Standen in het genadeleven

[refo]

Dat is denk ik ook wel het nadeel van communiceren via een toetsenbord. In een normaal gesprek zouden er minder snel aannames gedaan worden omdat gesprekken op een andere manier verlopen.
Het is nu toch ook wel wat warrig geworden alllemaal omdat er zoveel verschillende gesprekspartners zijn die door elkaar heen 'praten'.

Als ik het goed begrijp is er niemand die rust wil geven buiten Christus. Maar het tijdstip wanneer je iets van Christus kent is niet altijd even duidelijk. En het werk van de Heilige Geest is niet na te rekenen. Dus in het pastoraat zal je mensen die 'uitzien' voorzichtig moeten benaderen. Die zijn er niet mee gediend dat alles bij de grond afgemaaid wordt. Maar ook zijn ze er niet mee gediend als ze al rust gegeven wordt. Ze moeten wel onrustig blijven zodat ze steeds meer leren afzien van zichzelf en Christus steeds meer nodig krijgen. Aan beide kanten ligt een gevaar en de mens heeft een arglistig hart.
Ik denk dat we het hier allemaal over eens zijn.

Voorop gesteld Helma dat ik dit een warme welgemeende post vind, waar liefde vanuit gaat!!
Maar wat bedoel je precies met wat nu dikgedrukt staat?
Moet niet alles van een mens eraan en uit handen geslagen worden?
Juist met die lege handen mag je hen op Christus wijzen!

Misschien kun je dit vanuit het Woord onderbouwen? Ik bedoel dat eraan gaan enzo.

[AnJa]

Dat is denk ik ook wel het nadeel van communiceren via een toetsenbord. In een normaal gesprek zouden er minder snel aannames gedaan worden omdat gesprekken op een andere manier verlopen.
Het is nu toch ook wel wat warrig geworden alllemaal omdat er zoveel verschillende gesprekspartners zijn die door elkaar heen 'praten'.

Als ik het goed begrijp is er niemand die rust wil geven buiten Christus. Maar het tijdstip wanneer je iets van Christus kent is niet altijd even duidelijk. En het werk van de Heilige Geest is niet na te rekenen. Dus in het pastoraat zal je mensen die 'uitzien' voorzichtig moeten benaderen. Die zijn er niet mee gediend dat alles bij de grond afgemaaid wordt. Maar ook zijn ze er niet mee gediend als ze al rust gegeven wordt. Ze moeten wel onrustig blijven zodat ze steeds meer leren afzien van zichzelf en Christus steeds meer nodig krijgen. Aan beide kanten ligt een gevaar en de mens heeft een arglistig hart.
Ik denk dat we het hier allemaal over eens zijn.

Voorop gesteld Helma dat ik dit een warme welgemeende post vind, waar liefde vanuit gaat!!
Maar wat bedoel je precies met wat nu dikgedrukt staat?
Moet niet alles van een mens eraan en uit handen geslagen worden?
Juist met die lege handen mag je hen op Christus wijzen!

Misschien kun je dit vanuit het Woord onderbouwen? Ik bedoel dat eraan gaan enzo.

Matteüs 16

24 Toen zeide Jezus tot Zijn discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op, en volge Mij.
25 Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal, om Mijnentwil, die zal hetzelve vinden.

Galaten 2
19 Want ik ben door de wet der wet gestorven, opdat ik Gode leven zou.
20 Ik ben met Christus gekruist; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons van God, Die mij liefgehad heeft, en Zichzelven voor mij overgegeven heeft.

En wellicht nog meer.
Maar dit is het eerst wat nu in me opkomt.

[Lilian1975]

citaat HermanDe optie 'kijk uit, je bedriegt jezelf voor de eeuwigheid' is er eentje die ik al zijn algemeenheid afwijs. Met als belangrijkste reden dat je het hart van een ander niet kunt beoordelen. Je zult dus zeer voorzichtig moeten zijn en evenwichtig in je opmerkingen, wil je aanspraak mogen maken op die uitspraak.

Verder maak je een tegenstelling tussen allerlei gevoelens en ervaringen en het kennen van Jezus. Het geloof aanvaard Hem en al zijn weldaden, namelijk vergeving der zonden. Daarbij hoort dus én Godskennis en zelfkennis. Die gevoelens en ervaringen kunnen dus prima horen bij de weg der bekering en hoeven niet a priori afgewezen te worden alleen omdat het geen rustgrond is. Inderdaad, het is geen rustgrond, maar het is wel de weg waarlangs de Heere leidt. Ik ben tegen het denken in tegenstellingen. Datgene wat de Heere zelf werkt, kan niet een dag later of bij een andere prediker opeens van nul en generlei waarde zijn.

