given schreef:Het gaat dus uiteindelijk erom wat het doel is van de prediking.. en onder andere die tot troost en opbouw van het vaak zo bestreden geloof. Dan kan je je hart er wel eens naast leggen... Maar goed blijft zeker ook staan dat de oproep tot bekering en geloof niet gemist mag worden.

Given, ik probeer je te begrijpen, echt waar! Maar hier zit toch een haper in je visie op de prediking, lijkt me. Inderdaad is één van de doelen van de prediking 'troost' en 'opbouw', maar die troost ontstaat NOOIT doordat je hoort dat een ander dit beleefd heeft en dat ervaren heeft. Dan ligt de troost buiten het geloofsgezicht op Christus en daar is geen troost te vinden.
Zo gemakkelijk kan het vergelijken van standen leiden tot de uitroep: "Ik mag toch geloven dat de Heere van me afweet." Ja, en waar wordt dat dan op gebaseerd? Veelal op bevindingen die precies zo ook in de prediking beschreven worden. Dat kan en mag de grond echter niet zijn! Alleen in Christus is de vastigheid, alleen in Hem, Die in de prediking daarom ook uitgestald en aangeprezen dient te worden en achter de kudde aangedrongen dient te worden om voor het eerst, maar ook steeds weer opnieuw tot Hem de toevlucht te nemen. Alleen daar is troost en alleen daar is opbouw.

given schreef:Het gaat dus uiteindelijk erom wat het doel is van de prediking.. en onder andere die tot troost en opbouw van het vaak zo bestreden geloof. Dan kan je je hart er wel eens naast leggen... Maar goed blijft zeker ook staan dat de oproep tot bekering en geloof niet gemist mag worden.

Ik zou het omdraaien.

Luther schreef:
Given, ik probeer je te begrijpen, echt waar! Maar hier zit toch een haper in je visie op de prediking, lijkt me. Inderdaad is één van de doelen van de prediking 'troost' en 'opbouw', maar die troost ontstaat NOOIT doordat je hoort dat een ander dit beleefd heeft en dat ervaren heeft. Dan ligt de troost buiten het geloofsgezicht op Christus en daar is geen troost te vinden.

Dan ga dus op iets steunen buiten Christus en dat moet, denk ik, ook weer niet!

Gijs83 schreef:

Luther schreef:
Given, ik probeer je te begrijpen, echt waar! Maar hier zit toch een haper in je visie op de prediking, lijkt me. Inderdaad is één van de doelen van de prediking 'troost' en 'opbouw', maar die troost ontstaat NOOIT doordat je hoort dat een ander dit beleefd heeft en dat ervaren heeft. Dan ligt de troost buiten het geloofsgezicht op Christus en daar is geen troost te vinden.

Dan ga dus op iets steunen buiten Christus en dat moet, denk ik, ook weer niet!

Juist Gijs, de spijker op de kop!

Gijs83 schreef:

Luther schreef:
Given, ik probeer je te begrijpen, echt waar! Maar hier zit toch een haper in je visie op de prediking, lijkt me. Inderdaad is één van de doelen van de prediking 'troost' en 'opbouw', maar die troost ontstaat NOOIT doordat je hoort dat een ander dit beleefd heeft en dat ervaren heeft. Dan ligt de troost buiten het geloofsgezicht op Christus en daar is geen troost te vinden.

Dan ga dus op iets steunen buiten Christus en dat moet, denk ik, ook weer niet!

Het spijt mij waarde vrienden, maar als ik alleen maar aan de Psalmen denk (zo kan ik overigens nog vele andere Schriftgedeelten noemen) dan gaat er een belangrijke Schriftuurlijke notie verloren als je niet er niet meer van wilt weten wat anderen beleefd en ervaren hebben. Sterker nog dit heeft in de prediking van alle eeuwen heen doorgeklonken, sla er anders nog maar eens de zaligsprekingen op na.

Given,
als je jezelf steeds moet evrgelijken met andere kinderen van God word je zo wanhopig. Want dan haal je nooit de maat en moet/blijf je het altijd in jezelf zoeken

Maar als Gods hart verklaard wordt in de prediking, Zijn liefde voor zondaren en wie Christus wil zijn voor een verloren mens
dan ligt daar je enige houvast. Als Hij tot je zegt in de prediking: Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering
en je mag geloven dat Hij jou bedoelt;
dan zing je niet : ik heb het net als die en die beleefd...
maar: ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord.

helma schreef:Given,
als je jezelf steeds moet evrgelijken met andere kinderen van God word je zo wanhopig. Want dan haal je nooit de maat en moet/blijf je het altijd in jezelf zoeken

Maar als Gods hart verklaard wordt in de prediking, Zijn liefde voor zondaren en wie Christus wil zijn voor een verloren mens
dan ligt daar je enige houvast. Als Hij tot je zegt in de prediking: Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering
en je mag geloven dat Hij jou bedoelt;
dan zing je niet : ik heb het net als die en die beleefd...
maar: ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord.

