Bijbelse grond voor echtscheiding ??

[Peregrina]

Jongere stelde heel belangrijke voorwaarden om af te zien van aangifte:

Ik vraag me af: is dat woordje 'zonodig' echt zo verkeerd?
Zou het niet mogelijk kunnen zijn dat deze verschrikkelijke zonde en de gevolgen daarvan "opgelost" worden zonder inmenging van justitie? Dan spreek ik over oprechte schuldbelijdenis, de vraag om vergeving, de bekering van deze zonde, natuurlijk bescherming van het slachtoffer en mogelijk andere gevolgen.
Ik besef dat het helaas vaak niet op deze manier behandeld kan worden. Er zal ook altijd in ieder geval wel goede hulp van buitenaf moeten zijn, ten minste vanuit de kerkenraad.
Maar het zou toch kunnen dat dit een 'zonodig' is?

Wanneer er sprake is van oprechte schuldbelijdenis en bekering, belijden we toch dat het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonden? Als we dan tegelijk stellen dat een dader toch moet bestraft worden, dan lijkt het alsof we rechtvaardiger willen zijn dan God. Stel dat God al Zijn kinderen toch nog zou laten betalen voor hun zonden, dan zou de hemel leeg blijven.
Ik weet dat er verschil is tussen het Koninkrijk van God en ons burgerlijk recht, maar we hoeven bij berouw, belijdenis en bekering niet karig te zijn met barmhartigheid.

[Sheba]

Ik haal het nu expres even uit dit pijnlijke onderwerp....

Iemand rijdt jouw dure gloednieuwe mooie auto met zijn dronken kop helemaal kapot.
Diegene komt bij jou. En vraagt oprecht vergeving. Want hij had het zo niet bedoeld. hij heeft er spijt van. Erkent schuld. Zal de drankfles voortaan laten staan etc.etc.
Jij vergeeft hem/haar. Hoeft deze persoon dan niet meer de schade te betalen?

En natuurlijk reinigt het bloed van Christus van alle zonden. Ook de zonden van hen die daarvoor hun aardse straf ontvangen...

[Peregrina]

Ik haal het nu expres even uit dit pijnlijke onderwerp....

Iemand rijdt jouw dure gloednieuwe mooie auto helemaal kapot.
Diegene komt bij jou. En vraagt oprecht vergeving. Want hij had het zo niet bedoeld. hij heeft er spijt van. etc.etc.
Jij vergeeft hem/haar. Hoeft deze persoon dan niet meer de schade te betalen?

In het algemeen: Jawel, want dat kan hij inderdaad doen (de schade betalen). In het pijnlijke onderwerp van dit topic kan dat niet. Dat is dus een heel ander soort straf die je kunt/wilt opleggen.

Overigens, als het mij persoonlijk overkwam, zou ik zeer geneigd zijn om te zeggen: 'Laat maar zitten. Ik rijd de komende jaren wel in een oud barreltje verder.'

Welke van deze twee reacties het meest christelijk is, weet ik niet.

Terzijde: je omschrijving 'hij had het zo niet bedoeld, hij heeft er spijt van etc etc' komt op mij heel anders over dan 'oprechte schuldbelijdenis, berouw en bekering'. Maar dat kan een kwestie van interpretatie zijn.

[Sheba]

Ik haal het nu expres even uit dit pijnlijke onderwerp....

Iemand rijdt jouw dure gloednieuwe mooie auto met zijn dronken kop helemaal kapot.
Diegene komt bij jou. En vraagt oprecht vergeving. Want hij had het zo niet bedoeld. hij heeft er spijt van. Erkent schuld. Zal de drankfles voortaan laten staan etc.etc.
Jij vergeeft hem/haar. Hoeft deze persoon dan niet meer de schade te betalen?

Ik had er nog bijgevoegd erkent schuld...
Goed maak van die auto maar je huis. die iemand in de brand steekt... Je hebt niets meer. en het huis had ook nog eens emotionele waarde. omdat het al generaties in de familie is.