Een ambtsdrager dient de Schriften te ontvouwen in haar geheel. De functie van Evangelist is daar één van. Zowel in de HC als in de DL worden de vruchten van geloof en bekering aangewezen om deze in jezelf met een heilig vermaak waar te nemen (DL 1 paragraaf 12). Daarom mogen die zaken (droefheid naar God, kinderlijke vreze, waar geloof in Christus) gewoon onderdeel uitmaken van de voorgehouden Schriftuurlijke waarheid.

Ik zag dat je gereageerd had maar heb nog niet verder gelezen of hier al op gereageerd is. Het is voluit Bijbels en gereformeerd om het steunen op ervaringen en gevoelens, of deze als grond te nemen voor onze zaligheid af te wijzen en de oorzaak van onze behoudenis geheel buiten onszelf te zoeken en vinden!

Ik ontken niet dat er geen gevoelens zijn. Zeker niet. Maar het is geen grond. Geen bewijs of wat dan ook. Dat ligt en en alleen in het Werk van Christus. Vanuit die achtergrond mijn opmerkingen.

Mijn reactie komt voort uit het feit dat er genavelstaard wordt,zonder het kennen van mijn Verlosser leeft. Maar het ondertussen wel als een bewijs zien dat het (bijna) goed zit. En dat weten gaat niet ongemerkt voorbij. En enkel dat geeft de zekerheid. Niet het weten van mijn ellendige staat, niet een gemoedstoestand. Maar alles in en uit Hem!

[JCRyle]

En in die zin luister ik graag naar predikanten uit de Gereformeerde Gemeenten (en anderen), waarin de weg getekend wordt die de Heere doorgaans met Zijn kinderen houdt. Ook al deel ik hun visie niet op de wedergeboorte - rechtvaardigmaking.

Waarom niet?

Gisteren, 30 juli, rond 12 uur heb ik in dit topic een posting geplaatst, ik verwijs je daar graag naar toe. Zo geef ik je een antwoord, maar voor de rest ga ik niet (opnieuw) deze discussie voeren. Ik hoop dat je dit niet erg vindt, anders hoor ik het wel.

[Herman]

Mijn reactie komt voort uit het feit dat er genavelstaard wordt,zonder het kennen van mijn Verlosser leeft. Maar het ondertussen wel als een bewijs zien dat het (bijna) goed zit. En dat weten gaat niet ongemerkt voorbij. En enkel dat geeft de zekerheid. Niet het weten van mijn ellendige staat, niet een gemoedstoestand. Maar alles in en uit Hem!

Je handhaaft hier een tegenstelling waarvan ik vriendelijk betoog dat die er niet is. Dat genavelstaar wat je waarneemt is een interessant argument, maar waarom zou je voor iemand anders denken? Nu verval je in een eenzijdigheid omwille van een vermeend probleem. Alsof die mensen nooit iets horen gewagen over de Heere Jezus.

Overigens kun je de DL hier niet even terzijde schuiven. Als alles uit Hem is, dan horen alle werkingen van de Heilige Geest daar gewoon bij. In het bijzonder de genoemde punten over droefheid naar God, kinderlijke vreze en een hartelijk geloof.

[Lilian1975]

Mijn reactie komt voort uit het feit dat er genavelstaard wordt,zonder het kennen van mijn Verlosser leeft. Maar het ondertussen wel als een bewijs zien dat het (bijna) goed zit. En dat weten gaat niet ongemerkt voorbij. En enkel dat geeft de zekerheid. Niet het weten van mijn ellendige staat, niet een gemoedstoestand. Maar alles in en uit Hem!

Je handhaaft hier een tegenstelling waarvan ik vriendelijk betoog dat die er niet is. Dat genavelstaar wat je waarneemt is een interessant argument, maar waarom zou je voor iemand anders denken? Nu verval je in een eenzijdigheid omwille van een vermeend probleem. Alsof die mensen nooit iets horen gewagen over de Heere Jezus.

Overigens kun je de DL hier niet even terzijde schuiven. Als alles uit Hem is, dan horen alle werkingen van de Heilige Geest daar gewoon bij. In het bijzonder de genoemde punten over droefheid naar God, kinderlijke vreze en een hartelijk geloof.

