Gelezen (geloofsopbouwend)

[J.C. Philpot]

Prediker 7:29 - Alleenlijk ziet, dit heb ik gevonden, dat God den mens recht gemaakt heeft, maar zij hebben veel vonden gezocht.

Het ongeloof zoekt voornamelijk twee redenen op, om eigen schuld en verharding van zich af te werpen. Het verontschuldigt zich, óf op grond van de omstandigheden waarin het verkeert, óf het zoekt redenen tot verontschuldiging in de Heere Zelf. Het beroept zich op persoonlijke omstandigheden, zoals: onkunde, zwak geheugen, slechte voorgangers, gebrekkig onderwijs, op huisgezin, handel, levenswijze, rampen, tijdelijke beslommeringen, etc. Het ongeloof poogt zich daarmee te verontschuldigen, alsof het zeggen wil: Ik zou beter zijn geweest, indien dit allemaal anders was. Het ongeloof zoekt ook redenen verontschuldiging in de Heere, in Zijn Woord, in Zijn bedoelingen. Het zegt: Ik ben slechts een natuurlijk mens, ik kan mijzelf niet bekeren, God zal mij alles eerst moeten schenken. Mijn hart is zo verkeerd, dat ik toch niets goeds kan doen. Als ik de Heere al zoek, het is het rechte zoeken niet, het baat mij ook niet. Want ofschoon ik nu en dan al eens tot de Heere roep, Hij schijnt mij niet te horen. Daarom, ik kan het niet verder brengen, ik kan er niets aan doen. Daar is geen taal, die God meer vertoornd, die een klaarder bewijs is van een verhard hart, dan deze taal. Gelijk de Heere er elders een dure eed tegen zweert, zo beantwoordt Hij het hier: ‘Ik heb tot het zaad van Jakob niet gezegd: Zoekt Mij tevergeefs’. Moet zulk een taal van ongeloof het loon zijn voor de eeuwige gedachten des vredes, die God over vijanden heeft gedacht, én voor de vrije weg der genade, die Hij ook voor de grootste, de diepst verloren zondaren heeft opengesteld? Is dit de dankbaarheid voor de mildheid waarmee Hij beloofd heeft, om alles wat u ontbreekt, overvloedig te willen schenken? Is dit het loon voor de plechtige verzekering dat een ieder die de Naam des Heeren zal aanroepen, zalig zal worden? Ja, dat is het loon, waarmee het ongeloof de Drie-enige God tegemoet treedt, maar waardoor het ook eeuwig de schaamte zal oogsten op dien grote dag, in welken God bewijzen zal, dat Hij nooit tot het zaad van Jakob gezegd heeft: Zoek Mij tevergeefs.

Ds. J.W. Felix

[Johann Gottfried Walther]

Calvijn commentaar Romeinen 8 : 34:
‘Ons geloof is niets, wanneer wij niet vast overtuigd zijn, dat Christus de onze is en dat in
Hem de Vader ons goed gunstig gezind is. Daarom bestaat er niets, dat meer verderfelijk is,
en kan er niets worden verzonnen, dat meer doodaanbrengend is dan de leer der
scholastieken, over de onzekerheid der zaligheid’

[Marck]

Artikel in de DWS over de verborgen omgang met God a.h.v. het gelijknamige boekje van Koelman. Hertaald en samengesteld door ds C.J. Meeuse.

[KDD]

De natuurlijke mens is een vijand van Christus in zijn priesterlijk ambt. Hij is door de Vader verordineerd tot een eeuwig Priester, opdat, alleen door Zijn offerande en voorbidding, zondaars vrede met en toenadering tot God mochten hebben. Maar de gekruisigde Christus is een struikelblok en dwaasheid voor het onvernieuwde deel van 't mensdom, aan wie Hij gepredikt wordt (1 Kor. 1:23). Zij zijn niet voor Hem, als de verse en levende weg. Ook is Hij, uitgaande van wat de wereld van Hem zegt, geen Hogepriester over het huis Gods. De verdorven natuur gaat op een geheel andere wijze te werk.

