ejvl schreef:@keesjanm en @dia, graag niet zulke lappen tekst quoten. Dat maakt het niet leesbaar. Je kunt het ook inkorten.
Dan komt er mijns inziens alleen maar meer verwarring. Je moet alles in de context lezen. Op zich vind ik dar er geen woord Latijn bij is, wat ds. Mallan zegt. Maar haal ik er een zin uit, dan is de context weg, en heb je veel uit te leggen. Heeft dit ook niet iets van doen met de zogenaamde 'ontlezing'? We willen blijkbaar 'hapklare brokken' en niet meer: "Spant u een weinig in".
PS Het quoten kan inderdaad wel achterwege blijven.
Ik praat alleen maar over de quotes beste DIA zoals je kunt lezen. Niet op artikelen, waarvoor dank overigens.
Als iemand daarop reageert behoeft niet het hele artikel gequote te worden snapt u?
Ik heb er nog eens over na zitten denken, maar zou de uitdrukking oorspronkelijk niet als schrijffout zijn ontstaan? Vroeger schreven ze alles namelijk met de hand. Mogelijk heeft de schrijver geschreven (of bedoeld): "Bekende schuld is nog geen vergeven schuld". Als het dan ook nog eens een godzalige schrijver/schrijfster zou zijn.
Dan zou het wel kloppen. Bijvoorbeeld Kaïn en Judas bekenden ook schuld, maar dat was niet vergeven.
@Tiberius
Dat zou theoretisch gezien natuurlijk kunnen, maar het lijkt me niet heel waarschijnlijk dat het veelvuldige gebruik van deze uitdrukking in het verleden berust op een spelfout . Ik ben overigens wel benieuwd of er een zogenaamde 'original source' is, dat zou behulpzaam zijn om je vraag te beantwoorden.
@DIA
Dank voor het plaatsen van de stukken. Ik kan me in de belangrijkste conclusies wel vinden. Laten we maar naar de Schrift blijven spreken en het gebruik van niet-Schriftuurlijk uitdrukkingen over de weg die de Heere kan gaan met een zondaar achterwege laten, omdat ze leiden tot verwarring en onbegrip.
Wij zouden op geen andere wijze de mysteries van God kunnen leren kennen dan door de Menswording van onze Meester, het Woord. Geen ander dan zijn Woord was immers in staat de mysteries van de Vader te openbaren, want wie anders kende de gedachte van de Heere of wie anders is zijn raadsman geweest?
Tiberius schreef:Ik heb er nog eens over na zitten denken, maar zou de uitdrukking oorspronkelijk niet als schrijffout zijn ontstaan? Vroeger schreven ze alles namelijk met de hand. Mogelijk heeft de schrijver geschreven (of bedoeld): "Bekende schuld is nog geen vergeven schuld". Als het dan ook nog eens een godzalige schrijver/schrijfster zou zijn.
Dan zou het wel kloppen. Bijvoorbeeld Kaïn en Judas bekenden ook schuld, maar dat was niet vergeven.
Ja dan zou het kloppen of toch niet?
Geen van de genoemde vluchtte naar de Heere Jezus, Kaïn vond, volgens de kantekeningen, niet zijn schuld, maar zijn straf te groot.
David zei: Mijn zonde maakte ik U bekend, en mijn ongerechtigheid bedekte ik niet. Ik zeide: Ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor den HEERE; en Gij vergaaft de ongerechtigheid mijner zonde. Sela.
Dus als je voor jezelf weet dat je iets verkeerds gedaan hebt, (bekend) dat maakt niet zalig, maar als je het belijdt aan de Heere zal je Hem ervaren als een God Die de zonden vergeeft.
Laatst gewijzigd door samanthi op 05 jan 2016, 10:37, 1 keer totaal gewijzigd.
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
Oudste vermelding die ik tot nu toe heb kunnen vinden is van ds. H. Roelofsen (1852 - 1930)
maar is in een artikel over hem, niet als uitspraak van hemzelf.
