Wat houdt de schuldvergeving tussen mensen onderling dan in als het niet gepaard gaat met berouw van de kant van de schuldige? Dat lijkt me toch iets totaal anders dan het schuldvergeven wat God doet bij de mens die verzoend verklaard wordt. Ook Gods onvoorwaardelijke schuldvergeven gaat toch in de weg van geloof, berouw en bekering? Wat is het menselijke schuldvergeven dan? Als het gaat om twee christenen dan lijkt het me gemakkelijk, op basis van het bloed van Christus weten ze dat er tussen hen geen schuld hoeft te bestaan, die schuld is immers weggewassen, en daaruit mogen we met vallen en opstaan leren te leven.Jongere schreef:En niet alleen de vijfde bede. Ik heb toch wat moeite met de psychologische redenatie die het gebod tot schuldvergeving zou ontkrachten. En als we de anologie naar de vergeving van God trekken, zie ik eerdereen onvoorwaardelijke vergeving dan een voorwaardelijke. Ik denk dat het beter is te erkennen dat het in deze gebroken wereld niet voor iedereen meer mogelijk is om tegemoet te komen aan de eis van vergeving. Maar dat die eis er wel blijft staan.
Ik denk dat we het vergeven ten opzichte van onberouwelijke mensen moeten zien als het ons niet afstandelijk houden van die mensen, we staan met open armen voor ze klaar, we koesteren geen wrok. Maar tegelijkertijd kunnen, en moéten we ze er wel op wijzen dat vergeving niet gratis is! In wezen blijft de schuld bestaan.