(...)
Bewijs:
De natuurlijke mens die tot God gaat in plichten, zal altijd gevonden worden te gaan, óf zonder Middelaar, óf met meer dan de ene en enige Middelaar Jezus Christus.

De natuur is blind, en daarom stoutmoedig. Zij zet de mens er toe aan onmiddellijk tot God te gaan, zonder Christus, om in te stuiven in Zijn tegenwoordigheid, en hun smeekschriften in Zijn hand te geven, zonder ingeleid te zijn door de Secretaris van de hemel, of zonder hun verzoekschriften in Zijn hand te geven. Zo gehecht is deze gesteldheid in het onvernieuwde hart, dat, wanneer men omgaat met veel hoorders van het Evangelie over het punt van de hoop van hun zaligheid, de naam van Christus nauwelijks uit hun mond gehoord zal worden. Vraagt hen hoe zij denken vergeving van zonden te zullen krijgen, zij zullen u zeggen dat zij bidden en uitzien naar barmhartigheid, omdat God een barmhartig God is. Dat is alles wat zij hebben om in te vertrouwen.

Anderen zien uit naar barmhartigheid om Christus wil, maar hoe weten zij dat Christus hun pleit in handen zal nemen? Daarom, zoals de Roomsen hun middelaars bij de Middelaar hebben, zo hebben zij die ook. Zij weten dat Hij het wel doen moet, want zij bidden, belijden, treuren, en zij hebben grote begeerten, en dergelijken. Zo hebben zij iets van zichzelf om zich bij Hem aan te prijzen. Zij zijn nooit arm van geest gemaakt en met ledige handen tot Christus gebracht, om de klem van alles op zijn verzoenend bloed te leggen.

[KDD]

Over Jozef van Arimithea

Uit dit voorbeeld leren we deze lessen:
(a) Dat een rijke man, die een rijke man blijft, een dienaar van God kan zijn en ook gered kan worden; want rijkdom is de goede zegening van God, en op zichzelf weerhoudt ze een mens er niet van om tot Christus te komen. Maar sommigen zullen zeggen, Christus Zelf zegt (Matt. 19:24): Het is gemakkelijker voor een kabel om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijke man om het koninkrijk der hemelen binnen te gaan. Antwoord: Dit moet worden begrepen van een rijke man, zolang hij groeit van vertrouwen in zijn rijkdom; maar we weten dat als een kabel wordt losgedraaid en tot kleine draden wordt getrokken, deze door het oog van een naald kan worden getrokken; dus hij die rijk is, laat hij zichzelf verloochenen, zichzelf vernederen en alle vertrouwen in zichzelf, in zijn rijkdom en eer opzij leggen, en als het ware klein worden gemaakt als een twijndraad, en met deze goede senator Joseph de discipel van Christus worden , mag hij het koninkrijk der hemelen binnengaan. Maar Christus zegt in de gelijkenis dat rijkdom doornen zijn (Matt. 13:7) die de genade van God verstikken. Antwoord: Het is waar dat het doornen zijn in dat onderwerp of in dat van een man die er zijn vertrouwen in stelt; niet in hun eigen aard, maar vanwege de verdorvenheid van het hart van de mens, die van hen zijn God maakt.

[KDD]

Nog nooit ergens gelezen dat die tekst met kabel vertaald is. Heeft iemand dit eerder gezien?

[Job]

Nog nooit ergens gelezen dat die tekst met kabel vertaald is. Heeft iemand dit eerder gezien?

Ja, daar is door de eeuwen heen al best wat discussie over gevoerd. Hier lees je een uiteenzetting: https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/17 ... l-of-touw/

[KDD]

Nog nooit ergens gelezen dat die tekst met kabel vertaald is. Heeft iemand dit eerder gezien?

Ja, daar is door de eeuwen heen al best wat discussie over gevoerd. Hier lees je een uiteenzetting: https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/17 ... l-of-touw/

okay, nog nooit van gehoord. bedankt.

[Maanenschijn]

Een uitgebreid een m.i. evenwichtig stuk van dr. P de Vries.

Het is te lang om hier te plaatsen, ik zet de link er bij. Aanbevolen.