Nogmaals, het gaat erom dat die zaken geen grond zijn. En dat iemand die bijv. wel oprecht weet van zijn zondestaat, of dat men soms dingen ervaart onder prediking, bijbellezen etc. Maar niet weet het is Mijn Verlosser. Dat is de grond. Wanneer er een voorbeeld uit de Schrift gegeven kan worden die zegt dat deze zaken (gevoelens) een grond zijn, hou ik mij aanbevolen.
Ik lees wel teksten als we zijn in Zijn dood gedoopt etc. En niet ik voel dat ik in Zijn dood etc..
gevoelens zijn er zeker. Maar je mag er niet ongewild of ongemerkt de grond van maken.
Want wat als je het niet meer voelt?
En ja ik lees over onuitsprekelijke vreugde bij dat weten... Maar niet onuitsprekelijke vreugde omdat ik bepaalde gevoelens heb...

[Jantje]

En in die zin luister ik graag naar predikanten uit de Gereformeerde Gemeenten (en anderen), waarin de weg getekend wordt die de Heere doorgaans met Zijn kinderen houdt. Ook al deel ik hun visie niet op de wedergeboorte - rechtvaardigmaking.

Waarom niet?

Gisteren, 30 juli, rond 12 uur heb ik in dit topic een posting geplaatst, ik verwijs je daar graag naar toe. Zo geef ik je een antwoord, maar voor de rest ga ik niet (opnieuw) deze discussie voeren. Ik hoop dat je dit niet erg vindt, anders hoor ik het wel.

Prima hoor, ik wacht je reactie af!
Overigens is het wel interessant om te weten van welke predikanten en van welk kerkverband (waar je dan wellicht ook lid bent) je wél de visie op rechtvaardigmaking en wedergeboorte steunt.

[JCRyle]

En in die zin luister ik graag naar predikanten uit de Gereformeerde Gemeenten (en anderen), waarin de weg getekend wordt die de Heere doorgaans met Zijn kinderen houdt. Ook al deel ik hun visie niet op de wedergeboorte - rechtvaardigmaking.

Waarom niet?

Gisteren, 30 juli, rond 12 uur heb ik in dit topic een posting geplaatst, ik verwijs je daar graag naar toe. Zo geef ik je een antwoord, maar voor de rest ga ik niet (opnieuw) deze discussie voeren. Ik hoop dat je dit niet erg vindt, anders hoor ik het wel.

Prima hoor, ik wacht je reactie af!
Overigens is het wel interessant om te weten van welke predikanten en van welk kerkverband (waar je dan wellicht ook lid bent) je wél de visie op rechtvaardigmaking en wedergeboorte steunt.

Mijn antwoord is te lezen in dit topic, namelijk in de posting van 30 juli 12 uur en nog wat. Voor de rest vind ik je overigens niet van die orde om er op in te gaan. Laten we on-topic gaan.

[JCM]

Ik kan je volgen, met alleen de kanttekening dat ik nooit bedoeld heb met mijn scherpe stellinginname om de geestelijke bevindingen af te schrijven. Er is zeker een doorleving van de weg ter zaligheid nodig. En in die zin luister ik graag naar predikanten uit de Gereformeerde Gemeenten (en anderen), waarin de weg getekend wordt die de Heere doorgaans met Zijn kinderen houdt. Ook al deel ik hun visie niet op de wedergeboorte - rechtvaardigmaking. Toch wil ik benadrukken dat de zaken doorgaans recht beleden en benoemd wordt. Ook in de Gereformeerde Gemeenten wordt er naar Christus verwezen als Schuldovernemende Borg en Middelaar. Daar moet het naar toe. En dat beluister ik in de volle breedte van genoemd kerkverband. Het gaat wel over een fundamenteel verschil; waar vangt het nieuwe leven aan. Ik heb hier weleens over gesproken met Jongere nav ds. Moerkerken. De discussie is na te lezen. Maar hij wees mij er toen terecht op dat er geen geestelijk leven buiten Christus geleerd wordt. En in die zin kunnen we tot elkaar komen. Want Gods volk leert niet alles op een dag. Daar is namelijk een opwas in de kennis en genade van Christus. Er zijn er die van verre staan, er is een bekommerd volk en een uitziend volk. Maar er zijn ook vaders in de genade. Of anders gezegd schapen in de genade. Die onderscheiding daar voel ik mij bij thuis. We zijn schapen of lammeren, geen giraffen. De genadekorf moet laag hangen. Zo ook in het stuk dat gaat over het komen tot Christus. In de prediking dient geestelijke leiding gegeven te worden.

Aangezien met het accent op de Christus, de Christus in ons niet over het hoofd gezien mag worden. Eilander zegt dat weleens met regelmaat: "de Christus in ons". Een eenvoudig, maar treffende zin. Dat is ook Christusprediking.

