Waar denk je op dit moment aan? [4]

[Lilian1975]

Natuurlijk heeft iedereen zijn gave. Maar eerlijk gezegd heb je toch beloofd bij het belijdenis doen om je gaven in dienst van de gemeente te stellen. Tot opbouw van. Is dat alleen persoonlijke opbouw of juist binnen het geheel van de gemeente. En is dat alleen als leidinggevende of ook juist als deelnemer? Persoonlijk meen ik het laatste. Het is de doodsteek van een gemeenteals iedereen los van elkaar functioneert. En als dan ook de prioriteit ligt bij het werken eten en hypotheken kunnen betalen. (Dat lijkt wel de realiteit te zijn in de praktijk. Of economisch zelfstandig te kunnen zijn. Daar heb ik wel heel grote moeite mee. En kan daar weinig positiefs in zien. Ondanks dat het knap zou zijn om zo de ballen in de lucht te kunnen houden. Kan ik niet meekomen in deze zienswijze. Ook iemand die niet economische zelfstandig is kan een sterke psyche hebben ontvangen. Maar zet die gave op een andere manier in. En hoe, dat is waar je prioriteiten liggen.

[merel]

Wij doen niets binnen de gemeente en eerlijk gezegd hebben wij daar, vanwege negatieve ervaringen in onze vorige gemeente,ook geen behoefte meer aan. Wij hebben vrienden van diverse pluimage en uit diverse kerken. Als daar de nood aan de man is of zorgen zijn, springen we bij. Dit gaat over en weer.

Daarnaast vragen onze ouders langzamerhand meer zorg en wonen niet naast de deur ( 150-275 km). Vorig jaar is mijn schoonmoeder geopereerd en post operatief twee weken bij ons geweest. Daarnaast was mijn vader meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis. Dan waai ik liever uit mijn werk daar aan dan dat ik een kring bezoek of een club leid.

Wel helpen wij ( ook met de kinderen) met regelmaat mee met de plaatselijke voedselbank. De diaconie van onze kerk doet daar ook aan mee. Daarnaast heeft mijn man geholpen met de huisvesting voor Oekraïners. Ik denk dat wij meer geschikt zijn voor diaconale taken dan gebeds kringen.

Daarnaast denk ik dat wij fysiek en psychisch een grotere buffer hebben dan veel anderen en daardoor veel kunnen doen.

Iedereen heeft andere gaven. Ook hierin denk ik dat je je kan vergissen.

Jij vat deze zin negatief op, maar dat was de insteek totaal niet van deze opmerking.

[merel]

Natuurlijk heeft iedereen zijn gave. Maar eerlijk gezegd heb je toch beloofd bij het belijdenis doen om je gaven in dienst van de gemeente te stellen. Tot opbouw van. Is dat alleen persoonlijke opbouw of juist binnen het geheel van de gemeente. En is dat alleen als leidinggevende of ook juist als deelnemer? Persoonlijk meen ik het laatste. Het is de doodsteek van een gemeenteals iedereen los van elkaar functioneert. En als dan ook de prioriteit ligt bij het werken eten en hypotheken kunnen betalen. (Dat lijkt wel de realiteit te zijn in de praktijk. Of economisch zelfstandig te kunnen zijn. Daar heb ik wel heel grote moeite mee. En kan daar weinig positiefs in zien. Ondanks dat het knap zou zijn om zo de ballen in de lucht te kunnen houden. Kan ik niet meekomen in deze zienswijze. Ook iemand die niet economische zelfstandig is kan een sterke psyche hebben ontvangen. Maar zet die gave op een andere manier in. En hoe, dat is waar je prioriteiten liggen.

In mijn vorige gemeente waren wij erg actief. Door hele negatieve gebeurtenissen zijn wij daar vertrokken. Dat was bijna de doodsteek voor mijn/ ons geloof. Nu kerken wij ergens anders houden wij ons bewust op de achtergrond. Dat is tot zegen geweest voor mijn/ ons geloofsleven.

Daarnaast is er buiten de kerkelijke gemeente ook genoeg te doen/ helpen.

