Hee Egbert, zie je nou wel! :!Oorspronkelijk gepost door Pim
Mannen en vrouwen, maakt niet uit, iedereen is welkom.
Haamstede Conferentie
In de naam van twee of drie .... dus zal het wel.Oorspronkelijk gepost door HendrikusHee Egbert, zie je nou wel! :!Oorspronkelijk gepost door Pim
Mannen en vrouwen, maakt niet uit, iedereen is welkom.
Met vriendelijke groet, Egbert.
Maar indien gij elkander bijt en vereet, zie toe, dat gij van elkander niet verteerd wordt.
Galaten 5:15
ps. iedereen die jarig is geweest of iets anders memorabels heeft meegemaakt is hierbij gefeliciteerd, alle anderen veel sterkte.
Maar indien gij elkander bijt en vereet, zie toe, dat gij van elkander niet verteerd wordt.
Galaten 5:15
ps. iedereen die jarig is geweest of iets anders memorabels heeft meegemaakt is hierbij gefeliciteerd, alle anderen veel sterkte.
Tja - nou staat er weer een bericht in de krant met de tekst "Avondlezingen toegankelijk voor alle ambtsdragers". Terwijl een bevriend predikant me had verzekerd dat ook gemeenteleden welkom waren tijdens die avondlezingen. Rara?Oorspronkelijk gepost door Unionist
En... gaan we d'r nog heen?
~~Soli Deo Gloria~~
De organisator heeft me zelf gezegd dat niet-ambtsdragers 's avonds welkom zijn.Oorspronkelijk gepost door HendrikusTja - nou staat er weer een bericht in de krant met de tekst "Avondlezingen toegankelijk voor alle ambtsdragers". Terwijl een bevriend predikant me had verzekerd dat ook gemeenteleden welkom waren tijdens die avondlezingen. Rara?Oorspronkelijk gepost door Unionist
En... gaan we d'r nog heen?
Uiteraard gaan we. Ik ga overigens alleen de dinsdag, dus jij moet verslag uitbrengen van de maandag, Hendrikus.
-
jakobmarin
- Berichten: 3523
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 13:42
Wanneer zijn die lezingen dan, en waar in Haamstede?Oorspronkelijk gepost door PimDe organisator heeft me zelf gezegd dat niet-ambtsdragers 's avonds welkom zijn.Oorspronkelijk gepost door HendrikusTja - nou staat er weer een bericht in de krant met de tekst "Avondlezingen toegankelijk voor alle ambtsdragers". Terwijl een bevriend predikant me had verzekerd dat ook gemeenteleden welkom waren tijdens die avondlezingen. Rara?Oorspronkelijk gepost door Unionist
En... gaan we d'r nog heen?
Uiteraard gaan we. Ik ga overigens alleen de dinsdag, dus jij moet verslag uitbrengen van de maandag, Hendrikus.
Wie zegt 'er is geen waarheid' heeft groot gelijk, want die bestaat wél.
-
jakobmarin
- Berichten: 3523
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 13:42
Je merkt zeker wel dat ik aardig op de hoogte ben...Oorspronkelijk gepost door Pim
Het is niet in Haamstede, maar in Elspeet. Dat het Haamstede Conferentie heet heeft een historische reden.
Oorspronkelijk gepost door Pim
Ik zie overigens nergens dat de avonden 'vrij' zijn. Ik mail dhr. De Visser wel even.
Wie zegt 'er is geen waarheid' heeft groot gelijk, want die bestaat wél.
“Christus en de kracht van Zijn opstanding”, zo luidt het thema van de lezing door ds. K. ten Klooster. Het eerste deel ging met name over het feit van de opstanding; de kracht van die opstanding hoopt de Ridderkerkse predikant vanavond te belichten.
Het is duidelijk dat de deelnemers aan de Haamstede Conferentie bijeen zijn als leerjongeren van Christus. De conferentie biedt hen, naast ontmoeting over de kerkmuren heen, een stuk toerusting, juist wanneer straks het kerkelijk werk weer gaat beginnen. Soms wordt daar erg tegenop gezien: dan kan zo’n stuk ontmoeting en toerusting weleens een hart onder de riem zijn.
Ds. Ten Klooster stelde vooraf al dat zijn lezing niet de pretentie had, iets nieuws te bieden. Wie naar Mennorode was gekomen met de verwachting, een wetenschappelijk doorwrocht betoog vol nieuwe gezichtspunten te horen, wachtte inderdaad een teleurstelling. Wel straalde de spreker geloof uit, groot geloof, en wilde zijn toespraak een bemoediging zijn zoals Paulus indertijd ook Timotheüs bemoedigde. “Van Timotheüs weten we dat hij bang was en zwak. Wij zijn niet de eersten, broeders”.
Over het feit van de opstanding wilde de spreker zijn hoorders enkele gegevens vanuit de schriften opdiepen en aanreiken. Ook wilde hij hen de vraag voorleggen: welke plaats neemt de opstanding van Christus in binnen uw denken, uw preken en uw spreken?
In het Nieuwe Testament neemt de opstanding van Christus een buitengewoon belangrijke plaats in. De apostelen gaven met grote kracht getuigenis van de opstanding. Timotheüs moet in gedachtenis houden dat Christus uit de doden opgewekt is. Nog steeds is de opstanding van kardinale betekenis voor de leer: het is het fundament van het gebouw. De opstanding schenkt levenskracht, is een bron van leven voor Gods kerk.