En natuurlijk reinigt het bloed van Christus van alle zonden aan hen die daar nederig naar vragen. Ook de zonden van hen die daarvoor hun aardse straf ontvangen...
Is het werkelijk barmhartigheid om iemand dan maar niet de misdaden te laten belijden ook aan de rechterlijke macht? De rechterlijke macht, de overheid die we dienen te gehoorzamen? Waarvan we belijden dat die door God is ingesteld?
Wat doet dat met andere slachtoffers? Is dat barmhartigheid naar hen toe?
En welk signaal gaat eruit naar andere daders? Vraag maar vergeving, dan ontloop je je straf?Die tijd in de gevangenis zou wel eens, juist bij oprechte bekering, een goede tijd kunnen zijn....

Ik zoek naar een bijbels voorbeeld:
David deed de zonde met Bathseba en liet haar man vermoorden. David had berouw. Toch werd het kind dat geboren werd hen door de dood ontnomen. David had nb zijn zonde beleden? Had berouw. God vergaf en nam toch hun kind door de dood weg...

13 Toen zeide David tot Nathan: Ik heb gezondigd tegen den HEERE! En Nathan zeide tot David: De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen, gij zult niet sterven.
14 Nochtans, dewijl gij door deze zaak de vijanden des HEEREN grotelijks hebt doen lasteren, zal ook de zoon, die u geboren is, den dood sterven.

Misschien is dat het antwoord wel. Rechterlijke straf omdat de vijanden van de Heere hierdoor hebben kunnen lasteren?

[Jo-Ann]

Volgens mij was dit wel altijd de lijn van de GG; een vriendin van mij heeft er een jaar of 5 geleden nog mee te maken gehad; ze mocht echt niet scheiden.
Dat heeft veel verdriet (en kerkverlating in haar gezin...) opgeleverd.

Klopt, zo'n voorbeeld ken ik ook. Kole's antwoord wordt wel gewoon toegepast in de GG.

De meeste ellende wordt veroorzaakt door ambtsdragers die volgens eigen inzichten handelen. Zouden ze nu werkelijk niet doorhebben hoeveel ze kapot gemaakt hebben?

Ik zou willen dat er heel zorgvuldige standaardprocedures komen voor dit soort zaken waar ieder zich aan houden moet. Dit geldt ook voor andere kerkverbanden dan de GG, zoals GGiN en OGG.

Vrouwen kunnen mannen ook beschuldigen van incest... En naar wat ik soms lees, schijnt dit meermaals de praktijk te zijn om hun man nog een laatste duw te geven, waardoor ze zelf vrijuit (denken) te gaan. En met zo'n verhaal scoren ze altijd. (en die hoogste schandpaal Hendrik de 3 wordt ook vaak ten onrechte opgesteld. Het is onvoorstelbaar hoe mensen door roddelen beschadigd kunnen worden)

[Luther]

Lien,
Je bent zo druk aan het posten, dat je misschien deze post over het hoofd hebt gezien....

Nee, er moet aangifte gedaan worden. Het is nl strafbaar. Het is een misdaad! Een misdaad kan vergeven worden, maar dat is wat anders dan iemand van de "straf" ontheffen. Straffen is dan ook geen wraak....Wanneer een kind ongehoorzaam is. Dan zal ik het kind zijn daad vergeven. Maar het moet wel de gevolgen van zijn/haar daad dragen.

Lien, ik weet niet of je van nabij weleens te maken hebt gehad met mensen die slachtoffer zijn/waren van incest? Aangifte-doen is vaak om de boosheid van de omstanders te bevredigen; het is voor het slachtoffer in lang niet alle gevallen wenselijk of te dragen. Je wilt niet weten door wat voor zwarte tunnel je heen moet bij de politie, wil je het bewijs zo hard en sluitend krijgen dat er ook echt straf volgt. Dus in dat opzicht vind ik de nuance van Kole terecht. (Hoewel ik nog steeds van mening ben dat hij veel te kort en zakelijk antwoordt; ik mis in zijn antwoorden elke vorm van invoelingsvermogen.)

[Sheba]

Lien,
Je bent zo druk aan het posten, dat je misschien deze post over het hoofd hebt gezien....