Dat mag zo zijn Helma, het blijft een feit dat de weg van anderen tot bemoediging mag zijn van een verloren en verslagen ziel. Als wij bijvoorbeeld verslagen zijn van geest, als we hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, als we vervolgd worden, ja zelfs als alle mensen liegende kwaad tegen ons spreken.. staat daar dat dit de weg is van alle gelovigen tot bemoediging en verheuging, dat is gemeenschap der heiligen (met de kerk van alle eeuwen), daarom ook in mattheus 5 vers 12: Verblijdt en verheugt u, want uw loon is groot in de hemelen; WANT alzo hebben zij vervolgd de profeten die voor u geweest zijn!

Een levensweg is niet hetzelfde als een bekeringsweg.

given schreef: Dat mag zo zijn Helma, het blijft een feit dat de weg van anderen tot bemoediging mag zijn van een verloren en verslagen ziel. Als wij bijvoorbeeld verslagen zijn van geest, als we hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, als we vervolgd worden, ja zelfs als alle mensen liegende kwaad tegen ons spreken.. staat daar dat dit de weg is van alle gelovigen tot bemoediging en verheuging, dat is gemeenschap der heiligen (met de kerk van alle eeuwen), daarom ook in mattheus 5 vers 12: Verblijdt en verheugt u, want uw loon is groot in de hemelen; WANT alzo hebben zij vervolgd de profeten die voor u geweest zijn!

Gemeenschap der heiligen gaat m.i. meer om het feit dat wij ons met de kerk op aarde en de kerk der eeuwen verbonden weten met ons hoofd Jezus Christus. Dat wij niet uitgesproken en uitgedacht raken over het volbrachte werk van Christus...... dat Hij voor ons heeft willen sterven en de straf dragen.... onbegrijpelijk!! Amazing grace. Dat wij met alle leden willen dienen in Zijn Koninkrijk.... dat is m.i. gemeenschap der heiligen. We kunnen ons verheugen in het feit dat God iemand zaligt niet hoe hij iemand zaligt.

Alleen een waar geloof redt..... alles wat we meenemen buiten een waar geloof is tekort.... ook de weg van God met iemand anders. Het moet persoonlijk worden. Heb jij je naam al leren zetten op de puntjes: Alzo lief heeft God ........ gehad.

Het kan wel zo zijn door te lezen, over de wegen die God met zijn kinderen gaat en heeft willen gaan, een mens bemoedigd mag worden. Daardoor zien: ik ben niet de enige die met deze vragen worstelt..... maar daar houdt het wel mee op voor wat betreft de waarde van bekeringsgeschiedenissen.

ja dat klopt
ik heb brieven van mij overgrootmoeder en als ik die lees dan zie ik dat zij met dezelfde dingen worstelde zo'n 60-70 jaar geleden als ik nu, anno 2009
Zorgen over haar grote gezin, worstelingen rond haar nageslacht. De strijd tussen vlees en geest
Maar wat me het meest aan haar verbindt zijn de dingen die ze schrijft als ze schrijft over wat de liefde van God voor haar betekent. Haar verlangen om geleid te worden door de Heilige Geest. Wie Christus voor haar wil zijn, ondanks wie ze zelf is en blijft
En dan voel ik me zo aan haar verbonden; we hebben Dezelfde Zaligmaker lief! Zij (nú voor Zijn troon,)en ik (nu nog hier beneden)

Democritus schreef:

given schreef: Dat mag zo zijn Helma, het blijft een feit dat de weg van anderen tot bemoediging mag zijn van een verloren en verslagen ziel. Als wij bijvoorbeeld verslagen zijn van geest, als we hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, als we vervolgd worden, ja zelfs als alle mensen liegende kwaad tegen ons spreken.. staat daar dat dit de weg is van alle gelovigen tot bemoediging en verheuging, dat is gemeenschap der heiligen (met de kerk van alle eeuwen), daarom ook in mattheus 5 vers 12: Verblijdt en verheugt u, want uw loon is groot in de hemelen; WANT alzo hebben zij vervolgd de profeten die voor u geweest zijn!