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Tiberius schreef:Ik heb er nog eens over na zitten denken, maar zou de uitdrukking oorspronkelijk niet als schrijffout zijn ontstaan? Vroeger schreven ze alles namelijk met de hand. Mogelijk heeft de schrijver geschreven (of bedoeld): "Bekende schuld is nog geen vergeven schuld". Als het dan ook nog eens een godzalige schrijver/schrijfster zou zijn.
Dan zou het wel kloppen. Bijvoorbeeld Kaïn en Judas bekenden ook schuld, maar dat was niet vergeven.
Dit lijkt me ook zeer onwaarschijnlijk, omdat het volk van God sprak over een bedekte schuld. Dan was er op dat moment geen tekort of gebrek, maar lag de schuld bedekt. Later bij nadere ontdekking en ontgronding werd geleerd dat de Rechter nog niet had gesproken. Dan kwam men soms in diepe wegen, maar dan is de ziel het wel met God eens geworden, al heeft de Rechter nog niet gesproken. In de vrijspraak in de vierschaar (daar is nogal wat misverstand over) leert een mens God toevallen en bij het omhelzen van het Recht denk de (begenadigde!) zondaar, (die niet anders verwacht dan in de eeuwige rampzaligheid te storten) God recht en gerechtigheid toe te schrijven. Immers dat kan ook niet anders, want die ziel is door wedergeboorte aan de zijde Gods geplaatst. Hij wil niet dan God wil, maar hoewel hij een helwaardige is zou hij daar niet kunnen zijn. Ik spreek even van een nabij meegemaakte zaak: Een vrouw die in haar jeugd door God in haar hart was gegerepen ging haar hele leven als een missend mens over de aarde. Toch wist Gods verder geleide volk wel dat het een levende ziel was, alleen zij zelf had daar niet de bevestiging van. Rond haar 80e verjaardag, niet lang daarna zou ze sterven, werd dat anders. Ze kreeg met de Rechter van doen. Daar heeft ze geworsteld. Daar heeft ze het recht omhelst. Daar moest ze rechtvaardig verloren gaan. Dat wilde ze wel met haar eigen bloed ondertekenen. Maar toen... toen ze dacht in de hel te storten, en dan al horende het gekerm in de hel, dan ontsluit zich de Middelaar: Ik wil niet dat deze in het verderf nederdaalt, Ik heb verzoening gevonden.
Ze had pas een bewuste vergeven schuld aan het einde van haar leven, toen haar schuld op rechtsgronden was kwijtgescholden. God is Recht, en in de hemel zal niet inkomen wat onrecht doet of verontreinigt. Dan zou de hemel geen hemel meer zijn en God geen God. Immers als er ook maar iets zou inkomen wat niet zuiver recht is zou de hemel toch ook bedorven zijn door een niet rechte zaak. Sion wordt door Recht verlost. En dan in Christus als een reine maagd voor God gesteld. Laten we dit toch niet overslaan of betitelen als een mensenverzinsel. Ik weet dat het bijna niet meer gehoord wordt. Ik weet echter ook dat er nog een overblijfsel is naar de verkiezing Gods van eeuwigheid.
Voorts een bekende schuld, dat zal ieder mens op zijn tijd wel eens kennen. Daarom ook kan dit niet waar zijn.
Tiberius schreef:Ik heb er nog eens over na zitten denken, maar zou de uitdrukking oorspronkelijk niet als schrijffout zijn ontstaan? Vroeger schreven ze alles namelijk met de hand. Mogelijk heeft de schrijver geschreven (of bedoeld): "Bekende schuld is nog geen vergeven schuld". Als het dan ook nog eens een godzalige schrijver/schrijfster zou zijn.
Dan zou het wel kloppen. Bijvoorbeeld Kaïn en Judas bekenden ook schuld, maar dat was niet vergeven.
