Mee eens!!Oorspronkelijk gepost door TirzahDat moet je dat echt een keer doen! Is een prachtig boek.Oorspronkelijk gepost door MatthijsDat boek heb ik ook, maar nog niet gelezen.Oorspronkelijk gepost door Mart01
Voor mij is Het Merg van het Evangelie van Edward Fisher erg belangrijk geworden
Boeken die levens veranderen.
-
Lecram
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Wil je het lezen RJ, ik heb ze beide en de Nederlandse (beperkte) vertaling en de uitgebreide Engelse versie, compleet met voetnoten van Thomas Boston.
Groeten,
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Ik heb ff vluchtig het boek "Het merg van het Evangelie" doorgebladerd. Ik begrijp dus dat het een samenspraak is tussen Evangelista en Nomista.
Beetje het zelfde dus als het boek ""Het Hooglied van Salamo" van ds. G. van Reenen.
Ik hoop snel te lezen. Maar ik heb nog zoveel te lezen. Ik verdiep me nu in de geloofsleer van Thomas Watson en Ds. van Dieren uit Rijssen..
Beetje het zelfde dus als het boek ""Het Hooglied van Salamo" van ds. G. van Reenen.
Ik hoop snel te lezen. Maar ik heb nog zoveel te lezen. Ik verdiep me nu in de geloofsleer van Thomas Watson en Ds. van Dieren uit Rijssen..
Liever Turks dan Paaps
Hieronder een korte samenvatting van het Merg naar de uitgave van Groot Goudriaan. Het tweede deel van het Merg is te vinden op de website in mijn sig (in het engels).
-----
In het Merg wordt een gesprek weergegeven tussen nomista, antinomista, avangelista en neophutus. In dit gesprek is de plaats van de wet in het leven van de gelovige het belangrijkste onderwerp. In de inleiding wordt het hoofdonderwerp door evangelista, die de leermeester is, afgebakend. Evangelista onderscheidt drieërlei Wet: de Wet der Werken, de Wet des Geloofs en de Wet van Christus. Vervolgens stelt hij dat de Wet der Tien Geboden, of de Zedelijke Wet, kan gezegd worden dat zij is: of de inhoud van de Wet der Werken, of de inhoud van de Wet van Christus. (blz. 43). In de inleiding worden ook twee stellingen geponeerd die in het vervolg worden bewezen. Tegenover Nomista stelt Evangelista dat de Wet der Tien Geboden, zoals die de inhoud is van de Wet der Werken, niet voor een gelovige een regel des levens behoort te zijn. Tegenover Antinomsta stelt hij dat de Wet der Tien Geboden zoals die de inhoud is van de Wet van Christus, voor een gelovige juist wel een regel des levens behoort te zijn. In het vervolg van het boek wordt nu verklaard wat er bedoeld wordt met de Wet der Werken en met de Wet van Christus.
De Wet der Werken is de Zedelijke Wet; en de Zedelijke Wet betekent, strikt genomen, het Verbond der Werken (blz. 47). In dit Verbond verzorgde God voor en beloofde aan Adan een eeuwige gelukzaligheid en eiste een volmaakte gehoorzaamheid, zoals uit Gods bedreiging blijkt (blz 47-48) Dit wordt bewezen uit de Schrift. Vervolgens komen de val van Adam en de zonde en ellene van het mensdom door de val aan de orde. Alle Tien Geboden zijn overtreden en nu is het na de val niet meer mogelijk om door de Wet of het Verbond der Werken herstelling te bewerkstelligen. Het is nu voor ieder mens in dit leven onmogelijk voor enig mens om die in dit leven volmaakt te onderhouden, al is hij ook een wedergeboren mens (blz. 56). Hoewel de mens dit verbond niet meer kan houden rust de eis van dit verbond nog wel steeds op de mens. De overtredende partij wordt niet bevrijd, totdat de andere partij hem daarvan ontslaat.
