Bijbelstudie

[helma]

@Arja, maar jij legt 'verborgen Persoon uit' als zijnde verborgen voor de eerste openbaring aan de ziel. Ik heb het daar niet over, dacht ik.

Arja legt het inderdaad uit zoals ik het in mijn vraag bedoelde.

Helder. (Nu, dat was het voor mij niet n.a.v. je vraag)
Ik zie in een andere topic dat het geestelijk leven begint met Christus, maar niet met de kennis van Christus. Iemand die wedergeboren is moet nog zoveel leren. Er is nog zoveel verborgen, ook als het gaat om de kennis van de Heere Jezus als persoon. Er is opwas nodig.

Bedoelde je overigens 'verborgen' of 'meest verborgen'?

Ik denk dat deze begrippen door elkaar gebruikt worden.
Mijn vraag is eigenlijk ontstaan doordat ik in de laatste maanden verschillende mensen heb gesproken die al jarenlang zoekende en worstelende zijn. Vooral ouderen, maar ook wel van mijn eigen leeftijd. Die in hun levensopenbaring blijk geven van een verlangen om de Heere te dienen, maar toch niet tot zekerheid komen. Ze lezen, ze zoeken, ze vragen...en er gebeurt niets.
Als je dan in een gesprek iets probeert te zeggen, bijvoorbeeld over de gewilligheid van de Heere Jezus in het zaligmaken van zondaren, krijg je nogal eens de reactie dat Christus een (of de meest verborgen) Persoon is. Soms ook met enige irritatie.
Een van de bewijsteksten dat Christus een verborgen Persoon is was de tekst uit Efeze6, vers 19.
Ik vroeg me af of dat daar over een verborgen Christus in het Evangelie gaat; ik denk dat Hij in het OT in de schaduwen 'verborgen' was maar in het NT Hij, als de koperen slang, verhoogd moet worden en de zondaar opgeroepen moet worden om te zíen. Zíe het Lam Gods dat de zonden der wereld wegneemt.
En dat 'niet-zien' of blindheid ongeloof is en schuld.

Het moeilijke vind ik dat als die mensen sterven ze niet zelden toch met 'een beginsel' worden begraven. En ik begrijp dat echt, zal ook niet zeggen dat er geen beginsel is geweest. Maar het zorgt er wel voor dat het kennen van Christus enerzijds wordt gezien als iets wat bijna onbereikbaar is. Dat maakt bijna niemand van Gods volk mee, zo zei een stervende geliefde tegen ons. En anderzijds hoeft het blijkbaar ook niet perse, want bij het sterven komt het toch wel goed, want in de rouwdienst worden deze zoekende zielen toch met een hoopje begraven.

Ik vind dat heel erg moeilijk. Is God dan zo karig? Is dit wel tot Gods eer?

Of...kennen deze mensen wél iets van Christus maar herkennen ze het niet omdat er niet duidelijk is wat het kennen van Christus inhoudt? Omdat ze het niet durven te 'pakken' zoals een oude tante me onlangs toevertrouwde?

Ik herinner me nog goed een gesprek wat ik ooit had met zo'n zoekende oudere. Ze kende Christus nog niet..en toen, tijdens ons gesprek, ging de bel. Jehovagetuigen aan de deur. Toen ze terugkwam rolden de tranen over haar wangen. " Ze deden zo lelijk over de Heere Jezus" snikte ze. Waarom raakt u dat zo? vroeg ik. "Omdat Hij me zo lief is..."

Ze leeft al jaren niet meer. Maar ik geloof vast dat ze de Heere Jezus wél kende, maar het niet herkende.

[Posthoorn]

Ik herken dit helemaal, @helma. Ik ben er ook nog niet uit wat hiervoor nu de oplossing is. Je leest wel dat bij opwekkingen dit soort mensen door de Heilige Geest tot een doorbraak komen. Ik ben dan ook wel geneigd om te zeggen dat bij deze mensen toch een beginsel van genade, een soort van geloof aanwezig is.
Knappe theologen spreken elkaar op dit punt tegen. Misschien moeten we het ook wel niet precies willen weten.

