen is, maar vervolgens wordt dit hier op het forum breed goedgepraat.

Het benoemen dat een huidige predikant mogelijk een dwaling verkondigt, dat schijnt not-done te zijn.

Volgens mij is wat ik schrijf niet echt moeilijk te begrijpen.

[KDD]

Smijtegelt ergens anders:

Als een leraar weet, gelijk hij zeker kan en moet weten, (want hij moet naarstig zijn om het aangezicht zijner schapen te kennen, hij moet zijn hart op de kudde zetten) dat er tussen de een en de ander van Gods ware gunstgenoten een aanmerkelijk onderscheid gevonden wordt. Dat er onder hen zijn kinderen, jongelingen en vaders. Zwakken en sterken; slapenden en wakenden. Bekommerden en verzekerden; treurigen en getroosten, enz. Kan hij dan nalaten zulke onderscheiden toehoorders op een onderscheidene wijze, elk naar de eis van hun weg te behandelen, en zo aan deze geestelijke huisgenoten elk zijn bescheiden deel toe te dienen?
Men moet niet zeggen, dat elk voor zichzelf het nodig gebruik van de verhandelde waarheden moet maken; want dan moest men de toepassingen in het geheel afschaffen. Daarenboven zijn de onbekeerde mensen daartoe zo onbekwaam en onwillig, en zelfs Gods kinderen veeltijds zo traag en lusteloos, dat zij daartoe de hulp van Gods dienaren volstrekt nodig hebben.

[Forummer]

Toch vind ik zelfs het gebruik van de term bekommerde als zijnde wél reeds een kind van God, verwarrend.

Wij mogen uit Gods eigen Woord weten, dat als God genadig onze zonden vergeeft, Hij ze in het diepste van de zee gooit en er niet eens meer aan dénkt. Hij ziet ons door Christus aan alsof we nooit zonden gedaan hebben. Dat kunnen wij ons als mensen niet voorstellen, want zo steken wij niet in elkaar. Maar we mogen dit wél weten en geloven.

En bijvoorbeeld een tekst als: komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik ZAL u RUST geven. Dat is niet misschien, het is ZEKER! En er staat ook RUST, er staat niet ik zal u bekommernis geven.

En bijvoorbeeld de stok bewaarder, die van Paulus te horen krijgt: gelooft in de Heere Jezus Christus en gij ZULT zalig worden. Dat is ook geen misschien, maar heel erg zeker. Ook daar lees ik niet: gelooft en gij zult bekommerd worden, en wellicht krijgt hij ooit nog eens verzekering daarvan, maar dat is niet zeker.

Ook uit genoemde citaten en bijbelteksten haal ik dit niet. En zondag 1 spreekt toch ook duidelijk over verzekering.
Met andere woorden, als je door genade een kind van God mag zijn, dan mag je dat toch ook weten en daar zeker van zijn? Dat we door onze eigen zondige leven, ook na genade, het zicht daarop soms kwijt zijn, dat is niet aan God te wijten. Maar dat is niet de gewone weg, gewoonlijk mogen we dit geloven en weten. Hoe moeten we anders goed van onze Koning spreken, hoe moeten we anders roemen in Christus, zoals Paulus dat verwoord?

Ik lees dit bij bijvoorbeeld Spurgeon, Boston, Ryle of Erskine ook niet, al heb ik slechts enkele boeken van hen gelezen.

Ik ben dan ook echt benieuwd waar dit idee vandaan komt. Is dit misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje? Ik weet het niet, vandaar dat ik het vraag.

En als het niet Bijbels te onderbouwen is, waarom wordt het dan breed goedgepraat?

Bij bijvoorbeeld Luther schuwen we niet om zijn dwalingen aan te wijzen, maar bij hedendaagse predikanten schijnt dat not done te zijn. Dat vind ik wat vreemd.