Waarom die vraag naar de plaats van de opstanding in ieders leven en (s)preken? De kracht van Christus’ opstanding komt met name aan het licht in tijden van beproeving en vervolging. Daarom benadrukt Christus ook tegenover Martha, wiens broer Lazarus was gestorven, dat Hij de Opstanding is en het Leven.
Johannes, zo bevoorrecht in zijn leven, jaren geleefd in de nabijheid van Christus, kreeg nooit zoveel onderwijs als tijdens zijn ballingschap op Patmos, gescheiden van de genademiddelen, van de gemeenschap met medebroeders. Daar, in dat ballingsoord, verscheen hem de Opgestane. “Vrees niet; Ik ben de Eerste en de Laatste; En Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid”.
Hiermee geeft Christus Zelf al aan dat de opstanding niet kan worden losgemaakt van het lijden en de dood. De heilsfeiten zijn niet van elkaar te scheiden. De dood kon het einde niet zijn. Het sterven van Christus is de doorgang naar het triomferende leven. Christus had het genoegzame offer gebracht. Op dit offer moést opstanding volgen. Petrus wijst ook op die samenhang: “De heerlijkheid daarna volgende”. Christus had het Zelf ook aangekondigd: “…en ten derden dage opgewekt worden”. En bij de Emmaüsgangers bevestigde Hij: “Moest de Christus niet alzo lijden en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan?”
In al de schriften werd heengewezen naar de opstanding van Christus. Het feit dat Abraham Izak terugkreeg, was een voorafschaduwing van de opstanding van Christus. Hebr. 11: 17 Door het geloof heeft Abraham, als hij verzocht werd, Izak geofferd, en hij, die de beloften ontvangen had, heeft zijn eniggeborene geofferd, (Tot denwelken gezegd was: In Izak zal u het zaad genoemd worden) overleggende, dat God machtig was, hem ook uit de doden te verwekken; Waaruit hij hem ook bij gelijkenis wedergekregen heeft.
Ook de profetische schriften wijzen naar de opstanding van Christus. Denk aan Psalm 2 “Heden heb ik u gegenereerd”, Psalm 16 “Gij zult mijn ziel in de hel niet verlaten”. Job 19: “want ik weet: mijn Verlosser leeft”.
Het Nieuwe Testament laat over deze woorden het licht vallen. Hand. 13 “Maar God heeft Hem opgewekt uit de doden”. Types vinden hun substantie, profetieën vinden hun vervulling in Christus.
Al de feiten van het heil hebben een noodzakelijke innerlijke samenhang. Het christelijk geloof staat of valt met de feiten.
De opstanding van Christus is een aangevochten en bestreden zaak. Wij houden het vol, tegenover alle uitingen van ongeloof. Het Nieuwe Testament laat er geen enkele onduidelijkheid over bestaan. De discipelen geloofden in de werkelijkheid van Zijn opstanding. Er zijn talloze verklaringen voorgesteld om het opstandingsverhaal als legende af te doen. “Neerslag van een niet verifieerbare geloofservaring”. Zelfs is het woord hallucinatie gebruikt: een aantasting van de oogzenuw, waardoor men iets ziet wat er niet is. Men verwerpt het wonder. Dit leidt tot merkwaardige uitspraken als “Het is wel waar, maar ’t is niet echt gebeurd”.
Houd het maar bij de schriften: “De Heere is waarlijk opgestaan!”
Jezus had hetzelfde lichaam voor en na Zijn opstanding. “Zie Mijn handen”. “Breng uw vinger hier”.
Wanneer de gedachten van mensen overmand zijn door verdriet, vindt men het moeilijk om een goede boodschap te geloven: dat blijkt ook in het pastoraat.
Van de opstanding van Christus kennen we vele getuigen. Om te beginnen al twee engelen. Maar daarna nog wel 500 à 600. Bij een misdrijf is het woord van twee of drie getuigen al genoeg om tot een veroordeling te komen. En hier zijn honderden getuigen! Ze waren bevoegd, goed bij hun verstand. Ze hebben met hem gegeten en gedronken. “Met vele gewisse kentekenen…”
“Het ongeloof heeft nooit het getuigenis van die getuigen betwist”, aldus ds. Ten Klooster.
De getuigen geven blijk van ootmoed, oprechtheid, trouwe en zelfverloochening. Daarmee zijn ze betrouwbaar. De discipelen waren er niet op uit zichzelf te verrijken. Ze werden verbannen, gestenigd. Smaad en schande was hun deel. Ze achtten het een eer, te lijden omwille van de naam van Christus.
“Ik heb diep respect voor de wetenschap”, zo zei ds. Ten Klooster, “maar de wetenschap heeft niet het laatste woord. Wat wetenschappelijk bewezen is, hoeft nog niet waar te zijn”.
Waren de apostelen fanatici, fundamentalisten? (Je bent dat tegenwoordig al gauw. Wat tot voor kort gewoon gereformeerd was, wordt in de bijbelwetenschap nu al snel als fundamentalistisch afgeschilderd.) Fanatici zijn hoogmoedig. Dat waren de apostelen niet. Paulus noemt zichzelf juist: de voornaamste der zondaren!