Dit lijkt me ook zeer onwaarschijnlijk, omdat het volk van God sprak over een bedekte schuld. Dan was er op dat moment geen tekort of gebrek, maar lag de schuld bedekt. Later bij nadere ontdekking en ontgronding werd geleerd dat de Rechter nog niet had gesproken. Dan kwam men soms in diepe wegen, maar dan is de ziel het wel met God eens geworden, al heeft de Rechter nog niet gesproken. In de vrijspraak in de vierschaar (daar is nogal wat misverstand over) leert een mens God toevallen en bij het omhelzen van het Recht denk de (begenadigde!) zondaar, (die niet anders verwacht dan in de eeuwige rampzaligheid te storten) God recht en gerechtigheid toe te schrijven. Immers dat kan ook niet anders, want die ziel is door wedergeboorte aan de zijde Gods geplaatst. Hij wil niet dan God wil, maar hoewel hij een helwaardige is zou hij daar niet kunnen zijn. Ik spreek even van een nabij meegemaakte zaak: Een vrouw die in haar jeugd door God in haar hart was gegerepen ging haar hele leven als een missend mens over de aarde. Toch wist Gods verder geleide volk wel dat het een levende ziel was, alleen zij zelf had daar niet de bevestiging van. Rond haar 80e verjaardag, niet lang daarna zou ze sterven, werd dat anders. Ze kreeg met de Rechter van doen. Daar heeft ze geworsteld. Daar heeft ze het recht omhelst. Daar moest ze rechtvaardig verloren gaan. Dat wilde ze wel met haar eigen bloed ondertekenen. Maar toen... toen ze dacht in de hel te storten, en dan al horende het gekerm in de hel, dan ontsluit zich de Middelaar: Ik wil niet dat deze in het verderf nederdaalt, Ik heb verzoening gevonden.
Ze had pas een bewuste vergeven schuld aan het einde van haar leven, toen haar schuld op rechtsgronden was kwijtgescholden. God is Recht, en in de hemel zal niet inkomen wat onrecht doet of verontreinigt. Dan zou de hemel geen hemel meer zijn en God geen God. Immers als er ook maar iets zou inkomen wat niet zuiver recht is zou de hemel toch ook bedorven zijn door een niet rechte zaak. Sion wordt door Recht verlost. En dan in Christus als een reine maagd voor God gesteld. Laten we dit toch niet overslaan of betitelen als een mensenverzinsel. Ik weet dat het bijna niet meer gehoord wordt. Ik weet echter ook dat er nog een overblijfsel is naar de verkiezing Gods van eeuwigheid.
Voorts een bekende schuld, dat zal ieder mens op zijn tijd wel eens kennen. Daarom ook kan dit niet waar zijn.
@DIA
Ik heb dit soort verhalen vaak gehoord, ik denk dat deze vrouw niet op de stapstenen gelet heeft, en daarom haar hele leven in poel mistrouwen geworsteld heeft.
In de Bijbel lees ik het anders, daar loopt niemand jaren in het gemis, Heman begint zijn psalm met: God van mijn heil en hoewel hij een hele zware weg gaat, loopt hij niet in het gemis.
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
Tiberius schreef:Ik heb er nog eens over na zitten denken, maar zou de uitdrukking oorspronkelijk niet als schrijffout zijn ontstaan? Vroeger schreven ze alles namelijk met de hand. Mogelijk heeft de schrijver geschreven (of bedoeld): "Bekende schuld is nog geen vergeven schuld". Als het dan ook nog eens een godzalige schrijver/schrijfster zou zijn.
Dan zou het wel kloppen. Bijvoorbeeld Kaïn en Judas bekenden ook schuld, maar dat was niet vergeven.
Dit lijkt me ook zeer onwaarschijnlijk, omdat het volk van God sprak over een bedekte schuld. Dan was er op dat moment geen tekort of gebrek, maar lag de schuld bedekt. Later bij nadere ontdekking en ontgronding werd geleerd dat de Rechter nog niet had gesproken. Dan kwam men soms in diepe wegen, maar dan is de ziel het wel met God eens geworden, al heeft de Rechter nog niet gesproken. In de vrijspraak in de vierschaar (daar is nogal wat misverstand over) leert een mens God toevallen en bij het omhelzen van het Recht denk de (begenadigde!) zondaar, (die niet anders verwacht dan in de eeuwige rampzaligheid te storten) God recht en gerechtigheid toe te schrijven. Immers dat kan ook niet anders, want die ziel is door wedergeboorte aan de zijde Gods geplaatst. Hij wil niet dan God wil, maar hoewel hij een helwaardige is zou hij daar niet kunnen zijn. Ik spreek even van een nabij meegemaakte zaak: Een vrouw die in haar jeugd door God in haar hart was gegerepen ging haar hele leven als een missend mens over de aarde. Toch wist Gods verder geleide volk wel dat het een levende ziel was, alleen zij zelf had daar niet de bevestiging van. Rond haar 80e verjaardag, niet lang daarna zou ze sterven, werd dat anders. Ze kreeg met de Rechter van doen. Daar heeft ze geworsteld. Daar heeft ze het recht omhelst. Daar moest ze rechtvaardig verloren gaan. Dat wilde ze wel met haar eigen bloed ondertekenen. Maar toen... toen ze dacht in de hel te storten, en dan al horende het gekerm in de hel, dan ontsluit zich de Middelaar: Ik wil niet dat deze in het verderf nederdaalt, Ik heb verzoening gevonden.
