Zonet keek ik op internet, bij nieuwsberichten.
Daar zag ik de zin staan: piloot van neergestorte Cessna is dood.
Ik heb grote moeite met deze zin.
Moet het niet zijn dat de piloot is overleden, of niet meer in leven is? M.i. gaan bloemen en planten dood.
Wat is eigenlijk de juiste spreekwijze en waarom?
Ik heb wel eens een dominee horen zeggen, tijdens een preek, dat het woord OVERLIJDEN ook niet voor iedereen van toepassing is.
Want dan betekent het dat iemand over zijn lijden heen is.
Maar dat weet je niet altijd.
Mijn opoe zei vroeger: buurman is uit de tijd.

Het hoeft van mij niet vriendelijker te klinken dan het is. De Bijbel spreekt ook gewoon over "zult gij de dood sterven" enz. als het over mensen gaat.
http://www.biblija.net/biblija.cgi?q=do ... l=0&qids=1


Het klinkt inderdaad rauw. Maar het hoeft toch ook niet verdoezeld te worden?
Pas was ik op een begrafenis waar er dennentakken rondom het open graf waren gestoken waar de kist doorheen zakte.
Het lijkt of mensen steeds minder willen geconfronteerd willen worden met de verschrikking van de dood.

Zelf vind ik "uit het leven weggenomen" een mooie aanduiding.

helma schreef:Het hoeft van mij niet vriendelijker te klinken dan het is. De Bijbel spreekt ook gewoon over "zult gij de dood sterven" enz. als het over mensen gaat.
http://www.biblija.net/biblija.cgi?q=do ... l=0&qids=1


Het klinkt inderdaad rauw. Maar het hoeft toch ook niet verdoezeld te worden?
Pas was ik op een begrafenis waar er dennentakken rondom het open graf waren gestoken waar de kist doorheen zakte.
Het lijkt of mensen steeds minder willen geconfronteerd willen worden met de verschrikking van de dood.

Nee, verdoezeld mag het zeker niet worden.
Maar als ik aan jou zou vragen: zeg Helma, is jouw moeder dood?
Vind je dat gepast?
Helma, is jouw moeder gestorven, klinkt toch iets anders.

Zakte de kist daar nog? Ik maak steeds vaker mee dat de kist gewoon boven aarde blijft staan.
Volgens begrafenisondernemer is het te confronterend voor veel mensen.
Er zijn wat betreft het zakken van de kist ook nog 2 varianten:
*de kist zakt meteen nadat de nabestaanden zich om het graf verzameld hebben
* de kist zakt, nadat de dominee een kort woord en gebed heeft uitgesproken en dan volgt het definitieve afscheid, door het laten zakken van de kist.
Deze laatste heeft mijn voorkeur.

Stel dat je man vandaag sterft of een van je kinderen, hoe denk je dan?

Vraag je dat aan mij?
Ik heb bij een sterfbed gezeten van een nabij familielid; ik vond het haast een traumatische ervaring.
De dood is echt iets vréselijks.
Zeker als de hoop op het Leven er niet is.

Wij mochten thuis ook niet zeggen dat iemand 'dood' was.

Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat vandaag mijn man of kinderen sterven. Dat klinkt inderdaad wat zachter. En dat zeg ik ook liever dan 'dood' gaan. Maar toch vraag ik mezelf af waarom we het zo verzachten.
De realiteit is dóód.
Net zoals kanker erger klinkt dan de gevreesde ziekte. We durven het nauwelijks uit te drukken.
Maar tóch....het vreet voort als de kanker. Zo rauw is het. En zo erg.
Wat schieten we ermee op om het te verzachten. Laten we maar schrikken van de dood.
Laat het ons maar angst aanjagen zodat we de toevlucht gaan zoeken bij de Opgestane Levensvorst.
Dan jaagt de dood geen angst meer aan!

helma schreef:Vraag je dat aan mij?
Ik heb bij een sterfbed gezeten van een nabij familielid; ik vond het haast een traumatische ervaring.
De dood is echt iets vréselijks.
Zeker als de hoop op het Leven er niet is.

Wij mochten thuis ook niet zeggen dat iemand 'dood' was.

Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat vandaag mijn man of kinderen sterven. Dat klinkt inderdaad wat zachter. En dat zeg ik ook liever dan 'dood' gaan. Maar toch vraag ik mezelf af waarom we het zo verzachten.
De realiteit is dóód.
Net zoals kanker erger klinkt dan de gevreesde ziekte. We durven het nauwelijks uit te drukken.
Maar tóch....het vreet voort als de kanker. Zo rauw is het. En zo erg.
Wat schieten we ermee op om het te verzachten. Laten we maar schrikken van de dood.
Laat het ons maar angst aanjagen zodat we de toevlucht gaan zoeken bij de Opgestane Levensvorst.
Dan jaagt de dood geen angst meer aan!

Ik ben het geheel eens met de inhoud van je post.
Het woord 'dood' bij mensen heeft ook iets respectloos in zich. Daarom zou ik het zelf niet willen gebruiken. De dood als zodanig hoeven we niet mooier te maken dan die is; wel is er een geliefde die er niet meer is, maar aan wie veel goede herinneringen zijn. Daarom zou ik wel een onderscheid willen maken tussen een hond die dood gaat en een mens die sterft. Temeer daar we toch belijden dat een mensenziel in feite nooit sterft.

Nee Helma, aan Mara, maar bedankt voor je reactie.

Desiree schreef:Stel dat je man vandaag sterft of een van je kinderen, hoe denk je dan?

Eén van mijn kinderen, zou over het lijden heen zijn. Dus overleden.
Ik denk zelf vaker in sterven. Maar ik denk niet eens aan mijn huisdieren als DOOD.
Dood gaan planten, kakkerlakken, je trapt een worm dood, zoiets.

Ik vind het woord Dood ook niet juist bij mensen. Maar het laten zakken van de kist is echt voelbaar het einde van een relatie met een bepaald persoon hier op aarde. Dat ligt heel teer. Maar dat wil niet zeggen dat ik dat niet zou laten doen.

Volgens mij was jij het in een ander topic die dit zei: erover praten is heel wat anders dan eruit praten, begrijp je. Ik hoop dat ik je niet gekwetst heb.

Ik zie het probleem niet zo. De Bijbel verbindt heel duidelijk het woord 'dood' met mensen, waarom zouden wij het dan niet doen? Zeker wanneer de nadruk ligt op het lichamelijke aspect van het 'dood-zijn', is dat precies het woord dat de situatie weergeeft zoals die is.

Desiree schreef:Ik vind het woord Dood ook niet juist bij mensen. Maar het laten zakken van de kist is echt voelbaar het einde van een relatie met een bepaald persoon hier op aarde. Dat ligt heel teer. Maar dat wil niet zeggen dat ik dat niet zou laten doen.

Volgens mij was jij het in een ander topic die dit zei: erover praten is heel wat anders dan eruit praten, begrijp je. Ik hoop dat ik je niet gekwetst heb.

Nee hoor, je hebt me niet gekwetst.

Wij spreken in het gezin wel over "de opa die dood is" en dat "oude oma dood is"
Ik heb ook aan het sterfbed gezeten van mijn oma, maar vond dat zelf niet traumatisch. Ook het sterven van mijn schoonvader, hoewel ik het moment zelf niet heb meegemaakt, was niet vreselijk. Maar van beide weet ik dat ik ze Boven weer ga ontmoeten. Misschien dat het daarom anders is.

Ligt het er niet heel erg aan wat je gewend bent hoe je het benoemt? Je bedoelt er hetzelfde mee.
De dood is hard en definitief, onomkeerbaar. Maar is dat een reden om er niet mee geconfronteerd te worden?

Onlangs heb ik een overlijden en begrafenis van heel dicht bij meegemaakt. We hebben de kist zelf gesloten. Dat is evenals het zakken van de kist in het graf een heel definitief moment. Waarom zou je het willen vermijden?
Hoewel het verdriet en gemis enorm kan zijn dan is het niet goed om in de dood te blijven hangen maar het Leven te zoeken. Want dan is er toekomst.

meende dat het denken in de refowereld was, dat men de dood niet mag verbloemen...