[HersteldHervormd]

Persoonlijk denk ik dat dit verschijnsel een uitwerking is van een bepaalde prediking.

[Maanenschijn]

Ik denk dat Christus verborgen kan zijn. DIA haalt aan dat Christus zich openbaart vanachter het recht van God. Ik kan dat niet Bijbels duiden.

Over de formulering kun je twisten. Maar het Evangelie gaat juist over een rechtsgeding tussen God en de gevallen mens. En wat -DIA- bedoelt, is het moment waarop de zondaar zijn schuld erkent voor God en alle hoop op zichzelf heeft laten varen. En daar wordt hem de Middelaar geopenbaard. Dat betekent dat hem dáár de ogen worden geopend voor de boodschap van het Evangelie. En dat is geloven!

Ik begrijp wat je zegt, kan er ook mee instemmen. Wil er graag een kanttekening bij maken.

Je spreekt van een moment. Ik ben daar voorzichtig in. De zaken moeten gekend zijn, maar het moment kan niet zo duidelijk zijn. Ik denk hierbij aan mensen die van jongsaf zijn getrokken en waar de bekering en geloven meer een proces is geweest dan een moment. Het spreken en ontbreken van een moment kan dan veel aanvechting en twijfel geven. Wel is er vaak herkenning: toen en toen werkte de Heere al en verlangde mijn ziel naar de Zaligmaker en mocht het geloof ‘rijpen’.

Als tweede: De openbaring van de Middelaar, zoals je het (terecht) benoemt kan nog steeds een verdonkerd zicht op Hem geven. Je komt Hem tegen in het Woord, Hij is je dierbaar, je mag geloven dat Hij voor jouw zonden is gestorven. Je hebt Hem lief, kan niet zonder Hem. Maar Hij is nog verborgen. Het is als een geliefde op afstand. Als een broer of zuster die ver weg woont. Het wordt anders als je die broer of zus in de armen houd. Zo is ook de volle openbaring van Christus in het hart een overweldigende gebeurtenis. Geen leed kan het uit je geheugen wissen.

[-DIA-]

Persoonlijk denk ik dat dit verschijnsel een uitwerking is van een bepaalde prediking.

Het is hier wel off topic, maar ik vraag me dan wel oprecht af welke bepaalde prediking wordt hier dan bedoeld? Misschien ander topic: Verschillen in prediking. Of dat een na- of voordeel is, dat zal dan ook wel blijken, maar het wel een voordeel dat de zaken dan wel helderder worden.

[HersteldHervormd]

Persoonlijk denk ik dat dit verschijnsel een uitwerking is van een bepaalde prediking.

Het is hier wel off topic, maar ik vraag me dan wel oprecht af welke bepaalde prediking wordt hier dan bedoeld? Misschien ander topic: Verschillen in prediking. Of dat een na- of voordeel is, dat zal dan ook wel blijken, maar het wel een voordeel dat de zaken dan wel helderder worden.

Ik probeer daar later vandaag op terug te komen.

[Lilian1975]

Ik denk dat Christus verborgen kan zijn. DIA haalt aan dat Christus zich openbaart vanachter het recht van God. Ik kan dat niet Bijbels duiden.

Over de formulering kun je twisten. Maar het Evangelie gaat juist over een rechtsgeding tussen God en de gevallen mens. En wat -DIA- bedoelt, is het moment waarop de zondaar zijn schuld erkent voor God en alle hoop op zichzelf heeft laten varen. En daar wordt hem de Middelaar geopenbaard. Dat betekent dat hem dáár de ogen worden geopend voor de boodschap van het Evangelie. En dat is geloven!

Ik begrijp wat je zegt, kan er ook mee instemmen. Wil er graag een kanttekening bij maken.