Nee, er moet aangifte gedaan worden. Het is nl strafbaar. Het is een misdaad! Een misdaad kan vergeven worden, maar dat is wat anders dan iemand van de "straf" ontheffen. Straffen is dan ook geen wraak....Wanneer een kind ongehoorzaam is. Dan zal ik het kind zijn daad vergeven. Maar het moet wel de gevolgen van zijn/haar daad dragen.

Lien, ik weet niet of je van nabij weleens te maken hebt gehad met mensen die slachtoffer zijn/waren van incest? Aangifte-doen is vaak om de boosheid van de omstanders te bevredigen; het is voor het slachtoffer in lang niet alle gevallen wenselijk of te dragen. Je wilt niet weten door wat voor zwarte tunnel je heen moet bij de politie, wil je het bewijs zo hard en sluitend krijgen dat er ook echt straf volgt. Dus in dat opzicht vind ik de nuance van Kole terecht. (Hoewel ik nog steeds van mening ben dat hij veel te kort en zakelijk antwoordt; ik mis in zijn antwoorden elke vorm van invoelingsvermogen.)

Ja, deze post heb ik over het hoofd gezien. Maar ik blijf toch bij mijn punt.

Want de situatie die jij beschrijft zijn situaties dat het door de dader i.e.g, niet bevestigt wordt, openlijk. Dus dan is er van oprechte schuldbelijdenis geenszins sprake. Het dan maar niet aangifte doen en een eerlijk proces geeft zeker het signaal af van dat het slachtoffer misschien wel dingen verzonnen heeft....
En is dat nu juist ook niet een van de angsten van een slachtoffer? De tunnel van aangifte doen is zwart. Maar het hele gebeuren is inkt zwart....
Aangifte door het slachtoffer zelf is onnoemelijk zwaar. Zeker als het gaat om bekenden. Maar is daarin ook geen taak voor hen die er omheen staan? Hen bij te staan. Hen steunen. Maar vooral op te dragen in gebed?
Verder blijft staan dat de spotters reden hebben om te spotten met de Heere als het ook nog eens in Christelijke kring plaats vindt. Dus zie voorbeeld dat aanhaalde eerder met David. hij erkende, beleed schuld. De Heere vergaf hem maar toch de straf van de dood van hun zoon. Omdat de eer van de Heere ermee gemoeid was.

en helaas worden mensen ook wel eens vals beschuldigt. Maar daar hadden we het in deze discussie niet over. Ook dat is weerzinwekkend. Maar dan is het ook taak van justitie om uit te zoeken of het waar is. Heeft degene die valse aangifte deed een groot probleem.... En neemt niet weg dat werkelijke daders wel hun straf moeten krijgen. Ook al is er vergeving. en dan geen menselijke vergeving. maar vergeving in Christus. Juist omdat de eer van de Heere ermee gemoeid is?

En nogmaals ik wil niet walsen over de gevoelens van het aangifte doen. En ja, ik heb situaties meegemaakt waar sprake was van incest. Middelbare schooltijd. En ja, er is toen geen aangifte gedaan. Er bleef een sfeer hangen van onduidelijkheid. En het slachtoffer was psychisch kapot!

[helma]

ik kan heel goed begrijpen wat Lien bedoelt. En toch begrijp ik Luther ook.
Het woord 'zonodig' van dhr. Kole vind ik te zwak.
Doe aangifte of de nadelen daarvan zouden groter moeten zijn dan het 'voordeel' (beetje raar begrip in dit geval)

[Jo-Ann]

En nogmaals ik wil niet walsen over de gevoelens van het aangifte doen. En ja, ik heb situaties meegemaakt waar sprake was van incest. Middelbare schooltijd. En ja, er is toen geen aangifte gedaan. Er bleef een sfeer hangen van onduidelijkheid. En het slachtoffer was psychisch kapot!

Toch heeft Luther wel een heel terecht punt. Aangifte doen is enorm zwaar en daarnaast is de kans groot dat de zaak geseponeerd wordt wegens onvoldoende bewijs. Ook dat laat slachtoffers na.
Het is wel een heel teer onderwerp, ik denk dat de kern moet zijn dat het slachtoffer niet gedwongen wordt tot het doen van aangifte. Als die stap gezet wordt, zal het een weloverwogen eigen keus moeten zijn.