De Wet des Geloofs is hetzelfde als het Verbond der Genade of het Evangelie, dat een blijde, goede en heerlijke boodschap betekent (59). Dit wordt door Evangelista uitgelegd en hij begint in de eeuwigheid. De Heere wilde genade bewijzen aan het gevallen schepsel, en tevens het gezag van Zijn Wet handhaven, zo dat Zijn Goedertierenheid en Gestrengheid het meest openbaar kwamen. (62) Dit verbond is geopenbaard aan Adam, na zijn val op de eerste dag van Adams bestaan. Adam heeft deze openbaring ook begrepen en geloofd blijkens de offers die hij daarna aan de Heere offerde. Reeds toen was zijn geloof voldoende tot zaligheid. Dit verbond is later vernieuwd en bevestigd aan de oudvaders.
Nu gaat de auteur de plaats van het Verbond der Werken aan de orde stellen. De wetgeving op de Sinaï komt aan de orde. Het nageslacht van Abraham dat uitwendig en door belijdenis onder het Vervond der Genade was dat God met hun vader Abraham gemaakt had ontving de Wet niet als iets nieuws, maar deze Wet, die gegeven werd op de berg Sinaï, en de Wet die voordien in het hart van de mens was ingedrukt, was één en dezelfde, zodat de Heere op de Sinaï geen nieuwe zaak verkondigde.(70) Alleen de vorm waarin deze kwam was anders. De Wet was niet gegeven om daardoor de zaligheid te verkrijgen, maar was gegeven tot hun overtuiging en vernedering.
Als hij hier allerlei tegenwerpingen over weerlegd heeft, komt hij bij de verhouding tussen het Verbond der Werken en het Verbond der Genade. Het Verbond der Werken is niet bij het Verbond der Genade gevoegd om dat meer volkomen te maken, maar zij is ‘daarbij gesteld’, bij wijze van behulpzaamheid, om het Verbond der Genade meer te bevorderen en te bekrachtigen. (76) De Wet moest van machteloosheid overtuigen om de zondaar naar Christus te doen vluchten. En als hij even later weer over dit doel van de Wet spreekt dan zegt hij erachteraan: Daarom was het nodig dat de Heere op zo’n wijze met hen handelde, omze uit zichzelf uit te drijven, en ook uit alle vertrouwen op de werken der Wet, op dat zij door het geloof in Christus de gerechtigheid en het leven verkrijgen zouden. (78).
Evangelista gaat nu verder met het spreken over de openbaring van het Verbond der Genade in het Oude Testament en stelt, met Luther, dat het geloof van onze vaderen onder het Oude Testament, en het onze onder het Nieuwe Testament, in wezen één en hetzelfde geloof is (85) en weerlegt hierover ook enkele tegenwerpingen. Het gesprek gaat verder en onderwerp is nu welke verschillende toepassing de Wet heeft in het leven van de ongelovige, die gerechtvaardigd zal worden en in het leven van de ongelovige, die niet gerechtvaardigd zal worden. Met een beroep op Galaten 3:24 stelt hij dat de Wet voor degenen die gerechtvaardigd zouden wordt bedoeld was om hen tot Christus te leiden. En voor de tweede soort van ongelovigen diende de Wet om hen te tonen wat goed en wat kwaad was en hen zo (hoewel niet tot zaligheid) in de toom te houden(88).
Nu wordt er ingegaan op de uitleg van de Wet door de Farizeeërs en wordt er geconstateerd dat er onder de Joden weinigen waren die het Verbond der Genade goed begrepen hadden. (95,96) De Joden waren geneigd om in het Verbond der Werken te blijven hangen, constateert Antinomista, en hij vind dat ook niet zo verwonderlijk omdat volgens hem, onder de Joden het Verbond der Genade niet zo helder als tegenwoordig bekend gemaakt is. En hij verwondert zich er ook nog over dat ook in deze bedeling er zo velen in dit stuk dwalen. Evangelista beaamt beide stellingen (terecht?), en voegt eraan toe dat alle mensen van nature dwalen (97). Er zijn duizenden mensen in de wereld, zo zegt hij, die een Christus maken van het werken; en hierin ligt juist hun verderf. Zij verwachten de gerechtigheid en de aangenaamheid bij God meer uit het Gebod dan uit de Belofte, meer uit de Wet dan uit het Evangelie, meer uit de werken dan uit het geloven; en dus is alles wat zij doen verkeerd. (98,99). Hierop wordt Nomista verontrust over zijn staat en legt zijn toestand en geestelijke levensgeschiedenis aan Evangelista voor ten oordeel. Een indrukwekkend verhaal, dat aan de geschiedenis met de rijke jongeling doet denken, volgt.
