De kleine lettertjes van het Evangelie

[Posthoorn]

Een belangrijke vraag die hier zijdelings aan verbonden is: Is het geloof alleen een actieve daad van een mens en concludeert deze dan achteraf dat dit van God geschonken is? Of ervaart zo iemand de gave van het geloof, namelijk dat hij daarvoor vast zat in het ongeloof, hoevéél welmenende nodigingen er vanaf de kansel ook tot hem/haar kwamen, maar op het moment dat de Heere krachtig met Zijn Heilige Geest het woord (vanaf de kansel of zelf lezend in de Bijbel) in zijn/haar hart indrukt, dan blijkt het onmogelijk om niet te geloven.

Ik ben overtuigd van het laatste en dat is toch wel belangrijk. Want anders wordt de gave van het geloof maar een dorre dogmatiek en de verkiezing (zoals Onbekende schrijft) iets wat er wel is maar waar je in de praktijk niets mee kunt.

Hier ben ik het van harte mee eens. Het geloof wordt door de Heilige Geest gewerkt, en iemand die tot geloof komt, ondervindt dit. Anders is het ook geen (zaligmakend) geloof.

Dit punt heb ik al eerder in de discussie willen maken. Ik denk dat deze kwestie een niet onbelangrijke rol speelt in de hele discussie. Als het geloof niet meer is dan iets wat binnen ons vermogen ligt (als we het maar doen), dan vervallen we tot een praktisch remonstrantisme. Dan is het geloof geen wonder meer, al belijden we met de mond nog dat God het gewerkt heeft.

[Onbekende]

Een belangrijke vraag die hier zijdelings aan verbonden is: Is het geloof alleen een actieve daad van een mens en concludeert deze dan achteraf dat dit van God geschonken is? Of ervaart zo iemand de gave van het geloof, namelijk dat hij daarvoor vast zat in het ongeloof, hoevéél welmenende nodigingen er vanaf de kansel ook tot hem/haar kwamen, maar op het moment dat de Heere krachtig met Zijn Heilige Geest het woord (vanaf de kansel of zelf lezend in de Bijbel) in zijn/haar hart indrukt, dan blijkt het onmogelijk om niet te geloven.

Ik ben overtuigd van het laatste en dat is toch wel belangrijk. Want anders wordt de gave van het geloof maar een dorre dogmatiek en de verkiezing (zoals Onbekende schrijft) iets wat er wel is maar waar je in de praktijk niets mee kunt.

Hier ben ik het van harte mee eens. Het geloof wordt door de Heilige Geest gewerkt, en iemand die tot geloof komt, ondervindt dit. Anders is het ook geen (zaligmakend) geloof.

Dit punt heb ik al eerder in de discussie willen maken. Ik denk dat deze kwestie een niet onbelangrijke rol speelt in de hele discussie. Als het geloof niet meer is dan iets wat binnen ons vermogen ligt (als we het maar doen), dan vervallen we tot een praktisch remonstrantisme. Dan is het geloof geen wonder meer, al belijden we met de mond nog dat God het gewerkt heeft.

Ik denk dat je hier iets te zwart-wit denkt. Ik denk dat we hier, naar de DL (oordeel der liefde) van degenen die het met de mond belijden, toch hartelijk mogen geloven dat zij het ménen. Zwaaien met de term remonstrants draagt niet bij aan een goed geloofsgesprek. Ben je wel eens écht in gesprek gegaan met degenen waarbij je remonstrantse denkbeelden vermoed? Ik wel, en dan blijkt vaak dat ik het mis heb. Ze gebruiken enkel wat andere woorden dan ik 'gewend' ben, maar in de kern van de zaak denken we dan toch hetzelfde. Voor mij een les!

[GerefGemeente-lid]

Een belangrijke vraag die hier zijdelings aan verbonden is: Is het geloof alleen een actieve daad van een mens en concludeert deze dan achteraf dat dit van God geschonken is? Of ervaart zo iemand de gave van het geloof, namelijk dat hij daarvoor vast zat in het ongeloof, hoevéél welmenende nodigingen er vanaf de kansel ook tot hem/haar kwamen, maar op het moment dat de Heere krachtig met Zijn Heilige Geest het woord (vanaf de kansel of zelf lezend in de Bijbel) in zijn/haar hart indrukt, dan blijkt het onmogelijk om niet te geloven.