Ze had pas een bewuste vergeven schuld aan het einde van haar leven, toen haar schuld op rechtsgronden was kwijtgescholden. God is Recht, en in de hemel zal niet inkomen wat onrecht doet of verontreinigt. Dan zou de hemel geen hemel meer zijn en God geen God. Immers als er ook maar iets zou inkomen wat niet zuiver recht is zou de hemel toch ook bedorven zijn door een niet rechte zaak. Sion wordt door Recht verlost. En dan in Christus als een reine maagd voor God gesteld. Laten we dit toch niet overslaan of betitelen als een mensenverzinsel. Ik weet dat het bijna niet meer gehoord wordt. Ik weet echter ook dat er nog een overblijfsel is naar de verkiezing Gods van eeuwigheid.
Voorts een bekende schuld, dat zal ieder mens op zijn tijd wel eens kennen. Daarom ook kan dit niet waar zijn.
@DIA
Ik heb dit soort verhalen vaak gehoord, ik denk dat deze vrouw niet op de stapstenen gelet heeft, en daarom haar hele leven in poel mistrouwen geworsteld heeft.
In de Bijbel lees ik het anders, daar loopy niemand jaren in het gemis, Heman begint zijn psalm met God van mijn heil en hoewel hij een hele zware weg gaat, loopt hij niet in het gemis.
Het gaat wel over de praktijk die gekend moet worden. U en ik zullen ook niet buiten het recht om zalig kunnen worden. We denken zo snel dat we iets zijn, en waar ligt de Grond? Enkel gevoel? een ontroering? Een bewogen gemoed? Dat zijn geen daadzaken waarop een mens met God verzoend wordt. Ik besef ook heel goed dat men er bijna de spot mee gaat drijven, want waar wordt het nog zo persoonlijk geleerd? Ook veel predikanten, en dan heb ik het over van God levend gemaakte predikers, die deze zaken niet recht kunnen preken. Men probeert dat wel Schriftuurlijk, maar als de verder gangen enkel Schriftuurlijk behandeld worden voelt een volk dat verder is geleid het tekort.
Ik vind de volgende vraag en antwoord in de Saambinder van 9 December, 1937:
L. te O. vraagt of Ps. 32 : 1, 2 zoo te verstaan is, dat in deze woorden gesproken wordt van de trappen in de verzoening der zonde. Mag men hieruit besluiten dat iemands zonde wel kunnen bedekt, maar nog niet vergeven zijn? De vrager heeft daartegen bezwaar, doch hij schijnt te weinig oog te hebben voor de onderscheiden standen in het leven des geloofs bij Gods volk. Laat mij het volgende opmerken.
De woorden uit Ps. 32, hier bedoeld, luiden als volgt: „Welgelukzalig is hij wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is. Welgelukzalig is de mensch, dien de Heere de ongerechtigheid niet toerekent en in wiens geest geen bedrog is".
In dezen tekst wordt gesproken:
a. van vergeving;
b. van bedekking;
c. van niet-toerekening.
Dit drietal uitdrukkingen staat in verband met een drietal benamingen van de zonde, n.l.
a. overtreding; b. zonde; c. ongerechtigheid.
