Het grote probleem met de gereformeerde gezindte is dat velen de bekering pas willen laten beginnen bij het kennen van Christus ipv het kennen van God. Ik zou willen zeggen: alle begeertes die uitdrijven tot God zijn uit God. Het ontkennen daarvan is m.i. duidelijk niet 'Calvinistisch'.Oorspronkelijk gepost door AdrianusVoor deze verklaring is evenzeer wat te zeggen.Oorspronkelijk gepost door MajorcaOorspronkelijk gepost door Pim
Adrianus,
Ik vraag me af of we hier uit gaan komen, maar nog 1 vraag.
Was de geestelijk bekommerde Nicodemus wedergeboren toen hij met zijn Farizeïsme aan zijn eind was gekomen en de Heere Jezus opzocht midden in de nacht?
|Op deze vraag zal ik je een duidelijk antwoord geven uit het boek van ds. B. van der Heiden (p. 16):
Wanneer is het zaligmakende werk in het leven van Nicodemus begonnen? Of moest de wedergeboorte nog plaatsvinden? Ach, laat die vraag maar liggen. Calvijn is er in zijn commentaar niet onduidelijk over: "En toch openbaart hij een beginsel van godzaligheid, omdat hij, horende dat er een profeet Gods verschenen was, de leer, die van de hemel gebracht werd, niet verwerpt noch veronachzaamt, maar door een zekere begeerte daarnaar wordt aangegrepen, welke begeerte alleen uit vreze en eerbied voor God geboren was".
De term bekommerden is er dan alleen maar gekomen omdat men die 'Godzoekers' een naam wou geven. Daar zij Christus nog niet bewust als HUN zaligmaker kenden, en daarmee voor hun gevoel nog een open schuld hadden, werden zij bekommerden genoemd. Het gaat niet om de term, het gaat om de inhoud. Mensen, die door Goddelijk ingeven, opzoek gaan naar God. Een onrustig hart, op zoek naar rust in God
[Aangepast op 11/8/2004 door memento]