Verzekeren, wel of niet verantwoord?

[DDD]

Een verzekering is van oorsprong een gemeenschap van mensen die in een cooperatie bepaalde kosten deelt. Het lijkt me een typisch product van de christelijke traditie.

Als je dit leest, denk je dat de torenbouw van Babel (volgens Genesis 11) ook een product van de christelijke traditie zou kunnen zijn.

Dan denk ik dat er wat aan je leesvaardigheden mankeert.

[Herman]

Een verzekering is van oorsprong een gemeenschap van mensen die in een cooperatie bepaalde kosten deelt. Het lijkt me een typisch product van de christelijke traditie.

Als je dit leest, denk je dat de torenbouw van Babel (volgens Genesis 11) ook een product van de christelijke traditie zou kunnen zijn.

Dan denk ik dat er wat aan je leesvaardigheden mankeert.

Goed punt van Adagio.

Lees hier meer over de geschiedenis van verzekeren: https://www.achmea.nl/over-ons/geschied ... fault.aspx

Het gaat niet om het delen van kosten, maar het gaat om het delen van een risico. Als er brand uitbreekt, dan delen we daarna de kosten. Daarmee sluit je het risico aspect uit, en dat is precies het element dat in het christelijke geloof niet noodzakelijk is, omdat de Vader in de hemel weet wat zijn kinderen behoeven (vrij naar de Bergrede).

[DDD]

Natuurlijk gaat het om het delen van het risico. Dat is toch een heel christelijk principe?

Los daarvan blijkt dus ook een Onderlinge verzekeringsmaatschappij de basis van Achmea te zijn, en noemt men de gilden als voorlopers van de cooperatie, dus zo heel ver zat ik er niet naast.

[Herman]

Natuurlijk gaat het om het delen van het risico. Dat is toch een heel christelijk principe?

Het omzien naar anderen is vanuit het barmhartigheidsbeginsel zeker christelijk te noemen. Het dus samen delen in kosten ook. Het op voorhand spreiden van risico's valt volgens mij niet onder dit principe. Dan gaat het niet om onwil om iets gezamenlijk te regelen, maar om het dekken van een mogelijk risico, dat nog niet eens zeker is dat het jou treft.

Ik kan dat echt niet teruglezen in bijvoorbeeld zondag 10, waar volgens mij ook een belangrijk principe wordt neergelegd.

Je kunt dus iets wel terugvoeren op christelijke waarden, maar als je het isoleert van het geheel aan principes op dit punt, kan ik het niet meer christelijk noemen. Een beginsel als vrijheid kan je ook terugvoeren op bijbelse principes, maar wordt in veel gevallen als losbandigheid en van God los beleefd.

[Adagio]

Natuurlijk gaat het om het delen van het risico. Dat is toch een heel christelijk principe?

Het leven bevat geen risico's, in de betekenis van fortuinlijke kansen. In ultimo is het leven dan zinloos. De uitspraak van Nietzsche "God is dood; aan zijn medelijden met de mensen is God gestorven", is hiervan wel een uiterste consequentie, maar niet Bijbels.

[Wim Anker]

Natuurlijk gaat het om het delen van het risico. Dat is toch een heel christelijk principe?

Het omzien naar anderen is vanuit het barmhartigheidsbeginsel zeker christelijk te noemen. Het dus samen delen in kosten ook. Het op voorhand spreiden van risico's valt volgens mij niet onder dit principe. Dan gaat het niet om onwil om iets gezamenlijk te regelen, maar om het dekken van een mogelijk risico, dat nog niet eens zeker is dat het jou treft.

Ik kan dat echt niet teruglezen in bijvoorbeeld zondag 10, waar volgens mij ook een belangrijk principe wordt neergelegd.

Je kunt dus iets wel terugvoeren op christelijke waarden, maar als je het isoleert van het geheel aan principes op dit punt, kan ik het niet meer christelijk noemen. Een beginsel als vrijheid kan je ook terugvoeren op bijbelse principes, maar wordt in veel gevallen als losbandigheid en van God los beleefd.