En nu is in deze onderscheiden uitdrukkingen geen overtollige herhaling; geen dichterlijke vrijheid van woordenspel. De door den Geest Gods gedreven koninklijke zanger Israels drukt zich alzoo uit, opdat hij te klaarder de grootheid van de verzoening der zonden bezingen moge. Zelf heeft hij die verzoening mogen ervaren. De schrikkelijke zonde met Bathseba heeft God uit genade weggenomen, om de zoenverdiensten van Christus. Die zonde bracht David zelfs tot zijn bondbreuk in Adam (Ps. 51). De dichter moest over de zonde weeklagen. Zij was overtreding; zij maakte scheiding tusschen den Heere en hem; zij rukte los van God. En nu heeft het God behaagd de overtreding te vergeven en de geslagen kloof dus op te heffen. Zoo was de zonde weggenomen.
In de tweede uitdrukking komt David tot den grond der verzoening; de zonde is bedekt. Met het bloed bedekte de Hoogepriester op den grooten verzoendag het deksel van de Arke des Verbonds. De bedekking ziet op het bloed van Christus, zijnde daarin alleen de grond der verzoening.
Zoo komt David tot de wijze van verzoening; zij geschiedt door toerekening. Welgelukzalig is de mensch, dien God de ongerechtigheid (waarin het recht Gods geschonden is) niet toerekent. De ongerechtigheid van Adam wordt aan hem in al zijn nakomelingen toegerekend; de gerechtigheid van Christus wordt aan de uitverkorenen toegerekend, omdat Hem hun zonden toegerekend zijn.
Uit deze overdenking zal ons duidelijk zijn, dat David niet zeggen wil: gij hebt de vergeving der overtredingen; een ander de bedekking der zonden en wie nog verder in de genade gewassen is het niet toerekenen der ongerechtigheid.
Neen, zoo is het niet. De drie genoemde zaken behooren bij elkaar. Het is dan ook niet goed ze te scheiden in de bevinding van Gods volk.
Ik moge hier wel de opmerking maken, dat velen van Gods kinderen een weinig voorzichtiger moesten zijn met het maken van en zich vastklemmen aan uitdrukkingen, die dikwijls geen vasten grond in Gods Woord vinden. Het mocht meer bedacht worden, dat God in de levendmaking den uitverkorenen zondaar Christus en al Zijn weldaden deelachtig maakt. In Hem wordt die zondaar gerechtvaardigd en in een verzoenden staat met God gesteld. Het geloof, dat in de ziel gewrocht wordt, omvat (in zijn wezen) niet een halven Jezus, maar den volkomen, eenigen Zaligmaker. Wij zijn buiten Christus of wij zijn in Hem; buiten Hem zijn wij dood; in Hem alleen is het leven.
Hierin is een sterke vertroosting voor Gods bestreden volk. De vijand zal het niet winnen, want het leven Christi kan niet meer sterven.
Maar nu moet mij t.o.v. den vrager nog een andere opmerking van het hart. De daden, die God verheerlijkt in de ziel der Zijnen en die de Heilige Geest hun in het wezen des geloofs deelachtig maakt, moeten in de oefeningen des geloofs onder de nadere verlichting, leiding en verzegeling des Heiligen Geestes toegeëigend worden. Er zijn menschen die blijkbaar deze trekkingen van den Geest wanen niet noodig te hebben. Zij concludeeren levend te zijn gemaakt en dus gerechtvaardigd te zijn. Het oprechte volk leert wel, dat het bij dergelijke theorieën niet leven kan. God ontdekte de schuld en die schuld moet betaald worden; en dat kan niet met tranen en zoete gestalten; en zelfs geeft een geloovig zien op Jezus, alhoewel dit het hart zeer verruimen kan, geen blijvenden vrede. Er is een vrijspraak des Vaders noodig in de vierschaar der consciëntie, opdat het volk zal mogen roemen in het geloof: de overtreding is vergeven, de zonde is bedekt, de ongerechtigheid is niet toegerekend. Zie, er zijn velen onder Gods kinderen wien het niet vreemd is dat er eenige bedekking van de zonde is; bij oogenblikken wordt de verzoening in Christus om helsd en valt het pak van zonden af; doch het gemis van de verzegeling der vrijspi''aak des Vaders doet hen telkens weder zich in een onverzoende betrekking tot God gevoelen en jagen naar de ruste des geloofs in Christus Jezus.
