refo schreef:De samenleving draagt alle kosten van de gezondheidszorg, dus dat is een non-discussie.

Onjuist. De particuliere klinieken voor gewone en alternatieve behandelingen in binnen- en buitenland doen (zeer) goede zaken.
Maar we hebben het dus over de kosten die worden "vergoed".

refo schreef:Dus de vraag is (zelfs als je het zelf zou willen betalen): moeten er 100.000 euro aan kosten gemaakt worden om iemands leven een jaar te verlengen? (Zelfs al is het iemand die 1 miljoen belasting betaalt) Of kunnen we die energie beter geven aan een ander waarvan we schatten dat het tien jaar zal zijn? (zelfs al is het een bijstandstrekker)

Ik dacht dat het ging om de "betaalbaarheid". En iets is betaalbaar als de opbrengsten hoger zijn dan de kosten.
Maar het gaat dus om het "rendement" waarbij "rendement" is te definiëren als:

Euro's / (aantal dagen * kwaliteitsfactor?)
Waarbij de kwaliteitsfactor een getal is tussen 0 en 1, 0 is kwaliteit minimaal, 1 kwaliteit maximaal.

Hebben we het daarover? Of moeten er meer factoren bij?

Die particuliere klinieken hebben niets met de gezondheidszorgkosten te maken.
En ook daar zal op een gegeven moment een afweging gemaakt worden.

En hoe dat rekenkundig moet is lastig.
Op dit forum heeft iemand wel eens te vuur en te zwaard verdedigd dat rokers hun behandeling (voor zover roken-gerelateerd) maar zelf moeten betalen. Dat moeten we niet doen. Want als je het op die manier (voor een ander dus) gaat bepalen kom je tot allerlei andere problemen. Als je besluit een gehandicapt kind geboren te laten worden, prima keuze, maar de kosten betaal je dan maar zelf. Dat gaat Onesiforus op een gegeven moment ook niet meer trekken.

De keuzes zullen vast wel vaker gemaakt worden. We hebben 10 couveuses, maar we hebben 14 kinderen die er beslist één nodig hebben. Wie mag er dan in? De rijkste? De armste? Loten? Met de geringste levensverwachting? Met de beste overlevingskansen?

refo schreef:De keuzes zullen vast wel vaker gemaakt worden. We hebben 10 couveuses, maar we hebben 14 kinderen die er beslist één nodig hebben. Wie mag er dan in? De rijkste? De armste? Loten? Met de geringste levensverwachting? Met de beste overlevingskansen?

Het probleem is dat dit van die vereenvoudigde simplistische hypotheses zijn die in de praktijk niet voorkomen.
Overigens komt het wel voor dat er geen behandelaars/faciliteiten genoeg zijn. Dan zijn er wachtlijsten. Het principe is dan: Op volgorde van binnenkomst.

Een behandeling mag je ook weigeren hoor. De arts legt een behandelingstraject aan je voor, maar daar kun je op elk gewenst moment mee stoppen.
En een behandeling/operatie in een particuliere kliniek, krijg je vaak deels vergoed door de zorgverzekeraar.(ong.30%)
Je ziet vaak bij een ernstige ziekte zoals kanker, dat iemand op een gegeven moment zegt: ik wil geen chemo meer, liever wat korter leven met nog wat kwaliteit, dan een half jaar langer, liggend op bed, tot niets meer in staat.
Zelfs met kinderen wordt dat overlegd.

Ik vind het een goede zaak dat het bespreekbaar wordt gemaakt. Interessante discussie ook.

Wat ik in de euthanasie-discussie nog wel eens mis, is dat er enerzijds erg veel mensen tegen levensverkorting zijn, maar eindeloze levensverlenging geen probleem vinden. Terwijl dat toch ook gevolg is van menselijk handelen.
Dat raakt aan deze discussie.