EEN BIJDRAGE OVER EEN BOEK DAT TOT EEN VERWARRENDE DISCUSSIE HEEFT GELEID OVER BELANGRIJKE ZAKEN

HYPERDORDT

Waarom zoveel discussie en zo’n verwarrende discussie?

De kerk staat of valt met de verkonding van het Evangelie van Gods genade. Er is alleen toegang tot God door Jezus Christus en niemand kan van harte Jezus als Heere belijden dan door de Heilige Geest. Dat verklaart dat publicaties over de inhoud van de prediking reacties oproepen. Zeker als die publicaties polemisch van aard zijn. Dat gold voor het boek Dordt zoals je Dordt niet kende van mijn collega dr. G. A. van den Brink. Het geldt ook voor zijn tweede publicatie: Hyperdordt. Belijden zonder geloven. Het Evangelie als redmiddel voor bevindelijk gereformeerden.

Aanvankelijk was ik niet van plan er op mijn weblog aandacht aan te geven. In mijn directe omgeving merk ik dat de discussies die daarover zijn ontstaan, mensen erg kunnen vermoeien. Zij verlangen naar een leven bij een heldere en Bijbelse prediking van zonde en genade, schuld en vrijspraak, vergeving van zonden en vernieuwing van het leven.

Dat missen zij soms van meerdere kanten en hun valt op dat Van den Brink slechts één kant aan de orde stelt. In delen van de gereformeerde gezindte speelt de hele vraag naar de toe-eigening van het heil niet, omdat het uitgangspunt is: wij horen allemaal bij Christus en zijn aan elkaar gegeven.

Onlangs las ik het boek van Stephan Paas Vrede op aarde. Daarin wordt betoogd dat de boodschap van redding van de toekomende toorn en verzoening door voldoening voor onze tijd volstrekt niet meer relevant is. De kern van de bijbelse boodschap zou Gods zorg voor een kwetsbare schepping zijn Zaak is dat wij zelf meewerken aan een heilzame vrede. Zo wordt de boodschap van Gods koninkrijk ingevuld.

Het zou van grote naïviteit getuigen te denken dat de rechterzijde van de gereformeerde gezindte immuun is voor deze geluiden. Ze passen helemaal in het eigentijdse levensklimaat dat wij dagelijks inademen. Paas zelf is bepaald niet de enige die weg gegroeid is van de boodschap waar de vragen naar God Zelf is en hoe wij vrede krijgen met Hem niet langer centraal staan. Wie dan Hyperdordt. Belijden zonder geloven leest, wordt dan wel heel erg in een bubbel verplaatst zonder contact met eigentijdse samenleving en het klimaat dat daar heerst en ook zonder contact met het klimaat dat breed in kerkelijk Nederland leeft.

Dat neemt niet weg dat meerderen wel degelijk te maken hebben met zaken waar Van den Brink de vinger bij legt. Dat betekent dat wij de problematiek die hij aan de orde stelt niet kunnen en mogen negeren. Immers de vragen van wet en Evangelie en van de uitnodiging tot Christus te komen, raken de kern van de bijbelse boodschap. Onder de lezers van zijn boeken en degenen die de discussies daarover volgen valt de één valt hem dan helemaal bij. De ander houdt bij herkenning en instemming toch ook vragen over.

Vermoeiend zijn deze discussies ook voor gemeenteleden die onder een Bijbelse prediking mogen verkeren en die op goede wijze pastoraat ontvangen. Dat is gelukkig toch ook nog altijd in tal van gemeenten het geval, al is het nergens volmaakt. Maar dan moeten we beseffen dat de kerk in haar zichtbare gestalte onvolmaakt is en tot aan de jongste dag vlekken en rimpels vertoont. Anderen merken op dat zij in eigen kring of gemeente tegen heel andere zaken aanlopen dan die Van den Brink in zijn publicaties aan de orde stelt. Dan moet bijvoorbeeld aan verbondsautomatisme worden gedacht.

Feit is dat de publicaties van Van den Brink reacties hebben opgeroepen waarbij allerlei zaken spelen en door elkaar lopen. Van den Brink stelt dat in de gereformeerde gezindte de oproep tot geloof, zoals verwoord in de Dordtse Leerregels, niet of niet duidelijk klinkt en dat zondekennis zonder geloof in Christus als teken van wedergeboorte worden gezien.

