De glijdende schaal

[Erasmiaan]

Daarbij is het bij ons ook zoals Helma zegt: mijn ouders doen dingen waar ik principieel op tegen ben (trouwens nog een hele lijst, maar goed), maar blijkbaar telt dat dan niet. Ouders lijken geen rekening te hoeven houden met hun kinderen, of zoals Helma het zegt: met het zwakste geweten. Hoe zit dat dan met broeder ergeren?

Misschien moet je deze zinnen nog even heroverwegen.

Ik begrijp denk ik wat je bedoeld, ook al kom je op mij niet echt duidelijk en concreet over. Je bedoelt waarschijnlijk dat er nergens staat dat ouders hun kinderen moet eren, maar wel dat kinderen hun ouders moeten eren? Uiteraard ben ik dat met je eens. Maar als het gaat om "je broeder ergeren" denk ik dat ouders ook dingen moeten laten als ze weten dat ze daar hun kinderen mee kwetsen/pijn doen. Er staat toch ook: vaders verwekt uw kinderen niet tot toorn? Als ik dingen niet kan verantwoorden voor mijn geweten en mijn ouders doen zulke dingen wel in mijn bijzijn, dan zou je toch verwachten dat ze dat uit liefde voor hun kind niet zouden doen? Dat geldt toch wederzijds?

[knip] onterechte kritiek. Mvg, eilander

Er staat toch ook: vaders verwekt uw kinderen niet tot toorn?

Aan wie is dit Bijbelwoord gericht? Kinderen moeten niet met dit Schriftwoord werken; ouders moeten ermee werken.

[JolandaOudshoorn]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

[Tiberius]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.

[ZWP]

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.

Wat is dan wel precies een Bijbelse gedachtegang hierin?

Kun je nog verantwoordelijk zijn voor je kinderen als ze op zo'n leeftijd gekomen zijn dat ze hun eigen keuzes maken? Verantwoordelijkheid impliceert inspraak/beslissingsbevoegdheid.

[JolandaOudshoorn]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.

Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot een vlees zijn.

[Tiberius]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.

Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot een vlees zijn.

Mijn vraag betreft de verantwoordelijkheid van ouders over getrouwde kinderen.

[Marnix]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.

Heeft dat niet vooral ook te maken met het feit dat men vaak in het zelfde huis bleef wonen, met meer generaties en dan dus ook de vader het hoofd was die de regels bepaalde? Als iemand trouwt en zijn vader en moeder verlaat (zoals nu vaak het geval is) is er toch wel sprake van een andere situatie? Als ik getrouwd was en we bij mijn ouders waren ingetrokken had ik nog steeds rekening te houden met regels van mijn ouders die het in hun huis voor het zeggen hebben. Nu ik in een eigen huis woon met Joanne is dat niet actueel. Mijn ouders hebben een adviserende rol, maar geen verantwoordelijkheid voor wat ik doe. Het is ook niet dat als ze zeggen: "Je moet dit of dat doen omdat wij dat zeggen", ik daar gehoor aan moet geven.

[Mara]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?[/quote]
In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.[/quote]
Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.[/quote]
Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot een vlees zijn.[/quote]
Mijn vraag betreft de verantwoordelijkheid van ouders over getrouwde kinderen.[/quote


En wat betreft "zorgen"kinderen ? Getrouwd of niet, in of uithuis, kinderen met een bepaalde beperking,, lichamelijk of psychisch.
Ik heb een neef, hij is autistisch, bijna 40 jaar oud, woont met beperkte begeleiding, maar de navelstreng met zijn moeder is nog steeds niet doorgeknipt. Als er iets is, roept hij haar erbij en zij moet het oplossen, dus niet de begeleider. Zij blijft zich ook verantwoordelijk voelen, ondanks dat de hele wereld tegen haar zegt dat het niet zo is.

