Zit met het volgende probleem.

Ik zou nog steeds mijn belijdenis moeten doen. Ben al student en ben de laatste jaren gaan twijfelen aan de zin hiervan

Ik kan er niet achter staan en wil niet dat het ik het moet doen om mijn familie gelukkig te maken. (alhoewel ik ze natuurlijk wel gelukkig zie). Ik vind mezelf een huichelaar als ik er zelf (nog) niet achtersta en toch belijdenis doe. Het is tenslotte niet niks.

De dominee is het wel met me eens maar probeert me wel te pushen ( ik zeg het wat onvriendelijk), wat ik me, vanuit zijn oogpunt wel kan begrijpen. Ik neem het hem ook niet kwalijk.

Ik voel me een beetje in niemandsland nu...

Ik wilde dit even kwijt.

EdgarB schreef:Zit met het volgende probleem.

Ik zou nog steeds mijn belijdenis moeten doen. Ben al student en ben de laatste jaren gaan twijfelen aan de zin hiervan

Ik kan er niet achter staan en wil niet dat het ik het moet doen om mijn familie gelukkig te maken. (alhoewel ik ze natuurlijk wel gelukkig zie). Ik vind mezelf een huichelaar als ik er zelf (nog) niet achtersta en toch belijdenis doe. Het is tenslotte niet niks.

De dominee is het wel met me eens maar probeert me wel te pushen ( ik zeg het wat onvriendelijk), wat ik me, vanuit zijn oogpunt wel kan begrijpen. Ik neem het hem ook niet kwalijk.

Ik voel me een beetje in niemandsland nu...

Ik wilde dit even kwijt.

Hoi Edgar,
Vooral die eerste zin intrigeert me: je bent aan het twijfelen aan het nut van wat precies?

Hi Luther.

Sorry, ik drukte met wat onbehouwen uit.....

Ik twijfel aan de meeste artikelen. De schepping bijvoorbeeld of de drie-eenheid..

Je schreef: De dominee is het wel met me eens maar probeert me wel te pushen ( ik zeg het wat onvriendelijk), wat ik me, vanuit zijn oogpunt wel kan begrijpen. Ik neem het hem ook niet kwalijk.

Misschien kun je aan de forumleden duidelijk maken waarom de dominee het wel met je eens is, maar je toch probeert te pushen.
Dan wordt het voor ons misschien ook wat duidelijker om je een antwoord te geven.

EdgarB schreef:Hi Luther.

Sorry, ik drukte met wat onbehouwen uit.....

Ik twijfel aan de meeste artikelen. De schepping bijvoorbeeld of de drie-eenheid..

Dan ben ik het dus heel goed met je eens dat je dus zou huichelen, als je dan toch belijdenis zou gaan doen. Want 'belijdenis doen', is een belijdenis afleggen van wat je geloofd... en dat nog wel voor God en Zijn gemeente.

Wil ik je wel aanraden dat je met deze zaken bezig blijft, en zeker niet in de laatste plaats in je gebed. Dat de Heere je zekerheid geven wilt, en je tot het geloof brengen wilt.

EdgarB schreef:Hi Luther.

Sorry, ik drukte met wat onbehouwen uit.....

Ik twijfel aan de meeste artikelen. De schepping bijvoorbeeld of de drie-eenheid..

Edgar,

Dan is het inderdaad de vraag, of je wel belijdenis kunt doen.

Maar misschien mag ik een andere vraag stellen: Waarom zou je eigenlijk belijdenis willen doen? En waarvan precies?

EdgarB schreef:De dominee is het wel met me eens maar probeert me wel te pushen ( ik zeg het wat onvriendelijk), wat ik me, vanuit zijn oogpunt wel kan begrijpen. Ik neem het hem ook niet kwalijk.

Beetje vreemd, dat je dominee je probeert te pushen belijdenis af te leggen, terwijl je het met de meeste artikelen niet eens bent.