[Sheba]

En nogmaals ik wil niet walsen over de gevoelens van het aangifte doen. En ja, ik heb situaties meegemaakt waar sprake was van incest. Middelbare schooltijd. En ja, er is toen geen aangifte gedaan. Er bleef een sfeer hangen van onduidelijkheid. En het slachtoffer was psychisch kapot!

Toch heeft Luther wel een heel terecht punt. Aangifte doen is enorm zwaar en daarnaast is de kans groot dat de zaak geseponeerd wordt wegens onvoldoende bewijs. Ook dat laat slachtoffers na.
Het is wel een teer onderwerp, ik denk dat de kern moet zijn dat het slachtoffer niet gedwongen wordt tot het doen van aangifte. Als die stap gezet wordt, zal het een weloverwogen eigen keus moeten zijn.

Ja, maar dan blijft staan dat ik het zwak blijf vinden om zo nodig te zeggen. En zou het misschien in dat geval inderdaad meer zoals
Helma zegt moeten zijn... Dan moet er aangifte gedaan worden tenzij de schade voor het slachtoffer nog groter wordt?
Maar ja wie gaat dat dan bepalen? Zal er altijd goed naar het slachtoffer geluisterd worden? M.a.w. als de dader een gezien persoon is binnen de kerk kan dat wel eens heel anders komen te liggen toch?

Het is afschuwelijk als een zaak geseponeerd wordt... In zo'n geval zal een dader ook nooit schuld hebben bekent naar het slachtoffer. Maar in het geval van oprechte schuldbelijdenis zal dat niet gebeuren. Want de dader zal dan eerlijk bekennen. En dat is het punt waar ik bij jongere op inhaakte. Die stelde als er sprake is van oprechte belijdenis, hoeft er geen aangifte gedaan te worden.

[Dodo]

Het gevaar is dat de dader berouw veinst, en er zo mee weg komt. Familie of kerkenraadsleden hebben niet genoeg kennis in huis om zulke dingen goed te doorzien en goed af te handelen. Het kan heel makkelijk gebeuren dat er dan toch druk op het slachtoffer wordt uitgeoefend om geen aangifte te doen, te vergeven, verder te gaan.
Deze zaken zijn te teer en te complex, en geven een heel groot risico op meer schade bij het slachtoffer als het niet goed wordt opgepakt.
Ik zou zeggen: altijd aangifte doen, tenzij er heel bijzondere redenen zijn om het niet te doen.

[Mara]

Het lijkt mij verschrikkelijk om aangifte te doen tegen je eigen vader. Die jou zou moeten beschermen! Of je eigen broer, niet minder erg. Als je een boek leest over dit onderwerp, zie je, hoe dit levenslang zijn sporen achterlaat. Vooral als vader geen spijt betuigt.
Of moeder zogenaamd van niets weet en er alsnog ook niet over wil praten.
Het is lastig om in gradaties van erg > erger > ergst te spreken, maar overspel omdat je man niet van je dochter af kan blijven, lijkt mij persoonlijk erger dan een slippertje met een vreemde vrouw.
Ik maak van dichtbij mee, hoe een jong meisje nu in therapie zit, in een instelling, omdat de vriend van haar moeder niet van haar af kon blijven. Dit kon jaren doorgaan en ging met veel geweld en chantage gepaard. Moeder ontkent het nog steeds, ze gelooft haar dochter niet. Ze denkt dat ze het allemaal verzonnen heeft.
Hoe kan een meisje van, toen 8 jaar, zulke gruwelijke details verzinnen?
Het meisje is in de instelling tot (evangelisch) geloof gekomen. Ze zegt nu dat God tegen haar gezegd heeft, dat ze haar stiefvader moet vergeven.

[Jo-Ann]

Familie of kerkenraadsleden hebben niet genoeg kennis in huis om zulke dingen goed te doorzien en goed af te handelen.

Eens. En dat geldt voor twee kanten. Zowel voor het feit dat er inderdaad sprake is van incest. Als voor het feit dat ik eerder noemde dat een vrouw een incestverhaal de wereld in gooit, wat niet klopt, maar wat, met wat zielige tranen, direct door kerkenraadsleden geloofd wordt.