Als Jezus Christus niet de zoon van God was, dan was Zijn religie vals. Als Jezus niet was opgestaan, dan waren die eenvoudige mannen niet in staat om honderdduizenden te overtuigen dat Jezus de Zaligmaker was. Als Jezus niet was opgestaan, dan is onze prediking ijdel, dan is ons geloof ijdel.
Het is onvoorstelbaar belangrijk dat we dit heilsfeit ook werkelijk geloven en aan dit feit een grote plaats toekennen in onze verkondiging.
In Efeze maakte een dwaalleer veel slachtoffers. Dat gevaar werd niet onderkend. Timotheüs moest strijden opdat de gemeente niet van haar fundament zou worden afgezogen. Paulus weet dat Timotheüs bang en zwak is. Hij spoort Timotheüs aan en wijst hem op een oneindige krachtbron: denk eraan, het is Pasen geweest! De grondslag van het leven is voor altijd gelegd!
Timotheüs (en allen die in de dienst van het evangelie staan) mag zijn werk doen met de dood achter zich en met het leven vóór zich. Timotheüs mocht niet toelaten dat daar een vraagteken bij wordt geplaatst.
Aangezien het evangelie eeuwig is, wordt Christus de Opgestane opnieuw geprojecteerd op het netvlies van het geloof. De opstandingskracht van Christus moet eraan te pas komen om een mens levend te maken. Door die kracht worden wij opgewekt. Hij is de Opstanding en het Leven! Er is geen enkele reden tot moedeloosheid, ook als het werk in de dienst van het evangelie zwaar is.
Het evangelie moet niet verteld worden, het moet verkondigd worden met grote kracht. Dat werk gaat door, door mensen die bang en zwak zijn, ook nu, in het laatst der dagen. De strijd zal zwaarder worden. Maar Jezus leeft! Het kan wel tegengestaan worden, maar niet weggedrukt. Houdt in gedachtenis dat Jezus leeft. Zie op Hem Die uit de doden is opgewekt.
Dat is een recept voor elke dag. En dat recept moet gebruikt worden, anders helpt het niet. Ambtsdragers, houdt dat beeld voor ogen!
==
Vanavond om 20.00 het tweede deel van deze lezing. Haamstede Conferentie, Mennorode, Apeldoornseweg 185, Elspeet.
[Aangepast op 30/8/05 door Hendrikus]
Het is duidelijk dat de deelnemers aan de Haamstede Conferentie bijeen zijn als leerjongeren van Christus. De conferentie biedt hen, naast ontmoeting over de kerkmuren heen, een stuk toerusting, juist wanneer straks het kerkelijk werk weer gaat beginnen. Soms wordt daar erg tegenop gezien: dan kan zo’n stuk ontmoeting en toerusting weleens een hart onder de riem zijn.
Ds. Ten Klooster stelde vooraf al dat zijn lezing niet de pretentie had, iets nieuws te bieden. Wie naar Mennorode was gekomen met de verwachting, een wetenschappelijk doorwrocht betoog vol nieuwe gezichtspunten te horen, wachtte inderdaad een teleurstelling. Wel straalde de spreker geloof uit, groot geloof, en wilde zijn toespraak een bemoediging zijn zoals Paulus indertijd ook Timotheüs bemoedigde. “Van Timotheüs weten we dat hij bang was en zwak. Wij zijn niet de eersten, broeders”.
Over het feit van de opstanding wilde de spreker zijn hoorders enkele gegevens vanuit de schriften opdiepen en aanreiken. Ook wilde hij hen de vraag voorleggen: welke plaats neemt de opstanding van Christus in binnen uw denken, uw preken en uw spreken?
In het Nieuwe Testament neemt de opstanding van Christus een buitengewoon belangrijke plaats in. De apostelen gaven met grote kracht getuigenis van de opstanding. Timotheüs moet in gedachtenis houden dat Christus uit de doden opgewekt is. Nog steeds is de opstanding van kardinale betekenis voor de leer: het is het fundament van het gebouw. De opstanding schenkt levenskracht, is een bron van leven voor Gods kerk.
Waarom die vraag naar de plaats van de opstanding in ieders leven en (s)preken? De kracht van Christus’ opstanding komt met name aan het licht in tijden van beproeving en vervolging. Daarom benadrukt Christus ook tegenover Martha, wiens broer Lazarus was gestorven, dat Hij de Opstanding is en het Leven.
Johannes, zo bevoorrecht in zijn leven, jaren geleefd in de nabijheid van Christus, kreeg nooit zoveel onderwijs als tijdens zijn ballingschap op Patmos, gescheiden van de genademiddelen, van de gemeenschap met medebroeders. Daar, in dat ballingsoord, verscheen hem de Opgestane. “Vrees niet; Ik ben de Eerste en de Laatste; En Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid”.
Hiermee geeft Christus Zelf al aan dat de opstanding niet kan worden losgemaakt van het lijden en de dood. De heilsfeiten zijn niet van elkaar te scheiden. De dood kon het einde niet zijn. Het sterven van Christus is de doorgang naar het triomferende leven. Christus had het genoegzame offer gebracht. Op dit offer moést opstanding volgen. Petrus wijst ook op die samenhang: “De heerlijkheid daarna volgende”. Christus had het Zelf ook aangekondigd: “…en ten derden dage opgewekt worden”. En bij de Emmaüsgangers bevestigde Hij: “Moest de Christus niet alzo lijden en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan?”
