Re: Bezwaren Elsrock-festival Rijssen
Geplaatst: 31 aug 2009, 13:52
Van Tubantia.nl
Milde metalfans en de blijde boodschap
Zijn stem heeft een paar dagen rust nodig, maar dat heeft hij er graag voor over. Elsrock-organisator André Pouw kan terugkijken op een perfect verlopen metalfestival. Zaterdagavond tegen twaalf uur kwam het telefoontje van burgemeester Bort Koelewijn. "Hij heeft ons gecomplimenteerd met de wijze waarop het festival is verlopen. Hij had geen klachten ontvangen en dat stemt ons tevreden. Hij was ook zeer te spreken over onze organisatie", aldus Pouw met schorre stem.
Zaterdagmiddag. De hemelsluizen stonden tien minuten geleden nog wagenwijd open, maar nu schijnt de zon weer volop. De auto parkerend op het terrein bij de Bouwmaat (keurig zoals aangegeven) en lopend richting festivalterrein aan de Elsmaten duurt het toch nog een poosje voor je de dreunende bassen, de jankende leadgitaren en de uithalende leadzangers waarneemt. De tent waarin de optredens plaatshebben, dempt veel geluid en de wind uit voornamelijk westelijke richting doet de rest. Rijssen hoort niets.
Maar eenmaal in de tent trilt de grond onder je voeten als de basgitarist van de Duitse band Tankard de dikste snaren beroert. Het publiek brult en de armen gaan schuin omhoog met uitgestoken wijsvinger en pink; ROCK ON! Want even waren de metalfans op het verkeerde been gezet door de ouwe rotten van Tankard, die hun optreden begonnen met de zoetsappige klanken van een Simon & Garfunkel-song.
Daar komen ze niet voor, nee ze komen voor snoei- en snoeihard en rauw. En ze genieten van hun muziek, die door anderen niet zelden wordt afgedaan als lawaai; oordopjes in. Zoals de vrijwilliger bij de ingang. "Nee, dit is niet mijn muziek, maar de sfeer is geweldig." En dat klopt. De Elsrockgangers, in het zwart met tattoos, lange haren en piercings door lippen, neuzen en tepels, zijn hier voor hun helden op het podium: Tankard, Mucky Pup, GenerC, Devious, Disabuse en het klapstuk van het festival Action In DC, de band die de onvergetelijke muziek van ACDC doet herleven.
Volgens André Pouw zijn er zeker 1300 bezoekers, een paar honderd meer dan vorig jaar. Een tekstbord ergens langs het zandpad richting ingang meldt het al: 'Dit festival wordt mede mogelijk gemaakt door de bezwaarmakers'.
Het effect van alle publiciteit vooraf? "Ja, lijkt me duidelijk", schraapt Pouw. "De commotie vooraf en de krantenartikelen, de berichten op internet en noem maar op, hebben natuurlijk effect gehad. Daar komen de mensen op af, nieuwsgierig toch?"
Inderdaad, dat moet wel wat zijn, dat Elsrock, als er zoveel om te doen is. Maar 99 procent van de bezoekers is te scharen onder de echte fans van metalmuziek. Rustige mannen en vrouwen, de meesten de dertig gepasseerd. En als er één per ongeluk de fotografe van de krant aanstoot, klinkt: "Oh, sorry, hoor". Relletjes? Ze zijn er niet. De metalfans genieten, drinken hun biertje en prikken een patatje met. Geen gedoe, kortom.
Ook 's avonds niet als komend en gaand festivalpubliek ter hoogte van de Bouwmaat wordt aangesproken door leden van de Landelijke Evangelisatie Stichting Naar House, die worden bijgestaan door gelijkgezinden uit Rijssen zelf.
"Als je naar die muziek gaat luisteren, dan ben je in de macht van satan, dan ben je leeg van binnen. Bekeer je tot God en stel je vertrouwen op Jezus zodat Hij je leegte kan opvullen", houdt een Naar Hous-sympathisante, die liever niet met naam in de krant wil, een Elsrockganger voor. "Ja maar, ik doe er toch niemand kwaad mee. Ik heb niks met de duivel of satan, hoor. Ik vind die muziek gewoon gaaf", stamelt een boomlange jongen. "Maar je draagt een T-shirt met een skelet. Dat is de dood. Wil je dood?" "Nee, maar iedereen gaat toch dood, uiteindelijk." "Niet als je in Jezus gelooft, dan is er leven na de dood."
Glimlachend vervolgt de metalfan zijn weg en de vrouw kijkt hem na met een gezicht van: Zo die zit. In de Naar House-tent ontstaan levendige discussies met Elsrockgangers, maar zonder agressiviteit.
"We delen kaartjes uit met goede teksten, zeg maar de blijde boodschap en hopen dat ze inzien dat ze de verkeerde weg bewandelen. We hebben op zich niets tegen Elsrock, maar die satansverheerlijking met die teksten en die vloeken, dat is niet goed." Afgezien van het f-woord wordt er echter weinig gevloekt bij Elsrock. Het meeste vloekten nog de zuurstokkleuren (roze en geel) van de tent met de zwarte kleding van de metalfans.