Eens. In hedendaagse preken ervaar ik vaak dat de rechtvaardiging het 'eindpunt' of 'doel' is van de gepredikte heilsweg. Luther leerde ook zeker niet alles ineens. Maar hij ontdekte door Goddelijk onderwijs wel opnieuw dat de rechtvaardiging het begin is van de heilsweg! Hoe troostvol! Maar ook hoe moeilijk! Hier gaat dan ook een groot deel van de discussie over denk ik. Ik hoop dat de discussie voortkomt uit een behoefte om prediking te horen waarbij de focus hierop ligt en dat er zorgen zijn dat dit niet altijd het geval is. Lees ook graag onderstaande, niet om mijn mening kracht bij te zetten, maar tot hulp.

Deel van de verklaring van Luther van de Galatenbrief: Gal 1:3 Genade zij u en vrede van God de Vader en onze Heere Jezus Christus.
Ik hoop, dat u werkelijk weet wat genade en vrede is, daar deze uitdrukkingen bij Paulus vaak voorkomen. Bovendien zijn ze gemakkelijk te begrijpen. Maar omdat wij deze brief toch uitleggen - zeker niet zo, als wel nodig zou zijn en zoals zijn moeilijkheidsgraad het zou vereisen, maar om onze gewetens te laten versterken tegen toekomstige ketterijen - zal het niet als hinderlijk gevoeld worden, als wij datgene herhalen, wat wij ook elders onderwijzen, prediken, zingen en schrijven. Want als het leerstuk van de rechtvaardiging omver ligt, ligt alles omver. Het is dus nodig dat wij dit leerstuk dagelijks inscherpen (zoals Mozes van zijn wet zegt, Deuteronomium 6:7) en inprenten. Want het kan nooit genoeg of zelfs teveel begrepen en vastgehouden worden. Ja ook, als wij ons met dit leerstuk voortdurend en zorgvuldig zouden kunnen bezighouden en het zouden inprenten, dan is er toch niemand, die het volkomen zou verstaan of met volle overgave en van ganser harte zou kunnen geloven. Zo strijdig is ons vlees met de gehoorzaamheid aan de Heilige Geest.

Deze apostolische groet is iets volkomen nieuws en ongehoords en is pas mogelijk sinds de prediking van het Evangelie. Deze twee woorden 'genade' en 'vrede' omvatten het ganse christen-zijn. De genade vergeeft de zonden, de vrede stelt het geweten gerust. De twee duivels die ons kwellen, zijn zonde en geweten, de kracht van de wet en de angel van de zonde. Deze twee monsters heeft Christus overwonnen en vermorzeld in deze en in de toekomstige wereld. Daarvan weet de wereld te enen male niets. Daarom kan zij niets zekers onderwijzen over de zonde die overwonnen moet worden, over het geweten en over de dood. Zulk onderwijs kennen alleen de
christenen, die daardoor geoefend en gewapend worden voor de overwinning op de zonde, de wanhoop en de eeuwige dood. En deze leer is van God gegeven en niet door vrije wil, niet door menselijk verstand of wijsheid uitgedacht.

Deze twee, genade en vrede, sluiten het ganse christen-zijn in, de genade schenkt vergeving van zonden, de vrede schenkt een vrolijk en gerust geweten. Vrede is alleen te krijgen als de zonde vergeven is. De wet klaagt immers het geweten aan en verschrikt het wegens de zonde. De zonde die het geweten voelt, kan niet weggedaan worden door bedevaarten, waken, presteren, studeren, vasten en dus door geen enkel ja zij wordt daardoor nog
vermeerderd. Hoe meer wij namelijk zwoegen en ons in het zweet des aanschijns aftobben om de zonde te doen eindigen, des te erger wordt het met ons. Beëindigd wordt de zonde alleen door de genade en op geen andere manier. Dat moet men heel goed leren. De woorden zijn immers wel gemakkelijk, maar in de aanvechting is het ontzettend moeilijk om dat in een standvastig hart te bewaren, dat wij alleen door de genade - met uitsluiting van alle andere middelen, die in de hemel en op de aarden zijn - vergeving van de zonde en vrede met God te hebben.