In al de schriften werd heengewezen naar de opstanding van Christus. Het feit dat Abraham Izak terugkreeg, was een voorafschaduwing van de opstanding van Christus. Hebr. 11: 17 Door het geloof heeft Abraham, als hij verzocht werd, Izak geofferd, en hij, die de beloften ontvangen had, heeft zijn eniggeborene geofferd, (Tot denwelken gezegd was: In Izak zal u het zaad genoemd worden) overleggende, dat God machtig was, hem ook uit de doden te verwekken; Waaruit hij hem ook bij gelijkenis wedergekregen heeft.
Ook de profetische schriften wijzen naar de opstanding van Christus. Denk aan Psalm 2 “Heden heb ik u gegenereerd”, Psalm 16 “Gij zult mijn ziel in de hel niet verlaten”. Job 19: “want ik weet: mijn Verlosser leeft”.
Het Nieuwe Testament laat over deze woorden het licht vallen. Hand. 13 “Maar God heeft Hem opgewekt uit de doden”. Types vinden hun substantie, profetieën vinden hun vervulling in Christus.
Al de feiten van het heil hebben een noodzakelijke innerlijke samenhang. Het christelijk geloof staat of valt met de feiten.
De opstanding van Christus is een aangevochten en bestreden zaak. Wij houden het vol, tegenover alle uitingen van ongeloof. Het Nieuwe Testament laat er geen enkele onduidelijkheid over bestaan. De discipelen geloofden in de werkelijkheid van Zijn opstanding. Er zijn talloze verklaringen voorgesteld om het opstandingsverhaal als legende af te doen. “Neerslag van een niet verifieerbare geloofservaring”. Zelfs is het woord hallucinatie gebruikt: een aantasting van de oogzenuw, waardoor men iets ziet wat er niet is. Men verwerpt het wonder. Dit leidt tot merkwaardige uitspraken als “Het is wel waar, maar ’t is niet echt gebeurd”.
Houd het maar bij de schriften: “De Heere is waarlijk opgestaan!”
Jezus had hetzelfde lichaam voor en na Zijn opstanding. “Zie Mijn handen”. “Breng uw vinger hier”.
Wanneer de gedachten van mensen overmand zijn door verdriet, vindt men het moeilijk om een goede boodschap te geloven: dat blijkt ook in het pastoraat.
Van de opstanding van Christus kennen we vele getuigen. Om te beginnen al twee engelen. Maar daarna nog wel 500 à 600. Bij een misdrijf is het woord van twee of drie getuigen al genoeg om tot een veroordeling te komen. En hier zijn honderden getuigen! Ze waren bevoegd, goed bij hun verstand. Ze hebben met hem gegeten en gedronken. “Met vele gewisse kentekenen…”
“Het ongeloof heeft nooit het getuigenis van die getuigen betwist”, aldus ds. Ten Klooster.
De getuigen geven blijk van ootmoed, oprechtheid, trouwe en zelfverloochening. Daarmee zijn ze betrouwbaar. De discipelen waren er niet op uit zichzelf te verrijken. Ze werden verbannen, gestenigd. Smaad en schande was hun deel. Ze achtten het een eer, te lijden omwille van de naam van Christus.
“Ik heb diep respect voor de wetenschap”, zo zei ds. Ten Klooster, “maar de wetenschap heeft niet het laatste woord. Wat wetenschappelijk bewezen is, hoeft nog niet waar te zijn”.
Waren de apostelen fanatici, fundamentalisten? (Je bent dat tegenwoordig al gauw. Wat tot voor kort gewoon gereformeerd was, wordt in de bijbelwetenschap nu al snel als fundamentalistisch afgeschilderd.) Fanatici zijn hoogmoedig. Dat waren de apostelen niet. Paulus noemt zichzelf juist: de voornaamste der zondaren!
Als Jezus Christus niet de zoon van God was, dan was Zijn religie vals. Als Jezus niet was opgestaan, dan waren die eenvoudige mannen niet in staat om honderdduizenden te overtuigen dat Jezus de Zaligmaker was. Als Jezus niet was opgestaan, dan is onze prediking ijdel, dan is ons geloof ijdel.
Het is onvoorstelbaar belangrijk dat we dit heilsfeit ook werkelijk geloven en aan dit feit een grote plaats toekennen in onze verkondiging.
In Efeze maakte een dwaalleer veel slachtoffers. Dat gevaar werd niet onderkend. Timotheüs moest strijden opdat de gemeente niet van haar fundament zou worden afgezogen. Paulus weet dat Timotheüs bang en zwak is. Hij spoort Timotheüs aan en wijst hem op een oneindige krachtbron: denk eraan, het is Pasen geweest! De grondslag van het leven is voor altijd gelegd!
Timotheüs (en allen die in de dienst van het evangelie staan) mag zijn werk doen met de dood achter zich en met het leven vóór zich. Timotheüs mocht niet toelaten dat daar een vraagteken bij wordt geplaatst.