Milde metalfans en de blijde boodschap
Zijn stem heeft een paar dagen rust nodig, maar dat heeft hij er graag voor over. Elsrock-organisator André Pouw kan terugkijken op een perfect verlopen metalfestival. Zaterdagavond tegen twaalf uur kwam het telefoontje van burgemeester Bort Koelewijn. "Hij heeft ons gecomplimenteerd met de wijze waarop het festival is verlopen. Hij had geen klachten ontvangen en dat stemt ons tevreden. Hij was ook zeer te spreken over onze organisatie", aldus Pouw met schorre stem.
Zaterdagmiddag. De hemelsluizen stonden tien minuten geleden nog wagenwijd open, maar nu schijnt de zon weer volop. De auto parkerend op het terrein bij de Bouwmaat (keurig zoals aangegeven) en lopend richting festivalterrein aan de Elsmaten duurt het toch nog een poosje voor je de dreunende bassen, de jankende leadgitaren en de uithalende leadzangers waarneemt. De tent waarin de optredens plaatshebben, dempt veel geluid en de wind uit voornamelijk westelijke richting doet de rest. Rijssen hoort niets.
Maar eenmaal in de tent trilt de grond onder je voeten als de basgitarist van de Duitse band Tankard de dikste snaren beroert. Het publiek brult en de armen gaan schuin omhoog met uitgestoken wijsvinger en pink; ROCK ON! Want even waren de metalfans op het verkeerde been gezet door de ouwe rotten van Tankard, die hun optreden begonnen met de zoetsappige klanken van een Simon & Garfunkel-song.
Daar komen ze niet voor, nee ze komen voor snoei- en snoeihard en rauw. En ze genieten van hun muziek, die door anderen niet zelden wordt afgedaan als lawaai; oordopjes in. Zoals de vrijwilliger bij de ingang. "Nee, dit is niet mijn muziek, maar de sfeer is geweldig." En dat klopt. De Elsrockgangers, in het zwart met tattoos, lange haren en piercings door lippen, neuzen en tepels, zijn hier voor hun helden op het podium: Tankard, Mucky Pup, GenerC, Devious, Disabuse en het klapstuk van het festival Action In DC, de band die de onvergetelijke muziek van ACDC doet herleven.
Volgens André Pouw zijn er zeker 1300 bezoekers, een paar honderd meer dan vorig jaar. Een tekstbord ergens langs het zandpad richting ingang meldt het al: 'Dit festival wordt mede mogelijk gemaakt door de bezwaarmakers'.
Het effect van alle publiciteit vooraf? "Ja, lijkt me duidelijk", schraapt Pouw. "De commotie vooraf en de krantenartikelen, de berichten op internet en noem maar op, hebben natuurlijk effect gehad. Daar komen de mensen op af, nieuwsgierig toch?"
Inderdaad, dat moet wel wat zijn, dat Elsrock, als er zoveel om te doen is. Maar 99 procent van de bezoekers is te scharen onder de echte fans van metalmuziek. Rustige mannen en vrouwen, de meesten de dertig gepasseerd. En als er één per ongeluk de fotografe van de krant aanstoot, klinkt: "Oh, sorry, hoor". Relletjes? Ze zijn er niet. De metalfans genieten, drinken hun biertje en prikken een patatje met. Geen gedoe, kortom.
Ook 's avonds niet als komend en gaand festivalpubliek ter hoogte van de Bouwmaat wordt aangesproken door leden van de Landelijke Evangelisatie Stichting Naar House, die worden bijgestaan door gelijkgezinden uit Rijssen zelf.
"Als je naar die muziek gaat luisteren, dan ben je in de macht van satan, dan ben je leeg van binnen. Bekeer je tot God en stel je vertrouwen op Jezus zodat Hij je leegte kan opvullen", houdt een Naar Hous-sympathisante, die liever niet met naam in de krant wil, een Elsrockganger voor. "Ja maar, ik doe er toch niemand kwaad mee. Ik heb niks met de duivel of satan, hoor. Ik vind die muziek gewoon gaaf", stamelt een boomlange jongen. "Maar je draagt een T-shirt met een skelet. Dat is de dood. Wil je dood?" "Nee, maar iedereen gaat toch dood, uiteindelijk." "Niet als je in Jezus gelooft, dan is er leven na de dood."
Glimlachend vervolgt de metalfan zijn weg en de vrouw kijkt hem na met een gezicht van: Zo die zit. In de Naar House-tent ontstaan levendige discussies met Elsrockgangers, maar zonder agressiviteit.
"We delen kaartjes uit met goede teksten, zeg maar de blijde boodschap en hopen dat ze inzien dat ze de verkeerde weg bewandelen. We hebben op zich niets tegen Elsrock, maar die satansverheerlijking met die teksten en die vloeken, dat is niet goed." Afgezien van het f-woord wordt er echter weinig gevloekt bij Elsrock. Het meeste vloekten nog de zuurstokkleuren (roze en geel) van de tent met de zwarte kleding van de metalfans.