[eilander]

Nogmaals, het gaat erom dat die zaken geen grond zijn. En dat iemand die bijv. wel oprecht weet van zijn zondestaat, of dat men soms dingen ervaart onder prediking, bijbellezen etc. Maar niet weet het is Mijn Verlosser. Dat is de grond. Wanneer er een voorbeeld uit de Schrift gegeven kan worden die zegt dat deze zaken (gevoelens) een grond zijn, hou ik mij aanbevolen.
Ik lees wel teksten als we zijn in Zijn dood gedoopt etc. En niet ik voel dat ik in Zijn dood etc..
gevoelens zijn er zeker. Maar je mag er niet ongewild of ongemerkt de grond van maken.
Want wat als je het niet meer voelt?
En ja ik lees over onuitsprekelijke vreugde bij dat weten... Maar niet onuitsprekelijke vreugde omdat ik bepaalde gevoelens heb...

1. Er is geen prediker die zal zeggen dat we mogen bouwen op onze gevoelens. Overigens ook niet op het 'weten dat Christus Mijn Verlosser is.'
2. Dat dat er in de praktijk wel misvattingen over zijn, is evident. Maar het feit dat, laat ik even heel droog zeggen, de theorie is dat we alleen op Christus moeten zien en bouwen, zou ons toch wel iets voorzichtiger moeten maken in het verwijt dat het allemaal ligt aan een bepaalde leer.
3. En trouwens, is dat niet voor iedereen een worsteling? Is het geloven zonder iets te zien/te voelen dan zo gemakkelijk? Volgens mij is dat een strijd. Of zijn we veel verder dan Thomas?

[eilander]

Ik kan je volgen, met alleen de kanttekening dat ik nooit bedoeld heb met mijn scherpe stellinginname om de geestelijke bevindingen af te schrijven. Er is zeker een doorleving van de weg ter zaligheid nodig. En in die zin luister ik graag naar predikanten uit de Gereformeerde Gemeenten (en anderen), waarin de weg getekend wordt die de Heere doorgaans met Zijn kinderen houdt. Ook al deel ik hun visie niet op de wedergeboorte - rechtvaardigmaking. Toch wil ik benadrukken dat de zaken doorgaans recht beleden en benoemd wordt. Ook in de Gereformeerde Gemeenten wordt er naar Christus verwezen als Schuldovernemende Borg en Middelaar. Daar moet het naar toe. En dat beluister ik in de volle breedte van genoemd kerkverband. Het gaat wel over een fundamenteel verschil; waar vangt het nieuwe leven aan. Ik heb hier weleens over gesproken met Jongere nav ds. Moerkerken. De discussie is na te lezen. Maar hij wees mij er toen terecht op dat er geen geestelijk leven buiten Christus geleerd wordt. En in die zin kunnen we tot elkaar komen. Want Gods volk leert niet alles op een dag. Daar is namelijk een opwas in de kennis en genade van Christus. Er zijn er die van verre staan, er is een bekommerd volk en een uitziend volk. Maar er zijn ook vaders in de genade. Of anders gezegd schapen in de genade. Die onderscheiding daar voel ik mij bij thuis. We zijn schapen of lammeren, geen giraffen. De genadekorf moet laag hangen. Zo ook in het stuk dat gaat over het komen tot Christus. In de prediking dient geestelijke leiding gegeven te worden.

Aangezien met het accent op de Christus, de Christus in ons niet over het hoofd gezien mag worden. Eilander zegt dat weleens met regelmaat: "de Christus in ons". Een eenvoudig, maar treffende zin. Dat is ook Christusprediking.

Eens. In hedendaagse preken ervaar ik vaak dat de rechtvaardiging het 'eindpunt' of 'doel' is van de gepredikte heilsweg. Luther leerde ook zeker niet alles ineens. Maar hij ontdekte door Goddelijk onderwijs wel opnieuw dat de rechtvaardiging het begin is van de heilsweg! Hoe troostvol! Maar ook hoe moeilijk! Hier gaat dan ook een groot deel van de discussie over denk ik. Ik hoop dat de discussie voortkomt uit een behoefte om prediking te horen waarbij de focus hierop ligt en dat er zorgen zijn dat dit niet altijd het geval is. Lees ook graag onderstaande, niet om mijn mening kracht bij te zetten, maar tot hulp.