[Erasmiaan]

Ik zat nog wat te denken over die glijdende schaal en betrok dat bij wat ik pas las in de memorie van toelichting bij het wetsvoorstel over het afschaffen van de zogenaamde "enkele-feit-constructie":

De indieners willen niet te ver gaan in het wegen van theologische discussies. Feit is wel dat er in orthodox religieuze kringen uitdrukkelijk en expliciet wordt gediscussieerd over onderwerpen, zoals homoseksualiteit. De mening over het toelaten van homoseksuelen tot kerkgenootschappen, het toestaan van praktiserende homo’s of het accepteren of respecteren van relaties tussen mensen van het gelijke geslacht wordt zelfs in orthodoxe kringen verschillend en individueel anders gewogen. Er bestaat niet langer een eenduidige opvatting over hoe om te gaan met deze kwestie. Dat maakt de claim op religieuze vrijheid lastiger, omdat de diversiteit binnen zelfs de orthodoxe stromingen geen eenduidig beeld oplevert. Het zelfde gaat op voor andere interpretaties van de religie. Indieners constateren dat zelfs binnen orthodoxe geloofsgemeenschappen er discussie en dus ook variatie is over klassiek religieuze onderwerpen – zoals over huwelijk, de positie van de vrouw, de interpretatie van religieuze teksten, het ontstaan van de aarde, het wegen van wetenschappelijke bevindingen – en dat dit derhalve ook neerslaat bij de opvattingen binnen het docentencorps van gelieerde onderwijsinstellingen. De vraag of iets binnen de leer van een denominatie valt is daardoor ingewikkelder geworden, daar binnen de denominatie er al verschillende opvattingen kunnen heersen over geloofszaken of zaken die hieraan raken. Zij menen daarom dat de huidige enkele-feit constructie in de Algemene Wet Gelijke Behandeling alleen nog maar minder is gaan voldoen. Vanuit die constatering is het van belang dat de wetgever zich zoveel mogelijk onttrekt aan discussies wat een invulling is, of zou kunnen zijn, van bijvoorbeeld een orthodoxe geloofsbeleving, en zich concentreert op de randvoorwaarden waarbinnen een ieder de vrijheid heeft naar eigen inzicht het leven in te richten.

Onze discussies en verschuivende standpunten worden haarfijn opgemerkt door atheïsten en men gebruikt het zelfs als argument en werpt het ons voor de voeten. Laten we dit toch in ons hoofd houden bij het voeren van onze discussies (over de schepping heeft de discussie hier vaak de volgende insteek: ik geloof de Bijbel wel maar: dit en dat en zus en zo).

[refo]

Sommige glijdende schalen brengen ons met beide benen op de grond. En dat heeft bepaald voordelen.
Het is om te beginnen steviger.

[-DIA-]

Sommige glijdende schalen brengen ons met beide benen op de grond. En dat heeft bepaald voordelen.
Het is om te beginnen steviger.

Of we zinken in een oceaan en we verdrinken... Het is maar of de grond kan lijden.

[oesterschelpje]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.[/quote]
Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.[/quote]
Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot een vlees zijn.[/quote]
Mijn vraag betreft de verantwoordelijkheid van ouders over getrouwde kinderen.[/quote


En wat betreft "zorgen"kinderen ? Getrouwd of niet, in of uithuis, kinderen met een bepaalde beperking,, lichamelijk of psychisch.
Ik heb een neef, hij is autistisch, bijna 40 jaar oud, woont met beperkte begeleiding, maar de navelstreng met zijn moeder is nog steeds niet doorgeknipt. Als er iets is, roept hij haar erbij en zij moet het oplossen, dus niet de begeleider. Zij blijft zich ook verantwoordelijk voelen, ondanks dat de hele wereld tegen haar zegt dat het niet zo is.[/quote]

Of juist andersom..., wat te denken van ouders die minder begaafd zijn of een persoonlijkheidstoornis hebben, waarbij een kind zich verantwoordelijk voelt voor de ouder(s)? Wanneer houdt dat op? Nooit! Een levenlang blijft zo'n kind zich verantwoordelijk voelen, net als in bovenstaande voorbeeld een ouder zich verantwoordelijk blijft voelen.