Evangelista oordeelt dat hij de juiste weg nog niet ingegaan is, omdat hij net zo ver in het Verbond der Werken gegaan is als de apostel Paulus voor zijn bekering. Hij eindigt dit onderdeel van het gesprek met wat er aan de mensen gepredikt moet worden. Dus is er ook niets dat de mensen gepredikt moet worden als een Voorwerp van hun geloof of een noodzakelijk beginsel van hun zaligheid, dat niet op één of andere wijzen in Christus gevonden wordt of op Hem betrekking heeft. (106).
Ook Antinomista doet nu zijn, aanmerkelijk kortere, verhaal. Nu twijfelt Evangelista aan de staat van zijn gesprekspartner, voornamelijk omdat hij hoort dat zijn wandel niet is waardiglijk het evangelie van Christus. (108) Evangelista gaat nu uitleggen dat het geloof niet inees ten volle geoefend wordt. Nee, het ware geloof wordt geleidelijke voortgebracht door Gods verborgen kracht. Verder brengt het ware geloof naar de mate van de beoefening een heiliging van het leven met zich mee.
Het volgende deel van het boek gaat over de vervulling van de belofte. Neophutus vraagt ook zijn toestand te mogen vertellen en zoekt onderwijs. Daarop volgt een gesprek over de vervulling van de Wet door Christus de waarde voor hen die in Hem zijn. De ware gelovigen zijn aan de Wet als het Verbond der Werken gestorven en de Wet is aan hen als zodanig gestorven (117), zodat het enige verbond waarop de gelovigen te zien hebben om het leven en zaligheid te verkrijgen, het vrije Verbond der Genade is dat tussen Christus, of in God in Christus, en hen is. En in dit Verbond is geen voorwaarde van de Wet te volbrengen door de mens; nee, er is voor hem niets ander te doen dan te weten en te geloven dat Christus alles voor hem gedaan heeft.
Vervolgens worden de tegenwerpingen van Neophytus weerlegd, als het erom gaat of hij wel een recht heeft om te geloven, of hij wel uitverkoren is, dat zijn zondigheid geen beletsel maar juist een aanmoediging is om te geloven, boven dit alles is het ook nog geen hoogmoed en verwaandheid om vrijpostig tot Christus te gaan, het is juist hoogmoed en verwaandheid om tot Christus te gaan om tot Hem te spreken over enige godzaligheid of waardigheid dit in hem is.(122-129)
In de daarop volgende paragraaf gaat het over de evangelische bekering als gevolg van het geloof. De bekering gaat niet aan het geloof vooraf, maar volgt erop (136). Ook is er een bekering die niet zaligmakend is. Neophytus besluit nu, hoewel nog wat bevreesd, tot Christus te gaan, en hij zegt erbij: indien ik omkom zo kom ik om. (137) Hij mag nu ook de beloften op zich toepassen en is vrij van de wet als een Verbond der Werken. God dreig niemand met de eeuwige dood nadat hij Hem het eeuwige leven gegeven heeft. (144)
De Wet van Christus is ten aanzien van het wezen en de inhoud één en dezelfde we als de Wet der Werken of het Verbond der Werken, ze verschillen echter in hun vorm. Beiden zeggen: ‘doe dit.’ Maar het verschil ligt hierin. De ene zegt: ‘Doe dit en leeft’, de andere zegt ‘leef en doe dit.’ De Wet is voor de gelovige afgeschaft als een verbond der Werken, maar is niet bevrijd van de dingen die daarin geboden worden.