Je spreekt van een moment. Ik ben daar voorzichtig in. De zaken moeten gekend zijn, maar het moment kan niet zo duidelijk zijn. Ik denk hierbij aan mensen die van jongsaf zijn getrokken en waar de bekering en geloven meer een proces is geweest dan een moment. Het spreken en ontbreken van een moment kan dan veel aanvechting en twijfel geven. Wel is er vaak herkenning: toen en toen werkte de Heere al en verlangde mijn ziel naar de Zaligmaker en mocht het geloof ‘rijpen’.

Als tweede: De openbaring van de Middelaar, zoals je het (terecht) benoemt kan nog steeds een verdonkerd zicht op Hem geven. Je komt Hem tegen in het Woord, Hij is je dierbaar, je mag geloven dat Hij voor jouw zonden is gestorven. Je hebt Hem lief, kan niet zonder Hem. Maar Hij is nog verborgen. Het is als een geliefde op afstand. Als een broer of zuster die ver weg woont. Het wordt anders als je die broer of zus in de armen houd. Zo is ook de volle openbaring van Christus in het hart een overweldigende gebeurtenis. Geen leed kan het uit je geheugen wissen.

Drie vraagjes: (besef dat ik mijn woord breek nu om niet meer mee te doen met Rf. En weet ook niet het een bestendig iets is)
1) zouden de meeste mensen werkelijk vanaf hun geboorte de Heere vrezen of is het eerder andersom. En de vraag die Maanenschijn hier schrijft eerder heel zeldzaam? En de worstelingen hierover ook met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd en vewaardeerd moeten worden?
2)Zou het niet zo zijn dat zodra we een grond maken van geestelijke ervaring ( die er zeker is) na vrijspraak we inderdaad in de problemen komen. Ipv dat de grond in Christus Zelf ligt? En ja dan zal ook iemand die van zijn geboorte af Christus vreest niet in de war hoeven raken? Want de vreugde zal dan ook steeds weer herkent worden? Het geloof, middel etc.
3) Verdonkerd zien. Wat bedoel je daar precies mee? Je zegt als geliefde op afstand. Maar dan weet je wel dat het je geliefde is. Hij is aan jou verbonden... En als je dan Zijn Woord leest, hoort dan springt je hart op van herkenning. Zoals ik het interpreteer kan niemand de volle Christus zien op aarde. Dat zal pas in de Hemel zijn. Alles nu nog ten dele. Maar ook dan zal hier de vreugde zeker ervaren worden.al is het nog ten dele. Ons zondige lichaam zou de volle hemelsche vreugde niet eens kunnen dragen.

[merel]

Ik denk dat Christus verborgen kan zijn. DIA haalt aan dat Christus zich openbaart vanachter het recht van God. Ik kan dat niet Bijbels duiden.

Over de formulering kun je twisten. Maar het Evangelie gaat juist over een rechtsgeding tussen God en de gevallen mens. En wat -DIA- bedoelt, is het moment waarop de zondaar zijn schuld erkent voor God en alle hoop op zichzelf heeft laten varen. En daar wordt hem de Middelaar geopenbaard. Dat betekent dat hem dáár de ogen worden geopend voor de boodschap van het Evangelie. En dat is geloven!

Ik begrijp wat je zegt, kan er ook mee instemmen. Wil er graag een kanttekening bij maken.

Je spreekt van een moment. Ik ben daar voorzichtig in. De zaken moeten gekend zijn, maar het moment kan niet zo duidelijk zijn. Ik denk hierbij aan mensen die van jongsaf zijn getrokken en waar de bekering en geloven meer een proces is geweest dan een moment. Het spreken en ontbreken van een moment kan dan veel aanvechting en twijfel geven. Wel is er vaak herkenning: toen en toen werkte de Heere al en verlangde mijn ziel naar de Zaligmaker en mocht het geloof ‘rijpen’.