In onze omgeving weet ik een voorbeeld van een ouderpaar met een gescheiden "kind" van ruim 40 jaar.
Was getrouwd, heeft zelf ook kinderen gekregen, maar is op het verkeerde pad terecht gekomen door een te late diagnose van een persoonlijkheidsstoornis.
Die mensen voelen zich verantwoordelijk voor hun kind, de achtergelatene en hun kleinkinderen.
Ze doen er alles aan wat ze kunnen, hoewel ze van binnen verscheurd worden door tegenstrijdigheden en verdriet.
Ik denk dat dit ook de Bijbelse lijn is, de liefde tot je naaste blijft de eis.
Houdt de verantwoordelijkheid dan op bij de 18 en start weer op als er ineens problemen zijn?
Of laten we ons volwassen kind als het in de problemen komt lekker zitten, want het heeft zijn/haar eigen verantwoordelijkheid?

[eilander]

Sommige glijdende schalen brengen ons met beide benen op de grond. En dat heeft bepaald voordelen.
Het is om te beginnen steviger.

Of we zinken in een oceaan en we verdrinken... Het is maar of de grond kan lijden.

Precies, zoals ik al eerder in dit topic opmerkte: als het nu op tijd zou stoppen....
Hebben we die illusie echt? Dat we gaan glijden vanaf het niveau menselijke inzettingen en niet verder??

[Mara]

Sommige glijdende schalen brengen ons met beide benen op de grond. En dat heeft bepaald voordelen.
Het is om te beginnen steviger.

Of in een stinkend moeras

[Mara]

Dat is het volgens jou. Prima. Maar nu graag getoetst aan de Bijbel. Waar kan ik dat vinden dat de ouders alleen verantwoordelijk zijn voor hun kinderen totdat ze 18 zijn?

In de Bijbel wordt geen leeftijd genoemd van 18 jaar. Wel vind je dat ouders kinderen loslaten, wanneer zij daar volwassen zijn. Dit gebeurd vaak wanneer men trouwt. Als mensen in de Bijbel trouwen, behoren ze hun vader en moeder te verlaten. Verantwoordelijkheid houdt dan ook op.

Ik denk niet, dat dit een Bijbelse gedachtegang is. Integendeel, juist in de Bijbel zie je een patriarchaal familiemodel.
Van de onderstreepte regels zou ik wel een paar voorbeelden willen zien.[/quote]
Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot een vlees zijn.[/quote]
Mijn vraag betreft de verantwoordelijkheid van ouders over getrouwde kinderen.[/quote


En wat betreft "zorgen"kinderen ? Getrouwd of niet, in of uithuis, kinderen met een bepaalde beperking,, lichamelijk of psychisch.
Ik heb een neef, hij is autistisch, bijna 40 jaar oud, woont met beperkte begeleiding, maar de navelstreng met zijn moeder is nog steeds niet doorgeknipt. Als er iets is, roept hij haar erbij en zij moet het oplossen, dus niet de begeleider. Zij blijft zich ook verantwoordelijk voelen, ondanks dat de hele wereld tegen haar zegt dat het niet zo is.[/quote]

Of juist andersom..., wat te denken van ouders die minder begaafd zijn of een persoonlijkheidstoornis hebben, waarbij een kind zich verantwoordelijk voelt voor de ouder(s)? Wanneer houdt dat op? Nooit! Een levenlang blijft zo'n kind zich verantwoordelijk voelen, net als in bovenstaande voorbeeld een ouder zich verantwoordelijk blijft voelen.

In onze omgeving weet ik een voorbeeld van een ouderpaar met een gescheiden "kind" van ruim 40 jaar.
Was getrouwd, heeft zelf ook kinderen gekregen, maar is op het verkeerde pad terecht gekomen door een te late diagnose van een persoonlijkheidsstoornis.
Die mensen voelen zich verantwoordelijk voor hun kind, de achtergelatene en hun kleinkinderen.
Ze doen er alles aan wat ze kunnen, hoewel ze van binnen verscheurd worden door tegenstrijdigheden en verdriet.
Ik denk dat dit ook de Bijbelse lijn is, de liefde tot je naaste blijft de eis.
Houdt de verantwoordelijkheid dan op bij de 18 en start weer op als er ineens problemen zijn?
Of laten we ons volwassen kind als het in de problemen komt lekker zitten, want het heeft zijn/haar eigen verantwoordelijkheid?[/quote]


Blijven we ons ook verantwoordelijk voelen voor onze ouders ? Of schuiven we dit af op de gemeenschap, bejaardencentrum, thuiszorg, buurtzorg etc ?