Evangelista geeft aan dat hij kenmerken belangrijk noemt. De waarachtigheid van het geloof wordt gekend aan de vrucht, de werken van de gelovige. Hoewel er op deze wijze ook zelfbedrog plaatsvindt. Heiligheid en goede werken zijn alleen door het geloof te verkrijgen. De vraag van de gelovige is niet: wat zal God mij geven ( als beloning voor zijn werken), maar: Wat zal ik God geven voor Zijn weldaden. (165) Vevolgens worden een zestal stellingen geponeerd die door evangelista van commentaar worden voorzien. (175) Kern is weer dat er onderscheid gemaakt moet worden tussen de wet zoals die de Wet der Werken is en de Wet zoals die de Wet van Christus is.
Wie niet onder het verbond der Werken is hoeft ook niet te vrezen voor de bedreigingen van dat verbond, wanneer de wet overtreden wordt. Wel kastijdt de Heere de gelovigen (vaderlijk) om hun natuur te genezen door die verdorvenheid uit te zuiveren die daarin nog overblijft. De kortste weg om zeker te zijn voor uw geloven dat u geloofd heb is terug te zien en acht te geven op uw eigen hart en te overdenken welke daden daar zijn verricht. Deze verzekering kan door ongeloof of overtreding van de wet verdwijnen en om de verzekering terug te krijgen, is de rechte weg, voor u als alle andere dingen u ontvallen, te zien op Christus en voor een tijd op te houden met redeneren over de waarheid van uw geloof en uw hart aan te zetten om te geloven alsof u het nog nooit had gedaan.
Het laatste gedeelte van het boek gaat over de zielerust. De bij de schepping gekregen rust van de ziel in God was in het begin de ware rust voor de mens en ook zijn ware gelukzaligheid. Door de zondeval is de mens die rust verloren, omdat God en de mensenziel gescheiden zijn. Nu is de ziel in een rusteloze staat. Het verstand weet wel dat er een gebrek is in de ziel, maar het weet niet wat de ziel ontbreekt, totdat het verlicht wordt. In het zoeken naar rust moet ons menselijk verstand onderworpen worden aan het geloof.
---
[Aangepast op 16/9/03 door Mart01]
-----
In het Merg wordt een gesprek weergegeven tussen nomista, antinomista, avangelista en neophutus. In dit gesprek is de plaats van de wet in het leven van de gelovige het belangrijkste onderwerp. In de inleiding wordt het hoofdonderwerp door evangelista, die de leermeester is, afgebakend. Evangelista onderscheidt drieërlei Wet: de Wet der Werken, de Wet des Geloofs en de Wet van Christus. Vervolgens stelt hij dat de Wet der Tien Geboden, of de Zedelijke Wet, kan gezegd worden dat zij is: of de inhoud van de Wet der Werken, of de inhoud van de Wet van Christus. (blz. 43). In de inleiding worden ook twee stellingen geponeerd die in het vervolg worden bewezen. Tegenover Nomista stelt Evangelista dat de Wet der Tien Geboden, zoals die de inhoud is van de Wet der Werken, niet voor een gelovige een regel des levens behoort te zijn. Tegenover Antinomsta stelt hij dat de Wet der Tien Geboden zoals die de inhoud is van de Wet van Christus, voor een gelovige juist wel een regel des levens behoort te zijn. In het vervolg van het boek wordt nu verklaard wat er bedoeld wordt met de Wet der Werken en met de Wet van Christus.
