Ik denk dat je de tegenstelling niet te zwart-wit moet stellen. Het verschil wat sommige theologen waarnemen tussen Calvijn en de Engelsen is m.i. terecht, maar moet niet overdreven worden. Beiden leerden dat Christus verzoening alleen is voor de uitverkorenen.
Het verschil is in nadruk. Waar de Engelse theologen stellen: Christus is gekomen om te sterven voor de verzoening der uitverkorenen, is de focus bij Calvijn dat Christus is gestorven voor de zonden der wereld (om God tevreden te stellen), welke verdienste effectief wordt in de uitverkorenen (verzoening). Het verschil is het adres: Stierf Christus voor de uitverkorenen, of voor God, voor de zonden der wereld welke verdienste effectief is in de uitvekorenen? Dat is geen absoluut verschil, het is een verschil in focus. Uiteindelijk hebben alleen de uitverkorenen nut van deze verdienste, en uiteindelijk zullen alleen de uitverkorenen zalig worden. Wel denk ik, dat in de manier van spreken van Calvijn meer ruimte is om Algemene Genade en ook verlossing van de schepping/kosmos als Christus verdienste te zien.
Dogmatisch beredeneerd, denk ik dat de visie van de Engelsen uiteindelijk (in uiterste consequentie) inconsistent is en de deur naar hyper-calvinisme openzet. Je ziet in de Engelse geschiedenis dat steeds de drang naar hyper-calvinisme ontstaat. Het aanbod bij mannen als Boston en Erskines, hoewel van harte, mist denk ik de basis in een consistente theologie. Iemand als Fuller heeft dit denk ik goed begrepen, wanneer hij voor zijn visie teruggrijpt naar de vroege puriteinen en Calvijn.
Ik denk dat de focus op het resultaat (Christus verdienste leidt alleen tot verzoening van de uitverkorenen) uiteindelijk tekort doet aan de rijkdom van Christus' offer. Wie spreekt in de zin dat Christus stierf voor de ongedeelde zondelast der wereld, welke verdienste effectief zijn in de uitverkorenen (in Calvijns spreken meestal de gelovigen genoemd) tot verzoening, heeft een eenvoudige dogmatiek, waarbinnen het aanbod geen ingewikkelde constructies nodig heeft om te rechtvaardigen. Je kan daarmee uitverkiezing en gelimiteerde verzoening voor 100% laten staan.
Tenslotte: Ik zie beide visies als een dogmatische beschouwing, waarbinnen de Bijbelse gegevens een plek worden gegeven. Beiden proberen recht te doen aan de noties dat Christus voor de zonden der wereld gestorven is, dat het aanbod van genade tot allen komt, en dat Zijn sterven uiteindelijk slechts tot verzoening der uitverkorenen uitwerken zal. Persoonlijk denk ik dat van de 2 de visie van Calvijn (die echt wezenlijk verschild van dwalingen, als Saumur) het meest overtuigend is, en het beste alle Bijbelse aspecten in een een dogmatische omschrijving vangt. Uiteindelijk gaat het niet om de dogmatische verwoording, maar wat ermee bedoeld wordt. Je kan met zowel Calvijn als de Engelse visie een verkeerde kant op. Het gaat niet alleen om of je een juiste visie hebt, maar ook of je die visie zo laat functioneren dat het recht doet aan heel het spreken van de Schrift.