Aangezien het evangelie eeuwig is, wordt Christus de Opgestane opnieuw geprojecteerd op het netvlies van het geloof. De opstandingskracht van Christus moet eraan te pas komen om een mens levend te maken. Door die kracht worden wij opgewekt. Hij is de Opstanding en het Leven! Er is geen enkele reden tot moedeloosheid, ook als het werk in de dienst van het evangelie zwaar is.
Het evangelie moet niet verteld worden, het moet verkondigd worden met grote kracht. Dat werk gaat door, door mensen die bang en zwak zijn, ook nu, in het laatst der dagen. De strijd zal zwaarder worden. Maar Jezus leeft! Het kan wel tegengestaan worden, maar niet weggedrukt. Houdt in gedachtenis dat Jezus leeft. Zie op Hem Die uit de doden is opgewekt.
Dat is een recept voor elke dag. En dat recept moet gebruikt worden, anders helpt het niet. Ambtsdragers, houdt dat beeld voor ogen!
==
Vanavond om 20.00 het tweede deel van deze lezing. Haamstede Conferentie, Mennorode, Apeldoornseweg 185, Elspeet.
[Aangepast op 30/8/05 door Hendrikus]
~~Soli Deo Gloria~~
http://www.refdag.nl/website/artikel.php?id=1227154
„De vreze van de Heere verdrijft de mensenvrees”
ELSPEET - „Als wij niet spreken wat de Heere wil, dan zal Hij ervoor zorgen dat
anderen spreken. We moeten ons niet schamen voor het Woord van God, ook als
ons dat door anderen niet in dank wordt afgenomen. De vreze van de Heere
verdrijft de mensenvrees.” Deze woorden sprak ds. J. B. ten Hove maandagmorgen tijdens de opening van de 21e Haamstede Conferentie in conferentieoord Mennorode te
Elspeet.
Ds. Ten Hove sprak over ”het boekske” uit Openbaring 10. Met dat boekje wordt de Bijbel bedoeld, zei hij. „De verkondiging van het Woord geeft zowel zoetheid, de vrede met God, als bitterheid, de moeilijkheid van de prediking. Het is bitter als het Woord in eigen vlees snijdt. Je kunt buikpijn krijgen als je moet waarschuwen tegen zonden.”
De predikant vond het belangrijk omniet slechts te zeggen wat de mensen willen horen. In dat verband bracht hij ter sprake dat een predikant niet altijd moet wachten tot een ander eraan toe is. „Als Gods knechten daar altijd op zouden wachten, dan zou er geen kerk zijn.”
Ds. P. den Ouden hield een toespraak over Willem Bilderdijk, de vader van het Reveil. De predikant uit Wouterswoude merkte op dat Bilderdijk pas op latere leeftijd werkelijk tot zijn bestemming kwam. „In die jaren heeft Bilderdijk diepgaand invloed uitgeoefend op het Nederlandse volk, die voortduurt tot op deze dag. Daar heeft hij geestelijke zonen gebaard en is hij geworden tot de vader van het Reveil.”
Ds. Den Ouden noemde als geestelijke zonen Groen van Prinsterer, Da Costa, Capadose, Dirk en Willem van Hogendorp en Callenbach. Hermanriedrich Kohlbrugge is diepgaand door hem beïnvloed, al volgde hij de privaatcolleges niet.
Bilderdijk meende, aldus ds. Den Ouden, dat het denken in termen van macht en grootheid de kerk in Nederland van haar kracht beroofd had. Bilderdijk zag als symptomen van het verval
zelfgenoegzaamheid en groepsdenken. Het verval moest noodzakelijk komen, om hulpeloosheid en verlegenheid te ervaren en tot de Heere te zuchten: „Kom haastig Heere Jezus.”
Het miskende genie geloofde niet in acties van mensen om de kerk te redden, maar wel in de kracht van het gebed.
Volgens ds. Den Ouden is de tijd van Bilderdijk vergelijkbaar met de onze. „Waren we er heimelijk toch niet mee ingenomen dat in onze kerk of onze modaliteit in ieder geval nog wel de zuivere bediening van het Woord en andere positieve elementen gevonden werden? Waren we niet tevreden met onze eigen kring en hebben we onze roeping voor het geheel van de kerk
niet verzaakt?”
”Twee wegen: hemel en hel in prediking en pastoraat” was de titel van de lezing
van ds. A. J. Kunz. Hij deed niets af van de realiteit van hemel en hel, maar wilde
deze in de verkondiging niet zonder meer naast elkaar stellen. „De twee wegen moeten verkondigd worden, dat is een zegswijze die in ons kerkelijk spreken is ingeburgerd.
Gods Woord spreekt niet over twee gelijkwaardige wegen. De prediking van de Heere Jezus was: „Bekeert u, want het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.” De Bijbel preekt niet de hemel, evenmin als de hel. De Bijbel verkondigt Christus, de Weg ter zaligheid en maant ons af van de weg van het verderf. Volgens de predikant is er sprake van een crisis in het spreken over de laatste dingen. „Voor velen is de hel verleden tijd. Misschien ook wel voor velen die iedere zondag onder een bijbels-gereformeerde prediking zitten. Anders zou er meer geloof
en vreze des Heeren in het kerkelijke leven gevonden worden. Het komt er ook in onze tijd op aan dat in de prediking het besef doorklinkt dat de tijd wordt bepaald door de eeuwigheid.”