Gemeenschap der heiligen gaat m.i. meer om het feit dat wij ons met de kerk op aarde en de kerk der eeuwen verbonden weten met ons hoofd Jezus Christus. Dat wij niet uitgesproken en uitgedacht raken over het volbrachte werk van Christus...... dat Hij voor ons heeft willen sterven en de straf dragen.... onbegrijpelijk!! Amazing grace. Dat wij met alle leden willen dienen in Zijn Koninkrijk.... dat is m.i. gemeenschap der heiligen. We kunnen ons verheugen in het feit dat God iemand zaligt niet hoe hij iemand zaligt.

Alleen een waar geloof redt..... alles wat we meenemen buiten een waar geloof is tekort.... ook de weg van God met iemand anders. Het moet persoonlijk worden. Heb jij je naam al leren zetten op de puntjes: Alzo lief heeft God ........ gehad.

Het kan wel zo zijn door te lezen, over de wegen die God met zijn kinderen gaat en heeft willen gaan, een mens bemoedigd mag worden. Daardoor zien: ik ben niet de enige die met deze vragen worstelt..... maar daar houdt het wel mee op voor wat betreft de waarde van bekeringsgeschiedenissen.

Amen!
Sterker nog: ik ben erg huiverig voor bekeringsgeschiedenissen. Ik meen daarin ook in de lijn van Calvijn te staan die over zijn bekering erg weinig heeft losgelaten omdat hij datgene vreesde wat er nu soms met bekeringsgeschiedenissen gebeurt: Het worden hagiografiën.

Laten we ons alsjeblieft bij de bekeringsgeschiedenissen uit de Bijbel houden, daar staan er toch genoeg in, of niet?
Bij veel bekeringsgeschiedenissen krijg ik vaak het gevoel dat de mensen uit hun verband gerukt worden. En alleen nog maar goede dingen doen.
Maar daarnaast, gaat het nog om Gods eer!!!
Daar gaat het om, laten we dat nu voorop stellen en ons daarom mee bezig houden!
En dan kan een bekeringsgeschiedenis misschien ook nog wel dit doel dienen!!!

Luther schreef:Amen!
Sterker nog: ik ben erg huiverig voor bekeringsgeschiedenissen. Ik meen daarin ook in de lijn van Calvijn te staan die over zijn bekering erg weinig heeft losgelaten omdat hij datgene vreesde wat er nu soms met bekeringsgeschiedenissen gebeurt: Het worden hagiografiën.

Ik wil en durf ze niet eens te lezen.
Netzomin als "brieven".

cgker schreef:Laten we ons alsjeblieft bij de bekeringsgeschiedenissen uit de Bijbel houden, daar staan er toch genoeg in, of niet?
Bij veel bekeringsgeschiedenissen krijg ik vaak het gevoel dat de mensen uit hun verband gerukt worden. En alleen nog maar goede dingen doen.
Maar daarnaast, gaat het nog om Gods eer!!!
Daar gaat het om, laten we dat nu voorop stellen en ons daarom mee bezig houden!
En dan kan een bekeringsgeschiedenis misschien ook nog wel dit doel dienen!!!

In de bijbel staan weinig bekeringsgeschiedenissen.
Manasse, Saulus, moordenaar aan het kruis, Stokbewaarder, Lydia.
Je staat daar er als het ware met je neus bovenop en nog weet je niet wat er in ze omgaat.

jvdg schreef:

Luther schreef:Amen!
Sterker nog: ik ben erg huiverig voor bekeringsgeschiedenissen. Ik meen daarin ook in de lijn van Calvijn te staan die over zijn bekering erg weinig heeft losgelaten omdat hij datgene vreesde wat er nu soms met bekeringsgeschiedenissen gebeurt: Het worden hagiografiën.

Ik wil en durf ze niet eens te lezen.
Netzomin als "brieven".

En toch denk ik dat je beter af bent met bekeringsgeschiedenissen, dan met literatuur.

Waarom hebben we het Martelarenboek? Of de geschiedenissen van Flavius Josephus? Wat is er mis mee om zulke boeken te lezen, die op waarheid berusten dan literatuur die alleen maar ontstaan is uit iemands fantasie. (niet dat ik ze niet lees, maar ik lees ook graag bekeringsgeschiedenissen)