Ook wie hem daarin bijvalt – en dat geldt ook voor mij – kan vragen of zelfs ernstige bedenkingen hebben bij het alternatief dat hij voor deze kwaal aanwijst. Dat heb ikzelf in mijn bespreking van zijn eerste boek gedaan. Naar mijn overtuiging moet het appèl tot geloof vergezeld gaan met een appèl tot bekering zijn en moet het appèl tot geloof veel hartelijker worden verwoord dan Van den Brink doet.

Aan de orde moet ook komen dat geloof leidt tot omgang met God en wandel met God. Anders wordt de oproep tot geloof een deur zonder huis. Daarnaast moet in de lijn van de Dordtse Leerregels aandacht zijn voor geloofsstrijd en opwas in geloofszekerheid en mag de oproep tot zelfonderzoek niet ontbreken.

Heel de gereformeerde gezindte is in beweging. Alom zien we een toenemende wereldgelijkvormigheid. Dat de Schrift Gods onfeilbaar Woord is en de hoogste norm en bron van ons geloof wordt niet over de hele breedte van de gereformeerde gezindte meer erkend. Er worden vragen gesteld bij de historische betrouwbaarheid van de Schrift.

Men vraagt zich af of het wel echt zo is dat iedereen die in dit leven niet in de Heere Jezus Christus heeft leren geloven, buiten het nieuwe Jeruzalem moet blijven. Heel breed leven aarzelingen bij het gezag van de Schrift op ethisch terrein. Dat laatste gaat echt geen enkel segment van de gereformeerde gezindte voorbij. Elke predikant die met zijn catechisanten in gesprek gaat, zal dat merken.

Van den Brink richt zich op het feit dat, in delen van de gereformeerde gezindte, het appèl tot geloof niet functioneert, omdat men dat strijdig acht met de boodschap van wedergeboorte. Echter, meerderen verkeren onder een prediking waarin dat appèl in het geheel niet klinkt, omdat heel de gemeente als heilbegerig wordt gezien. Juist dan zal er weinig herkenning zijn van wat Van den Brink schrijft. Van de Brink geeft niet aan waar hij de grenzen van de gereformeerde gezindte ziet liggen. Hij lijkt dat deel waar de misvattingen leven die hij aan de orde stelt, met de gehele gereformeerde gezindte gelijk te stellen, maar dan valt er een heel groot deel echt af.

Zo stelt Van den Brink dat wij vooral tegen veel zaken zijn: tegen de Herziene Statenvertaling, tegen broeken voor vrouwen, tegen video-opnamen in de eredienst, tegen gezangen in de eredienst enz. Nu heeft Van den Brink de Hersteld Hervormde Gemeente van Rotterdam-Kralingen gediend en behoort hij nu bij de Hersteld Hervormde Gemeente in Apeldoorn. Hij zal het beter weten dan ik: maar tekent hij daarmee de sfeer van deze gemeenten?

Ik lees bijvoorbeeld ook ‘dat Gods wereldwijde kerk zingt: “Wie in ’t geloof op Jezus ziet, die vreest voor dood en helle niet”. Echter in Nederland schudden bevindelijke mensen hun hoofd bij zoveel oppervlakkigheid.’ Nu was dit lied een van de lievelingsliederen van mijn overleden vrouw. In de tweede helft van haar middelbare schooltijd en de jaren direct daarna is in een weg van strijd en worsteling waarbij ook uiterlijke omstandigheden een rol speelden, Christus echt alles voor haar geworden. Zij leerde Hem kennen als de Zaligmaker Die ook voor haar de hitte van Gods gramschap heeft geblust.

Later heeft zij weliswaar de aanvechting gekend of zij toen reeds de Heere werkelijk kende. Voor mij stond het vast, maar zo zei ik dan: ‘In ieder geval ken je Hem nu.’ Hoe dan ook hebben mijn kinderen en ik dit lied op de rouwkaart van mijn vrouw gezet en nu moet ik uit het boek van Van den Brink concluderen dat dit het bewijs is dat ikzelf niet tot de bevindelijk gereformeerden kan worden gerekend. Ik moet dan aannemen dat ook mijn ouders niet bevindelijk gereformeerd waren, al kerkten zij in de Gereformeerde Samenkomst van Alblasserdam, een gemeente die na 2004 overging naar de Hersteld Hervormde Kerk.