Ds. K. ten Klooster sprak over Christus en de kracht van Zijn opstanding. „De opstanding is voor het christendom wat de ziel is het voor lichaam en de fundering voor het gebouw. Het is
onvoorstelbaar belangrijk dat wij het feit van de opstanding werkelijk geloven.”
In zijn toespraak noemde hij zowel voorzeggingen van de opstanding in het Oude Testament als het getuigenis van velen die de opstanding meegemaakt hadden in het Nieuwe Testament. De predikant zei respect te hebben voor de wetenschap, maar in deze zaak het laatste woord niet te gunnen aan kritische wetenschappers die de opstanding ontkennen.
De opstanding geeft troost. „Er is geen reden tot moedeloosheid, ook niet als het werk moeilijk valt, want Christus is machtig. De strijd zal zwaarder worden, maar wat nood? Jezus leeft!”
„De vreze van de Heere verdrijft de mensenvrees”
ELSPEET - „Als wij niet spreken wat de Heere wil, dan zal Hij ervoor zorgen dat
anderen spreken. We moeten ons niet schamen voor het Woord van God, ook als
ons dat door anderen niet in dank wordt afgenomen. De vreze van de Heere
verdrijft de mensenvrees.” Deze woorden sprak ds. J. B. ten Hove maandagmorgen tijdens de opening van de 21e Haamstede Conferentie in conferentieoord Mennorode te
Elspeet.
Ds. Ten Hove sprak over ”het boekske” uit Openbaring 10. Met dat boekje wordt de Bijbel bedoeld, zei hij. „De verkondiging van het Woord geeft zowel zoetheid, de vrede met God, als bitterheid, de moeilijkheid van de prediking. Het is bitter als het Woord in eigen vlees snijdt. Je kunt buikpijn krijgen als je moet waarschuwen tegen zonden.”
De predikant vond het belangrijk omniet slechts te zeggen wat de mensen willen horen. In dat verband bracht hij ter sprake dat een predikant niet altijd moet wachten tot een ander eraan toe is. „Als Gods knechten daar altijd op zouden wachten, dan zou er geen kerk zijn.”
Ds. P. den Ouden hield een toespraak over Willem Bilderdijk, de vader van het Reveil. De predikant uit Wouterswoude merkte op dat Bilderdijk pas op latere leeftijd werkelijk tot zijn bestemming kwam. „In die jaren heeft Bilderdijk diepgaand invloed uitgeoefend op het Nederlandse volk, die voortduurt tot op deze dag. Daar heeft hij geestelijke zonen gebaard en is hij geworden tot de vader van het Reveil.”
Ds. Den Ouden noemde als geestelijke zonen Groen van Prinsterer, Da Costa, Capadose, Dirk en Willem van Hogendorp en Callenbach. Hermanriedrich Kohlbrugge is diepgaand door hem beïnvloed, al volgde hij de privaatcolleges niet.
Bilderdijk meende, aldus ds. Den Ouden, dat het denken in termen van macht en grootheid de kerk in Nederland van haar kracht beroofd had. Bilderdijk zag als symptomen van het verval
zelfgenoegzaamheid en groepsdenken. Het verval moest noodzakelijk komen, om hulpeloosheid en verlegenheid te ervaren en tot de Heere te zuchten: „Kom haastig Heere Jezus.”
Het miskende genie geloofde niet in acties van mensen om de kerk te redden, maar wel in de kracht van het gebed.
Volgens ds. Den Ouden is de tijd van Bilderdijk vergelijkbaar met de onze. „Waren we er heimelijk toch niet mee ingenomen dat in onze kerk of onze modaliteit in ieder geval nog wel de zuivere bediening van het Woord en andere positieve elementen gevonden werden? Waren we niet tevreden met onze eigen kring en hebben we onze roeping voor het geheel van de kerk
niet verzaakt?”
”Twee wegen: hemel en hel in prediking en pastoraat” was de titel van de lezing
van ds. A. J. Kunz. Hij deed niets af van de realiteit van hemel en hel, maar wilde
deze in de verkondiging niet zonder meer naast elkaar stellen. „De twee wegen moeten verkondigd worden, dat is een zegswijze die in ons kerkelijk spreken is ingeburgerd.
Gods Woord spreekt niet over twee gelijkwaardige wegen. De prediking van de Heere Jezus was: „Bekeert u, want het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.” De Bijbel preekt niet de hemel, evenmin als de hel. De Bijbel verkondigt Christus, de Weg ter zaligheid en maant ons af van de weg van het verderf. Volgens de predikant is er sprake van een crisis in het spreken over de laatste dingen. „Voor velen is de hel verleden tijd. Misschien ook wel voor velen die iedere zondag onder een bijbels-gereformeerde prediking zitten. Anders zou er meer geloof
en vreze des Heeren in het kerkelijke leven gevonden worden. Het komt er ook in onze tijd op aan dat in de prediking het besef doorklinkt dat de tijd wordt bepaald door de eeuwigheid.”
Ds. K. ten Klooster sprak over Christus en de kracht van Zijn opstanding. „De opstanding is voor het christendom wat de ziel is het voor lichaam en de fundering voor het gebouw. Het is
onvoorstelbaar belangrijk dat wij het feit van de opstanding werkelijk geloven.”
