In een van de topics gaat het over tucht na bijv. bastaardvloeken.
Zelf vind ik het momenteel best lastig om te weten hoe tucht toe te passen op een tiener die nogal eens zondige keus maakt. (Ook een beetje door een -meer of minder kritische- hulpverlening die meekijkt)
Hoe gaan jullie om met tucht bij tieners?

helma schreef:In een van de topics gaat het over tucht na bijv. bastaardvloeken.
Zelf vind ik het momenteel best lastig om te weten hoe tucht toe te passen op een tiener die nogal eens zondige keus maakt. (Ook een beetje door een -meer of minder kritische- hulpverlening die meekijkt)
Hoe gaan jullie om met tucht bij tieners?

Ik heb zelf weinig met tieners. Wel een advies gehoord. Spreek niet dwingend. Niet boos, maar dat de kinderen uit het voorbeeld kunnen zien dat de Heere het waard is gediend, geëerd en gevreesd te worden. Met boosheid zullen we het waarschijnlijk niet halen, meer met liefde en tranen.
Dat zij uw goede werken God mogen verheerlijken, zoals een bekend citaat vrij luidt.

-DIA- schreef:

helma schreef:In een van de topics gaat het over tucht na bijv. bastaardvloeken.
Zelf vind ik het momenteel best lastig om te weten hoe tucht toe te passen op een tiener die nogal eens zondige keus maakt. (Ook een beetje door een -meer of minder kritische- hulpverlening die meekijkt)
Hoe gaan jullie om met tucht bij tieners?

Ik heb zelf weinig met tieners. Wel een advies gehoord. Spreek niet dwingend. Niet boos, maar dat de kinderen uit het voorbeeld kunnen zien dat de Heere het waard is gediend, geëerd en gevreesd te worden. Met boosheid zullen we het waarschijnlijk niet halen, meer met liefde en tranen.
Dat zij uw goede werken God mogen verheerlijken, zoals een bekend citaat vrij luidt.

Mooi verwoord @ Dia, met liefde en tranen......

helma schreef:In een van de topics gaat het over tucht na bijv. bastaardvloeken.
Zelf vind ik het momenteel best lastig om te weten hoe tucht toe te passen op een tiener die nogal eens zondige keus maakt. (Ook een beetje door een -meer of minder kritische- hulpverlening die meekijkt)
Hoe gaan jullie om met tucht bij tieners?

Fijne vraag!
IK zoek daar soms ook praktisch naar. Op een bepaalde leeftijd heb je geen invloed meer op hun keuzes (zo voelt het althans) Zeker als hun geloof in God niet meer aanwezig is....
En wat doe je dan?
IK merk dat ik er soms voor vlucht, al weet hij heel goed dat ik niet achter zijn keuzes staat. Daarnaast gaan we soms samen dingen doen waar ik wel achter sta en probeer zo de band te bewaren.



Verstuurd vanaf mijn SM-T550 met Tapatalk

helma schreef:In een van de topics gaat het over tucht na bijv. bastaardvloeken.
Zelf vind ik het momenteel best lastig om te weten hoe tucht toe te passen op een tiener die nogal eens zondige keus maakt. (Ook een beetje door een -meer of minder kritische- hulpverlening die meekijkt)
Hoe gaan jullie om met tucht bij tieners?

Wat bedoel je precies met zondige keuzes...

Ik vind dat dus ook heel moeilijk. Zeker ook omdat andere gezachtsdragers er een andere visie hierop hebben. Die zeggen ze moeten de ruimte krijgen om...
Het heeft en soms nog best wel gebotst met de oudste. En echt het heeft mijn zwakke plekken flink bloot gelegd. Ook mijn zonde hierin. En ik weet dat er nog steeds dingen gebeuren die niet goed zijn. Soms laat ik niets merken. Reageer er later op in een gesprek. Of geef in algemeen aan wat ik onlangs hoorde of zag ( benoem bewust niet hun naam)en vraag naar haar mening hierover. Maar dan moet er niet al een ruzieachtige sfeer zijn.
Dus zonder gevoel te geven dat hun handel aangevallen wordt ze wel laten nadenken over consequentie van hun handel....