EdgarB schreef:Hi Luther.

Sorry, ik drukte met wat onbehouwen uit.....

Ik twijfel aan de meeste artikelen. De schepping bijvoorbeeld of de drie-eenheid..

Al twijfel je. Je bent wel geschapen door een Drie-enig God.

Belijdenis doen van je geloof ofwel de doop aan jou toegediend door de predikant op verzoek van je ouders (zo gaat het meestal) en dan maar hopen (door je ouders) of je de doop voor je rekening wil nemen. Ik meen dat o.a. in de Ger.Gem. gesproken wordt van belijdenis doen van de waarheid.
Hoe denk je zelf over God en goddelijke zaken (ben je op een bijbelgesprekskring ofwel cathechese waar het over deze dingen gaat?
Je krijgt veel `voordelen`als je tot de openbare geloofsbelijdenis komt: je mag aan het Heilig Avondmaal deelnemen, je bent een `volwaardig`lid van de kerk waartoe je behoort, je kunt tot ambtsdrager gekozen worden.
Maaarrr: je moet het in je hart voelen. nl. is de Heer ook mijn Heer en verloochen ik Hem niet?
Als je daar voor jezelf `ja`kunt zeggen dan kun je belijdenis doen. Belijdeniscath. zou je in elk geval kunnen volgen want daar wordt vanzelf veel gesproken over alles waar je nu wellicht mee zit. En....lees voor jezelf een paar boeken die over het `belijdenis doen`gaan.
God sterke je!

Dank allemaal voor jullie reacties.

In ons gezin is het heel normaal om belijdenis te doen. Mn broers en zus hebben het gedaan. Er werd niet over getwijfeld. Je deed het gewoon.... Wellicht herkenbaar bij vele leden hier.

Mijn ouders weten niet beter.

Ik heb als enige zoon de kans gehad om naar een universiteit te gaan. Mijn ouders zeiden altijd : gebruik je talenten. Daar valt geen speld tussen te krijgen.

Maarre mijn studie zette mij aan het denken. Ik geniet elke dag van de informatie die ik ontvang. Een wereld ging voor mij open.
Ik ben ook lid van een christelijke studenten vereniging, maar de meeste studenten zijn daar, tot mijn verbazing, vrijzinnig ofschoon de meeste toch een reformatorische opvoeding hebben genoten. B.v. de schepping van 6 dagen is 'geen' thema. Ik zou dit allegorisch moeten lezen.
We hebben mega veel discussies hierover gevoerd..

Jullie snappen; dit was in het begin een schok, maar gaanderweg ben ik overstag gegaan.
In het weekend, wanneer ik niet naar huis ga ( wat mijn ouders heel erger jammer vinden), ga ik wel eens naar een PKN dienst. Om te proefen, te leren van mede-christenen. Het bevalt me goed, maar...daar heb je het weer...Ik voel het een beetje als verraad, naar mijn ouders, broers en zus en toch ook een beetje naar de gemeente waar ik gekerkt heb, catechesatie heb gehad etc..

Zoals jullie zullen begrijpen het is niet de alleen de belijdenis, nu ik er vanavond goed over nagedacht heb, maar het is een ook afscheid van mijn gergem. gemeente.

Ik vraag me af; doe ik iets fout ?? Ik heb een goed stel hersens gekregen. Ik wil ze ook gebruiken. Ik kan het soms niet rijmen met mijn opvoeding.
Ik wil (vooral) mn ouders absoluut niet pijn doen, want ze begrijpen het wss niet, maar ik kan mezelf niet verloochenen.

Hoe vertel ik het mijn ouders ?

Dank jullie wel voor het aanhoren. Het lucht al wat op...Misschien dat sommige zich hierin herkennen ??

Tiberius schreef:

EdgarB schreef:De dominee is het wel met me eens maar probeert me wel te pushen ( ik zeg het wat onvriendelijk), wat ik me, vanuit zijn oogpunt wel kan begrijpen. Ik neem het hem ook niet kwalijk.

