Wanneer je het zo stelt, dan is het algemeen aanbieden van de beloften en de genade remonstrants. Dan kan je dus heel wat rechtzinnige predikanten en oudvaders, ja zelfs de bijbel, als remonstrants afschilderen.Oorspronkelijk gepost door AdrianusHet voorbeeld is daarom remonstrants, omdat de remonstrant die reddingsboei uitwerpt naar een geestelijk dode, die weliswaar armen heeft, maar deze niet kan en niet wil gebruiken. Darom is het wonder van de levendmaking, waarover in vorige postings werd gesproken zo onmisbaar nodig. Dan pas wordt wordt het 'doodsgevaar' ingeleefd. Hoe ver moet dat gaan? Tot we hebben leren wanhopen aan alles van onze zijde. En wat wordt dan ervaren? Mij op een rots gezet, waar ik met vaste tred, die jammerkolk ontwijk. Dat Bijbelse beeld spreekt mij daarom meer aan dan dat van de reddingsboei, hoewel het zeker waar is dat als Christus in de verlorenheid van ons leven wordt geopenbaard, persoonlijk door het Woord, Hij mag worden aangegrepen als de Rots der Behoudenis.Oorspronkelijk gepost door Rhodé
Als ik zeg dat geloven de reddingboei aangrijpen is, die God ons toewerpt in de aanbieding van Christus, wordt dat voor een remonstrants voorbeeld versleten.
Of hebben we geen handen om die reddingboei te grijpen?
Het evangelie en de beloften worden wel degelijk aangeboden aan geestelijk doden. Dat is Gods wil, zo is dat in het evangelie geopenbaard. Helaas beseffen velen niet dat ze in het water liggen en dreigen te verdrinken. Diegenen die dat wel beseffen (levendgemaakt zijn) zullen de boei aangrijpen die toegeworpen wordt.