Deel van de verklaring van Luther van de Galatenbrief: Gal 1:3 Genade zij u en vrede van God de Vader en onze Heere Jezus Christus.
Ik hoop, dat u werkelijk weet wat genade en vrede is, daar deze uitdrukkingen bij Paulus vaak voorkomen. Bovendien zijn ze gemakkelijk te begrijpen. Maar omdat wij deze brief toch uitleggen - zeker niet zo, als wel nodig zou zijn en zoals zijn moeilijkheidsgraad het zou vereisen, maar om onze gewetens te laten versterken tegen toekomstige ketterijen - zal het niet als hinderlijk gevoeld worden, als wij datgene herhalen, wat wij ook elders onderwijzen, prediken, zingen en schrijven. Want als het leerstuk van de rechtvaardiging omver ligt, ligt alles omver. Het is dus nodig dat wij dit leerstuk dagelijks inscherpen (zoals Mozes van zijn wet zegt, Deuteronomium 6:7) en inprenten. Want het kan nooit genoeg of zelfs teveel begrepen en vastgehouden worden. Ja ook, als wij ons met dit leerstuk voortdurend en zorgvuldig zouden kunnen bezighouden en het zouden inprenten, dan is er toch niemand, die het volkomen zou verstaan of met volle overgave en van ganser harte zou kunnen geloven. Zo strijdig is ons vlees met de gehoorzaamheid aan de Heilige Geest.

Deze apostolische groet is iets volkomen nieuws en ongehoords en is pas mogelijk sinds de prediking van het Evangelie. Deze twee woorden 'genade' en 'vrede' omvatten het ganse christen-zijn. De genade vergeeft de zonden, de vrede stelt het geweten gerust. De twee duivels die ons kwellen, zijn zonde en geweten, de kracht van de wet en de angel van de zonde. Deze twee monsters heeft Christus overwonnen en vermorzeld in deze en in de toekomstige wereld. Daarvan weet de wereld te enen male niets. Daarom kan zij niets zekers onderwijzen over de zonde die overwonnen moet worden, over het geweten en over de dood. Zulk onderwijs kennen alleen de
christenen, die daardoor geoefend en gewapend worden voor de overwinning op de zonde, de wanhoop en de eeuwige dood. En deze leer is van God gegeven en niet door vrije wil, niet door menselijk verstand of wijsheid uitgedacht.

Deze twee, genade en vrede, sluiten het ganse christen-zijn in, de genade schenkt vergeving van zonden, de vrede schenkt een vrolijk en gerust geweten. Vrede is alleen te krijgen als de zonde vergeven is. De wet klaagt immers het geweten aan en verschrikt het wegens de zonde. De zonde die het geweten voelt, kan niet weggedaan worden door bedevaarten, waken, presteren, studeren, vasten en dus door geen enkel ja zij wordt daardoor nog
vermeerderd. Hoe meer wij namelijk zwoegen en ons in het zweet des aanschijns aftobben om de zonde te doen eindigen, des te erger wordt het met ons. Beëindigd wordt de zonde alleen door de genade en op geen andere manier. Dat moet men heel goed leren. De woorden zijn immers wel gemakkelijk, maar in de aanvechting is het ontzettend moeilijk om dat in een standvastig hart te bewaren, dat wij alleen door de genade - met uitsluiting van alle andere middelen, die in de hemel en op de aarden zijn - vergeving van de zonde en vrede met God te hebben.

Deze posting is belangrijker dan die ik net plaatste, daarom haal ik 'm nog even aan.

[Ad Anker]

Prachtig, het citaat van Luther.

Al ben ik altijd weer blij dat God zelf heeft gezegd dat hij niet laat varen wat Zijn hand begon, dwars door al het geanalyseer van deze topic heen.

[Ad Anker]

Ik blijf hem maar plaatsen...