Beetje vreemd, dat je dominee je probeert te pushen belijdenis af te leggen, terwijl je het met de meeste artikelen niet eens bent.

Tiberius. Het is ook niet netjes omschreven door mij. De dominee is heel begrijpend, maar probeert d.m.v. gebed, de zekerheid te geven. Ik ervoer dat als pushen.....

.

Ter verduidelijking: (ik kreeg een PB)
Het is niet mijn bedoeling een strijd over belijdenis doen op te rakelen.
Mijn advies is als er geloofstwijfels zijn om te wachten met belijdenis en catechisatie te gaan volgen waar je met al je vragen terecht kan.
Gesprekken met een predikant of iemand anders lijken mij essentieel.
En als je zeker bent in je geloof belijdenis af te leggen, en dat wens ik jou zeker toe.
Maak er een zaak voor het gebed van, want Hij hoort altijd!

EdgarB schreef:Dank allemaal voor jullie reacties.

In ons gezin is het heel normaal om belijdenis te doen. Mn broers en zus hebben het gedaan. Er werd niet over getwijfeld. Je deed het gewoon.... Wellicht herkenbaar bij vele leden hier.

Mijn ouders weten niet beter.

Ik heb als enige zoon de kans gehad om naar een universiteit te gaan. Mijn ouders zeiden altijd : gebruik je talenten. Daar valt geen speld tussen te krijgen.

Maarre mijn studie zette mij aan het denken. Ik geniet elke dag van de informatie die ik ontvang. Een wereld ging voor mij open.
Ik ben ook lid van een christelijke studenten vereniging, maar de meeste studenten zijn daar, tot mijn verbazing, vrijzinnig ofschoon de meeste toch een reformatorische opvoeding hebben genoten. B.v. de schepping van 6 dagen is 'geen' thema. Ik zou dit allegorisch moeten lezen.
We hebben mega veel discussies hierover gevoerd..

Jullie snappen; dit was in het begin een schok, maar gaanderweg ben ik overstag gegaan.
In het weekend, wanneer ik niet naar huis ga ( wat mijn ouders heel erger jammer vinden), ga ik wel eens naar een PKN dienst. Om te proefen, te leren van mede-christenen. Het bevalt me goed, maar...daar heb je het weer...Ik voel het een beetje als verraad, naar mijn ouders, broers en zus en toch ook een beetje naar de gemeente waar ik gekerkt heb, catechesatie heb gehad etc..

Zoals jullie zullen begrijpen het is niet de alleen de belijdenis, nu ik er vanavond goed over nagedacht heb, maar het is een ook afscheid van mijn gergem. gemeente.

Ik vraag me af; doe ik iets fout ?? Ik heb een goed stel hersens gekregen. Ik wil ze ook gebruiken. Ik kan het soms niet rijmen met mijn opvoeding.
Ik wil (vooral) mn ouders absoluut niet pijn doen, want ze begrijpen het wss niet, maar ik kan mezelf niet verloochenen.

Hoe vertel ik het mijn ouders ?

Dank jullie wel voor het aanhoren. Het lucht al wat op...Misschien dat sommige zich hierin herkennen ??