Als tweede: De openbaring van de Middelaar, zoals je het (terecht) benoemt kan nog steeds een verdonkerd zicht op Hem geven. Je komt Hem tegen in het Woord, Hij is je dierbaar, je mag geloven dat Hij voor jouw zonden is gestorven. Je hebt Hem lief, kan niet zonder Hem. Maar Hij is nog verborgen. Het is als een geliefde op afstand. Als een broer of zuster die ver weg woont. Het wordt anders als je die broer of zus in de armen houd. Zo is ook de volle openbaring van Christus in het hart een overweldigende gebeurtenis. Geen leed kan het uit je geheugen wissen.

Drie vraagjes: (besef dat ik mijn woord breek nu om niet meer mee te doen met Rf. En weet ook niet het een bestendig iets is)
1) zouden de meeste mensen werkelijk vanaf hun geboorte de Heere vrezen of is het eerder andersom. En de vraag die Maanenschijn hier schrijft eerder heel zeldzaam? En de worstelingen hierover ook met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd en vewaardeerd moeten worden?
2)Zou het niet zo zijn dat zodra we een grond maken van geestelijke ervaring ( die er zeker is) na vrijspraak we inderdaad in de problemen komen. Ipv dat de grond in Christus Zelf ligt? En ja dan zal ook iemand die van zijn geboorte af Christus vreest niet in de war hoeven raken? Want de vreugde zal dan ook steeds weer herkent worden? Het geloof, middel etc.
3) Verdonkerd zien. Wat bedoel je daar precies mee? Je zegt als geliefde op afstand. Maar dan weet je wel dat het je geliefde is. Hij is aan jou verbonden... En als je dan Zijn Woord leest, hoort dan springt je hart op van herkenning. Zoals ik het interpreteer kan niemand de volle Christus zien op aarde. Dat zal pas in de Hemel zijn. Alles nu nog ten dele. Maar ook dan zal hier de vreugde zeker ervaren worden.al is het nog ten dele. Ons zondige lichaam zou de volle hemelsche vreugde niet eens kunnen dragen.

Welkom terug

[Maanenschijn]

Dank voor je vragen, ik zal ze proberen te beantwoorden. Het zijn best tere dingen en mogelijk spreek ik (te) veel vanuit mijzelf. Ik wil daarom niet generaliseren.

Drie vraagjes: (besef dat ik mijn woord breek nu om niet meer mee te doen met Rf. En weet ook niet het een bestendig iets is)
1) zouden de meeste mensen werkelijk vanaf hun geboorte de Heere vrezen of is het eerder andersom. En de vraag die Maanenschijn hier schrijft eerder heel zeldzaam? En de worstelingen hierover ook met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd en vewaardeerd moeten worden?

Ik weet niet of het veel of weinig mensen zijn. Ik denk van niet zo veel, tenminste niet dat ik er veel van weet. Van jongs af bedoel ik ook wel de leeftijd van de middelbare school. Natuurlijk kan dat ook met grote en diepe ervaringen van ellende gepaard gaan. Maar die ben ik niet tegengekomen. Wel meerderen die vanaf de basisschool-leeftijd / middelbare school getrokken zijn tot de Heere. Ik heb bijna zonder uitzondering gehoord dat het beschrijven en lezen van een moment wat @Posthoorn noemde niet zo herkend wordt, wat veel twijfel geeft over de echtheid bij henzelf.
Maar dus op je vraag: ik denk zeker niet dat het de meesten zijn die van de geboorte of jong de Heere vrezen. Maar denk ook dat het goed is oog te hebben voor deze mensen en op te passen met generaliseren.

2)Zou het niet zo zijn dat zodra we een grond maken van geestelijke ervaring ( die er zeker is) na vrijspraak we inderdaad in de problemen komen. Ipv dat de grond in Christus Zelf ligt? En ja dan zal ook iemand die van zijn geboorte af Christus vreest niet in de war hoeven raken? Want de vreugde zal dan ook steeds weer herkent worden? Het geloof, middel etc.