De Wet der Werken is de Zedelijke Wet; en de Zedelijke Wet betekent, strikt genomen, het Verbond der Werken (blz. 47). In dit Verbond verzorgde God voor en beloofde aan Adan een eeuwige gelukzaligheid en eiste een volmaakte gehoorzaamheid, zoals uit Gods bedreiging blijkt (blz 47-48) Dit wordt bewezen uit de Schrift. Vervolgens komen de val van Adam en de zonde en ellene van het mensdom door de val aan de orde. Alle Tien Geboden zijn overtreden en nu is het na de val niet meer mogelijk om door de Wet of het Verbond der Werken herstelling te bewerkstelligen. Het is nu voor ieder mens in dit leven onmogelijk voor enig mens om die in dit leven volmaakt te onderhouden, al is hij ook een wedergeboren mens (blz. 56). Hoewel de mens dit verbond niet meer kan houden rust de eis van dit verbond nog wel steeds op de mens. De overtredende partij wordt niet bevrijd, totdat de andere partij hem daarvan ontslaat.
De Wet des Geloofs is hetzelfde als het Verbond der Genade of het Evangelie, dat een blijde, goede en heerlijke boodschap betekent (59). Dit wordt door Evangelista uitgelegd en hij begint in de eeuwigheid. De Heere wilde genade bewijzen aan het gevallen schepsel, en tevens het gezag van Zijn Wet handhaven, zo dat Zijn Goedertierenheid en Gestrengheid het meest openbaar kwamen. (62) Dit verbond is geopenbaard aan Adam, na zijn val op de eerste dag van Adams bestaan. Adam heeft deze openbaring ook begrepen en geloofd blijkens de offers die hij daarna aan de Heere offerde. Reeds toen was zijn geloof voldoende tot zaligheid. Dit verbond is later vernieuwd en bevestigd aan de oudvaders.
Nu gaat de auteur de plaats van het Verbond der Werken aan de orde stellen. De wetgeving op de Sinaï komt aan de orde. Het nageslacht van Abraham dat uitwendig en door belijdenis onder het Vervond der Genade was dat God met hun vader Abraham gemaakt had ontving de Wet niet als iets nieuws, maar deze Wet, die gegeven werd op de berg Sinaï, en de Wet die voordien in het hart van de mens was ingedrukt, was één en dezelfde, zodat de Heere op de Sinaï geen nieuwe zaak verkondigde.(70) Alleen de vorm waarin deze kwam was anders. De Wet was niet gegeven om daardoor de zaligheid te verkrijgen, maar was gegeven tot hun overtuiging en vernedering.
Als hij hier allerlei tegenwerpingen over weerlegd heeft, komt hij bij de verhouding tussen het Verbond der Werken en het Verbond der Genade. Het Verbond der Werken is niet bij het Verbond der Genade gevoegd om dat meer volkomen te maken, maar zij is ‘daarbij gesteld’, bij wijze van behulpzaamheid, om het Verbond der Genade meer te bevorderen en te bekrachtigen. (76) De Wet moest van machteloosheid overtuigen om de zondaar naar Christus te doen vluchten. En als hij even later weer over dit doel van de Wet spreekt dan zegt hij erachteraan: Daarom was het nodig dat de Heere op zo’n wijze met hen handelde, omze uit zichzelf uit te drijven, en ook uit alle vertrouwen op de werken der Wet, op dat zij door het geloof in Christus de gerechtigheid en het leven verkrijgen zouden. (78).
Evangelista gaat nu verder met het spreken over de openbaring van het Verbond der Genade in het Oude Testament en stelt, met Luther, dat het geloof van onze vaderen onder het Oude Testament, en het onze onder het Nieuwe Testament, in wezen één en hetzelfde geloof is (85) en weerlegt hierover ook enkele tegenwerpingen. Het gesprek gaat verder en onderwerp is nu welke verschillende toepassing de Wet heeft in het leven van de ongelovige, die gerechtvaardigd zal worden en in het leven van de ongelovige, die niet gerechtvaardigd zal worden. Met een beroep op Galaten 3:24 stelt hij dat de Wet voor degenen die gerechtvaardigd zouden wordt bedoeld was om hen tot Christus te leiden. En voor de tweede soort van ongelovigen diende de Wet om hen te tonen wat goed en wat kwaad was en hen zo (hoewel niet tot zaligheid) in de toom te houden(88).