Mooi verwoord @Herman.

[eilander]

Persoonlijk vind ik het prima als mensen om principiële redenen geen verzekeringen afsluiten. Maar dan vind ik wel dat je er niet zo mee te koop moet lopen. Laat niet van de daken schreeuwen dat je niet verzekert. Wacht af wat God zal doen.
Ga bij een tegenslag niet naar Onesiforus, de diaconie of welk instituut ook, laat niet voor je collecteren of inzamelen via krantenberichten. Want dat is evengoed verzekeren. Zonder premie te betalen.

Dit is een beetje een lastige stelling natuurlijk. Onverzekerden die je er nooit over hoort, kun je namelijk niet tegenkomen.
Ik kom trouwens weinig van deze schreeuwers tegen. Misschien vind je mij hier een schreeuwer, maar ik denk dat in mijn omgeving zeer weinig mensen mijn standpunt en praktijk weten.
De diaconie is wel een bijbels instituut, dus ik zou niet weten waarom je daar geen hulp mag vragen. Ik heb het zelf nog nooit hoeven doen overigens, dit ter geruststelling.

[DDD]

Ik heb zondag 10 nog maar even goed doorgelezen. Op welke manier is risicobeperking of het spreiden van risico´s in strijd met zondag 10?

Het is eenzelfde discussie als over inenten misschien. Maar zondag 10 zegt mijns inziens meer over het wel of niet sproeien van de tuin en landbouwgewassen dan over de vraag of je je mag verzekeren.

[windorgel]

Het ligt heel persoonlijk. Ik las op digibron onderstaand ingezonden stuk uit het RD. Daar kan ik toch wel jaloers op worden.

Gemoedsbezwaard (slot)
Het is met schroom dat ook wij reageren op het artikel in RD 29-12-2006, omdat wij zulke nietige mensen zijn. Als nood werkelijkheid wordt, krijg je met een almachtig en een goedertieren God te doen, Die het zo waardig is gevreesd en gediend te worden, al was er geen hemel tot beloning en geen hel tot straf. Dan is het genade alles aan die goddelijke alwetendheid over te geven, in de wetenschap dat je zelf geen ogenblik zou kunnen staande blijven als er nood op komst is of er een ongeluk zou gebeuren. Ja, dan neemt de Heere alle zorgen en bekommernissen op Zich! Als dan een paar uur later het ongeluk gebeurt en de vijand komt erop af en zegt: "Nu zul je wel zien dat je je vrouw en kinderen laat doodhongeren"? Wat een wonder van genade: daar komt de Heere tot zo iemand af te dalen en te spreken: "Mijn is het zilver, en Mijn is het goud", en: "Mijn (zijn) de beesten op duizend bergen." In die omstandigheid heb ik tegen mijn vrouw gezegd: "Geen nood, want de Heere Zelf zal voor alles zorgen!" De Heere heeft toen waarlijk betoond een Waarmaker van Zijn Woord te zijn. Gered uit zo veel noden en zorgen, te veel om op te noemen. Zo''n rijke Koning vaarwel zeggen en de verzekering toevallen, is voor mij onmogelijk. Maar het is een persoonlijke zaak, je kunt het met een ander niet doen. Het doet mij zo''n pijn als we de Springader des levenden waters zouden verlaten en eigen wegen gaan. Ik hoop dat de Heere nog velen op zulk een pad wil brengen: om als arme tobbers, niets bezittend en niets wetend, die rijke God te mogen kennen voor tijd en eeuwigheid.
P. Boom, Berkenwoude

[eilander]

Ik heb zondag 10 nog maar even goed doorgelezen. Op welke manier is risicobeperking of het spreiden van risico´s in strijd met zondag 10?

Het is eenzelfde discussie als over inenten misschien. Maar zondag 10 zegt mijns inziens meer over het wel of niet sproeien van de tuin en landbouwgewassen dan over de vraag of je je mag verzekeren.