Ik ben overtuigd van het laatste en dat is toch wel belangrijk. Want anders wordt de gave van het geloof maar een dorre dogmatiek en de verkiezing (zoals Onbekende schrijft) iets wat er wel is maar waar je in de praktijk niets mee kunt.

Hier ben ik het van harte mee eens. Het geloof wordt door de Heilige Geest gewerkt, en iemand die tot geloof komt, ondervindt dit. Anders is het ook geen (zaligmakend) geloof.

Dit punt heb ik al eerder in de discussie willen maken. Ik denk dat deze kwestie een niet onbelangrijke rol speelt in de hele discussie. Als het geloof niet meer is dan iets wat binnen ons vermogen ligt (als we het maar doen), dan vervallen we tot een praktisch remonstrantisme. Dan is het geloof geen wonder meer, al belijden we met de mond nog dat God het gewerkt heeft.

Ik denk dat je hier iets te zwart-wit denkt. Ik denk dat we hier, naar de DL (oordeel der liefde) van degenen die het met de mond belijden, toch hartelijk mogen geloven dat zij het ménen. Zwaaien met de term remonstrants draagt niet bij aan een goed geloofsgesprek. Ben je wel eens écht in gesprek gegaan met degenen waarbij je remonstrantse denkbeelden vermoed? Ik wel, en dan blijkt vaak dat ik het mis heb. Ze gebruiken enkel wat andere woorden dan ik 'gewend' ben, maar in de kern van de zaak denken we dan toch hetzelfde. Voor mij een les!

Jij denkt te grijs.

Lees de eerste zin van de post van @Posthoorn nog eens.

[Mistig]

Ik denk dat je hier iets te zwart-wit denkt. Ik denk dat we hier, naar de DL (oordeel der liefde) van degenen die het met de mond belijden, toch hartelijk mogen geloven dat zij het ménen. Zwaaien met de term remonstrants draagt niet bij aan een goed geloofsgesprek. Ben je wel eens écht in gesprek gegaan met degenen waarbij je remonstrantse denkbeelden vermoed? Ik wel, en dan blijkt vaak dat ik het mis heb. Ze gebruiken enkel wat andere woorden dan ik 'gewend' ben, maar in de kern van de zaak denken we dan toch hetzelfde. Voor mij een les!

Dit is heel erg belangrijk. Het oordeel der liefde is belangrijk, zeker wanneer je het oneens bent over zulke vraagstukken. Dan kan je namelijk spreken vanuit dezelfde basis en ook uitgaan van goede intenties. Bovendien hoeven wij geen oordeel te hebben over het persoonlijke geloof van die of gene. Gelukkig niet.

Ik moet dan altijd aan dit verhaal denken over calvinist Whitefield en remonstrant Wesley.
https://www.geloofstoerusting.nl/videos ... emel-zien/

[Ad Anker]

Is het daar niet mis aan het gaan? Wij koppelen het ware geloof aan uiterlijke kenmerken en woordkeus. Dat maakt het heel moeilijk om onbevangen elkaar te waarderen in een geloofsgesprek.

Dat los je overigens niet op door v.d. Brinks poging om Bijbelse dogma's ondergeschikt te maken aan een ruime evangelieprediking. Dan kom ik graag terug bij Valckes citaat van ds. R. Erskines. In mijn oren ongekend ruim, maar als we de gehele Erskines nemen evenwichtig.

[CvD]

Is het daar niet mis aan het gaan? Wij koppelen het ware geloof aan uiterlijke kenmerken en woordkeus. Dat maakt het heel moeilijk om onbevangen elkaar te waarderen in een geloofsgesprek.

Dat los je overigens niet op door v.d. Brinks poging om Bijbelse dogma's ondergeschikt te maken aan een ruime evangelieprediking. Dan kom ik graag terug bij Valckes citaat van ds. R. Erskines. In mijn oren ongekend ruim, maar als we de gehele Erskines nemen evenwichtig.

