Die uitspraak geldt natuurlijk ook voor bepaalde avonturiers. Bijvoorbeeld bergbeklimmers, het beklimmen van de berg K2 heeft een sterftepercentage van 25%. (lees bijvoorbeeld over de Nederlandse expeditie van 2008) De Annapurna een nog hoger percentage. Met een expeditie weet je dus dat er mensen zullen sterven en zolang de aarde zal bestaan, zullen de lichamen blijven liggen, op hoogte volledig intact, lichanen bergen is onmogelijk.Mara schreef:Het gaat mij om de uitspraak "ik ben bereid om daar te sterven."John Galt schreef:Maar waarom zou er verschil zijn tussen een missie naar Mars en een expeditie naar de oerwouden van Papoea of naar de Zuidpool? Waarom wilde de mens zo graag onontdekte landstreken ontdekken? Meestal uit interesse of winstbejag. Toen Columbus naar het westen uitvoer, dachten mensen ook dat hij van de aarde zou afvallen. Was het onder Gods gunst of onder Zijn toelating dat hij in Amerika aankwam?
Ik weet niet of al die ontdekkers en avonturiers God om bijstand hebben gebeden.
Als de dood nog in Amerika zit, bij wijze van spreken, wordt er soms heel makkelijk over gepraat.
Maar het moet er maar eens op aankomen.
Wie wel eens verhalen heeft gelezen of docu's heeft gezien van wereldreizigers, kan zien hoe er vaak doodsangst kan zijn.
Overlevenden van een vliegtuigramp in een afgelegen gebied, gaan op zoek naar redding.
Een mens heeft van nature geen bereidheid om te sterven.
De dood is de laatste vijand.
Meedoen betekent dus ook, bereid zijn om te sterven.
Desondanks vind ik het een onzinnige operatie om naar Mars te gaan.