Uit Gods Vaderlijke hand worden ons rijkdom, armoede, ziekte, gezondheid, werk enzovoorts ‘toegeschikt’. Ik ben niet het beste af als mijn spaarrekening een ruim voldoende saldo laat zien, maar als ik mag leven bij het gebed ‘Uw wil geschiede’. Daarom zou het kunnen dat ik met een (menselijk gesproken) financieel onoplosbaar probleem in de gunst van de Heere mag leven, en met een spaarrekening van een miljoen, of een verzekering in Zijn ongunst.

Twee belangrijke dingen wil ik er bij zeggen:
1. Ik stel nadrukkelijk niet dat een verzekerde niet kan leven bij het bovengenoemde gebed, of in afhankelijkheid, enzovoorts.
Ik zeg dus niet: met een spaarrekening van een miljoen, of met ‘alles’ verzekerd, kun je niet in Gods gunst leven. Dat mag je me dus niet in de mond leggen.
2. Ik vind het zelf een moeilijke kwestie, dus daarom zal ik niet zo snel een oordeel uitspreken over anderen. Wél heb ik voorbeelden in mijn omgeving gezien waarbij de Heere inderdaad ook heeft geholpen, ook bij hele grote zorgen. En voor ons zelf kan ik niet anders zeggen dan: tot hiertoe heeft de Heere ons geholpen – soms ook wel op een wonderlijke manier voor onszelf. En daarom zou ik nu niet durven verzekeren. Maar dat wil niet zeggen dat dit vertrouwen nooit aangevochten wordt.

[Leon]

Ik ben zelf niet tegen verzekeren, maar wel tegen het verzekeren van luxegoederen en ter bescherming van je eigen welvarend leventje. Discussies over wel of niet verzekeren verzanden vaak in een goed/fout roepen.

Ik denk dat de essentie meer is hoe deze je deze zaken persoonlijk voelt in de verhouding ten opzichte van God. Ieder mens is anders en het is niet aan ons om dat voor een ander in te gaan vullen. Door mijn WA-verzekering en ziektekostenverzekering voel ik mij persoonlijk niet minder afhankelijk van God. Immers het zal mij niet redden als ik een ongeluk overkom, of als ik ziek word.

Ik vind het bijvoorbeeld fijn dat we in Nederland op deze manier de ziektekosten met elkaar kunnen betalen, zodat ik bij de gang naar de dokter geen directe financiële drempel voel en ook voor andere medeburgers dat geen drempel hoeft te zijn. Als ik bijvoorbeeld weet dat ik
veel hulp nodig heb vanwege ziekte, vind ik het onverantwoord om mij niet te verzekeren. Die hulp zou ik niet kunnen betalen. Als dan deze middelen geboden worden zie ik niet in waarom ik daar geen gebruik van zou mogen maken. Ik zie dat als een stukje verantwoordelijkheid.

Het vervelende is wel dat ik in refoland tegen kom is dat diegene die zichzelf verzekerd, soms aangekeken wordt alsof dit een grove zonde zou zijn. En dat het niet-verzekeren soms verheven wordt als een soort 'geloofs-status-symbool'. Mensen die weloverwogen (dus niet van 'het hoort niet') de keuze maken om niet te verzekeren waardeer ik oprecht. Als dat een drempel is die tussen je ziel en God in staat vind ik dat de enige juiste beslissing. Verzekeren, zonder erbij na te denken, of om minder afhankelijk te zijn vind ik ook verkeerd. Het is m.i. niet goed of fout, maar óf het goed of fout is bepaald volgens mij hoe je er mee omgaat.

[Wandelende]

Persoonlijk vind ik het prima als mensen om principiële redenen geen verzekeringen afsluiten. Maar dan vind ik wel dat je er niet zo mee te koop moet lopen. Laat niet van de daken schreeuwen dat je niet verzekert. Wacht af wat God zal doen.
Ga bij een tegenslag niet naar Onesiforus, de diaconie of welk instituut ook, laat niet voor je collecteren of inzamelen via krantenberichten. Want dat is evengoed verzekeren. Zonder premie te betalen.