Wij zouden op geen andere wijze de mysteries van God kunnen leren kennen dan door de Menswording van onze Meester, het Woord. Geen ander dan zijn Woord was immers in staat de mysteries van de Vader te openbaren, want wie anders kende de gedachte van de Heere of wie anders is zijn raadsman geweest?
DIA u begint weer, Schriftuurlijk is niet genoeg !
Bevinding dient aan Gods woord getoetst te worden.
Er is heel wat onbijbelse bevinding. Daarom dienen we ons te richten op Gods woord.
en niet steeds ja maar...
ja maar Gods volk dit, en Gods volk dat...
nee Gods woord zegt! Zo zegt de Heere!
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
-DIA- schreef:Ook veel predikanten, en dan heb ik het over van God levend gemaakte predikers, die deze zaken niet recht kunnen preken. Men probeert dat wel Schriftuurlijk, maar als de verder gangen enkel Schriftuurlijk behandeld worden voelt een volk dat verder is geleid het tekort.
Hoe kom je hierbij? Volgens mij heeft dat niets met een tekort te maken dat Gods volk voelt (want lang niet iedereen voelt een tekort), maar dat zijn mensen die kittelachtig zijn van gehoor. Het gaat om het Woord.
Ireneüs van Lyon schreef:Zie, er zijn velen onder Gods kinderen wien het niet vreemd is dat er enige bedekking van de zonde is; bij ogenblikken wordt de verzoening in Christus omhelsd en valt het pak van zonden af; doch het gemis van de verzegeling der vrijspraak des Vaders doet hen telkens weer zich in een onverzoende betrekking tot God gevoelen en jagen naar de rust des geloofs in Christus Jezus.
Hier ligt nu de stand verklaard van de vrouw die ik boven noemde.
Kortom een gemis aan geloofszekerheid. Zou de prediking daar niet van invloed op zijn?
Wij zouden op geen andere wijze de mysteries van God kunnen leren kennen dan door de Menswording van onze Meester, het Woord. Geen ander dan zijn Woord was immers in staat de mysteries van de Vader te openbaren, want wie anders kende de gedachte van de Heere of wie anders is zijn raadsman geweest?
@DIA
Ik heb dit soort verhalen vaak gehoord, ik denk dat deze vrouw niet op de stapstenen gelet heeft, en daarom haar hele leven in poel mistrouwen geworsteld heeft.
In de Bijbel lees ik het anders, daar loopy niemand jaren in het gemis, Heman begint zijn psalm met God van mijn heil en hoewel hij een hele zware weg gaat, loopt hij niet in het gemis.
Het gaat wel over de praktijk die gekend moet worden. U en ik zullen ook niet buiten het recht om zalig kunnen worden. We denken zo snel dat we iets zijn, en waar ligt de Grond? Enkel gevoel? een ontroering? Een bewogen gemoed? Dat zijn geen daadzaken waarop een mens met God verzoend wordt. Ik besef ook heel goed dat men er bijna de spot mee gaat drijven, want waar wordt het nog zo persoonlijk geleerd? Ook veel predikanten, en dan heb ik het over van God levend gemaakte predikers, die deze zaken niet recht kunnen preken. Men probeert dat wel Schriftuurlijk, maar als de verder gangen enkel Schriftuurlijk behandeld worden voelt een volk dat verder is geleid het tekort.
Jaren in het gemis lopen heeft niets te maken met Gods recht. Denken dat we iets zijn, heeft niets te maken met de grond. Gevoel? Een bewogen gemoed? heeft ook niets te maken met wat ik net schreef.
Ik schreef over Heman, die, ondanks zijn zware weg, niet in het gemis liep.
God kan zijn aangezicht verbergen, dat zie we ook in de psalmen terug, vaak door een onbeleden zonde soms om iemand te beproeven.
Nogmaals ik lees dit evenmin in de Bijbel als een bedekte schuld is nog geen vergeven schuld, het is eigen schuld als je blijft rond tobben in poel mistrouwen= niet vertrouwen.
O HEERE, wat is de mens, dat Gij hem kent? Het kind des mensen, dat Gij het acht?