In zijn toespraak noemde hij zowel voorzeggingen van de opstanding in het Oude Testament als het getuigenis van velen die de opstanding meegemaakt hadden in het Nieuwe Testament. De predikant zei respect te hebben voor de wetenschap, maar in deze zaak het laatste woord niet te gunnen aan kritische wetenschappers die de opstanding ontkennen.
De opstanding geeft troost. „Er is geen reden tot moedeloosheid, ook niet als het werk moeilijk valt, want Christus is machtig. De strijd zal zwaarder worden, maar wat nood? Jezus leeft!”
~~Soli Deo Gloria~~
Gisterenavond hield ds Ten Klooster zijn tweede lezing over ‘de opstanding van Christus’.
De tekst en het onderwerp waren door het hart van de spreker gegaan. Dat bracht Hendrikus al onder woorden in zijn samenvatting van de eerste lezing, maar ook gisterenavond was dat weer te proeven.
Hieronder (een ongetwijfeld onvolledige) samenvatting. De sfeer is moeilijk samen te vatten. Het is erg fijn om daar te zijn. Gelukkig zag ik ook nog een paar GG-ers.
In een paar zinnen vatte hij de eerste lezing samen. De eerste lezing ging meer over het feit van de opstanding, en ds Ten Klooster ging gisteren avond over naar het nut van de opstanding van Christus aan de hand van de volgende 3 punten:
Het nut in:
- de rechtvaardigmaking
- de heiligmaking
- de heerlijkmaking
Als we het hebben over de rechtvaardigmaking komt de levensvraag naar boven: ‘hoe ben ik rechtvaardig voor God’ Ds Ten Klooster legde deze vraag in het midden van de luisteraars. ‘Kennen we deze vraag in ons leven?’ ‘En beluisteren we deze vraag nog in de huizen?’ Zo niet, dan is daar een verantwoordelijkheid voor de ambtsdragers. Deze vraag moet opgeroepen worden in de prediking en in het pastoraat. En dan moeten we ook wijzen op het antwoord zoals Paulus dat schrijft ‘Maar nu is de rechtvaardigheid Gods geopenbaard geworden zonder de wet, hebbende getuigenis van de wet en de profeten: namelijk de rechtvaardigheid Gods door het geloof van Jezus Christus, tot allen, en over allen, die geloven.
‘Wie zal beschuldiging inbrengen tegen de uitverkorenen Gods? God is het, Die rechtvaardig maakt. Wie is het die verdoemd? Christus is het, Die gestorven is; ja, wat meer is, Die ook opgewekt is’
Het eerste punt werd besloten met de indringende vraag: ‘Broeders, waar zijn uw zonden? Ja, waar zijn ook uw ambtelijke zonden? Zijn ze nog op u? Of hebt u er zelfs geen last van? Of mag u zeggen: mijn zonden, ook mijn ambtelijke zonden, zijn op het Lam?’
De woorden van Paulus in Filippensen 3 (Opdat ik Hem kenne en de kracht van Zijn opstanding) moeten we zien in het licht van de heiligmaking. Dit is ook geen vertwijfelende uitroep van iemand die Christus nog niet kent, maar een bede om de dagelijkse ervaring van Christus’ opstanding als dynamische, als werkende kracht. De Christen wordt opgewekt de oude mens af te leggen en in Christus op te staan. ‘Doodt dan uw leden die op de aarde zijn’.
Ds Ten Klooster ook in dit punt een les mee voor de ambtsdragers: ‘broeders, wees mild voor anderen, maar streng voor uzelf. Wees barmhartig en zachtmoedig in alles, behalve voor uw eigen vlees.’
In de heiligmaking zullen we ook te maken hebben met kastijding van God. Dan liggen we echter onder Zijn liefde en niet onder Zijn toorn. En we hebben het nodig, omdat onze hoogmoed en boezemzonden telkens weer de kop op steken.
Paulus schrijft in Filippensen 3 ook ‘of ik enigszins moge komen tot de wederopstanding der doden’. Hier kunnen we lezen dat Paulus niet alleen uitkijkt naar het doden van het vlees, maar ook naar de opstanding van het vlees. Naar de heerlijkheid, naar het eeuwige leven. Ook dit is weer geen vertwijfelde uitroep, maar een smachtend verlangen realistisch uitgesproken (enigszins).
Volkomenheid van de wederopstanding zal pas na de oordeelsdag zijn als ziel en lichaam verenigd worden en als alle gelovigen bij God zijn. Nu zijn er nog die zuchten onder het altaar vanwege de vervolgingen van de gelovigen op de aarde.
De aangrijpende werkelijkheid is dat als we niets van de opstanding van Christus kennen in dit leven, we er ook hierna niet in zullen delen. We zullen wel opstaan, maar dan tot de eeuwige dood….
Wat we hier hebben gezocht zullen we straks vinden, waar we hier naar hebben uitgezien, zullen we straks ontvangen.
We sloten af met het zingen van psalm 16:5 en 6
Daarom heeft zich mijn kwijnend hart verblijd.
Mijn tong, mijn eer, zingt Godgewijde tonen,
Ook zal mijn vlees, thans afgesloofd, ten spijt
Des vijands in den grafkuil zeker wonen.
Gij zult mijn ziel niet in de hel vergeten,
Uw heilge zal van geen verderving weten.
Gij maakt eerlang mij 't levenspad bekend,
Waarvan in druk 't vooruitzicht mij verheugde.
