huisman schreef:Mensen die niets begrijpen van de schroom om deze Naam te gebruiken moeten de gelijkenis van de verloren zoon nog maar eens lezen.

In deze gelijkenis blijft de verloren zoon van begin tot eind zijn vader aanspreken als "Vader", zelfs nadat hij berooid weer thuis gekomen is.

jan33willem schreef:

huisman schreef:Mensen die niets begrijpen van de schroom om deze Naam te gebruiken moeten de gelijkenis van de verloren zoon nog maar eens lezen.

In deze gelijkenis blijft de verloren zoon van begin tot eind zijn vader aanspreken als "Vader", zelfs nadat hij berooid weer thuis gekomen is.

Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

huisman schreef:

jan33willem schreef:

huisman schreef:Mensen die niets begrijpen van de schroom om deze Naam te gebruiken moeten de gelijkenis van de verloren zoon nog maar eens lezen.

In deze gelijkenis blijft de verloren zoon van begin tot eind zijn vader aanspreken als "Vader", zelfs nadat hij berooid weer thuis gekomen is.

Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ik weet niet waar je dit vandaan haalt, maar in de bijbel staat dit niet.

huisman schreef:Ja Gods Vaderschap is drieledig 1. Krachtens schepping 2.Hij is de Vader van Jezus Christus 3. Hij wil Vader zijn van een ieder die Christus heeft als Borg en Zaligmaker.
De vraag is of wij door punt 1 de vrijmoedigheid ontvangen om Vader te zeggen.

Helemaal mee eens, huisman.

De facto is dit de kern van het onderwerp.
Ik denk dat dit de (een) worsteling is van velen.

Maar in alle drie genoemde punten past een eerbiedige/tere benadering.
We hebben het hier over de aanspraak tot de Eeuwige, Almachtige God en Vader. de Verlosser en Zaligmaker Jezus Christus, welke tesamen met de Heilige Geest een Drieënig God zijn.

Of zie ik dit te "zwaarmoedig"' en moet ik onvoorwaardelijk, als een kind, Hem aanspreken als Vader?

huisman schreef:

jan33willem schreef:

huisman schreef:Mensen die niets begrijpen van de schroom om deze Naam te gebruiken moeten de gelijkenis van de verloren zoon nog maar eens lezen.

In deze gelijkenis blijft de verloren zoon van begin tot eind zijn vader aanspreken als "Vader", zelfs nadat hij berooid weer thuis gekomen is.

Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ja hoor, dit is wat de vader in de gelijkenis zegt nadat de zoon weer terug is: "want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen", nog steeds z'n zoon dus.

refo schreef:

huisman schreef:

jan33willem schreef:

huisman schreef:Mensen die niets begrijpen van de schroom om deze Naam te gebruiken moeten de gelijkenis van de verloren zoon nog maar eens lezen.

In deze gelijkenis blijft de verloren zoon van begin tot eind zijn vader aanspreken als "Vader", zelfs nadat hij berooid weer thuis gekomen is.

Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ik weet niet waar je dit vandaan haalt, maar in de bijbel staat dit niet.

In Lukas 15

En ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden; maak mij als een van uw huurlingen.
En opstaande ging hij naar zijn vader. En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toe lopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem.

En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel, en voor u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.

refo schreef:

huisman schreef:

jan33willem schreef:

huisman schreef:Mensen die niets begrijpen van de schroom om deze Naam te gebruiken moeten de gelijkenis van de verloren zoon nog maar eens lezen.

In deze gelijkenis blijft de verloren zoon van begin tot eind zijn vader aanspreken als "Vader", zelfs nadat hij berooid weer thuis gekomen is.

Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ik weet niet waar je dit vandaan haalt, maar in de bijbel staat dit niet.

Hij blijft zoon, maar acht zich dit niet meer waardig:

18 Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan, en ik zal tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel en voor u;
19 En ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden; maak mij als een van uw huurlingen.
20 En opstaande ging hij naar zijn vader. En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toelopende viel hem om zijn hals en kuste hem.
21 En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel en voor u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.

