Refoweb en naaktselfies

tekst S. M. de Bruijn
Ze stonden weer bij het hek, deze week: verslaggevers die graag wilden zien hoe kort de rokjes zijn van die reformatorische meisjes. Maandag schreef Trouw dat het Van Lodenstein College kledingcoaches had aangesteld om leerlingen aan te spreken die „niet netjes” in de les verschijnen.

Trouw publiceerde de brief aan de ouders en volstond met een neutrale beschrijving, maar HP/De Tijd vond dat deze gereformeerde school de meisjes betuttelt, FOK! sprak over dwarsbomen en bij PowNed stelde iemand voor dat de school maar moet fuseren met het Ibn Ghaldoun, zodat de meisjes in „vlotte miniboerka’s met daaronder dubbelgebreide zwarte kousen” naar school kunnen.

Bestuursvoorzitter De Potter legde het beleid netjes uit, maar kon niet voorkomen dat de kledingcoaches werden weggeschreven als de rokjespolitie en de griffosharia. Dat deze media een link legden met islamitische fundamentalisten was in navolging van een column op Refoweb, dat kennelijk de bron is voor de brief van Trouw. Columnist Boer K. maakte daarin een vergelijking met de kledingpolitie in Iran. Onbegrijpelijk dat deze website plaats biedt aan zo’n laag-bij-de-grondse column die de naam van een overleden predikant aangrijpt (‘woordvoerder’ Hadirefo Salami M’Ahlan) om dit kledingbeleid te hekelen. Evenals al die andere media vergeet hij dat er ook op niet-reformatorische scholen en bij tal van bedrijven en winkels kledingregels zijn en dat er zelfs een officiële leidraad van de overheid is voor kledingvoorschriften in het onderwijs.

Nu bleek afgelopen week ook dat die overheid boter op het hoofd heeft. Op dezelfde dag dat media hun gal spuwden over lange rokken op refoscholen startte op 650 scholen een campagne voor seksuele weerbaarheid. Met een flinke portie staatssteun worden 90.000 leerlingen getrakteerd op het boek ”Verhalen voor onder je kussen”. Het wordt behandeld bij Nederlands, een eigenaardige plek voor lessen over „het aangeven van wensen en grenzen rondom seks.” Het boek lijkt er juist op gericht om allerlei nog bestaande grenzen te doorbreken. Dat je geen dom meisje bent als je naaktfoto’s via Snapchat of WhatsApp aan je vriendje stuurt, maar dat de knul die ze doorstuurt „een hufter” is. Dat het „hartstikke goed” is als je met je lesbische vriendin hand in hand de kantine inloopt. Dat je als moslimmeisje helemaal niet zo zuinig hoeft te zijn op je maagdelijkheid. En dat je zeker condooms bij je moet hebben bij een bezoek aan het strand.

Het boek bevat meeslepende verhalen, stelt Rutgers WPF, want daarmee overwin je „de weerstand tegen voorlichtingsboodschappen.” Nou, bij mij nam die juist toe. De vrije seksuele moraal die dit boek promoot, maakt juist slachtoffers. Neem die naaktselfies: tegelijk met het boek presenteerde Sense een onderzoek dat een derde van de jongeren weleens verzoeken krijgt om een naaktfoto of -video te maken en dat bijna een kwart dat weleens heeft gedaan. Een week eerder publiceerde EenVandaag vergelijkbare cijfers. „Dat hoort er gewoon bij”, zei Marijke Naezer van de Radboud Universiteit in een reactie. Voorlichting moet zich richten op het tegengaan van het doorsturen van die foto’s, vindt ze. Of zorg dat je gezicht niet herkenbaar is op zo’n foto.

Maar waarom vertelt niemand die 90.000 pubers hoeveel waardevoller je verkering en huwelijk worden als je exclusief voor elkaar bent? Dat je een app als Snapchat niet kunt vertrouwen en dat die juist het versturen van gewaagde foto’s uitlokt? Dat er ook veel jongeren zijn die niet met elkaar naar bed gaan?

Ik heb een tegendraads voorstel. Laten we die 90.000 pubers én de Refowebcolumnist het boekje van ds. C.P. de Boer sturen over ”Kleren maken de m/v”. En laten we alle dominees en ambtsdragers het boek van Sense sturen over ”Verhalen voor onder je kussen”, zodat ze weten welke bierkaai ze moeten bevechten.