memento schreef:
Maar de waarheid blijft staan dat het niet aangaan aan het avondmaal, een verachten van Christus roepstem is. Ongeacht om welke reden je blijft zitten. Er is geen neutrale grond in dezen...

Hoe moet je houding als onbekeerde in dezen dan zijn

Gijs83 schreef:

memento schreef:
Maar de waarheid blijft staan dat het niet aangaan aan het avondmaal, een verachten van Christus roepstem is. Ongeacht om welke reden je blijft zitten. Er is geen neutrale grond in dezen...

Hoe moet je houding als onbekeerde in dezen dan zijn

Dat je je bekeert. Nu direkt. De Bijbel spreekt niet of nauwelijks over bekeerd worden. Die spreekt over 'bekeert u!'. Doe dat dus, en ga aan.


En bedenk dan, dat je jezelf niet bekeerd hebt, alsof dat uit jezelf zou zijn, en wees er extra dankbaar voor, dat dat kon.

Gijs83 schreef:

memento schreef:
Maar de waarheid blijft staan dat het niet aangaan aan het avondmaal, een verachten van Christus roepstem is. Ongeacht om welke reden je blijft zitten. Er is geen neutrale grond in dezen...

Hoe moet je houding als onbekeerde in dezen dan zijn

Het evangelie laat geen ruimte open voor onbekeerd-zijn. Want wát een onbekeerde ook doet, alles wat hij doet is zonde! Het enige wat hij kan doen is met die onmogelijkheid naar de Heere gaan, en smeken om genade. En wie tot Hem komt, zal Hij geenszins uitwerpen...

Robert schreef:

Ook bij voornaamwoorden (persoonlijk, aanwijzend, etc) die betrekking hebben op God of Christus dien je op dit forum een hoofdletter te gebruiken.

Welke gedachte zit daarachter?
Taal is toch niets meer dan eern serie afspraken? En in het Nederlands is de afspraak toch gewoon dat voornaamwoorden, etc. geen hoofdletter krijgen?
We zeggen toch ook geen 'jij' tegen God, terwijl dat in de statenvertaling me 'gij' feitelijk ook wordt gedaan. (Eigenlijk oud-duits, 'Du' tegen God zeggen).

Ik denk dat Tiberius dat niet zal ontkennen. En ook niet dat de grondtalen ook geen onderscheid maken in hoofdletters en kleine letters.

Sommige mensen denken echter dat het eerbiediger is om bijvoorbeeld te schrijven "God, Die" dan "God, die". Het is dus vooral een gevoelskwestie. Laten we elkaar daar in respecteren en niet meteen met een rechtzinnig of relativerend vingertje gaan wijzen.

Zie ook dit artikel: http://www.frieschdagblad.nl/index.asp?artID=17692

Laten we elkaar daar in respecteren en niet meteen met een rechtzinnig of relativerend vingertje gaan wijzen.

Dat lijkt mij idd de beste houding.
Het is overigens geen forum-regel.

Robert schreef:Er is geen christen in de Bijbel die eerst tobde en toen pas aannam.
Er zijn wel onchristenen in de Bijbel die niet aan willen nemen.

Toch zijn er in de loop der eeuwen velen geweest. Mensen die niet uit zichzelf de verlossing aan konden grijpen, maar die gered moesten worden door Iemand, sterker dan zijzelf.

Afgewezen schreef:

Robert schreef:Er is geen christen in de Bijbel die eerst tobde en toen pas aannam.
Er zijn wel onchristenen in de Bijbel die niet aan willen nemen.

Toch zijn er in de loop der eeuwen velen geweest. Mensen die niet uit zichzelf de verlossing aan konden grijpen, maar die gered moesten worden door Iemand, sterker dan zijzelf.

Tsja, en er zijn er ook velen geweest die niet direct tot God durfde te bidden, maar wel via Maria.

De terughoudendheid om het heil aan te nemen is niet Bijbels.
Zoals ik al eerder zei; 'aannemen' is in sommige tradities tot hoogmoed verheven. Dat is nonsense. Aannemen is juist bescheiden zijn en toegeven dat je het zelf niet kunt grijpen.
Niet aannemen, dat is hoogmoed.

En zeggen dat je het niet zomaar kunt aangrijpen is tekort doen aan het offer van Christus.
Wie dat offer 'zomaar' noemt weet niet waar hij het over heeft.
Niemand neemt het 'zomaar' aan. Daar is het lijden en sterven van Jezus Christus aan vooraf gegaan. Dat is niet zomaar iets. Dat is het grootste ooit. Wie dat nog niet genoeg vindt.....

Robert schreef:

Afgewezen schreef:

Robert schreef:Er is geen christen in de Bijbel die eerst tobde en toen pas aannam.
Er zijn wel onchristenen in de Bijbel die niet aan willen nemen.

Toch zijn er in de loop der eeuwen velen geweest. Mensen die niet uit zichzelf de verlossing aan konden grijpen, maar die gered moesten worden door Iemand, sterker dan zijzelf.

Tsja, en er zijn er ook velen geweest die niet direct tot God durfde te bidden, maar wel via Maria.

De terughoudendheid om het heil aan te nemen is niet Bijbels.
Zoals ik al eerder zei; 'aannemen' is in sommige tradities tot hoogmoed verheven. Dat is nonsense. Aannemen is juist bescheiden zijn en toegeven dat je het zelf niet kunt grijpen.
Niet aannemen, dat is hoogmoed.