En bij concretevafspraken consequent te handelen.

Bij mijzelf probeer ik na te gaan waarom het mij zo raakt.

Overschrijden ze inderdaad afspraken. Duidelijk. Dan consequenties. Dan geef je duidelijk grens aan. Ik hoop dat dat iets uitwerkt. Helaas niet op hetzelfde moment hoor. Wij hebben regelmatig mobiel ingenomen, als er niet aan afspraken werd gehouden omtrent mobiel. Dat heeft zich regelmatig herhaald. Het enige dat ik hoop s dat ze er over gaan nadenken vroeg of laat. Bespreek vaak later nog eens voordelen, nadelen, valkuilen mobiel gebruik. De jongste schopt veel minder. Maar de oudste is dat anders.

Maar ook huisregels. Praktische zaken.Ze hebben een gruwelijke hekel aan huishoudelijke klusjes hier. Als zij zich niet aan afspraken houden waardoor ik me minder op huishoudelijke ativiteiten kan richten... dan helpen ze maar door een klusje te doen..( kleding in de was, ze continue moeten nalopen op van alles en nog wat)

Of snaaien uit de kast. Ik ga geen discussie meer aan over stelen. Maar jij pakt een zak chips? Prima maar dan koop je er twee voor terug van je zakgeld. Ze weten heus dat het niet mag. Nu moet ik wel zeggen dat ze hier nog geen extra inkomsten hebben. Dus ze voelen het financieel echt wel. Het gevolg... het is praktisch over.

Inderdaad is het de kunst om de rust te bewaren, je niet persoonlijk aangevallen te voelen. Maar o.o wat is dat soms moeilijk.

Wat ik vooraf dacht als we het zo en zo doen. Ze hier vroeg voor waarschuwen... dan voorkomt dat buitensporig gedrag. Heb ik moeten leren dat het niet maakbaar is. En helaas geen garantie.
Ook niet mijn handelen nu.

Het heeft me op de knieeen gebracht. Waar ik eerst dacht hierin God een handje te kunnen helpen, moest ik zien dat ik daartoe niet in staat ben.
En dat werkelijke verandering inderdaad alleen in of door het ware geloof te merken is. En dat is ook mijn gebed voor mijn kinderen. Ik kan hen dat niet geven. En lig er soms wakker van. Soms zijn gesprekken onmogelijk. Omdat het af lijkt te ketsen. En dan ineens laten ze toch wat van hun innerlijk zien. Het voeltvsoms echt als de strijd tusssn de satan en de liefde van God.

Weet je. Het is soms zo moeilijk voor ze. Ze zien reformatorische klasgenoten dingen doen zonder bezwaar. Docenten die zelf ook dingen anders uitdragen. Het is knap ingewikkeld voor ze geworden.

Ik probeer ervoor te waken dat we net doen als je de Wet houdt, het wel een beetje goed zit. Maar steeds een vergelijking met de Heere Jezus te maken. Zou Hij de ander ook zo behandeld hebben? Zou Hij hiervan hebben kunnen genieten? En waarom niet? En denk je dat als christen dit zou kunnen of willen doen?
Ja, en toen kwam inderdaad dat onthutsende antwoord. Ik weet niet of ik een christen wil zijn.

Ze leven met zoveel onzekerheden. Het enige wat ik probeer is te laten zien en merken welke zekerheid, vaste hoop er in een leven met de Heere ligt. Ze de werkelijkheid van de heilsfeiten te doen horen. En daar tegenover de zinloosheid van de maatschappij te verwoorden.

Ik kan niet zo 1 ding noemen . Wat helpt. Goede vraag Helma.