Alle grond buiten Christus is drijfzand. Ik denk dat iedere gelovige daar over mee kan praten. Het is een grote valkuil als de bevinding of ervaring de grond van de bekering wordt. Het zou inderdaad zo moeten zijn dat ook een van jongs af bekeerde de zaligheid iedere keer in Christus moet vinden. Maar als je (bijvoorbeeld) in de prediking een andere weg hoort, of in levensbeschrijvingen leest, slaat de schrik je meermalen om het hart. Ongeloof is een grote zonde, maar als je geen herkenning vind voor je eigen hart in datgene wat de ‘normale’ weg moet zijn, is het een dankbaar onderwerp voor ons hart en voor de duivel om twijfel over te hebben. En ik ben met je eens, dat zou zeker niet hoeven. En (als ik met schroom iets van eigen ervaring mag toevoegen) de Heere laat ook iedere keer weer het licht op Christus en Zijn werk vallen. Zodat er op de bodem van het hart een onwrikbare zekerheid ligt, alleen soms diep weg.

3) Verdonkerd zien. Wat bedoel je daar precies mee? Je zegt als geliefde op afstand. Maar dan weet je wel dat het je geliefde is. Hij is aan jou verbonden... En als je dan Zijn Woord leest, hoort dan springt je hart op van herkenning. Zoals ik het interpreteer kan niemand de volle Christus zien op aarde. Dat zal pas in de Hemel zijn. Alles nu nog ten dele. Maar ook dan zal hier de vreugde zeker ervaren worden.al is het nog ten dele. Ons zondige lichaam zou de volle hemelsche vreugde niet eens kunnen dragen.

Dit is het moeilijkste om te beantwoorden. Ik bedoel niet dat hier op aarde je Jezus Christus in volheid kan kennen. Ik denk dat je het precies omschrijft zoals ik het bedoel. Je bent van harte aan Christus verbonden. Maar er mogen momenten zijn dan je dat niet alleen (gelovig) weet, maar ook ervaart. De liefde van Christus daadwerkelijk mag gevoelen. Dan is hij niet ver weg, of verdonkerd (Ik probeer er zo maar woorden aan te geven), maar dan is Zijn liefde tastbaar aanwezig. Hij openbaart zich dan aan de zondaar, die niet anders kan dan in aanbidding zich verwonderen. Ik denk dat dit de uurtjes van korte duurtjes zijn, zo genoten, zo toegesloten. Zoals men vroeger wel zei.

Sorry als ik het nog ingewikkelder heb gemaakt. Ik weet niet goed hoe ik dit moet uitleggen, ik weet nog minder waar ik dit alles met Bijbelteksten moet onderbouwen. En misschien is het theologisch ook wel helemaal verkeerd. Maar dan komt er hier vast wel correctie op .

[-DIA-]

Drie vraagjes: (besef dat ik mijn woord breek nu om niet meer mee te doen met Rf. En weet ook niet het een bestendig iets is)
1) zouden de meeste mensen werkelijk vanaf hun geboorte de Heere vrezen of is het eerder andersom. En de vraag die Maanenschijn hier schrijft eerder heel zeldzaam? En de worstelingen hierover ook met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd en vewaardeerd moeten worden?
2)Zou het niet zo zijn dat zodra we een grond maken van geestelijke ervaring ( die er zeker is) na vrijspraak we inderdaad in de problemen komen. Ipv dat de grond in Christus Zelf ligt? En ja dan zal ook iemand die van zijn geboorte af Christus vreest niet in de war hoeven raken? Want de vreugde zal dan ook steeds weer herkent worden? Het geloof, middel etc.
3) Verdonkerd zien. Wat bedoel je daar precies mee? Je zegt als geliefde op afstand. Maar dan weet je wel dat het je geliefde is. Hij is aan jou verbonden... En als je dan Zijn Woord leest, hoort dan springt je hart op van herkenning. Zoals ik het interpreteer kan niemand de volle Christus zien op aarde. Dat zal pas in de Hemel zijn. Alles nu nog ten dele. Maar ook dan zal hier de vreugde zeker ervaren worden.al is het nog ten dele. Ons zondige lichaam zou de volle hemelsche vreugde niet eens kunnen dragen.