Volkomen mee eens lees de schriften maar van ze.

[TSD]

Een belangrijke vraag die hier zijdelings aan verbonden is: Is het geloof alleen een actieve daad van een mens en concludeert deze dan achteraf dat dit van God geschonken is? Of ervaart zo iemand de gave van het geloof, namelijk dat hij daarvoor vast zat in het ongeloof, hoevéél welmenende nodigingen er vanaf de kansel ook tot hem/haar kwamen, maar op het moment dat de Heere krachtig met Zijn Heilige Geest het woord (vanaf de kansel of zelf lezend in de Bijbel) in zijn/haar hart indrukt, dan blijkt het onmogelijk om niet te geloven.

Ik ben overtuigd van het laatste en dat is toch wel belangrijk. Want anders wordt de gave van het geloof maar een dorre dogmatiek en de verkiezing (zoals Onbekende schrijft) iets wat er wel is maar waar je in de praktijk niets mee kunt.

Hier ben ik het van harte mee eens. Het geloof wordt door de Heilige Geest gewerkt, en iemand die tot geloof komt, ondervindt dit. Anders is het ook geen (zaligmakend) geloof.

Dit punt heb ik al eerder in de discussie willen maken. Ik denk dat deze kwestie een niet onbelangrijke rol speelt in de hele discussie. Als het geloof niet meer is dan iets wat binnen ons vermogen ligt (als we het maar doen), dan vervallen we tot een praktisch remonstrantisme. Dan is het geloof geen wonder meer, al belijden we met de mond nog dat God het gewerkt heeft.

Ik denk dat je hier iets te zwart-wit denkt. Ik denk dat we hier, naar de DL (oordeel der liefde) van degenen die het met de mond belijden, toch hartelijk mogen geloven dat zij het ménen. Zwaaien met de term remonstrants draagt niet bij aan een goed geloofsgesprek. Ben je wel eens écht in gesprek gegaan met degenen waarbij je remonstrantse denkbeelden vermoed? Ik wel, en dan blijkt vaak dat ik het mis heb. Ze gebruiken enkel wat andere woorden dan ik 'gewend' ben, maar in de kern van de zaak denken we dan toch hetzelfde. Voor mij een les!

Nee, nu haal je 2 dingen door elkaar. Het gaat niet om ons oordeel na de woordkeus van anderen, het gaat over de feitelijkheid. De feitelijke vraag: Wat is nu eigenlijk het ware zaligmakende 'geloof' en hoe werkt God dit geloof.

En dat is niet alleen een vraag voor zelfonderzoek, maar ook zeker een belangrijke vraag voor de prediking, want hoe komt het werk van de Heilige Geest terug in de prediking. Of zijn dit ook al de kleine lettertjes waar ds. van den Brink aan refereert?

Het oordeel der liefde omdat iemand dat wel of niet goed kan verwoorden, staat daar in mijn ogen helemaal los van.

[Valcke]

Overigens is mijn mening dat ds. van den Brink in zijn lezing zegt: de beslissing van eeuwigheid is al gevallen, de beslissing hier in de tijd valt met het geloof.

Als het zo gezegd/geleerd wordt, ben ik het op dit punt met hem eens. Dat neemt niet weg dat ik het in de lezing - die ik grotendeels beluisterd heb - zo niet gehoord heb, maar misschien had ik net iets gemist.

Mijn opmerkingen over het losmaken van verkiezing en geloof waren echter gericht aan DDD, niet aan ds. Van den Brink. Want DDD maakte e.e.a. wel degelijk los door hypothetisch te spreken over het geloof van iemand die niet uitverkoren is.

[Onbekende]

Is het daar niet mis aan het gaan? Wij koppelen het ware geloof aan uiterlijke kenmerken en woordkeus. Dat maakt het heel moeilijk om onbevangen elkaar te waarderen in een geloofsgesprek.

Dat los je overigens niet op door v.d. Brinks poging om Bijbelse dogma's ondergeschikt te maken aan een ruime evangelieprediking. Dan kom ik graag terug bij Valckes citaat van ds. R. Erskines. In mijn oren ongekend ruim, maar als we de gehele Erskines nemen evenwichtig.