-DIA- schreef: Ik heb zelf weinig met tieners. Wel een advies gehoord. Spreek niet dwingend. Niet boos, maar dat de kinderen uit het voorbeeld kunnen zien dat de Heere het waard is gediend, geëerd en gevreesd te worden. Met boosheid zullen we het waarschijnlijk niet halen, meer met liefde en tranen.
Dat zij uw goede werken God mogen verheerlijken, zoals een bekend citaat vrij luidt.

Op mij - en hoor dat van meer leeftijdsgenoten - maakten de betraande ogen van 1 van de ouders meer indruk dan de boze stem of de harde tik die je kreeg van de andere.

Gelukkig heeft het alleen gebotst met de oudste, maar toen diagnose PDDNos werd afgegeven, werd dat een stuk minder omdat ik toen handvatten aangereikt kreeg en puzzelstukjes op hun plaats vielen zogezegd.
We denken te snel misschien dat het onwil of pure dwarsliggerij is, maar een puber heeft het nodig om tegen grenzen te schoppen om juist het gevoel van veiligheid te krijgen.

Carrie schreef:IK zoek daar soms ook praktisch naar. Op een bepaalde leeftijd heb je geen invloed meer op hun keuzes (zo voelt het althans) Zeker als hun geloof in God niet meer aanwezig is....
En wat doe je dan?

Ik heb zelf ook foute keuzes gemaakt. Ik kan er wel begrip voor opbrengen als mijn kinderen dat op hun beurt ook doen.
Op een gegeven moment heb je genoeg verboden en grenzen gesteld en als ze boven de 18/20 zijn, kun je de deur niet meer op het nachtslot draaien omdat ze niet om 12 uur thuis zijn. (hebben wij trouwens nooit gedaan, want ik vind dat een rare strafmaatregel)

Ik begrijp de tweespalt van Helma wel, want als de hulpverlening zijdelings meekijkt, voel je je onzeker. Want die schijnt te weten wat pedagogisch verantwoord is en wat niet. En vooral die riedel: u moet het gesprek aangaan, heb respect voor je kind en diens keuzes
kun je op een gegeven moment niet meer horen denk ik.

Het is nogal een verschil of je het hebt over iemand van 12 of van 17, denk ik.
En ook wat er bedoeld wordt met 'zondige keuzes'. Is dat een ongewenst filmpje op YouTube bekijken, of je te buiten gaan aan alcohol...

De leeftijd speelt ook voor mij een belangrijke rol. Jonge kinderen moeten ook leren te gehoorzamen zonder de waarom-vraag. Vanaf 11-12 jaar en ouder zal steeds meer het gesprek moeten plaatsvinden en hopelijk brengt de prediking en school ook veel bij. Huisregels zijn eveneens goed (inclusief mediagebruik en tijden). Maar straffen kan op een bepaalde leeftijd niet meer. Wel mag gezegd en gehandhaafd worden dat bepaalde dingen niet gebeuren in het ouderlijk huis.

Zelf de meeste problemen ondervonden met enkele van onze kinderen tav telefoongebruik, op-tijd-komen voor eten en avondjes weg naar vrienden (laat thuis komen, drinken). Ik realiseer mij dat er gezinnen zijn met veel grotere problemen.

Valcke schreef:De leeftijd speelt ook voor mij een belangrijke rol. Jonge kinderen moeten ook leren te gehoorzamen zonder de waarom-vraag.

Dat ben ik niet met je eens. Met het beantwoorden van het waarom motiveer je je beslissingen en zal er minder frustratie of meer begrip zijn bij het kind.

Ik doe dit ook vrij consequent, ook bij onze 4-jarige.

Zondige keuzes zijn alle dingen waarvan je hoopt dat je kind dat niet zal doen.
Ik denk niet dat er 1 gebod buiten schot blijft.
Tranen laat ik soms wel zien in een gesprek met haar, maar aan de andere kant wil ik niet manipuleren met mijn tranen. Ik ben ook bang dat ook dat went.
Ik huil wel op andere momenten en dat ziet ze ook vaak wel. Dan ligt er vaak een lief briefje op mijn kussen.
Ik bid veel samen met haar. En ook ben ik weer begonnen met samen lezen/bidden voor het slapen. Op de rand van het bed.
Omdat ik het (ook voor mezelf) wel als een geestelijke strijd ervaar.