[Lilian1975]

Natuurlijk heeft iedereen zijn gave. Maar eerlijk gezegd heb je toch beloofd bij het belijdenis doen om je gaven in dienst van de gemeente te stellen. Tot opbouw van. Is dat alleen persoonlijke opbouw of juist binnen het geheel van de gemeente. En is dat alleen als leidinggevende of ook juist als deelnemer? Persoonlijk meen ik het laatste. Het is de doodsteek van een gemeenteals iedereen los van elkaar functioneert. En als dan ook de prioriteit ligt bij het werken eten en hypotheken kunnen betalen. (Dat lijkt wel de realiteit te zijn in de praktijk. Of economisch zelfstandig te kunnen zijn. Daar heb ik wel heel grote moeite mee. En kan daar weinig positiefs in zien. Ondanks dat het knap zou zijn om zo de ballen in de lucht te kunnen houden. Kan ik niet meekomen in deze zienswijze. Ook iemand die niet economische zelfstandig is kan een sterke psyche hebben ontvangen. Maar zet die gave op een andere manier in. En hoe, dat is waar je prioriteiten liggen.

In mijn vorige gemeente waren wij erg actief. Door hele negatieve gebeurtenissen zijn wij daar vertrokken. Dat was bijna de doodsteek voor mijn/ ons geloof. Nu kerken wij ergens anders houden wij ons bewust op de achtergrond. Dat is tot zegen geweest voor mijn/ ons geloofsleven.

Daarnaast is er buiten de kerkelijke gemeente ook genoeg te doen/ helpen.

Maar hoe zie jij de nieuwe kerkelijke gemeente dan waar je belijdend lid van bent? Waar is het volgens jou een afspiegeling van?

[Terri]

Wij doen niets binnen de gemeente en eerlijk gezegd hebben wij daar, vanwege negatieve ervaringen in onze vorige gemeente,ook geen behoefte meer aan. Wij hebben vrienden van diverse pluimage en uit diverse kerken. Als daar de nood aan de man is of zorgen zijn, springen we bij. Dit gaat over en weer.

Daarnaast vragen onze ouders langzamerhand meer zorg en wonen niet naast de deur ( 150-275 km). Vorig jaar is mijn schoonmoeder geopereerd en post operatief twee weken bij ons geweest. Daarnaast was mijn vader meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis. Dan waai ik liever uit mijn werk daar aan dan dat ik een kring bezoek of een club leid.

Wel helpen wij ( ook met de kinderen) met regelmaat mee met de plaatselijke voedselbank. De diaconie van onze kerk doet daar ook aan mee. Daarnaast heeft mijn man geholpen met de huisvesting voor Oekraïners. Ik denk dat wij meer geschikt zijn voor diaconale taken dan gebeds kringen.

Daarnaast denk ik dat wij fysiek en psychisch een grotere buffer hebben dan veel anderen en daardoor veel kunnen doen.

Iedereen heeft andere gaven. Ook hierin denk ik dat je je kan vergissen.

Jij vat deze zin negatief op, maar dat was de insteek totaal niet van deze opmerking.

Dat vind ik fijn om te lezen. Het kwam op mij wat hoogmoedig over. Maar dat is dus niet de bedoeling.

[DDD]

Vandaag een artikel in het ND over de aangebrande aardappels bij oma. Als beeld van de kerk als de familie van God.

Ik moest even aan dit gesprek denken.

https://www.nd.nl/opinie/opinie/1218345 ... olgt-het-m

[merel]

Natuurlijk heeft iedereen zijn gave. Maar eerlijk gezegd heb je toch beloofd bij het belijdenis doen om je gaven in dienst van de gemeente te stellen. Tot opbouw van. Is dat alleen persoonlijke opbouw of juist binnen het geheel van de gemeente. En is dat alleen als leidinggevende of ook juist als deelnemer? Persoonlijk meen ik het laatste. Het is de doodsteek van een gemeenteals iedereen los van elkaar functioneert. En als dan ook de prioriteit ligt bij het werken eten en hypotheken kunnen betalen. (Dat lijkt wel de realiteit te zijn in de praktijk. Of economisch zelfstandig te kunnen zijn. Daar heb ik wel heel grote moeite mee. En kan daar weinig positiefs in zien. Ondanks dat het knap zou zijn om zo de ballen in de lucht te kunnen houden. Kan ik niet meekomen in deze zienswijze. Ook iemand die niet economische zelfstandig is kan een sterke psyche hebben ontvangen. Maar zet die gave op een andere manier in. En hoe, dat is waar je prioriteiten liggen.