De eerste vraag zouden we wel iets van kunnen zeggen: Van nature komen we allen als onrein en met schuld beladen op de wereld. Toch is het bekend dat er kinderen zijn geboren die vanaf de moederschoot de Heere vreesden. Voorbeelden: Johannes de doper sprong voor zijn geboorte op in de buik van Elisabeth toen hij de groetenis van Maria hoorde, en Samuel, was ook van de Heere gebeden, hoewel er van zijn vroege jaren staat dat 'hij de Heere nog niet kende'. Maar dat betekent niet dat hij toen genadeloos was, want God spraak door Hem tot Eli.
Ook het kind van Jerobeam, de Heere nam het kind weg, "omdat in hem wat goeds voor den HEERE, den God Israëls, in het huis van Jeróbeam gevonden is".
En het kind van David en Bathseba, hoewel niet met zoveel woorden gezegd, daarvan sprak David: "Zal ik hem nog kunnen wederhalen? Ik zal wel tot hem gaan, maar hij zal tot mij niet wederkomen."

[Adagio]

Johannes sprong als kindeke al op. Hoe zal zijn zieleleven zijn geweest. Hij kreeg een teken, op Wie de Geest zou nederdalen, Joh. 1: 33.

Verstuurd vanaf mijn SM-A415F met Tapatalk

[HersteldHervormd]

Persoonlijk denk ik dat dit verschijnsel een uitwerking is van een bepaalde prediking.

Het is hier wel off topic, maar ik vraag me dan wel oprecht af welke bepaalde prediking wordt hier dan bedoeld? Misschien ander topic: Verschillen in prediking. Of dat een na- of voordeel is, dat zal dan ook wel blijken, maar het wel een voordeel dat de zaken dan wel helderder worden.

1: De reformatoren hebben altijd geleerd dat er twee wegen zijn. De brede en de smalle weg. Op de brede weg loopt ieder mens van nature. Alleen de gelovigen lopen op de smalle weg.
2: In sommige kerken is er zoiets als een derde weg. En ja, ik weet dat daar ten diepste ook de smalle weg mee word bedoeld, maar uiteindelijk heeft Helma het m.i. wel over deze categorie. De derde weg, wat houdt dat in? Dat houdt simpelweg gezegd in dat er gelovigen zijn die eigenlijk zelf niet zeker weten of ze gelovig zijn. En dan niet voor een bepaalde periode, maar eigenlijk hun hele leven lang.
3: Oké, een derde weg dus. Vinden we dit terug in de bijbel? We vinden zeker terug in de bijbel dat gelovigen afdwalen, zeer donkere (langere) perioden kennen in het leven, geen zekerheid hebben, geen geloof hebben in God enzovoort. De bijbel ziet dit altijd als zondig en keurt dit af. De Heere Jezus bestraft ongeloof altijd en is daar niet mild over. Maar we vinden nergens in de bijbel dat een ware gelovige zo aan het tobben is tot de laatste snik. De Heere heeft ons Zijn Woord gegeven, dan moet je ook geen dingen erbij gaan verzinnen lijkt mij.
4: Dan nu terug naar de prediking, daar ging het tenslotte over. Het is kenmerkend dat het hier gaat over beknelde zielen die hun eigen natuurlijke, zondige staat zeer scherp voor ogen zien. Hier gaat het nog niet fout. Waar gaat het dan wel fout? Het gaat fout als je tegen deze zielen begint over predestinatie en de hele samenhang daaromheen. Het gaat mis als je deze zielen niet op Christus laat wijzen. Het gaat mis als deze derde weggers horen dat het Evangelie niet voor alle hoorders is. Wat zouden ze dan wel moeten horen? Het antwoord staat in de bijbel, lees maar wat de Heere Jezus zelf zei (zegt) tegen het volk Israël (ons).