ds. J.T. Doornenbal: Ik heb nooit anders dan spelenderwijs gereageerd op wat anderen schreven. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand aan te vallen. Maar de opmerkingen van vorige week in de kerkbode in verband met de woorden van ds. Paauwe hebben wel ernstige bedenkingen bij mij opgeroepen. Ik heb ds. P. niet gekend, hem alleen maar éénmaal gehoord op een begrafenis. Zijn preken heb ik niet gelezen. Maar ik weet wel ongeveer wat zijn opvattingen waren ten aanzien van het geestelijke leven en ik ben daarin bevestigd door wat ik er vorige week van las. En nu ben ik geen theoloog en ik heb weinig inzicht in de verborgenheid der godzaligheid. Maar zover ik er enig begrip van heb, kan ik niet anders zien dan dat de stellingen van ds. P. afwijken van de Kerk van alle eeuwen. Op zichzelf zou ik dat misschien niet eens zo erg vinden, maar wat mij het meest bezwaart, is, dat deze meningen geweld doen aan het werk van Gods Geest en aan het geestelijk leven der gemeente. Het is wel mogelijk, dat de term “ontsluiting in de weg der verlossing” ongereformeerd is, al is het mij niet duidelijk waarom, maar de zaak zelf is het zeker niet, maar stemt geheel overeen met het leven en de ervaring van Gods Kerk. Ik heb velen in mijn jeugd, en later, er uit horen spreken, zij bedoelden ermee, dat in de nood van hun leven de weg der zaligheid in Christus voor hen geopend werd, zodat zij vanuit diepten van verslagenheid en Godsgemis op God leerden hopen, maar dat zij zich tevens bewust werden, dat zien nog geen hebben is, en dat de grote zaak der schuldvergeving in Christus nog niet aan hun hart was toegepast, ook al mochten zij Hem kennen in Zijn dierbaarheid en noodzakelijkheid. Dat er van een ‘toevluchtnemend geloof’ geen sprake kan zijn zonder de zaligmakende kennis van Christus zal wel waar zijn. Maar de zaligmakende kennis zal bij de een minder vol zijn dan bij de ander, en velen van Gods kinderen blijven in het duister en bestreden op het punt van hun aandeel aan Christus, vaak lange tijd, eerdat het volle licht van het geloof opgaat in hun hart, terwijl zij toch niet ontkennen kunnen, dat hun hart naar Christus uitgaat, en zij ook menigmaal de troost van Zijn Woord hebben mogen ondervinden, als zij in de nood van hun leven tot hem mochten opzien en uitvluchten. De stelling van sommigen uit later tijd, dat er van geestelijk leven geen sprake is voor de bewuste rechtvaardigmaking, is nooit de leer der kerk geweest, noch van de Hervormde Kerk, noch van enige Kerk van Gereformeerde belijdenis en evenmin van de algemene kerk vanaf haar oorsprong. Er is niets van te vinden in de geschriften van onze vaderen, ook niet in die van de Engelse en Schotse schrijvers, ook niet in het Woord des Heeren. Het lijkt misschien wel heel ernstig om alle geestelijke werkzaamheden buiten een bewuste wetenschap van de gemeenschap met Christus en elke toeleidende weg tot Hem, af te snijden als algemeen geesteswerk en misschien is ’t door sommigen ook wel goed bedoeld, om het gevaar aan te tonen van de grond van Zijn zaligheid te zoeken in iets buiten Christus om. Maar het gevaar aan de andere kant is zeker niet minder groot, dat nl. de eerste beginselen van het leven Gods in de harten, de droefheid naar Hem, het hongeren en dorsten naar Christus en wat dies meer zij, verworpen wordt als niet uit God. Daarmee wordt Zijn Geest bedroefd, de dag der kleine dingen veracht, het gekrookte riet verbroken en de rokende vlaswiek uitgeblust.
Dan heb ik het zelf ook altijd verkeerd gezien en voorgesteld en is héél mijn bediening één grote vergissing geweest. Als ik ooit iets gehoopt heb vanaf dat ik begonnen ben, is het geweest, dat ik somtijds iets mocht toebrengen tot steun en troost van een behoeftig en bestreden mensenkind. Maar als het juist is wat ds. P. leert, dan heb ik het alleen maar fout gedaan. Maar dan ben ik tegelijk de enige niet.
Als ik de preken lees van onze eigen oudvaders en vooral van de grote Engelse en Schotse schrijvers uit vroeger eeuw, dan hebben zij altijd elk mens geraden tot Christus de toevlucht te nemen, hoe ellendig, hard, ongelovig en vijandig hij ook is, en daarbij gewezen op de rijkdom der beloften in het Woord des Heeren. Dat is dan wel wat anders dan wat we nu soms te horen krijgen. 
Ik zeg nog éénmaal, dat ik nooit een goed theoloog geweest ben, ik wil ook niet gaan strijden over begrippen en leerstellingen. Maar ik heb het toch wel even willen opnemen voor een arm volk dat op God heeft leren hopen zonder dat ’t zeggen durft, dat ’t deel aan Christus heeft, maar nog in vrees des doods gehouden wordt – somtijds hun leven lang. En ik voel me bij dit volk ook beter thuis dan bij de geweldenaren in de kerk, die zo krachtdadig alles afsnijden en veroordelen wat nog niet helemaal alles is, en die dat zelfs durven doen, zoals mij vaak gebleken, maar er zelf geen spat kennis aan hebben of er zich zelfs maar om bekreunen. De laatsten zijn de onmogelijkste mensen, die ik ooit heb gekend. Je kunt met alle mogelijke mensen uit alle mogelijke kerken en kerkjes en met buitenkerkelijken en onkerkelijken nog wel eens een goed woord spreken, maar nooit met dit soort. Zij weten het alleen en er is niet mee om te gaan. Ik had mijn tekst voor de voorbije zondag al gekozen eer ik de kerkbode van vorige week onder ogen kreeg: ‘Vrees niet, gij wormpje Jacobs, gij volkje Israëls, Ik help u, spreekt de Heere, en uw Verlosser is de Heilige Israëls”. 
En dan zeg ik met Wulfert Floor, dat ik toch maar het liefst met dat wormpje Jacobs naar Sion zou willen kruipen. Daarom heb ik ook dit lange relaas geschreven. Misschien had ik het beter niet kunnen doen. Maar ‘k heb het ook niet kunnen laten. Ik heb niemand mee willen kwetsen – ik acht mijn collega tegen wie ik het opnam veel meer dan mijzelf! – en als ik het mis heb, wil ik het graag corrigeren. Voorlopig ben ik blij, dat het toch wel anders ligt dan de drijvers van een wettische rechtvaardigheidsleer het ons voorstellen. Als het wáár is, dat wij eerst van alles moeten kennen, vóór we toch Christus mogen vluchten zou het nog veel moeilijker zijn onder het Evangelie zalig te worden dan onder de Wet. Dat wil zeggen: onmogelijk!
Het is al weer een lang stuk geworden, en het is al na middernacht. Het is zo’n volle avond geworden. Er zijn ogenblikken in het leven die als een verrassing en zelfs als een genade geschonken worden, vaak juist na momenten van teleurstelling en inzinking. Het zal hier nooit volmaakt zijn, maar iets van de volheid is er dan toch, en zij wekken een vermoeden van een volmaaktheid ver boven elke grens en beperking.
Ik kan er nu niet over schrijven. De indrukken zijn ook nog niet genoeg doorgewerkt. Maar misschien komt het nog wel.