Wat mij opvalt, is dat in de verzen 18 en 20 vader met een kleine letter vermeldt is, en in de overige verzen met een hoofdletter.

jvdg schreef:

18 Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan, en ik zal tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel en voor u;
19 En ik ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden; maak mij als een van uw huurlingen.
20 En opstaande ging hij naar zijn vader. En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toelopende viel hem om zijn hals en kuste hem.
21 En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen den Hemel en voor u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.

Wat mij opvalt, is dat in de verzen 18 en 20 vader met een kleine letter vermeldt is, en in de overige verzen met een hoofdletter.

Dat is een puur taalkundige kwestie. De directe rede na een dubbele punt is een nieuwe zin en begint daarom met een hoofdletter. Zie bijvoorbeeld ook vers 17, "En tot zichzelven gekomen zijnde, zeide hij: Hoe vele huurlingen mijns vaders hebben overvloed van brood, en ik verga van honger!", waar "hoe" met een hoofdletter geschreven wordt.

jvdg schreef:

huisman schreef:Ja Gods Vaderschap is drieledig 1. Krachtens schepping 2.Hij is de Vader van Jezus Christus 3. Hij wil Vader zijn van een ieder die Christus heeft als Borg en Zaligmaker.
De vraag is of wij door punt 1 de vrijmoedigheid ontvangen om Vader te zeggen.

Helemaal mee eens, huisman.

De facto is dit de kern van het onderwerp.
Ik denk dat dit de (een) worsteling is van velen.

Maar in alle drie genoemde punten past een eerbiedige/tere benadering.
We hebben het hier over de aanspraak tot de Eeuwige, Almachtige God en Vader. de Verlosser en Zaligmaker Jezus Christus, welke tesamen met de Heilige Geest een Drieënig God zijn.

Of zie ik dit te "zwaarmoedig"' en moet ik onvoorwaardelijk, als een kind, Hem aanspreken als Vader?

Ik denk niet dat God mensen middels punt 1 het recht geeft om Hem Vader te noemen. En ook niet volgens punt twee. Voor mensen die buiten Christus leven is er geen Vaderlijke zorg want die mensen zijn ook geen kinderen van God. Door Christus is de aanneming tot kinderen. Buiten Hem enkel toorn. Dat is de werkelijkheid van vandaag de dag.
Jvdg, ik weet niet precies wat je punt is, maar als wij in het gebed op het bloed van Christus pleiten dan staat de weg ons toch open om tot God als Vader te bidden? Dan komt de Vader dichtbij, in Zijn Zoon. Dan getuigt de Geest met onze Geest dat wij kinderen Gods zijn en leert Hij ons tot de Vader te bidden.

(Punt 3 moet trouwens zijn: Hij is de Vader van een ieder die Christus heeft als borg en zaligmaker.)

jan33willem schreef:

huisman schreef:Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ja hoor, dit is wat de vader in de gelijkenis zegt nadat de zoon weer terug is: "want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen", nog steeds z'n zoon dus.

Je moet onderscheid maken tussen het 'OT-ische' vaderschap van God en het 'NT-ische' vaderschap van God.
In het OT waren álle Israëlieten 'kinderen van God', krachtens het verbond met Abraham. In die setting moet je ook de gelijkenis van de verloren zoon lezen.
In het NT is er sprake van een nieuwe setting: alleen zij die wederomgeboren zijn, ontvangen de 'macht', de volmacht, om kinderen Gods genoemd te worden.

Ik hou het dan toch maar weer op de gelovigen en hun kinderen. En daarom leren we onze kinderen ook het onze Vader, omdat ze ook in Zijn naam gedoopt zijn.

Marnix schreef:Ik hou het dan toch maar weer op de gelovigen en hun kinderen. En daarom leren we onze kinderen ook het onze Vader, omdat ze ook in Zijn naam gedoopt zijn.

Ik val je bij. Zo zie ik het ook.

Afgewezen schreef:

jan33willem schreef:

huisman schreef:Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ja hoor, dit is wat de vader in de gelijkenis zegt nadat de zoon weer terug is: "want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen", nog steeds z'n zoon dus.