Het is wel een belangrijk punt binnen onze reformatische cultuur, en sowieso is het voeren van een echt onbevangen geloofsgesprek niet het gemakkelijkste. Als je niet uitkijkt blijf je (ik ook) hangen in dogma's of kerkverbanden. Terwijl de mooiste gesprekken ontstaan als kerkmuren wegvallen.

Inderdaad is het citaat van Erskine erg ruim. Persoonlijk zie ik hetzelfde bij ds. van den Brink: zijn lezing erg ruim, als je het geheel van zijn prediking en lezingen neemt, evenwichtig.

Het is voor mij zeker niet vanzelfsprekend om onbevangen (of onbevooroordeeld, zo je wilt) te luisteren naar een ander. Toch is het wel een bewuste keuze om het oordeel der liefde te hanteren. Net zoals het een bewuste keuze is om dankbaar in het leven te staan.
Als God genade geeft aan iemand zoals ik, waarom dan niet aan anderen? En dan is het mijn diepste wens om samen God groot te maken om wat Hij deed voor ons, zondaren die het niet verdiend hebben. Uit welke denominatie dan ook. En dan kun je soms enorm mooie gesprekken hebben met mensen die ik (vanuit mijn eigen gevoel/vooroordeel) 'te licht bevonden' heb, of andersom, die wel heel erg 'zware' woorden gebruiken. Elke keer weer een les, dat het Zijn werk is!

[Ad Anker]

Inderdaad is het citaat van Erskine erg ruim. Persoonlijk zie ik hetzelfde bij ds. van den Brink: zijn lezing erg ruim, als je het geheel van zijn prediking en lezingen neemt, evenwichtig.

Ik vind het niet passend om een lezing waar uitspraken gedaan worden over de wijze van verkondiging te vergelijken met zo'n citaat van Erskine. Verder heb ik geen oordeel over het evenwicht in zijn lezingen en preken. Ik las wel eens wat over Luther in het RD van zijn hand.

[huisman]

Is het daar niet mis aan het gaan? Wij koppelen het ware geloof aan uiterlijke kenmerken en woordkeus. Dat maakt het heel moeilijk om onbevangen elkaar te waarderen in een geloofsgesprek.

Dat los je overigens niet op door v.d. Brinks poging om Bijbelse dogma's ondergeschikt te maken aan een ruime evangelieprediking. Dan kom ik graag terug bij Valckes citaat van ds. R. Erskines. In mijn oren ongekend ruim, maar als we de gehele Erskines nemen evenwichtig.

Het is wel een belangrijk punt binnen onze reformatische cultuur, en sowieso is het voeren van een echt onbevangen geloofsgesprek niet het gemakkelijkste. Als je niet uitkijkt blijf je (ik ook) hangen in dogma's of kerkverbanden. Terwijl de mooiste gesprekken ontstaan als kerkmuren wegvallen.

Inderdaad is het citaat van Erskine erg ruim. Persoonlijk zie ik hetzelfde bij ds. van den Brink: zijn lezing erg ruim, als je het geheel van zijn prediking en lezingen neemt, evenwichtig.

Het is voor mij zeker niet vanzelfsprekend om onbevangen (of onbevooroordeeld, zo je wilt) te luisteren naar een ander. Toch is het wel een bewuste keuze om het oordeel der liefde te hanteren. Net zoals het een bewuste keuze is om dankbaar in het leven te staan.
Als God genade geeft aan iemand zoals ik, waarom dan niet aan anderen? En dan is het mijn diepste wens om samen God groot te maken om wat Hij deed voor ons, zondaren die het niet verdiend hebben. Uit welke denominatie dan ook. En dan kun je soms enorm mooie gesprekken hebben met mensen die ik (vanuit mijn eigen gevoel/vooroordeel) 'te licht bevonden' heb, of andersom, die wel heel erg 'zware' woorden gebruiken. Elke keer weer een les, dat het Zijn werk is!

Jij kan horen en zien dat het Zijn werk is begrijp ik. Mag ik vragen hoe je dat weet? Wat zijn voor jou dan de zaken die je hoort waardoor jij tot het oordeel komt dat het Zijn werk is?