[AnJa]

Ik blijf hem maar plaatsen...

ds. J.T. Doornenbal: Ik heb nooit anders dan spelenderwijs gereageerd op wat anderen schreven (...) (...) Maar misschien komt het nog wel.

Best Ad, bedankt voor het plaatsen.
Waarom, zul je denken? Nou, omdat het mij enorm aan het nadenken zet!
Zo merk ik dus op dat we het samen wel eens met Luther kunnen zijn, terwijl ik er toch heel anders in sta dan jij en juist bij Luther dit lees: (..)Maar hij ontdekte door Goddelijk onderwijs wel opnieuw dat de rechtvaardiging het begin is van de heilsweg!(..) en (..)Want als het leerstuk van de rechtvaardiging omver ligt, ligt alles omver.(..)

Wat betreft dit stuk van ds.Doornebal, (ik heb het voor de leesbaarheid maar helemaal ingekort)
Ook daar merk ik groot verschil van wat een ieder leest.
Ik ben niet zo heel belezen in alle schotse oudvaders en puriteinen, maar degene die ik gelezen heb daar lees ik niet in wat ds. Doornebal daar in las. Wel dat de puriteinen hen wezen om de toevlucht te nemen tot Christus, maar niet dat ze toen al vonden dat men wedergeboren was.
Zo zie je dus maar weer, dat je op mensen niet moet bouwen. En dat zeg ik ook tegen mezelf!!
Waar het mij nu om gaat @Ad en iedereen die het met hem eens is, kan dit alles ook met de bijbel onderbouwt worden?
Waar kan ik dan lezen dat men wedergeboren is en Christus niet kent als zijn/of haar Verlosser?
Dat men nog gerechtvaardigd moet worden, na de wedergeboorte!

Kun je mij dat aanwijzen alsjeblieft?
Ook niet om elkaar met bijbelteksten om de oren 'te smijten', daar is Gods Woord mij te lief voor.
Maar wellicht dat ik dan mijn (te) stellige mening kan herzien.

[Ad Anker]

Zo zie je dus maar weer, dat je op mensen niet moet bouwen. En dat zeg ik ook tegen mezelf!!

Ik stel volgens mij nergens dat we op mensen moeten bouwen. Integendeel.

Waar het mij nu om gaat @Ad en iedereen die het met hem eens is, kan dit alles ook met de bijbel onderbouwt worden?
Waar kan ik dan lezen dat men wedergeboren is en Christus niet kent als zijn/of haar Verlosser?
Dat men nog gerechtvaardigd moet worden, na de wedergeboorte!

Kun je mij dat aanwijzen alsjeblieft?

Dat kan je nergens lezen denk ik. Waarom vraag je dit?

Ook niet om elkaar met bijbelteksten om de oren 'te smijten', daar is Gods Woord mij te lief voor.
Maar wellicht dat ik dan mijn (te) stellige mening kan herzien.

Wat is precies je stellige mening en waarop baseer je die?