Uw aangezicht, in gunst tot mij gewend,
Schenkt mij in 't kort verzadiging van vreugde.
De lieflijkheen van 't zalig hemelleven
Zal eeuwiglijk Uw rechterhand mij geven.
[Aangepast op 31/8/05 door Pim]
De tekst en het onderwerp waren door het hart van de spreker gegaan. Dat bracht Hendrikus al onder woorden in zijn samenvatting van de eerste lezing, maar ook gisterenavond was dat weer te proeven.
Hieronder (een ongetwijfeld onvolledige) samenvatting. De sfeer is moeilijk samen te vatten. Het is erg fijn om daar te zijn. Gelukkig zag ik ook nog een paar GG-ers.
In een paar zinnen vatte hij de eerste lezing samen. De eerste lezing ging meer over het feit van de opstanding, en ds Ten Klooster ging gisteren avond over naar het nut van de opstanding van Christus aan de hand van de volgende 3 punten:
Het nut in:
- de rechtvaardigmaking
- de heiligmaking
- de heerlijkmaking
Als we het hebben over de rechtvaardigmaking komt de levensvraag naar boven: ‘hoe ben ik rechtvaardig voor God’ Ds Ten Klooster legde deze vraag in het midden van de luisteraars. ‘Kennen we deze vraag in ons leven?’ ‘En beluisteren we deze vraag nog in de huizen?’ Zo niet, dan is daar een verantwoordelijkheid voor de ambtsdragers. Deze vraag moet opgeroepen worden in de prediking en in het pastoraat. En dan moeten we ook wijzen op het antwoord zoals Paulus dat schrijft ‘Maar nu is de rechtvaardigheid Gods geopenbaard geworden zonder de wet, hebbende getuigenis van de wet en de profeten: namelijk de rechtvaardigheid Gods door het geloof van Jezus Christus, tot allen, en over allen, die geloven.
‘Wie zal beschuldiging inbrengen tegen de uitverkorenen Gods? God is het, Die rechtvaardig maakt. Wie is het die verdoemd? Christus is het, Die gestorven is; ja, wat meer is, Die ook opgewekt is’
Het eerste punt werd besloten met de indringende vraag: ‘Broeders, waar zijn uw zonden? Ja, waar zijn ook uw ambtelijke zonden? Zijn ze nog op u? Of hebt u er zelfs geen last van? Of mag u zeggen: mijn zonden, ook mijn ambtelijke zonden, zijn op het Lam?’
De woorden van Paulus in Filippensen 3 (Opdat ik Hem kenne en de kracht van Zijn opstanding) moeten we zien in het licht van de heiligmaking. Dit is ook geen vertwijfelende uitroep van iemand die Christus nog niet kent, maar een bede om de dagelijkse ervaring van Christus’ opstanding als dynamische, als werkende kracht. De Christen wordt opgewekt de oude mens af te leggen en in Christus op te staan. ‘Doodt dan uw leden die op de aarde zijn’.
Ds Ten Klooster ook in dit punt een les mee voor de ambtsdragers: ‘broeders, wees mild voor anderen, maar streng voor uzelf. Wees barmhartig en zachtmoedig in alles, behalve voor uw eigen vlees.’
In de heiligmaking zullen we ook te maken hebben met kastijding van God. Dan liggen we echter onder Zijn liefde en niet onder Zijn toorn. En we hebben het nodig, omdat onze hoogmoed en boezemzonden telkens weer de kop op steken.
Paulus schrijft in Filippensen 3 ook ‘of ik enigszins moge komen tot de wederopstanding der doden’. Hier kunnen we lezen dat Paulus niet alleen uitkijkt naar het doden van het vlees, maar ook naar de opstanding van het vlees. Naar de heerlijkheid, naar het eeuwige leven. Ook dit is weer geen vertwijfelde uitroep, maar een smachtend verlangen realistisch uitgesproken (enigszins).
Volkomenheid van de wederopstanding zal pas na de oordeelsdag zijn als ziel en lichaam verenigd worden en als alle gelovigen bij God zijn. Nu zijn er nog die zuchten onder het altaar vanwege de vervolgingen van de gelovigen op de aarde.
De aangrijpende werkelijkheid is dat als we niets van de opstanding van Christus kennen in dit leven, we er ook hierna niet in zullen delen. We zullen wel opstaan, maar dan tot de eeuwige dood….
Wat we hier hebben gezocht zullen we straks vinden, waar we hier naar hebben uitgezien, zullen we straks ontvangen.
We sloten af met het zingen van psalm 16:5 en 6
Daarom heeft zich mijn kwijnend hart verblijd.
Mijn tong, mijn eer, zingt Godgewijde tonen,
Ook zal mijn vlees, thans afgesloofd, ten spijt
Des vijands in den grafkuil zeker wonen.
Gij zult mijn ziel niet in de hel vergeten,
Uw heilge zal van geen verderving weten.
Gij maakt eerlang mij 't levenspad bekend,
Waarvan in druk 't vooruitzicht mij verheugde.
Uw aangezicht, in gunst tot mij gewend,
Schenkt mij in 't kort verzadiging van vreugde.
De lieflijkheen van 't zalig hemelleven
Zal eeuwiglijk Uw rechterhand mij geven.
[Aangepast op 31/8/05 door Pim]