In mijn vorige gemeente waren wij erg actief. Door hele negatieve gebeurtenissen zijn wij daar vertrokken. Dat was bijna de doodsteek voor mijn/ ons geloof. Nu kerken wij ergens anders houden wij ons bewust op de achtergrond. Dat is tot zegen geweest voor mijn/ ons geloofsleven.

Daarnaast is er buiten de kerkelijke gemeente ook genoeg te doen/ helpen.

Maar hoe zie jij de nieuwe kerkelijke gemeente dan waar je belijdend lid van bent? Waar is het volgens jou een afspiegeling van?

Mij huidige kerkelijke gemeente is een onderdeel van de Kerk. Gods Kerk is veel breder en Zijn kinderen vind je ook in andere kerken. Kerken waar wij ook vrienden hebben.

[merel]

Wij doen niets binnen de gemeente en eerlijk gezegd hebben wij daar, vanwege negatieve ervaringen in onze vorige gemeente,ook geen behoefte meer aan. Wij hebben vrienden van diverse pluimage en uit diverse kerken. Als daar de nood aan de man is of zorgen zijn, springen we bij. Dit gaat over en weer.

Daarnaast vragen onze ouders langzamerhand meer zorg en wonen niet naast de deur ( 150-275 km). Vorig jaar is mijn schoonmoeder geopereerd en post operatief twee weken bij ons geweest. Daarnaast was mijn vader meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis. Dan waai ik liever uit mijn werk daar aan dan dat ik een kring bezoek of een club leid.

Wel helpen wij ( ook met de kinderen) met regelmaat mee met de plaatselijke voedselbank. De diaconie van onze kerk doet daar ook aan mee. Daarnaast heeft mijn man geholpen met de huisvesting voor Oekraïners. Ik denk dat wij meer geschikt zijn voor diaconale taken dan gebeds kringen.

Daarnaast denk ik dat wij fysiek en psychisch een grotere buffer hebben dan veel anderen en daardoor veel kunnen doen.

Iedereen heeft andere gaven. Ook hierin denk ik dat je je kan vergissen.

Jij vat deze zin negatief op, maar dat was de insteek totaal niet van deze opmerking.

Dat vind ik fijn om te lezen. Het kwam op mij wat hoogmoedig over. Maar dat is dus niet de bedoeling.

Hoogmoedig zeer zeker niet. Het was nav het gesprek met @ hendrien en @ Helma over prikkels en psychische hulp. Dat herken ik persoonlijk niet. Ik heb wel vriendinnen die dat hebben. In hun moeilijke tijden proberen we dan bij te staan. Ik geef toe dat het sneller hulp van praktische aard is: pan eten, kinderen opvangen, stuk wandelen etc. Met iemand bidden staat verder van mij af.

[merel]

Vandaag een artikel in het ND over de aangebrande aardappels bij oma. Als beeld van de kerk als de familie van God.

Ik moest even aan dit gesprek denken.

https://www.nd.nl/opinie/opinie/1218345 ... olgt-het-m

Helaas kan ik het niet lezen, maar ik begrijp volgens mij wel wat daarmee bedoeld wordt.

[helma]

Psychische hulp is het natuurlijk niet. Maar we zijn voor elkaar wel een luisterend oor en delen lief, leed en gebed. Dat is voor mij erg waardevol en geeft meerwaarde aan een vriendschap. Wel denk ik dat het therapeutisch werkt.

[merel]

Psychische hulp is het natuurlijk niet. Maar we zijn voor elkaar wel een luisterend oor en delen lief, leed en gebed. Dat is voor mij erg waardevol en geeft meerwaarde aan een vriendschap. Wel denk ik dat het therapeutisch werkt.

Dan heb ik dat ook verkeerd opgevat. Lief en leed delen met mensen is heel kostbaar. Mijn beste vriendin woont ook ver uit de buurt en wij zijn eigenlijk altijd met elkaar in gesprek over de app. Soms een paar dagen of een week niet en daarna gaan we weer rustig verder.

