Lassie schreef:

Wilhelm schreef:Ik herken dit wel.
Moeders die partime werken in een zorginstelling en dan vooral zondags ingezet worden.
Lekker makkelijk , man is dan thuis, oppas is dus geregeld.
Dat er een dienst gemist wordt (soms het hele gezin, want er moet ook nog opgepast worden op de kleinste...) wordt goedgepraat omdat men werken der barmhartigheid doet.

Dat dit de inkomsten zijn om nu net de tweede of de derde vakantie te betalen wordt voor het gemak maar even verzwegen.
Een kwalijke ontwikkeling en komt helaas heel veel voor.

oppas? sorry ik struikel een beetje over dit woord.

Dus dan is de moeder ook oppas?

Je kunt struikelen wat je wilt, maar als je een kleine hebt rondlopen moet je oppassen. B.v of hij of zij niet overal aanzit.
Niet oppassen zou erger zijn ..

Met bijna alle posters ben ik het eens dat deze werken van barmhartigheid meer aansluiten bij de portemonnee dan bij de principes.

Niettemin vraag ik aandacht voor die gezinnen die niet anders kunnen dan het weekend gebruiken om het gezin te onderhouden.
Is er dan geen enkel mededogen met die gezinnen die geen andere uitkomst zien?

Nogmaals, als het alleen voor de luxe is, of voor het vermijden van "saaie diensten" heb ik geen begrip.

Maar, wetend, dat dit 'foute' zondaggedrag een uitkomst is, wie ben ik dan om daarover 'christelijk' te veroordelen?

Wat zouden jullie doen als je in moeilijke omstandigheden kwamen te verkeren?
Heb je dan alleen maar Godsvertrouwen?

jvdg schreef:Met bijna alle posters ben ik het eens dat deze werken van barmhartigheid meer aansluiten bij de portemonnee dan bij de principes.

Niettemin vraag ik aandacht voor die gezinnen die niet anders kunnen dan het weekend gebruiken om het gezin te onderhouden.
Is er dan geen enkel mededogen met die gezinnen die geen andere uitkomst zien?

Nogmaals, als het alleen voor de luxe is, of voor het vermijden van "saaie diensten" heb ik geen begrip.

Maar, wetend, dat dit 'foute' zondaggedrag een uitkomst is, wie ben ik dan om daarover 'christelijk' te veroordelen?

Wat zouden jullie doen als je in moeilijke omstandigheden kwamen te verkeren?
Heb je dan alleen maar Godsvertrouwen?

Als je het alleen uit financiëel oogpunt doet, moet je als moeder doordeweek gaan werken. Kinderopvang krijg je grotendeels terug van de belasting. Ik vind dat geen excuus om op zondag uit je gezin te zijn. Je hebt ook nog een man die doordeweek werkt. Die moet je in het weekend ook extra aandacht geven.

(Bert gaat deze discussie wel leuk vinden denk ik...)

vlinder schreef:
(Bert gaat deze discussie wel leuk vinden denk ik...)

Hoezo?

Alsof ik plezier in de zonde heb....

Het gaat me aan het hart dat het zelfs ter onderwerp gesteld wordt, dat het bijna 'normaal' geacht wordt, dat getrouwde vrouwen zelfs op deze manier werken en hun gezinsleven vernietigen. Om maar niet te spreken van Gods geboden met de voeten te vertreden...

Nee, dit doet me geen plezier....

Wilhelm schreef:

Lassie schreef:

Wilhelm schreef:Ik herken dit wel.
Moeders die partime werken in een zorginstelling en dan vooral zondags ingezet worden.
Lekker makkelijk , man is dan thuis, oppas is dus geregeld.
Dat er een dienst gemist wordt (soms het hele gezin, want er moet ook nog opgepast worden op de kleinste...) wordt goedgepraat omdat men werken der barmhartigheid doet.

Dat dit de inkomsten zijn om nu net de tweede of de derde vakantie te betalen wordt voor het gemak maar even verzwegen.
Een kwalijke ontwikkeling en komt helaas heel veel voor.

oppas? sorry ik struikel een beetje over dit woord.

Dus dan is de moeder ook oppas?

Je kunt struikelen wat je wilt, maar als je een kleine hebt rondlopen moet je oppassen. B.v of hij of zij niet overal aanzit.
Niet oppassen zou erger zijn ..

Dat is heeel wat anders dan oppassen, wat ik bedoel.

Je bent geen oppasser van je eigen kinderen.

Je zegt toch ook niet ik ga vandaag op m'n kinderen passen zodat m'n vrouw kan werken.
Zorgdag heet zoiets (althans zo vindt ik dat).

jvdg schreef:Met bijna alle posters ben ik het eens dat deze werken van barmhartigheid meer aansluiten bij de portemonnee dan bij de principes.

Niettemin vraag ik aandacht voor die gezinnen die niet anders kunnen dan het weekend gebruiken om het gezin te onderhouden.
Is er dan geen enkel mededogen met die gezinnen die geen andere uitkomst zien?

Nogmaals, als het alleen voor de luxe is, of voor het vermijden van "saaie diensten" heb ik geen begrip.

Maar, wetend, dat dit 'foute' zondaggedrag een uitkomst is, wie ben ik dan om daarover 'christelijk' te veroordelen?

Wat zouden jullie doen als je in moeilijke omstandigheden kwamen te verkeren?
Heb je dan alleen maar Godsvertrouwen?

Ik snap je punt. En het is voor mij makkelijk om daar wat over te zeggen, terwijl ik niet in die situatie verkeer.
Maar ik stel toch maar voorzichtig de vraag: als het nu echt zo nijpend is, dan is er toch ook nog de mogelijkheid om naar de diakonie te gaan?

Mag men dan wel werken op zondag als ze het echt met hun hart en overgaven doen? (en ze geen geld ontvangen hiervoor).

Lassie schreef:Mag men dan wel werken op zondag als ze het echt met hun hart en overgaven doen? (en ze geen geld ontvangen hiervoor).

Goeie vraag! Ik denk dat ten alle tijde je gezin op één komt. Heb je die niet, of je hebt tijd over, mag je m.i. goede werken doen. Jezus is daarvan het goede voorbeeld.

@ Luther: ik denk inderdaad dat dat een betere oplossing is dat noodgedwongen gaan werken op zondag alleen voor de financiën.