Ik vat er niets van.-DIA- schreef:We proberen het dan maar wat te verduidelijken.SecorDabar schreef:Beste Dia,
U schreef: Ds. Blok mag een nauw leven met God kennen.
Ik denk dat dit voor sommige forumleven enige uitleg nodig heeft.
1.Wat is een nauw leven met God kennen ?
2. Weet u het verschil tussen een nauw leven en een benauwd leven ?
3. Kan er ook sprake zijn van een nauw leven, vóór de levendmaking?
Helder verwoorden zal misschien niet zo makkelijk voor me zijn, maar
toch hoop ik dat het niet onverstaanbaar is.
Ik denk dat er ook wel zijn die het ergens wel aanvoelen.
We hebben toch allen wel de eens de belijdenisgeschriftyen gelezen
en we lezen natuurlijk de Schrift waarop deze zijn gegrond.
Er was eens een mens, die met God wandelde.
Henoch heette hij.
Leefde hij een benauwd leven?
We lezen in de Schrift niet veel over zijn leven.
Hij zal het wel eens beauwd hebben gehad, door vele
benauwers. Maar dat is toch wat anders dan een benauwd leven.
Denk ook aan David.
Hij leefde dicht bij God
Toch, (dat weet iedereen) kan ook een nauw leven wel zijn
diepten kennen:Denk aan Bathseba, de volkstelling en meer.
Denk daarnaast aan zijn huppelen voor de ark
Michal ergerde zich daar aan.
Was david benauwd? Nee, maar hij was nauw (dichtbij) zijn God.
Huppelen van zielenvreugde...
Wie ooit iets zegt, en dat heb ik wel vaker gehoord, om
dansen te vergoelijken door op David etc te wijzen zal niet begrijpen
hoe zijn zieksgesteldheid hier was.
Verheugd in God, naar waarde nooit te danken
Komt, maakt God met mij groot.
Dat is een nabij leven (Je zou de hele wereld willen opwekken,
Maakt de Heere met mij groot!)
Alles wat adem heeft love den Heere.
Is het duidelijk dat David een nauw (nabij) leven mocht beoefenen?
Wat is een benauwd leven dan?
Benauwd zijn we geworden na de zondeval
De mens vluchtte weg van zijn Schepper.
Benauwd?
Er zijn ook mensen die ontdekt zijn aan hun schuld
tegenover God.
Dan kan heel erg benauwen,
Maar als het goed licht, dan ligt in deze benauwdheid een missen
van God.
Een niet te verklaren liefdesuitgang naar een God die men kwijt is.
Een God die men recht en gerechtigheid gaat toeschrijven.
Zalig worden met krenking van Gods deugden zal niet knnen.
Maar dat zal iemand die door God is overtuigd ook nooit willen.
Zou hij (wat niet mogelijk is) bij wijze van spreken een aanbod krijgen:
Je wordt zalig, maar dan zal 1 van Gods deugden gekrenkt worden.
Dan kan zo'n mens niet kiezen om dan maar met die krenking van een
van Gods deugden de hemel in te gaan.
Want dan is de hemel voor hem geen hemel meer, en dan is God
geen God meer...
Hij weet iets van zijn zonden, maar ook van een trekkende liefde
Die is vaak aanvankelijk verborgen, vanwaar die kont.
De zonden drukken, en.,.. een liefdestrekking wordt gevoelt
Men mist God
Dat maakt dat de benauwdheid wordt gemengd met droefheid.
Denk aan Psalm 116: Ik vond benauwheid en droefenis.
Droefheid heeft niets aantrekkekijks, met droefheid zal een mens
niet gelukkig kunnen zijn,
Maar de droefheid naar God is toch anders. Is die mens dan gelukkig?
Nee, verre daarvan.
Maar een andere vraag: Zou je die droefheid willen missen dan?
Nee dat ook niet...
Zie je het grote verschil? Ik ben geen uitlegger, geeen debater,
kan verward overkomen, maar voel duidelijk waar het ligt.
Wat gemist wordt, wat ik mis, wat ieder van nature mist.
En wordt je ontdentk aan het dodelijk gevaar waarin we van nature
verkeren (dat zien we niet) dan ga je toch dat gevaar ook voor anderen
inzien.