Er valt me wel iets op. Je lijkt eerst met een open vraag te komen, maar naderhand lijk je er helemaal niet open in te staan en heb je er zelf al een vrij sterke mening over.

Het komt op mij nu over dat je vooral bevestiging zoekt van je eigen gedachten hierover.

Ik denk de het vruchtbaarder is om in je vragen voor jezelf échteen open houding aan te nemen en niet in gedachten al voor te sorteren. Al beginnende met voor jezelf uit te sluiten dat je de betreffende predikant niet goed hebt begrepen of wellicht tot een door hem niet bedoelde conclusie komt.

Ik heb er inderdaad een mening over, maar mijn vraag is waar het idee vandaan komt, en of dit Bijbels te onderbouwen is. Tijdens de discussie komt inderdaad mijn mening naar boven, maar dat doet aan mijn vraag niets af.

Overigens schrijf ik (volgens mij) best zinnige dingen, waar eigenlijk niemand op in gaat.

En nogmaals, ik heb de predikant heel goed begrepen, ik heb meegeschreven, dit is gewoon echt wat er gezegd is. Waarom wil men dat niet gewoon aannemen?

[pierre27]

Ik lees dit bij bijvoorbeeld Spurgeon, Boston, Ryle of Erskine ook niet, al heb ik slechts enkele boeken van hen gelezen.

Ik ben dan ook echt benieuwd waar dit idee vandaan komt. Is dit misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje? Ik weet het niet, vandaar dat ik het vraag.

En als het niet Bijbels te onderbouwen is, waarom wordt het dan breed goedgepraat?

Bij bijvoorbeeld Luther schuwen we niet om zijn dwalingen aan te wijzen, maar bij hedendaagse predikanten schijnt dat not done te zijn. Dat vind ik wat vreemd.

Lees veel van de namen die je noemt. Dat behoed je voor vooroordelen.

'Een typisch Nadere Reformatiedingetje', wat bedoel je daarmee? Vind je 'dat idee' (welk idee?) wel terug bij de Nadere Reformatoren?

Wat wordt er breed goedgepraat?

Wat schijnt er not done te zijn bij hedendaagse predikanten? Over welke dwalingen heb je het dan? Heb je de dominee al gebeld? Ik weet dat hij heel benaderbaar is.

Ik opper alleen de suggestie of het misschien een typisch Nadere Reformatie dingetje is, maar zeg er duidelijk bij dat ik het niet weet. Ik opper dit omdat het me niet zou verbazen, immers in de nadere reformatie zijn ook sommige dingen 'tot in de puntjes' gedefinieerd, wat niet altijd goed is geweest. De ruimte van de reformatie is hier en daar ingeperkt, om het zo maar te verwoorden. Verder heeft de nadere reformatie natuurlijk ook veel goeds gebracht.

Echter, als iemand zegt "het bestaat al sinds het begin van de vroege kerk" of "het is echt een typisch 19e of 20e eeuw dingetje" dan geloof ik dat ook. Ik weet het niet, dat zeg ik er bewust bij.

Het "idee" waar ik het over heb, is duidelijk verwoord in m'n eerste post. Maar ik zal het voor de duidelijkheid nog een keer noemen: Het idee dat de meesten van Gods kinderen bekommerden zijn, en dat slechts enkelen de verzekering daarvan krijgen, maar dat zelfs die meestal het zicht daarop niet hebben.

Hiervan wordt eerst gezegd (door jou zelf notabene) dat dit niet Bijbels te onderbouwen is, maar vervolgens wordt dit hier op het forum breed goedgepraat.

Het benoemen dat een huidige predikant mogelijk een dwaling verkondigt, dat schijnt not-done te zijn.

Volgens mij is wat ik schrijf niet echt moeilijk te begrijpen.

Heb je de predikant inmiddels zelf gesproken? Of ben je (wat ik een beetje denk) niet eens benieuwd naar diens eventuele Bijbelse uitleg of antwoord?