Beste Edgar,
Zomaar wat gedachten die in me opkomen als ik je bericht lees..
De Predikerbrief vertelt ons al dat hoe meer je weet hoe meer smart je krijgt.. (8 Want in veel wijsheid is veel verdriet; en die wetenschap vermeerdert, vermeerdert smart.) Bij jou is dat dus ook duidelijk te zien.
Wat kan het moeilijk zijn wanneer je een studie gaat doen en je tot je grote schrik bemerkt dat de zaken die in het gezin waaruit je komt/ gemeenschap waar je leefde heel anders gezien en beleefd worden. Dat kan veel verwarring oproepen en ga je jezelf vragen stellen.
Hoe daar dan mee om te gaan.
In Gods woord staat ook dat we moeten worden als een kind. Dat is niet de gestalte van iemand die alles al weet of die overal aan gaat twijfelen, maar dat is een gestalte van vertrouwen en aanhankelijkheid.
Het is een zegen en gave wanneer je een goed verstand hebt gekregen, want zo kun je ( juist ook binnen de kerken) tot zegen van anderen zijn. Denk oa aan Salomo die ook een zeer wijs man was. Dus dat hoeft niet te betekenen dat dat niet goed zou zijn, wanneer je een goed verstand hebt. Wel is het zo dat je daar op de juiste manier mee om dient te gaan.
Wanneer je bij jezelf bemerkt dat rondom geloof en belijdenis veel vragen zijn is het goed om met anderen daarover te spreken, maar als eerste om dicht bij het Woord te blijven, en Hem om hulp te vragen. Ik zou zeggen, wordt heilig actief ( ipv onheilig actief/ onheilig passief) Ga met je zorgen en raadsels op je knieën.
Vervolgens is het goed misschien open en eerlijk tegen je predikant te zijn en je vragen en twijfels gewoon aan hem te vertellen, hij zal dat vaker zijn tegengekomen bij studerenden en als het goed is zal hij dan een Wegwijzer kunnen zijn en je wat verder kunnen helpen.
Wanneer jij ergens anders kerkt dan je ouders/familie, kan dat voor hun veel pijn betekenen, maar wanneer het zo is dat die kerk niet in strijd is met Gods Woord is dat een keuze die je zelf moet gaan maken omdat je 'volwassen' bent. Volwassenheid geeft dat je dingen moet (kunnen) loslaten. Dat geldt zowel voor de ouders als het kind.

Over het belijdenis doen, zou ik zeggen, er zijn genoeg goede boeken die daarin raad kunnen verschaffen. Je zou ook de belijdenis kunnen volgen om zo wat meer zicht op dingen te krijgen en vervolgens nog geen belijdenis doen.

Sterkte.
Gode bevolen!

henriët schreef:

EdgarB schreef:Dank allemaal voor jullie reacties.

In ons gezin is het heel normaal om belijdenis te doen. Mn broers en zus hebben het gedaan. Er werd niet over getwijfeld. Je deed het gewoon.... Wellicht herkenbaar bij vele leden hier.

Mijn ouders weten niet beter.

Ik heb als enige zoon de kans gehad om naar een universiteit te gaan. Mijn ouders zeiden altijd : gebruik je talenten. Daar valt geen speld tussen te krijgen.

Maarre mijn studie zette mij aan het denken. Ik geniet elke dag van de informatie die ik ontvang. Een wereld ging voor mij open.
Ik ben ook lid van een christelijke studenten vereniging, maar de meeste studenten zijn daar, tot mijn verbazing, vrijzinnig ofschoon de meeste toch een reformatorische opvoeding hebben genoten. B.v. de schepping van 6 dagen is 'geen' thema. Ik zou dit allegorisch moeten lezen.
We hebben mega veel discussies hierover gevoerd..

Jullie snappen; dit was in het begin een schok, maar gaanderweg ben ik overstag gegaan.
In het weekend, wanneer ik niet naar huis ga ( wat mijn ouders heel erger jammer vinden), ga ik wel eens naar een PKN dienst. Om te proefen, te leren van mede-christenen. Het bevalt me goed, maar...daar heb je het weer...Ik voel het een beetje als verraad, naar mijn ouders, broers en zus en toch ook een beetje naar de gemeente waar ik gekerkt heb, catechesatie heb gehad etc..

Zoals jullie zullen begrijpen het is niet de alleen de belijdenis, nu ik er vanavond goed over nagedacht heb, maar het is een ook afscheid van mijn gergem. gemeente.