Lees vanavond nog in de bijbel als je over deze zaken twijfel ervaart. Begin bij het wandelen van Jezus over de aarde, lees aandachtig wie de Heere Jezus is. Het begint toch altijd weer bij het Woord, daarin ligt de vastheid. Niet in dogma's, hoe goed en belangrijk die ook zijn. De Heere geeft zijn lieve Zoon aan een arm volk. Maar Hij geeft Hem wel aan álle gelovigen!

[HersteldHervormd]

Daarnaast zijn er ook nog allerlei andere argumenten die een derde weg in min of meerdere mate verwerpen, maar ik wil het graag zo zuiver mogelijk houden. Ik blijf trouwens af van het oordeel over deze mensen. Dan denk ik toch dat de Heere, ondanks al onze eigen wegen, Zijn eigen werk bekroond, Hij heeft ons daar ten diepste niet bij nodig.

[-DIA-]

Heel kort, een derde weg is er niet, daar ligt ook geen punt van verschil. Misschien wel in wat derde weg inhoudt. Naar ik geloof is dat een weg recht in eigen oog, maar niet in overeenstemming met hoe God Zijn volk leidt. En dan bedoel ik niet een systeem waarover sommigen in een niet zo fraaie zin spreken. Ik geloof niet dat we hier altijd makkelijk een oordeel over kunnen of mogen uitspreken, maar dat we in de eerste plaats onszelf nauw hebben te zoeken. Dan blijft er nog wel wat te onderzoeken over.

[Lilian1975]

Dank voor je vragen, ik zal ze proberen te beantwoorden. Het zijn best tere dingen en mogelijk spreek ik (te) veel vanuit mijzelf. Ik wil daarom niet generaliseren.

Drie vraagjes: (besef dat ik mijn woord breek nu om niet meer mee te doen met Rf. En weet ook niet het een bestendig iets is)
1) zouden de meeste mensen werkelijk vanaf hun geboorte de Heere vrezen of is het eerder andersom. En de vraag die Maanenschijn hier schrijft eerder heel zeldzaam? En de worstelingen hierover ook met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd en vewaardeerd moeten worden?

Ik weet niet of het veel of weinig mensen zijn. Ik denk van niet zo veel, tenminste niet dat ik er veel van weet. Van jongs af bedoel ik ook wel de leeftijd van de middelbare school. Natuurlijk kan dat ook met grote en diepe ervaringen van ellende gepaard gaan. Maar die ben ik niet tegengekomen. Wel meerderen die vanaf de basisschool-leeftijd / middelbare school getrokken zijn tot de Heere. Ik heb bijna zonder uitzondering gehoord dat het beschrijven en lezen van een moment wat @Posthoorn noemde niet zo herkend wordt, wat veel twijfel geeft over de echtheid bij henzelf.
Maar dus op je vraag: ik denk zeker niet dat het de meesten zijn die van de geboorte of jong de Heere vrezen. Maar denk ook dat het goed is oog te hebben voor deze mensen en op te passen met generaliseren.

2)Zou het niet zo zijn dat zodra we een grond maken van geestelijke ervaring ( die er zeker is) na vrijspraak we inderdaad in de problemen komen. Ipv dat de grond in Christus Zelf ligt? En ja dan zal ook iemand die van zijn geboorte af Christus vreest niet in de war hoeven raken? Want de vreugde zal dan ook steeds weer herkent worden? Het geloof, middel etc.

Alle grond buiten Christus is drijfzand. Ik denk dat iedere gelovige daar over mee kan praten. Het is een grote valkuil als de bevinding of ervaring de grond van de bekering wordt. Het zou inderdaad zo moeten zijn dat ook een van jongs af bekeerde de zaligheid iedere keer in Christus moet vinden. Maar als je (bijvoorbeeld) in de prediking een andere weg hoort, of in levensbeschrijvingen leest, slaat de schrik je meermalen om het hart. Ongeloof is een grote zonde, maar als je geen herkenning vind voor je eigen hart in datgene wat de ‘normale’ weg moet zijn, is het een dankbaar onderwerp voor ons hart en voor de duivel om twijfel over te hebben. En ik ben met je eens, dat zou zeker niet hoeven. En (als ik met schroom iets van eigen ervaring mag toevoegen) de Heere laat ook iedere keer weer het licht op Christus en Zijn werk vallen. Zodat er op de bodem van het hart een onwrikbare zekerheid ligt, alleen soms diep weg.

