De VLISSINGSCHE COURANT opende op zaterdag 14 mei 1914 met de kop "NACHTVORST".
Bij het lezen ervan blijkt het een soort moraliserend weerbericht te zijn...
Ik denk dat vandaag de dag nog weinig kranten op deze manier over het weer schrijven.
Ik vond het wel aardig om zo eens te lezen... bijna 100 jaar geleden.
Een groot verschil in stijl en taalgebruik! Leest het met aandacht! 
NACHTVORST
Als na de koude wintersche maanden de eerste voorboden der naderende lente zich komen aanmelden, strijkt een verkwikkende adem van jong leven over de aarde, en over al wat leeft, daarop en daarin. Mensch en dier en gewas ondergaan gewillig en begeerig de koestering der nieuw levenwekkende voorjaars-zonnestralen. Het hart der menschen opent zich tot het aanvaarden van nieuwe hoop, nieuwe verlangens en streven; voor de vlugge vogels in de lucht breekt de tijd aan, dat zij met hun voorjaarszang zichzelf en ons verlustigen; de lammeren in de weiden zijn zoo goed een kenteeken van het wordende en komende als zooveel ander jong-geboren leven. Het hamert ál den harteklop van het pas ontstane, na den eindeloozen tijd van schijnbare levenloosheid.
Aan dien machtigen drang der natuur geeft alles gehoor, - geen levenskiem is er, die daar onaangeroerd bij blijft. En naar mate de weldadige koestering dier voorjaarsweelde zich gelden doet, naar die mate ook ontspruit het al, in dezen tijd, om ons heen. Hoezeer heeft de koestering der April-zonne ditmaal bijgedragen om als het ware met éénen slag, het vale kleed der velden en heemden in een licht schitterend smaragd gewaad om te tooveren! En alles maakte zich gereed tot verderen groei.
Doch ziet, op de louterende zonnekracht die reeds over de landen streek is, althans tot nog toe, een zeer schraal Mei-weder gevolgd, en al mag nog overdag de zon niet schuil gaat achter de wolken, eenig weldadige warmte-gevoel merkbaar zijn, vooral des nachts is het vaak zeer koud. In verschillende plaatsen van ons land is ’s morgens het gras soms spijkerhard, en blijkt de nachtvorst zijn killen adem over alles heen gestreken te hebben; over velden en langs boomgaarden. En het noodlottig resultaat is, dat van geheele streken het jong gewas op den grond, dat zich tevroeg durfde toevertrouwen aan de April-beloften, dood-vriest en afsterft; dat tallooze in vollen bloei staande boomgaarden, die beloofden eenmaal een rijken oogst te willen geven reeds geheel en al bedorven zijn. De vroege aardappels en boontjes zijn door de nachtvorst plotseling bevroren en staan geheel zwart, van vele vruchtboomen zijn de blaadjes reeds geheel bruin! Kortom aan veel jong leven, maar ook aan veel verwachting op rechtmatig gewin, is de verstijvende, het kiemend leven doodende nachtvorst schuldig gebleken.
Droevige ervaring alweder en verlies van duizenden voor velen, ziedaar wat de nachtvorsten, het eene jaar meer, het andere jaar minder, komen brengen, en waartegen de landbouwer, de tuinbouwer en de vruchtenkweeker schier hulpeloos over staan. Zoo één bedrijf dan is het wel het hunne, dat afhankelijk is van sommige invloeden, waartegen wetenschap en ervaring alsnog niet veel baten.
Doch wat we hier gewaarworden in het leven der gewassen, wordt in het leven der menschen, helaas, alsmede niet geheel gemist. Ook daar treedt, hoe vaak zelfs, een andere macht tusschenbeide en vernietigt, hoop, illusies, verwachtingen, met éénen slag. Wie onzer zag nooit in eigen of anderer leven, de jonge hoop gloren, om er eensklaps den verkillenden adem van teleurstelling en ontgoocheling over te voelen heenglijden, waarna de bloesems dier verwachtingen, als door een ijzige nachtvorst bestreken, verdord afvallen?
Hoe vaak wordt in wat wij den bloesemtijd van het menschelijk gemoedsleven zouden kunnen noemen, in dien tijd, waarin jonge vriendschap, jonge liefde, jonge toekomstdroomen hoogtij vieren, de kiem daarvan tot sterven gedoemd, omdat de jonge fijne bloesem niet bestand bleek tegen ruwe aanrakingen van buiten, en verdorde aleer zij tot vrucht, tot geluk kon rijpen!
Wij zien soms geestdriftige vriendschappelijke gevoelens geboren worden tusschen jonge mannen, die meenen elkander te begrijpen en te waarderen, en hun leven lang gaarne vrienden zouden willen blijven. Doch reeds met de eerste aanraking van de ruwe werkelijkheid, die zoo wreed het eigen belang vaak plaatst tussen de beste gevoelens in, glijdt een verkillende adem over de vriendschap heen, voordat deze tot nut van beider leven werkelijk vruchten dragen kon.
Wij zijn getuigen, hoe in het gemoed van menige jonge vrouw een verlangen ontwaakte en zij, haar harte-neiging volgend oprechte liefde schenken wil, voor heel haar volgend leven. Maar reeds voordat deze tot vollen bloei geraken kon, voordat nog onder de glanzend koesterende stralen van min en weder-min de zon van haar levensgeluk hoog aan den hemel kon oprijzen, streek onverwachts een alle betere gevoelens dodende, ijzige kilheid van laster, achterdocht of jalouzie over de tedere bloesems van verlangen heen en liet niets anders achter dan verschrompeling en dorheid.
Wij zien hoe een jong en oogenschijnlijk energiek man, zich een weg door de wereld banen wil; vertrouwend op eigen krachten, schijnt langen tijd niets hem te veel te zijn om zijn doel te bereiken, ten einde eenmaal een gezien en welgesteld man te mogen heeten. En toch, hoe vaak wordt de eindpaal niet bereikt, blijft de weg nog niet half afgelegd en wordt het goede pad maar al te spoedig verlaten, omdat door een de veerkracht verlammende, de ondernemingsgeest sloopende twijfelmoedigheid aan het eindelijk welslagen, de hoognodige energie te hoog te vroeg reeds in de kiem heeft aangestast. Ook hier bleek jonge geestdrift niet bestand tegen de nachtvorst van twijfel en tegenspoed, die er toen over henen streek.
Tenslotte zien wij zo vaak een grootsche beweging voor een edel doel op touw gezet worden met een frissche geestdrift en een jonge bezieling, die het beste doen hopen. Maar alweder, voordat nog een enkel der breed-opgezette plannen tot rijpe uitvoering kwam, voor dat nog één vrucht gedijde op dien bodem van groote beloften en veel-omvattende wenschen, is reeds menigmaal een kwijning in de geestdrift, een verkoeling in de eenmaal zoo warme bezieling, dra een ijskoude onverschilligheid ingetreden. En dat alles omdat bij de nauwelijks aangevangen beweging, alras een nachtvorst van onderlinge afgunst, miskenning of verloochening of welke andere de beste kiemen verstrekkende hoedanigheden meer, er doodend overheen gegaan zijn.
Waar de natuur daarbuiten vaak oppermachtig heerscht en tegen hare nachtvorsten nog geen enkele wetenschap afdoende baat vond, waken wij daar des te meer, dat nachtvorst tot ons gemoed geen toegang krijge!