[Lilian1975]

Natuurlijk heeft iedereen zijn gave. Maar eerlijk gezegd heb je toch beloofd bij het belijdenis doen om je gaven in dienst van de gemeente te stellen. Tot opbouw van. Is dat alleen persoonlijke opbouw of juist binnen het geheel van de gemeente. En is dat alleen als leidinggevende of ook juist als deelnemer? Persoonlijk meen ik het laatste. Het is de doodsteek van een gemeenteals iedereen los van elkaar functioneert. En als dan ook de prioriteit ligt bij het werken eten en hypotheken kunnen betalen. (Dat lijkt wel de realiteit te zijn in de praktijk. Of economisch zelfstandig te kunnen zijn. Daar heb ik wel heel grote moeite mee. En kan daar weinig positiefs in zien. Ondanks dat het knap zou zijn om zo de ballen in de lucht te kunnen houden. Kan ik niet meekomen in deze zienswijze. Ook iemand die niet economische zelfstandig is kan een sterke psyche hebben ontvangen. Maar zet die gave op een andere manier in. En hoe, dat is waar je prioriteiten liggen.

In mijn vorige gemeente waren wij erg actief. Door hele negatieve gebeurtenissen zijn wij daar vertrokken. Dat was bijna de doodsteek voor mijn/ ons geloof. Nu kerken wij ergens anders houden wij ons bewust op de achtergrond. Dat is tot zegen geweest voor mijn/ ons geloofsleven.

Daarnaast is er buiten de kerkelijke gemeente ook genoeg te doen/ helpen.

Maar hoe zie jij de nieuwe kerkelijke gemeente dan waar je belijdend lid van bent? Waar is het volgens jou een afspiegeling van?

Mij huidige kerkelijke gemeente is een onderdeel van de Kerk. Gods Kerk is veel breder en Zijn kinderen vind je ook in andere kerken. Kerken waar wij ook vrienden hebben.

Maar het begint bij je plaatselijke gemeente. Waar je belijdend lid bent. Net zoals je daar stemrecht hebt en recht om aan het.avondmaal te gaan. En dat pas in een andere gemeente ook bent als je daar ingeschreven staat als belijdend lid. Je stelt je daar onder het opzicht van de kr. En ja de Kerk is wereldwijd. En in bijzondere gevallen heb je een roeping in dienst van de landelijke kerk. Predikant, zendeling etc. Toch wordt ook een predikant aan de plaatselijke gemeente verbonden. En een zendeling vanuit een bepaalde gemeente uitgezonden.
Dus blijft staan dat we beloofd hebben bij belijdenis o.a. onze gave etc in dienst van de gemeente (allereerst alhier) te stellen. En niet alleen buiten de gemeente alhier.

[Anselmus]

Iedereen heeft andere gaven. Ook hierin denk ik dat je je kan vergissen.

Jij vat deze zin negatief op, maar dat was de insteek totaal niet van deze opmerking.

Dat vind ik fijn om te lezen. Het kwam op mij wat hoogmoedig over. Maar dat is dus niet de bedoeling.

Hoogmoedig zeer zeker niet. Het was nav het gesprek met @ hendrien en @ Helma over prikkels en psychische hulp. Dat herken ik persoonlijk niet. Ik heb wel vriendinnen die dat hebben. In hun moeilijke tijden proberen we dan bij te staan. Ik geef toe dat het sneller hulp van praktische aard is: pan eten, kinderen opvangen, stuk wandelen etc. Met iemand bidden staat verder van mij af.

Ook dat is van onschatbare waarde zie ik nu van heel dichtbij. Het zorgt ervoor dat een gezin soms door kan en deze zorg uit handen kan geven. Dit zijn ook juist de dingen die de Heere Jezus noemt: Mij gekleed en gevoed omdat je dat aan één van Mijn minstens hebt gedaan.

En tegelijk zegt Hij ook: Maria heeft het beste deel gekozen. Martha zet af en toe je bezem neer om zelf voedsel te ontvangen.

Alles bij elkaar heeft Paulus het begrepen: de lichaamsdelen kunnen niet zonder elkaar en zijn tot een hand en een voet en het lichaam kan niet zonder haar hoofd Christus.

[merel]

@ Lilian jij zal best gelijk hebben, maar wij duiken nooit meer volop in het gemeenteleven.

[Arja]

@ Lilian jij zal best gelijk hebben, maar wij duiken nooit meer volop in het gemeenteleven.

Dat snap dat. Maar zeg nooit nooit want je weet nooit (haha) voor welke verrassingen je komt te staan. Wonden hebben tijd nodig om te genezen en een gezonde kerkelijke gemeente is een ideale omgeving om er op den duur minder last van te hebben.