En zeggen dat je het niet zomaar kunt aangrijpen is tekort doen aan het offer van Christus.
Wie dat offer 'zomaar' noemt weet niet waar hij het over heeft.
Niemand neemt het 'zomaar' aan. Daar is het lijden en sterven van Jezus Christus aan vooraf gegaan. Dat is niet zomaar iets. Dat is het grootste ooit. Wie dat nog niet genoeg vindt.....

Dat is genoeg, Robert. Maar de toepassing van dat lijden en sterven van Jezus Christus is nodig om de hardheid van het zondaarshart te verbreken en de zondaar aan Jezus' voeten te brengen. Daar komen we niet uit onszelf.
En het is waar: in de Bijbel zien wel veel 'snelle' bekeringen. Maar we in de praktijk dat niet alle bekeringen even snel zijn. Om dan zaken te gaan 'forceren', dat is geen oplossing. Wie waarlijk door Gods Geest bearbeid wordt, beseft heel goed dat hij uit zichzelf niet kán geloven. Een schuldige onmacht, zeker, maar wel realiteit.

Tevens een zeer pijnlijke realiteit!

Lees DL I, art. 16 eens. En III/IV art. 12, de laatste zin.

Of.. je moet geloven dat de mens die niet opnieuw geboren is, nog kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en het leven. Dat hij nog kan brengen het offer van een verslagen en gebroken geest.

Lees dan DL3/4, 'dwaling nummer 4' eens door.

Zelfs de Dordtse Leerregels gaan er vanuit dat wie zich diep van zondekennis en ellende doordrongen tot Christus wendt, aangenomen wordt. Wie waarlijk door de Geest bearbeid wordt, kán niet anders dan gaan geloven. Elke twijfel die daartussen wordt gezaaid komt niet uit de Bijbel voort.

Marco schreef:Lees DL I, art. 16 eens. En III/IV art. 12, de laatste zin.

Of.. je moet geloven dat de mens die niet opnieuw geboren is, nog kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en het leven. Dat hij nog kan brengen het offer van een verslagen en gebroken geest.

Lees dan DL3/4, 'dwaling nummer 4' eens door.

Zelfs de Dordtse Leerregels gaan er vanuit dat wie zich diep van zondekennis en ellende doordrongen tot Christus wendt, aangenomen wordt. Wie waarlijk door de Geest bearbeid wordt, kán niet anders dan gaan geloven. Elke twijfel die daartussen wordt gezaaid komt niet uit de Bijbel voort.

Het probleem is nu juist, dat je jezelf niet tot Christus kúnt wenden, want je kent Hem niet. Dat is de nood van de ziel. En inderdaad, als het Gods werk is, zal die nood op Zijn tijd vervuld worden. Maar dat is wat anders dan op grond van conclusies geloven dat je gelooft.

Afgewezen, ik denk dat hier niemand is die zegt dat een bekering altijd 'snel' of minuten of zelfs dagen zal duren.
Zeker bij mensen die opgegroeid zijn met het geloof is de bekering vaak meer een proces dan een moment.

Maar ik kijg niet het idee dat de avondmaalsmijders mensen zijn die in een proces zitten van enige tijd, maar van
jaren of zelfs decenia. Ik heb geen behoefte aan een discussie over hoe snel of hoe langzaam een bekering kan duren.
Maar ik krijg wel het idee dat het in deze discussie helemaal niet over tijd gaat.
Mensen willen een gevoel, een ervaring of een bepaalde leeftijd hebben.

Dat er sprak kan zijn van een proces, dat is waar. Maar er worden vertragende technieken gebruikt om het proces te frustreren, en dat vind ik heel erg kwalijk.

Afgewezen schreef:

Marco schreef:Lees DL I, art. 16 eens. En III/IV art. 12, de laatste zin.

Of.. je moet geloven dat de mens die niet opnieuw geboren is, nog kan hongeren en dorsten naar de gerechtigheid en het leven. Dat hij nog kan brengen het offer van een verslagen en gebroken geest.

Lees dan DL3/4, 'dwaling nummer 4' eens door.

Zelfs de Dordtse Leerregels gaan er vanuit dat wie zich diep van zondekennis en ellende doordrongen tot Christus wendt, aangenomen wordt. Wie waarlijk door de Geest bearbeid wordt, kán niet anders dan gaan geloven. Elke twijfel die daartussen wordt gezaaid komt niet uit de Bijbel voort.

Het probleem is nu juist, dat je jezelf niet tot Christus kúnt wenden, want je kent Hem niet. Dat is de nood van de ziel. En inderdaad, als het Gods werk is, zal die nood op Zijn tijd vervuld worden. Maar dat is wat anders dan op grond van conclusies geloven dat je gelooft.

Christus went zich tot de mens, de mens wendt zich af onder het vrome mom van: "Ik kan me niet tot Christus wenden"
Dat is wat hier aan de hand is.

Robert schreef:Christus went zich tot de mens, de mens wendt zich af onder het vrome mom van: "Ik kan me niet tot Christus wenden"
Dat is wat hier aan de hand is.

Nee.

Wat 'nee'?
Went Christus zich niet tot die mens die zondekennis heeft?
Komt de zondekennis niet van God? Komt die dan van de mens zelf?

Of 'nee', de mens went zich niet af? Wat doet die mens dan, als hij niet aan het avondmaal gaat?
Of God niet dankbaar is voor de verlossing?