Mijn moeder kwam uit een behoudend hervormd milieu waarin een predikant als ds. I. Kievit hoog stond aangeschreven. De prediking en catechisatielessen van diens zwager ds. D.J. van de Graaf zijn haar tot eeuwige zegen geworden, maar zij voelde tussen diens prediking en het lied ‘Veilig in Jezus’ armen’ geen enkele spanning. Zij hoorde als meisje Johannes de Heer dit lied voor de radio zingen en het raakte haar diep. De melodie van dit lied is dan ook in haar rouwdienst gespeeld.

Dat lag in de Gereformeerde Samenkomst overigens niet moeilijk. In een brief die ds. H Hofman in de jaren veertig aan zijn familie in Sliedrecht schreef, vertelt hij dat een gemeentelid in de pastorie had verteld dat hij tot volle zekerheid van het geloof was gekomen. Meerderen waren erbij aanwezig en samen had men gezongen. ‘Nog nooit’, zo schreef Hofman, ‘heb ik iemand zo[EN SPACE]vol overgave “Veilig in Jezus’ armen” zien zingen.’

De boeken van Van den Brink zouden sterker zijn geweest als hij op zijn minst had aangegeven dat hij zich van de breedte en diversiteit van de gereformeerde gezindte bewust is, maar de focus wil leggen op zaken die binnen een deel van de gereformeerde gezindte leven. Nu wordt nergens duidelijk dat hij ook zowel van een ander geestelijk klimaat als van andere gevaren weet.

Dat roept bij meerderen vervreemding op. Hun situatie is heel anders dan Van den Brink beschrijft. Helaas zijn er in de praktijk ook voorbeelden van mensen die van de ene vorm van vrijblijvende prediking overgestapt zijn naar een andere vorm. Juist dat ook had voor Van den Brink reden moeten zijn om de context breder te trekken dan hij nu in zijn publicaties doet.

Ik kan sommige kerkelijke overkomsten billijken, maar zowel voor als na 2004 zijn hervormde gemeenten van kleur verschoten door massale overkomsten uit de Gereformeerde Gemeenten. Men keerde zich af van het hypercalvinisme, maar bleek zich ook niet thuis te voelen bij de hervormd-gereformeerde prediking van schuld en vrijspraak. Het gebeurde ook dat men, zoals meerdere kerkenraden moesten constateren, er van rechts inkwam en na wat kortere of langere tijd naar links vertrok richting een evangelische gemeente of hervormde gemeente met een meer midden-orthodoxe kleur.

Ik hoorde nog niet zo lang geleden mensen zeggen van de gemeente waarbij ze zich hadden gevoegd: ‘Hier zien we elkaar allemaal als kinderen van God en in onze vorige gemeente geloofde men dat maar van een enkeling.’ Echter, de eerste vraag is niet of wij onszelf en anderen als kind van God zien – dat deed Paulus immers ook vóór zijn bekering – maar of wij ons vastklemmen aan Jezus als Zoon van God en Zaligmaker Die plaatsvervangend onze schuld heeft betaald en ons verlost heeft van de toekomende toorn.

Deze Zaligmaker mag allen verkondigd worden, opdat degenen aan wie Hij wordt verkondigd als schuldig zondaren tot Hem de toevlucht nemen en voor Hem gaan leven en daarom breken met alles wat daarmee niet overeenkomt en daartegen gaan strijden. Dan mag daaraan ook de zekerheid – hoewel dat altijd in principe een aangevochten zekerheid blijft – verbonden zijn dat God ons tot Zijn kinderen en erfgenamen heeft aangenomen. Maar voorop gaat: Ik geloof dat Jezus de Zoon van God is, de enige toegangsweg tot de Vader.

Enz….

https://drpdevries.com/2024/04/19/een-b ... jke-zaken/

[Bertiel]

ja, eerlijk en oprecht geschreven.