Ik probeer heel veel onvoorwaardelijke liefde te geven, maar wel duidelijk en eerlijk te zijn.
Vaak is het gedrag trouwens ongrijpbaar.

Mobiel hebben we sinds een half jaar nu ingenomen omdat daar een van de grote oorzaken ligt. Maar die maatregel is niet helemaal waterdicht.

Schoppen doet ze trouwens niet en ook geen ruzie maken. Maar de ene zonde stapelt zich op de andere.
Husihoudelijke klusjes doet ze graag en goed. Daarmee kan ze dan geld verdienen om dingen terug te betalen, o.a vandalisme op school. Maar ook dan heb ik nog niet het idee dat ze dat perse als straf ervaart.

De hulpverlening zegt dat je onderscheid moet maken in dingen waarvan je zegt dat het niet mag. Je verdeelt overtredingen in 3 categorieën. Geel, oranje en rood. En alleen bij de rode dingen reageer je nog. Anders krijg je alleen maar een negatieve sfeer in huis.

Ambtenaar schreef:

Valcke schreef:De leeftijd speelt ook voor mij een belangrijke rol. Jonge kinderen moeten ook leren te gehoorzamen zonder de waarom-vraag.

Dat ben ik niet met je eens. Met het beantwoorden van het waarom motiveer je je beslissingen en zal er minder frustratie of meer begrip zijn bij het kind.

Ik doe dit ook vrij consequent, ook bij onze 4-jarige.

Natuurlijk moet er uitleg zijn.
Maar gehoorzaamheid is allereerst vereist ook als een kind ergens een ander beeld bij heeft.

Het is funest wanneer je met jonge kinderen gaat onderhandelen waarom iets wel of niet moet. Dat zie ik helaas wel overal om mij heen.

Paul Washer vertelde hierbij eens het vlg voorbeeld. Als je een kind niet onvoorwaardelijk leert gehoorzamen maar je moet bij elke situatie eerst uitleggen waarom, kan dat grote gevolgen hebben.
Stel je ziet als vader een gevaarlijke situatie waarbij het van belang is dat het kind á la minuut stilstaat. En je kind loopt door totdat het de uitleg heeft gehoord waarom hij niet verder mag lopen, kan het gevolg dodelijk zijn. Je kind moet leren vertrouwen dat als papa en mama iets zegt je dan moet luisteren ondanks dat jij niet begrijpt waarom.

Eens met Helma, ik ken daar zelfs een voorbeeld van uit real life. Op camping in Pyreneeën hoort vader lawine / modderstroom aankomen en voelt dat hij in groot gevaar is. Gebiedt vrouw en kinderen onmiddellijk in te stappen in auto en rijden toeterend van de camping weg te midden van verbaasde gezichten. Gezin gered, vele personen omgekomen. Wanneer gezinsleden discussie met vader waren aangegaan, was het te laat geweest. Echt gebeurd, vader gesproken. Woont in woonplaats van Helma.

Maar ik bedoelde dat het opvoedkundig funest is. Kinderen leren niet gehoorzamen maar te onderhandelen of ze wel of niet zullen gehoorzamen. En dat resulteert in niet gehoorzamen als ze wat ouder zijn.

Ik weet dat er vele nuances zijn en ik oordeel hiermee beslist niet over situaties van anderen. Ik schets alleen een trend die mi heel gevaarlijk is.

Ik neem wel aan dat vader in de auto de afwegingen om te vertrekken nog nader heeft toegelicht.

Het probleem dat sommigen adresseren is niet dat kinderen altijd vooraf in discussie moeten kunnen gaan, maar dat je standpunten op een later moment altijd moet kunnen uitleggen, voor zover voor jou mogelijk is, natuurlijk, want niet iedereen is daar even goed in en daar is ook niks mis mee.