Je moet onderscheid maken tussen het 'OT-ische' vaderschap van God en het 'NT-ische' vaderschap van God.
In het OT waren álle Israëlieten 'kinderen van God', krachtens het verbond met Abraham. In die setting moet je ook de gelijkenis van de verloren zoon lezen.
In het NT is er sprake van een nieuwe setting: alleen zij die wederomgeboren zijn, ontvangen de 'macht', de volmacht, om kinderen Gods genoemd te worden.

Je begrijpt afgewezen dat ik deze knip tussen O.T en N.T niet kan meemaken. Ook in het N.T. zijn de op grond van het verbond gedoopte kinderen in zekere zin Gods kinderen (De HEERE heeft immers ze ook als Vader beloften toegezegd)

Want als wij gedoopt worden in den naam des Vaders, zo betuigt en verzegelt ons God de Vader, dat Hij met ons een eeuwig verbond der genade opricht, ons tot zijn kinderen en erfgenamen aanneemt, en daarom van alle goed ons verzorgen, en alle kwaad van ons weren, of ten onzen beste keren wil.

En om direct alle misverstanden weg te nemen , deze belofte wordt pas echt vervuld in de weg van wedergeboorte bekering en geloof.
(wij gaan nu toch geen discussie houden over doop en verbond )

Afgewezen schreef:Je moet onderscheid maken tussen het 'OT-ische' vaderschap van God en het 'NT-ische' vaderschap van God.
In het OT waren álle Israëlieten 'kinderen van God', krachtens het verbond met Abraham. In die setting moet je ook de gelijkenis van de verloren zoon lezen.
In het NT is er sprake van een nieuwe setting: alleen zij die wederomgeboren zijn, ontvangen de 'macht', de volmacht, om kinderen Gods genoemd te worden.

Marnix schreef:Ik hou het dan toch maar weer op de gelovigen en hun kinderen. En daarom leren we onze kinderen ook het onze Vader, omdat ze ook in Zijn naam gedoopt zijn.

Dit kan je niet stellen tegenover dat wat Afgewezen zegt. De bijbel is overduidelijk over het punt dat enkel de wederomgeborenen kinderen van God zijn. Dat is het hele punt van wedergeboorte.
Daarbij, we leren onze kinderen niet het onze Vader omdat ze in Zijn naam gedoopt zijn, maar we dopen onze kinderen omdat we ze het onze vader mogen leren.

huisman schreef:

Afgewezen schreef:

jan33willem schreef:

huisman schreef:Daar heb je gelijk in maar hij noemt zich niet meer kind of zoon van die vader. God zal altiid krachtens schepping onze Vader zijn maar zijn wij nog Zijn kinderen?

Ja hoor, dit is wat de vader in de gelijkenis zegt nadat de zoon weer terug is: "want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen", nog steeds z'n zoon dus.

Je moet onderscheid maken tussen het 'OT-ische' vaderschap van God en het 'NT-ische' vaderschap van God.
In het OT waren álle Israëlieten 'kinderen van God', krachtens het verbond met Abraham. In die setting moet je ook de gelijkenis van de verloren zoon lezen.
In het NT is er sprake van een nieuwe setting: alleen zij die wederomgeboren zijn, ontvangen de 'macht', de volmacht, om kinderen Gods genoemd te worden.

Je begrijpt afgewezen dat ik deze knip tussen O.T en N.T niet kan meemaken. Ook in het N.T. zijn de op grond van het verbond gedoopte kinderen in zekere zin Gods kinderen (De HEERE heeft immers ze ook als Vader beloften toegezegd)

Maar als een op het grond van het verbond gedoopt kind bewust ongelovig is dan is het géén kind van God. Enkel krachtens schepping. In Christus is de aanneming tot kinderen en daarbuiten niet. En dan kan een mens honderd keer gedoopt zijn maar buiten Christus geen verbond, en buiten Hem en zonder geloof is de doop enkel een oordeel (zie de zondvloed en de Farao), zo is er buiten Hem geen kindschap.

Dat kindschap is niet iets neutraals dat vervuld moet worden door middel van wedergeboorte. Laat mij dat maar lezen in de bijbel.