Nu wordt er ingegaan op de uitleg van de Wet door de Farizeeërs en wordt er geconstateerd dat er onder de Joden weinigen waren die het Verbond der Genade goed begrepen hadden. (95,96) De Joden waren geneigd om in het Verbond der Werken te blijven hangen, constateert Antinomista, en hij vind dat ook niet zo verwonderlijk omdat volgens hem, onder de Joden het Verbond der Genade niet zo helder als tegenwoordig bekend gemaakt is. En hij verwondert zich er ook nog over dat ook in deze bedeling er zo velen in dit stuk dwalen. Evangelista beaamt beide stellingen (terecht?), en voegt eraan toe dat alle mensen van nature dwalen (97). Er zijn duizenden mensen in de wereld, zo zegt hij, die een Christus maken van het werken; en hierin ligt juist hun verderf. Zij verwachten de gerechtigheid en de aangenaamheid bij God meer uit het Gebod dan uit de Belofte, meer uit de Wet dan uit het Evangelie, meer uit de werken dan uit het geloven; en dus is alles wat zij doen verkeerd. (98,99). Hierop wordt Nomista verontrust over zijn staat en legt zijn toestand en geestelijke levensgeschiedenis aan Evangelista voor ten oordeel. Een indrukwekkend verhaal, dat aan de geschiedenis met de rijke jongeling doet denken, volgt.
Evangelista oordeelt dat hij de juiste weg nog niet ingegaan is, omdat hij net zo ver in het Verbond der Werken gegaan is als de apostel Paulus voor zijn bekering. Hij eindigt dit onderdeel van het gesprek met wat er aan de mensen gepredikt moet worden. Dus is er ook niets dat de mensen gepredikt moet worden als een Voorwerp van hun geloof of een noodzakelijk beginsel van hun zaligheid, dat niet op één of andere wijzen in Christus gevonden wordt of op Hem betrekking heeft. (106).
Ook Antinomista doet nu zijn, aanmerkelijk kortere, verhaal. Nu twijfelt Evangelista aan de staat van zijn gesprekspartner, voornamelijk omdat hij hoort dat zijn wandel niet is waardiglijk het evangelie van Christus. (108) Evangelista gaat nu uitleggen dat het geloof niet inees ten volle geoefend wordt. Nee, het ware geloof wordt geleidelijke voortgebracht door Gods verborgen kracht. Verder brengt het ware geloof naar de mate van de beoefening een heiliging van het leven met zich mee.
Het volgende deel van het boek gaat over de vervulling van de belofte. Neophutus vraagt ook zijn toestand te mogen vertellen en zoekt onderwijs. Daarop volgt een gesprek over de vervulling van de Wet door Christus de waarde voor hen die in Hem zijn. De ware gelovigen zijn aan de Wet als het Verbond der Werken gestorven en de Wet is aan hen als zodanig gestorven (117), zodat het enige verbond waarop de gelovigen te zien hebben om het leven en zaligheid te verkrijgen, het vrije Verbond der Genade is dat tussen Christus, of in God in Christus, en hen is. En in dit Verbond is geen voorwaarde van de Wet te volbrengen door de mens; nee, er is voor hem niets ander te doen dan te weten en te geloven dat Christus alles voor hem gedaan heeft.
Vervolgens worden de tegenwerpingen van Neophytus weerlegd, als het erom gaat of hij wel een recht heeft om te geloven, of hij wel uitverkoren is, dat zijn zondigheid geen beletsel maar juist een aanmoediging is om te geloven, boven dit alles is het ook nog geen hoogmoed en verwaandheid om vrijpostig tot Christus te gaan, het is juist hoogmoed en verwaandheid om tot Christus te gaan om tot Hem te spreken over enige godzaligheid of waardigheid dit in hem is.(122-129)
In de daarop volgende paragraaf gaat het over de evangelische bekering als gevolg van het geloof. De bekering gaat niet aan het geloof vooraf, maar volgt erop (136). Ook is er een bekering die niet zaligmakend is. Neophytus besluit nu, hoewel nog wat bevreesd, tot Christus te gaan, en hij zegt erbij: indien ik omkom zo kom ik om. (137) Hij mag nu ook de beloften op zich toepassen en is vrij van de wet als een Verbond der Werken. God dreig niemand met de eeuwige dood nadat hij Hem het eeuwige leven gegeven heeft. (144)
De Wet van Christus is ten aanzien van het wezen en de inhoud één en dezelfde we als de Wet der Werken of het Verbond der Werken, ze verschillen echter in hun vorm. Beiden zeggen: ‘doe dit.’ Maar het verschil ligt hierin. De ene zegt: ‘Doe dit en leeft’, de andere zegt ‘leef en doe dit.’ De Wet is voor de gelovige afgeschaft als een verbond der Werken, maar is niet bevrijd van de dingen die daarin geboden worden.