Je kijkt zo om je heen. En je ziet ongeluk. Je ziet het ongeluk van een
lachend en spelend kind. Je wordt er bij bepaakt dat zo'n klein kind
ook eenmaal moet sterven, en dat het dat nu niet beseft.
Ik kan wel doorgaan, ik weet gewoon niet te stoppen, laat dan maar,
ik hoop dat er iets duidelijk is dat een benauwd leven iets heel anders
is dan nauw (nabij) leven.
De zonden maken het benauwd, of we dat ten volle bevatten is
wat anders maar een nauw leven doet de zonde vlieden.
We kunnen ook benauwd zijn, door een conscientieovertuiging.
Daar zou ik nog veel meer van kunnen zeggen, maar dan val ik van het
een in het ander. Maar kort: In een conscientie-overtuiging wordt de liefde
gemist.
Er is geen buigen, men is benauwd voor de gevolgen van de zonden.
Dan kan het wel eens tot wanhoop worden, maar de benauwdheid die wordt
gemengd met de droefenis (daar is liefde in) zal toch niet in de wanhoop
eindigen.
Ik heb als het waren een klein stukje van de bevinding geschreven, een kleins
stukje zoals het op de catechesatie voor de kleintjes gezegd zou kunnen zijn.
We zullen hopen dat er iets van aangevoeld wordt.
Toch voldoende om het onderscheid tussen een benauwd leven en een nauw
leven te onderscheiden?
Ik zie dat er nog een derde vraag is:
Kan er ook sprake zijn van een nauw leven, vóór de levendmaking?
Ik zou denken van wel, als het om een conscientie-overtuiging gaat.
Maar dat is meer benauwend dan een nauw (nabij) leven.
In feite is dat eigenlijk dus geen nauw leven in de zin dei ik bedoelde.
Maar als een nieuwe schepping in de mens is gewerkt, een nieuw hart, een
leven uit God. dan zal men niet zo makkelijk grote sprongen meer maken.
Wel kan je dan in de zonden vallen. Denk aan Simson, ik hoorde daar
juist vanavond nog een preek over.
We kunnen toch niet zeggen dat er geen beginsel van het leven in hem
was toen hij in Delila's schoot lag? Ik weet dat dit voor sommigen misschien een
raadsel kan zijn. Maar ook David, viel na ontvangen genade in de zonde.
En wie niet?
Maar als een mens van dood levend wordt gemaakt dan komt er toch
een betrekking op God. Hoewel men die God niet meteen kent.
Wat anders is, dat moet ik nog wel even noenen, een streng wettich
leven. Maar dat kan voortvloeien uit een conschientie-overtuiging,
en dat is niet te vergelijken met een zaligmakende overtuiging, want die
mist de liefde.
Ik zal maar stoppen, in de hoop dat er enige duidelijkheid is nu?
In feite zou deze uitleg op een forum waar iederteen de Drie formulieren van
Enigheid heeft ondertekent toch met het verstand wel bekend moeten
ziin, en dat is ook wel een beetje de reden dat ik hier van de ene verbazing
in de andere viel. Hier heb ik pas de echtheid leren kennen hoe weinig
kennis er van deze zaken is. Hier is in feite in zekere zin de wereld voor mij
opengegaan, zeker komen omdat ik niet veel met mensen omga, en vaak alleen
mijn weg ga...
Maar die wereld ken ik toch wel, want ik ben geen bijzonder mens, hooguit
wat wonderlijk in uitdrukkingen.
Ik heb mijzelf ook leren zien als een mens die onbekwaam is tot enig geestelijk
goed, en geneigd tot alle kwaad. Ik hoor onze oude predikant nog zeggen:
Het is de algemene genade van God, dat wij in dit kerkgebouw nog in vrede samen
kunnen zijn. Zou God één ogenblik de algemene genade inhouden, dan zouden we
elkaar hier vermoorden.
Wie het vatten kan vatte het.
Wederom geen Jezus Christus, slecht oudtestamentische, bij elkaar geraapte verwijzingen.
Is dat wat Freek bedoelde met een ''joodse preek'' ?