[eilander]

Het lijkt mij verschrikkelijk om aangifte te doen tegen je eigen vader. Die jou zou moeten beschermen! Of je eigen broer, niet minder erg. Als je een boek leest over dit onderwerp, zie je, hoe dit levenslang zijn sporen achterlaat. Vooral als vader geen spijt betuigt.
Of moeder zogenaamd van niets weet en er alsnog ook niet over wil praten.
Het is lastig om in gradaties van erg > erger > ergst te spreken, maar overspel omdat je man niet van je dochter af kan blijven, lijkt mij persoonlijk erger dan een slippertje met een vreemde vrouw.
Ik maak van dichtbij mee, hoe een jong meisje nu in therapie zit, in een instelling, omdat de vriend van haar moeder niet van haar af kon blijven. Dit kon jaren doorgaan en ging met veel geweld en chantage gepaard. Moeder ontkent het nog steeds, ze gelooft haar dochter niet. Ze denkt dat ze het allemaal verzonnen heeft.
Hoe kan een meisje van, toen 8 jaar, zulke gruwelijke details verzinnen?
Het meisje is in de instelling tot (evangelisch) geloof gekomen. Ze zegt nu dat God tegen haar gezegd heeft, dat ze haar stiefvader moet vergeven.

Ik heb moeite met je woordgebruik "slippertje". Je gebruikt dat nu voor de tweede keer. Dat is de manier waarop de wereld over overspel spreekt. Daaraan moeten wij niet meedoen, want het gaat om trouw. De trouw is dan voorgoed geschonden, je kunt elkaar vergeven, maar je kunt het nooit meer terugdraaien.
Het woord "slippertje" vind ik daarbij zeer ongepast. Het heeft zoiets in zich als: nou ja, dat was even een keertje van het spoor af, maar snel weer vergeten en vrolijk verder.

[Mara]

Het lijkt mij verschrikkelijk om aangifte te doen tegen je eigen vader. Die jou zou moeten beschermen! Of je eigen broer, niet minder erg. Als je een boek leest over dit onderwerp, zie je, hoe dit levenslang zijn sporen achterlaat. Vooral als vader geen spijt betuigt.
Of moeder zogenaamd van niets weet en er alsnog ook niet over wil praten.
Het is lastig om in gradaties van erg > erger > ergst te spreken, maar overspel omdat je man niet van je dochter af kan blijven, lijkt mij persoonlijk erger dan een slippertje met een vreemde vrouw.
Ik maak van dichtbij mee, hoe een jong meisje nu in therapie zit, in een instelling, omdat de vriend van haar moeder niet van haar af kon blijven. Dit kon jaren doorgaan en ging met veel geweld en chantage gepaard. Moeder ontkent het nog steeds, ze gelooft haar dochter niet. Ze denkt dat ze het allemaal verzonnen heeft.
Hoe kan een meisje van, toen 8 jaar, zulke gruwelijke details verzinnen?
Het meisje is in de instelling tot (evangelisch) geloof gekomen. Ze zegt nu dat God tegen haar gezegd heeft, dat ze haar stiefvader moet vergeven.

Ik heb moeite met je woordgebruik "slippertje". Je gebruikt dat nu voor de tweede keer. Dat is de manier waarop de wereld over overspel spreekt. Daaraan moeten wij niet meedoen, want het gaat om trouw. De trouw is dan voorgoed geschonden, je kunt elkaar vergeven, maar je kunt het nooit meer terugdraaien.
Het woord "slippertje" vind ik daarbij zeer ongepast. Het heeft zoiets in zich als: nou ja, dat was even een keertje van het spoor af, maar snel weer vergeten en vrolijk verder.

In het woord slippertje zit voor mij geen goedkeuring! Zeker niet.
Zo praat de wereld er inderdaad over, een eenmalige misstap.
Ik zou even niet weten hoe ik dat dan op gepaste wijze anders zou moeten benoemen.
Het ging mij erom, dat bij zoiets sprake is van gelijkwaardigheid, een volwassen man met een volwassen vrouw, die al dan niet aan tijdelijke verstandsverbijstering o.i.d. hebben gelezen, of dit bewust hebben gedaan.
De vader is altijd de dominante partij! En DAAROM vind ik dat vele malen erger.