Erasmiaan schreef:En dat is natuurlijk het punt, bij al die verwijten die hier en in het algemeen geuit worden op bevindelijk taal gebruik, zo je wilt de 'tale kanaäns': dat het in de kinderjaren verkeerd werd opgevat is niet echt een steekhoudend argument. Als kind waren er vele uitdrukkingen, die niet te maken hadden met de 'tale kanaäns' en er ook niet aan waren te linken, die ik verkeerd uitspraak, verkeerd begreep, of een samengesteld woord verstond in plaats van twee enkelvoudige woorden. En ik merk het ook bij kleine kinderen van deze tijd, dat ze dingen soms anders verstaan of anders begrijpen dan jij ze zegt.
Tja, dan ken ik er nog een: de schriftuurlijk-bevindelijke prediking. Roept bij mij associaties op met gefrituurde bitterballen (qua klank dan, niet inhoudelijk).
Ik vraag me nog steeds af waarom we dat niet gewoon schriftgetrouw noemen. Of Bijbelvast. Als de opdracht tot een bevindelijk element in de prediking in Gods woord staat hoeft het niet meer als aparte toevoeging in het kenmerk van onze prediking te staan en volstaat schriftgetrouw (sola scriptura, tota scriptura). En als die opdracht niet is terug te vinden in de Bijbel, dan is het heel helder: dan màg het zelfs geen eis zijn aan de prediking, want dan plakken we een stukje aan Gods Woord vast en krijgt de Christen, die vrij is van de wet, toch weer een gebod om zijn oren, waar hij zich aan moet houden.
Reacties kunnen even op zich laten wachten. Vooral in het weekend staat mijn computer uit. Dat is namelijk lekker rustig, probeer het maar!