Eindelijk weer eens reuring op het forum

[-DIA-]

ja, eerlijk en oprecht geschreven.

Eindelijk weer eens reuring op het forum

Als het daarom moet gaan zijn we wel heel ellendig bezig...
Ik zal het zo even nalezen, maar ik ben wars van reuring maken.

Ik zou zeggen: lees het, en toets het!
https://drpdevries.com/2024/04/19/een-b ... jke-zaken/

[Henk J]

Heb deze recensie ook in een keer gelezen en dr. De Vries weet precies mijn moeite met de boeken van dr. Van den Brink te verwoorden. Dr. Van den Brink focust zo sterk op het hypercalvinisme dat hij het gevaar van het verbondsautomatisme volledig negeert en verder citeert ook dr. Van den Brink maar deels uit de Dordtse Leerregels. De polemische toon hebben we het al vaker over gehad en ook dr. De Vries erkent dat de kant tegenover dr. Van den Brink zich daar net zo hard of soms nog harder schuldig aan maakt.
Kortom een recensie/bespreking die de moeite van het lezen waard is.

[-DIA-]

Heb deze recensie ook in een keer gelezen en dr. De Vries weet precies mijn moeite met de boeken van dr. Van den Brink te verwoorden. Dr. Van den Brink focust zo sterk op het hypercalvinisme dat hij het gevaar van het verbondsautomatisme volledig negeert en verder citeert ook dr. Van den Brink maar deels uit de Dordtse Leerregels. De polemische toon hebben we het al vaker over gehad en ook dr. De Vries erkent dat de kant tegenover dr. Van den Brink zich daar net zo hard of soms nog harder schuldig aan maakt.
Kortom een recensie/bespreking die de moeite van het lezen waard is.

Zo las ik het ook. Ook al ben ik het niet voor 100 % ermee eens. Wel lees ik ook veel wat helder is. Daarom zeg ik: Lees het, maar ook: toets het aan de oude gereformeerde leer.

[Maanenschijn]

Zo las ik het ook. Ook al ben ik het niet voor 100 % ermee eens. Wel lees ik ook veel wat helder is. Daarom zeg ik: Lees het, maar ook: toets het aan de oude gereformeerde leer.

Dan kom ik tot de conclusie dat juist met dat laatste dr. De Vries wel correct en eerlijk is.

[Anselmus]

Heb deze recensie ook in een keer gelezen en dr. De Vries weet precies mijn moeite met de boeken van dr. Van den Brink te verwoorden. Dr. Van den Brink focust zo sterk op het hypercalvinisme dat hij het gevaar van het verbondsautomatisme volledig negeert en verder citeert ook dr. Van den Brink maar deels uit de Dordtse Leerregels. De polemische toon hebben we het al vaker over gehad en ook dr. De Vries erkent dat de kant tegenover dr. Van den Brink zich daar net zo hard of soms nog harder schuldig aan maakt.
Kortom een recensie/bespreking die de moeite van het lezen waard is.

Zo las ik het ook. Ook al ben ik het niet voor 100 % ermee eens. Wel lees ik ook veel wat helder is. Daarom zeg ik: Lees het, maar ook: toets het aan de oude gereformeerde leer.

Ik denk dat dat laatste nog steeds niets oplevert, want jij zult onder oude gereformeerde leer andere schrijvers verstaan dan die dr. de Vries zijn artikel noemt.

Ik heb bewondering voor de pennenvrucht van dr. de Vries. Hoewel het stuk wel wat taal- en spelfouten bevat kijk ik altijd met bewondering en enige jaloersheid naar zijn productievermogen.

Het valt me op hoe vaak dr. de Vriest stelt dat dr. Van den Brink een punt heeft,. Dr. de Vries stelt dus hetzelfde probleem vast, maar ervaart de oplossing van Van den Brink niet als oplossing en dat er omissies zijn door de polemische manier van schrijven. Mooi dat hij ds. Harinck credits geeft voor zijn poging om zijn collegae te wijzen op de puriteinen etc. Voor een deel van de achterban is ds. Harinck toch net wat minder rechts dan gewenst en dr. de Vries rehabiliteert hem wat mij betreft.