Ik vraag me af; doe ik iets fout ?? Ik heb een goed stel hersens gekregen. Ik wil ze ook gebruiken. Ik kan het soms niet rijmen met mijn opvoeding.
Ik wil (vooral) mn ouders absoluut niet pijn doen, want ze begrijpen het wss niet, maar ik kan mezelf niet verloochenen.

Hoe vertel ik het mijn ouders ?

Dank jullie wel voor het aanhoren. Het lucht al wat op...Misschien dat sommige zich hierin herkennen ??

Beste Edgar,
Zomaar wat gedachten die in me opkomen als ik je bericht lees..
De Predikerbrief vertelt ons al dat hoe meer je weet hoe meer smart je krijgt.. (8 Want in veel wijsheid is veel verdriet; en die wetenschap vermeerdert, vermeerdert smart.) Bij jou is dat dus ook duidelijk te zien.
Wat kan het moeilijk zijn wanneer je een studie gaat doen en je tot je grote schrik bemerkt dat de zaken die in het gezin waaruit je komt/ gemeenschap waar je leefde heel anders gezien en beleefd worden. Dat kan veel verwarring oproepen en ga je jezelf vragen stellen.
Hoe daar dan mee om te gaan.
In Gods woord staat ook dat we moeten worden als een kind. Dat is niet de gestalte van iemand die alles al weet of die overal aan gaat twijfelen, maar dat is een gestalte van vertrouwen en aanhankelijkheid.
Het is een zegen en gave wanneer je een goed verstand hebt gekregen, want zo kun je ( juist ook binnen de kerken) tot zegen van anderen zijn. Denk oa aan Salomo die ook een zeer wijs man was. Dus dat hoeft niet te betekenen dat dat niet goed zou zijn, wanneer je een goed verstand hebt. Wel is het zo dat je daar op de juiste manier mee om dient te gaan.
Wanneer je bij jezelf bemerkt dat rondom geloof en belijdenis veel vragen zijn is het goed om met anderen daarover te spreken, maar als eerste om dicht bij het Woord te blijven, en Hem om hulp te vragen. Ik zou zeggen, wordt heilig actief ( ipv onheilig actief/ onheilig passief) Ga met je zorgen en raadsels op je knieën.
Vervolgens is het goed misschien open en eerlijk tegen je predikant te zijn en je vragen en twijfels gewoon aan hem te vertellen, hij zal dat vaker zijn tegengekomen bij studerenden en als het goed is zal hij dan een Wegwijzer kunnen zijn en je wat verder kunnen helpen.
Wanneer jij ergens anders kerkt dan je ouders/familie, kan dat voor hun veel pijn betekenen, maar wanneer het zo is dat die kerk niet in strijd is met Gods Woord is dat een keuze die je zelf moet gaan maken omdat je 'volwassen' bent. Volwassenheid geeft dat je dingen moet (kunnen) loslaten. Dat geldt zowel voor de ouders als het kind.

Over het belijdenis doen, zou ik zeggen, er zijn genoeg goede boeken die daarin raad kunnen verschaffen. Je zou ook de belijdenis kunnen volgen om zo wat meer zicht op dingen te krijgen en vervolgens nog geen belijdenis doen.

Sterkte.
Gode bevolen!

Ik kan het grotendeels eens zijn met het betoog van Henriët.
Toch verdient m.i. deze zin een aanvulling:

Henriet schreef:Wanneer jij ergens anders kerkt dan je ouders/familie, kan dat voor hun veel pijn betekenen, maar wanneer het zo is dat die kerk niet in strijd is met Gods Woord is dat een keuze die je zelf moet gaan maken omdat je 'volwassen' bent.

Ik zou dat willen aanvullen met het volgende:
Je moet je tevens afvragen of de kerk die je verlaat wel in strijd is met Gods Woord. Als dat niet zo is, dan moet je je afvragen of je die kerk wel moet verlaten.
Lees daartoe ook eens het waardevolle antwoord van deze PKN-predikant
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/196 ... m--en-pkn/