Evangelista geeft aan dat hij kenmerken belangrijk noemt. De waarachtigheid van het geloof wordt gekend aan de vrucht, de werken van de gelovige. Hoewel er op deze wijze ook zelfbedrog plaatsvindt. Heiligheid en goede werken zijn alleen door het geloof te verkrijgen. De vraag van de gelovige is niet: wat zal God mij geven ( als beloning voor zijn werken), maar: Wat zal ik God geven voor Zijn weldaden. (165) Vevolgens worden een zestal stellingen geponeerd die door evangelista van commentaar worden voorzien. (175) Kern is weer dat er onderscheid gemaakt moet worden tussen de wet zoals die de Wet der Werken is en de Wet zoals die de Wet van Christus is.
Wie niet onder het verbond der Werken is hoeft ook niet te vrezen voor de bedreigingen van dat verbond, wanneer de wet overtreden wordt. Wel kastijdt de Heere de gelovigen (vaderlijk) om hun natuur te genezen door die verdorvenheid uit te zuiveren die daarin nog overblijft. De kortste weg om zeker te zijn voor uw geloven dat u geloofd heb is terug te zien en acht te geven op uw eigen hart en te overdenken welke daden daar zijn verricht. Deze verzekering kan door ongeloof of overtreding van de wet verdwijnen en om de verzekering terug te krijgen, is de rechte weg, voor u als alle andere dingen u ontvallen, te zien op Christus en voor een tijd op te houden met redeneren over de waarheid van uw geloof en uw hart aan te zetten om te geloven alsof u het nog nooit had gedaan.
Het laatste gedeelte van het boek gaat over de zielerust. De bij de schepping gekregen rust van de ziel in God was in het begin de ware rust voor de mens en ook zijn ware gelukzaligheid. Door de zondeval is de mens die rust verloren, omdat God en de mensenziel gescheiden zijn. Nu is de ziel in een rusteloze staat. Het verstand weet wel dat er een gebrek is in de ziel, maar het weet niet wat de ziel ontbreekt, totdat het verlicht wordt. In het zoeken naar rust moet ons menselijk verstand onderworpen worden aan het geloof.
---
[Aangepast op 16/9/03 door Mart01]
Ga dan toch naar Hem, en indien Hij u tegemoet komt (zoals Zijn gewoonte is), zeg dan niet onbedachtzaam met Petrus 'Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens' (Luc. 5:8), maar zeg met duidelijke woorden: Heere kom tot mij in, want ik ben een zondig mens.
-
Refojongere
refojongere,
Dat boek van Watson heb ik deels gelezen. Ik ben er vrijwel zeker van dat het ergens op internet te vinden is (even de links op mijn pagina volgen: http://www.theologienet.nl/documenten/W ... eboden.pdf ). Het staat in ieder geval in het Engels op internet.
Vaya con Dios,
parsifal
[Aangepast op 16/9/03 door parsifal]
Dat boek van Watson heb ik deels gelezen. Ik ben er vrijwel zeker van dat het ergens op internet te vinden is (even de links op mijn pagina volgen: http://www.theologienet.nl/documenten/W ... eboden.pdf ). Het staat in ieder geval in het Engels op internet.
Vaya con Dios,
parsifal
[Aangepast op 16/9/03 door parsifal]
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."