Wat ik wat mis in deze discussie (of ik heb er over heen gelezen) is hoe ouders van jong gestorven kinderen ten diepste met deze dingen moeten omgaan.
In overgave. En ik weet dat dat kan. Om het kindje voor de Heere neer te leggen, en te belijden: zoals U het doet is het goed.
Als daar werkelijk iets van mag worden beleefd, kan het vrede geven, ook al krijgen we geen bijzondere aanwijzingen over de eeuwige bestemming van ons kind.
(Persoonlijk denk ik overigens dat de Dordse vaderen geloofden dat de jong gestorven kinderen van de gelovigen zalig zijn gestorven, maar ik kan de opvattingen van ds. Schot ook best begrijpen.)

dennis schreef:(...)
(Persoonlijk denk ik overigens dat de Dordse vaderen geloofden dat de jong gestorven kinderen van de gelovigen zalig zijn gestorven, maar ik kan de opvattingen van ds. Schot ook best begrijpen.)

Dat denk ik ook, ja.
De beschuldiging van de Remonstranten was nu juist dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat God de jonggestorven kinderen wel eens niet uitverkoren zou kunnen hebben en we over het algemeen weinig hoop kunnen hebben. Daar gaven ze het antwoord op zoals dat staat in de DL. Dus ik denk het niet alleen, het volgt er uit.

In het huidige tijdgewricht zouden we als antwoord niet de tekst van de Dordtse vaderen hebben gebruikt, maar gezegd hebben: Ja, inderdaad, maar dat geldt nu eenmaal alle mensen, dus waarom de kinderen niet.

refo schreef:

dennis schreef:(...)
(Persoonlijk denk ik overigens dat de Dordse vaderen geloofden dat de jong gestorven kinderen van de gelovigen zalig zijn gestorven, maar ik kan de opvattingen van ds. Schot ook best begrijpen.)

Dat denk ik ook, ja.
De beschuldiging van de Remonstranten was nu juist dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat God de jonggestorven kinderen wel eens niet uitverkoren zou kunnen hebben en we over het algemeen weinig hoop kunnen hebben. Daar gaven ze het antwoord op zoals dat staat in de DL. Dus ik denk het niet alleen, het volgt er uit.

In het huidige tijdgewricht zouden we als antwoord niet de tekst van de Dordtse vaderen hebben gebruikt, maar gezegd hebben: Ja, inderdaad, maar dat geldt nu eenmaal alle mensen, dus waarom de kinderen niet.

Voor de Dordtse Vaderen leefde het geloof in de goedwilligheid van God zeer sterk. Zij geloofden dat God goedwillig stond tegenover de zaligheid van elke hoorder van het Woord. Vanuit hun grote vertrouwen in de goedwilligheid van God was het ondenkbaar dat God een kind van gelovige ouders verloren liet gaan.

Ik vrees, dat dit geloof in de goedwilligheid van God tegenwoordig bij sommigen niet of minder te vinden is, en dat men daarom de zekerheid waarmee de Dordtse Vaderen konden spreken mist.