[Onbekende]

Is het daar niet mis aan het gaan? Wij koppelen het ware geloof aan uiterlijke kenmerken en woordkeus. Dat maakt het heel moeilijk om onbevangen elkaar te waarderen in een geloofsgesprek.

Dat los je overigens niet op door v.d. Brinks poging om Bijbelse dogma's ondergeschikt te maken aan een ruime evangelieprediking. Dan kom ik graag terug bij Valckes citaat van ds. R. Erskines. In mijn oren ongekend ruim, maar als we de gehele Erskines nemen evenwichtig.

Het is wel een belangrijk punt binnen onze reformatische cultuur, en sowieso is het voeren van een echt onbevangen geloofsgesprek niet het gemakkelijkste. Als je niet uitkijkt blijf je (ik ook) hangen in dogma's of kerkverbanden. Terwijl de mooiste gesprekken ontstaan als kerkmuren wegvallen.

Inderdaad is het citaat van Erskine erg ruim. Persoonlijk zie ik hetzelfde bij ds. van den Brink: zijn lezing erg ruim, als je het geheel van zijn prediking en lezingen neemt, evenwichtig.

Het is voor mij zeker niet vanzelfsprekend om onbevangen (of onbevooroordeeld, zo je wilt) te luisteren naar een ander. Toch is het wel een bewuste keuze om het oordeel der liefde te hanteren. Net zoals het een bewuste keuze is om dankbaar in het leven te staan.
Als God genade geeft aan iemand zoals ik, waarom dan niet aan anderen? En dan is het mijn diepste wens om samen God groot te maken om wat Hij deed voor ons, zondaren die het niet verdiend hebben. Uit welke denominatie dan ook. En dan kun je soms enorm mooie gesprekken hebben met mensen die ik (vanuit mijn eigen gevoel/vooroordeel) 'te licht bevonden' heb, of andersom, die wel heel erg 'zware' woorden gebruiken. Elke keer weer een les, dat het Zijn werk is!

Jij kan horen en zien dat het Zijn werk is begrijp ik. Mag ik vragen hoe je dat weet? Wat zijn voor jou dan de zaken die je hoort waardoor jij tot het oordeel komt dat het Zijn werk is?

Mensen die roemen in Christus geven een ander getuigenis dan mensen die roemen in zichzelf. Dus: aan de vruchten herkent men de boom.

[Onbekende]

Inderdaad is het citaat van Erskine erg ruim. Persoonlijk zie ik hetzelfde bij ds. van den Brink: zijn lezing erg ruim, als je het geheel van zijn prediking en lezingen neemt, evenwichtig.

Ik vind het niet passend om een lezing waar uitspraken gedaan worden over de wijze van verkondiging te vergelijken met zo'n citaat van Erskine. Verder heb ik geen oordeel over het evenwicht in zijn lezingen en preken. Ik las wel eens wat over Luther in het RD van zijn hand.

Je begrijpt me verkeerd. Ik vergelijk het citaat niet, ik benoem enkel dat vanuit 1 citaat iemand eenzijdig genoemd kan worden, terwijl als je het geheel van iemands prediking bekijkt, het toch evenwichtig blijkt te zijn. Jij neemt dat waar bij de Erskines, ik neem dat waar bij ds. van den Brink. Heel veel moeilijker is het niet.

[GerefGemeente-lid]

Verder heb ik geen oordeel over het evenwicht in zijn lezingen en preken. Ik las wel eens wat over Luther in het RD van zijn hand.

Daar was ik het anders ook nooit mee eens hoor. Herinner je je nog de discussie met ds. De Heer over de rechtvaardigmaking?

[Onbekende]

Verder heb ik geen oordeel over het evenwicht in zijn lezingen en preken. Ik las wel eens wat over Luther in het RD van zijn hand.

Daar was ik het anders ook nooit mee eens hoor. Herinner je je nog de discussie met ds. De Heer over de rechtvaardigmaking?

GerefGemeente-lid, volgens mij houdt Ad Anker het hier heel netjes. Zullen we dit niet doen, zo op de persoon van ds. van den Brink gaan spelen? Het is weinig verheffend.