Het nut van levensbeschrijvingen of: hoe om te gaan met populariteit

[Rido91]

Eens! Echt overtuigd raak ik niet van zulke passages, die vind je denk ik wel in de gemiddelde levensbeschrijving/preek van dominees ter rechterzijde. Echt een schuldbelijdenis is het niet om in wat algemene termen te blijven spreken

De gedachte dat we zondaar zijn omdat we zonden doen is remonstrants. We doen zonden omdat we een zondig en bedorven hart hebben. Die mensen hebben berouw gekregen over hun zondig bestaan.

Zeker, maar dat is wat anders dan het aan bod laten komen van de zwarte bladzijden in zijn leven zoals hierboven gesteld wordt. Voor zulke algemene waarheden als wat in bovenstaand citaat staat hoef je geen lid te zijn geweest van de NSB, dat soort algemene waarheden heb ik ook in menig andere preek gehoord van dominees die niet heulden met de Duitsers.

[Ambtenaar]

Er is geen koe zo bont of er zit wel een vlekje aan. Het probleem is dat predikanten binnen de GG op een voetstuk worden geplaatst. Dan zijn feiten soms zwaar te verteren.

[DDD]

Dat kan je zo niet in zijn algemeenheid zeggen. In mijn gemeente merk ik daar niets van. De dominee wordt wel zeer gewaardeerd, daar niet van. Maar niet anders dan in de PKN hier ter plaatse, en ook niet op een ongezonde manier.

Er is niets mis mee als een gemeente blij is met een predikant, net zoals je ook heel blij kunt zijn met een dokter die betrokken is en zijn of haar werk goed doet.

Van blinde verering is helemaal geen sprake. Ik denk eerder dat er ook heel wat gemeenteleden zijn die vinden dat een dominee zich eerst maar eens moet bewijzen, omdat het maar de vraag is of uit Rotterdam wat goeds kan komen. Zo is het bij ons niet, maar in ieder geval: je generaliseert nogal.

[Arja]

Er is geen koe zo bont of er zit wel een vlekje aan. Het probleem is dat predikanten binnen de GG op een voetstuk worden geplaatst. Dan zijn feiten soms zwaar te verteren.

Mij werd van jongs af aan geleerd dat de dominee op de kansel staat namens God. Zijn woorden waren niet zomaar woorden, maar hadden geestelijk gewicht. Dat maakt ook dat je hem heel anders ervaart dan een gewone spreker. Op zichzelf is dat niet verkeerd: eerbied voor de bediening komt toch voort uit het verlangen iets van Gods stem te horen.

Een predikant zag ik als een herder en een leraar, die het geestelijk leven kon “ontleden”. Soms leek het wel alsof hij je ziel kon lezen en woorden kon geven aan wat je zelf nauwelijks onder woorden kon brengen. Alsof hij wist wat er in het verborgene plaatsvond. Dat gaf hem een bepaald aanzien dat uitstak boven het gewone gemeentelid — niet om zijn persoon, maar om het werk dat hij deed in de dienst van het Woord.

Het lijkt haast charismatisch nu ik dit opschrijf.
Maar zo was het wel toen.

[DDD]

Ik vind het in ieder geval niet gereformeerd overkomen. Het is inderdaad meer charismatisch, en wat mij betreft, misschien zelfs een beetje eng.

Maar dat een dominee door de leiding van de Geest soms dingen aan de orde stelt, daar lijkt me niets mis mee.