Ja Gijs dat durf ik te zingen..... nog beter gezegd: ik mag het zingen. Het is zelfs één van mijn lievelingspsalmen. Dat Hij heeft omgezien naar een onwaardige in zichzelf.... daar moet ik van zingen. Dan breekt mijn hart als ik jou posting lees..... zie op Hem en dan kan jij ook niets anders dan zingen. Zie niet op jezelf, op je gevoel of wat dan ook.... de vastheid zit in Zijn woord en Zijn beloften.Gijs83 schreef:Durf jij dat zomaar te zingen dan? Vaak lijkt het in onze dagen van wel, --- knip ---Daar geven ze je het gevoel dat jij erbij hoort(echt een gevoelsgodsdienst dus) terwijl ze er haast niet kunnen buiten gestaan te hebben. Het kan allemaal zo superreformatorisch klinken. Zou de duivel daar ook geen handje in hebben? Dat buiten staan moet toch ook beleefd zijn en niet oppervlakkig!Democritus schreef:Maar Dia als je op deze wijze naar het zingen van psalmen kijkt tijdens een rouwdienst.
Kan jij dan zelf zondags wel meezingen in de kerk, zoals:
Dan ga ik op tot Gods altaren,
Tot God, mijn God, de bron van vreugd;
Dan zal ik, juichend, stem en snaren
Ten Roem van Zijne goedheid paren,
Die, na kortstondig ongeneugt,
Mij eindeloos verheugt.
Maar ik denk niet dat jij de intentie van mijn posting begrijpt. De reden dat ik dit stelde heeft te maken met het feit dat het voor mij onbegrijpelijk is dat er zo krampachtig met het zingen wordt omgegaan tijdens een rouwdienst. Hetgeen mij opvalt in de wereld dat er tijdens het begraven/ cremeren veel aandacht is voor de overleden persoon. Die wordt in het middelpunt gesteld.. het gaat zelfs zover dat er tegen de kist wordt gesproken als zijnde die persoon nog in leven.
Maar besef je dat het op een dergelijk krampachtige wijze omgaan met een rouwdienst ook de focus naar de overledene brengt. Maar dan wordt het over eieren lopen om de psalmen maar zo uit te zoeken dat het tot uitdrukking brengt in welke geestelijk staat de overlenden de aarde heeft verlaten.
Zou de rouwdienst niet ongeacht de staat van de overledene het volgende bij hoorders moeten oproepen. Ja; het is ook mijn verlangen op te gaan tot mijn God de bron van vreugd. Of indien iemand dit niet weet, dat het gebed opstijgt: Heere zie naar mij om zodat ik ook mag gaan zingen mijn God de bron vreugd. Want er is niets ergers dan ongetroost deze wereld te moeten verlaten.
Indien de overledene in zijn leven getuigt heeft van Zijn zaligmaker dan mag dat best genoemd worden om anderen jaloers te maken. Niet dat wij het hart kunnen beoordelen. Maar zolang belijdenis, leer en leven niet in tegenspraak met elkaar waren dan mogen we op grond van de liefde het goede hopen. Dit was zoals er ook in de reformatie naar gekeken werd. Dan moeten we geen koudwatervrees hebben.
Maar als die persoon niet openlijk heeft getuigt, laten we dan maar geen oordeel vellen...want dat ligt in Gods hand. Ook geen oordeel door middel van de keuze van psalmen.
Mijn oma vond rouwdiensten in de kerk vroeger maar niets... al dat nieuwerwetse gedoe. Die zag veel meer in het oude gebruik om in een besloten ceremonie de overledene ter aare te bestellen. Ik begin bijna met haar mee te voelen. Terwijl mijn opa en oma lid waren van een mainstream hervormde gemeente.
. Niet alleen ter plaatse maar ook op andere plaatsen waar ik regelmatig kom.