3) Verdonkerd zien. Wat bedoel je daar precies mee? Je zegt als geliefde op afstand. Maar dan weet je wel dat het je geliefde is. Hij is aan jou verbonden... En als je dan Zijn Woord leest, hoort dan springt je hart op van herkenning. Zoals ik het interpreteer kan niemand de volle Christus zien op aarde. Dat zal pas in de Hemel zijn. Alles nu nog ten dele. Maar ook dan zal hier de vreugde zeker ervaren worden.al is het nog ten dele. Ons zondige lichaam zou de volle hemelsche vreugde niet eens kunnen dragen.

Dit is het moeilijkste om te beantwoorden. Ik bedoel niet dat hier op aarde je Jezus Christus in volheid kan kennen. Ik denk dat je het precies omschrijft zoals ik het bedoel. Je bent van harte aan Christus verbonden. Maar er mogen momenten zijn dan je dat niet alleen (gelovig) weet, maar ook ervaart. De liefde van Christus daadwerkelijk mag gevoelen. Dan is hij niet ver weg, of verdonkerd (Ik probeer er zo maar woorden aan te geven), maar dan is Zijn liefde tastbaar aanwezig. Hij openbaart zich dan aan de zondaar, die niet anders kan dan in aanbidding zich verwonderen. Ik denk dat dit de uurtjes van korte duurtjes zijn, zo genoten, zo toegesloten. Zoals men vroeger wel zei.

Sorry als ik het nog ingewikkelder heb gemaakt. Ik weet niet goed hoe ik dit moet uitleggen, ik weet nog minder waar ik dit alles met Bijbelteksten moet onderbouwen. En misschien is het theologisch ook wel helemaal verkeerd. Maar dan komt er hier vast wel correctie op .

Mbt tot antwoord 1. Het gaat niet om het moment zelf als bewijs. Maar zoals in Johannes staat. Een ding weet ik. Dat ik eerst blind was en nu zie! En dat zal een tiener of puber die tot geloof is gekomen in zijn of haar eigen woorden zeker kunnen zeggen! Johannes die hier in dit topic werd aangehaald, sprong op en herkende Zijn Zaligmaker. Johannes zal zeker geweten hebben van dat de toorn van God over zijn zonde gedragen is of zou worden (bijzondere heilstijd) door het Lam dat hij aanwees bij de Jordaan! Zolang we de nadruk gaan leggen op een moment als bewijs dan loop je gevaar door op een verkeerde manier generaliserend te spreken. M.i.

Mbt antwoord 2
Inderdaad! Ik moet steeds denken aan die tekst uit Hooglied. De Bruid is verwijderd van de Bruidegom. Gaat Hem zoeken. En gaat eerst bij de wachters te rade. Maar die brengen haar niet tot Hem. Als je het door zou trekken naar nu. Die brengen haar misschien zelfs op een dwaalspoor. Maar ze wordt wel gevonden door de Bruidegom Zelf. Ze hoort Zijn stem, het Woord!. Via die weg werkt God. Het Woord is Zijn Kompas!

Mbt antwoord 3
Die uurtjes van korte duurtjes doen verlangen naar waarin geen tijd meer is.... om voor altijd en eeuwig in Zijn nabijheid te zijn. Hem voor eeuwig in volheid te loven, prijzen, dienen. Bijna Nieuwjaar. Weer een stap dichter bij de Wederkomst. Is dat ons gebed straks en nu. Ja kom Heere Jezus, ja kom haastig!