Over de diaconale taken lezen we al in de Bijbel en is daarmee dus een bijbelse instelling. In dat kader is het gerechtvaardigd om je nood aan God bekend te maken, maar het ook bekend te maken aan de daartoe aangestelde personen (vb. kerkenraad).

[Wandelende]

In deze discussie mis ik nog de link richting het psychologische effect van het verlies lijden. Psychologisch gezien is een groot deel van de mensen eerder bang/angstig om verlies te lijden (op hun welvaart in te boeten) dan dat zij bereid zijn om risico te nemen om rijker te worden (kans op verlies om welvaart te verwerven).

Aan verzekeringen zou vermoedelijk minder waarde worden gehecht als het bovengenoemde psychologische gegeven andersom zou zijn. Dan zouden mensen namelijk niet snel hun premie over hebben voor het beschermen van hun bezittingen en welvaart. Diverse verzekeringen zijn voornamelijk gericht op het beschermen van hetgeen van jezelf is. Dat gedachtegoed wordt wel beïnvloed door het materialistische denken en wellicht ook door een gebrekkig besef van de werkelijke eigenaar (de Heere God) van onze bezittingen.

Zelf ben ik niet tegen verzekeren, maar wel kritisch op onnodig verzekeren. Dan gaat het dus niet alleen over de hoogte van de kosten, maar ook over (im)materiele hulp die je kan krijgen. Dat is voor mij de reden om bijv. wèl een reisverzekering te hebben voor het buitenland, maar bijv. geen overlijdensrisicoverzekering te hebben. Ondanks dat de kans op hoge kosten bij de laatste verzekerde voorvallen veel groter is dan bij de eerste verzekerde voorvallen.

Ik vind dat de keuze van wel of niet verzekeren veel verder behoort te gaan dan de vraag: "Kan ik de mogelijke schade wel of niet betalen?" Wanneer dat namelijk wel het geval is, zouden verzekeringen erg oppervlakkig en materialistisch worden. En van materialistisch denken hebben we helaas al genoeg.

[Ambtenaar]

Ik ben zelf niet tegen verzekeren, maar wel tegen het verzekeren van luxegoederen en ter bescherming van je eigen welvarend leventje. Discussies over wel of niet verzekeren verzanden vaak in een goed/fout roepen.

Wat versta je onder het verzekeren van luxe goederen? Wat zijn dat, luxe goederen? Doel je op een opstalverzekering, inboedelverzekering, kapitaalverzekering of overlijdensrisicoverzekering?

[Leon]

Ik ben zelf niet tegen verzekeren, maar wel tegen het verzekeren van luxegoederen en ter bescherming van je eigen welvarend leventje. Discussies over wel of niet verzekeren verzanden vaak in een goed/fout roepen.

Wat versta je onder het verzekeren van luxe goederen? Wat zijn dat, luxe goederen? Doel je op een opstalverzekering, inboedelverzekering, kapitaalverzekering of overlijdensrisicoverzekering?

Inderdaad inboedelverzekering bijvoorbeeld (als er in mijn huis dingen kapot gaan en ik kan geen nieuwe betalen, dan zullen we met mindere spullen genoegen moeten nemen). En als ik een telefoon, fiets of camera ga kopen, wordt er ook vaak de mogelijkheid geboden om mijn spullen te verzekeren. Overlijdensrisicoverzekering en brandverzekering heb ik dan weer wel. Het gaat er dan om dat mijn gezin in het/een huis kunnen blijven wonen op het moment dat ik overlijd of dat als er brand uitbreekt. Stukje zorg voor noodzakelijke voorzieningen, zoals een dak boven het hoofd, voelt voor mij niet als fout. Er is volgens mij een grijs gebied tussen eigen verantwoordelijkheid en volledig vertrouwen op Gods zorg. En hoe een ieder dat grijze gebied inkleed is voor iedereen persoonlijk en zal ook een plaats moeten hebben in je persoonlijk gebed.
Kapitaalverzekering heb ik me nooit in verdiept, ik heb simpelweg geen kapitaal.