Waar ging de preek van afgelopen zondag over? [2]

[Marnix]

Vandaag een mooie weekopening met terugblik op afgelopen zaterdag en 35 jaar jongerendagen. Met daarin plaats voor gebed, aanbidding, dankbaarheid... en een mooie overdenking van ds. Hegger.

[JolandaOudshoorn]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

[freek]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

Tjonge, Jolanda, heb je dat zelfgeschreven?

[JolandaOudshoorn]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

Tjonge, Jolanda, heb je dat zelfgeschreven?

wat denk je

[aritha]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

Aangrijpend stukje, Jolanda!
Bij ons vierden we ook het Heilig Avondmaal.

[Wilma van den Berg]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

Aangrijpend stukje, Jolanda!
Bij ons vierden we ook het Heilig Avondmaal.

Idd een bijzonder gedeelte

[jvdg]

............. Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.

Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.

Avondmaal...een wonder, een vreugde!

[Luther]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

Jolanda,
Kun je nog uitleggen waarom je dit gepost hebt?

[JolandaOudshoorn]

Afgelopen zondag viering van het Heilig Avondmaal. 's Avonds de dienst moeten missen. Toch mag ik terugkijken op een goede zondag.

De nodiging is uitgegaan. De stilte valt in het grote kerkgebouw. Wie durft? Een deurtje van een kerkbank klappert. Voetstappen klinken over de grote tegels van de vloer. Ik zit in de bank. Ik twijfel. De eerste keer. Volgens het kerkelijk recht mag ik gaan. Volgens het Goddelijk recht mag ik gaan. Maar nu nog het menselijk recht... Voor de tweede maal roept de dominee. De tafel is nog lang niet vol. Weer een klapperend deurtje, holle voetstappen. Ik aarzel, durf ik?? Het is toch Zijn gedachtenismaal?? Ik behoor Hem toch toe?? Dan sta ik op. Kijk niet om mij heen. En zet mij tussen de kinderen Gods. Even valt alles weg. Even is het God en ik samen. Even is er die gemeenschap tussen de Heiland en mij. Dan voel ik ze weer. De blikken van de mensen. Afkeurend, neerbuigend, veroordelend. De angst gaat overheersen. Wat doe ik hier ook, als jong meisje tussen al die kinderen Gods?? Waar haal ik het lef vandaan om te rekenen bij de vooraanstaanden?? Voortaan blijf ik thuis, dan hoef ik mijn Meester niet te gehoorzamen, dan ontloop ik Zijn roep, Zijn nodiging.
Avondmaal...een nachtmerrie...

-------------------------------------------
Het orgel zwijgt zijn jubelzang. De dominee roept, nee het is Jezus zelf die Zijn handen uitbreid. "Kom, Mijn kind, Ik wil Avondmaal met je houden." De gemeente gaat naar voren om haar Bruidegom te ontmoeten. En ik mag mee, met vreugde in mijn hart. Dan valt mijn oog op de jongeren, die voor het eerst mogen gaan. Spanning, vreugde... "Dank U, o God, voor deze jonge mensen, die U willen volgen." Blijdschap en verdriet vullen mijn hart. Blijdschap om hen, verdriet om mijzelf. Om mijn eigen eerste keer. Waarom? vraag ik mezelf af. Waarom is het mij zo moeilijk gemaakt?? Misschien omdat ik nu een dubbel deel van vreugde ontvang bij het zien van deze eerstelingen?? Omdat ik nu zo helder mag zien: het Heilig Avondmaal is de ontmoeting met Jezus! Dat we, door aan te gaan, belijden "dat we in onszelf niet volmaakt en heilig zijn, maar dat we Hem nodig hebben." Om zo te mogen ervaren, dat Hij echt een met ons wordt, zoals het brood een met ons lichaam wordt. Dat we ons steeds meer mogen verheugen in Hem, zoals de wijn de geest verheugd.
Avondmaal...een wonder, een vreugde!

Jolanda,
Kun je nog uitleggen waarom je dit gepost hebt?

Om mijn gevoel weer te geven van afgelopen zondag. En om met jullie te delen hoe wonderlijk Gods weg kan zijn. Om de essentie van de viering van het Heilig Avondmaal te beschrijven en de vreugde die daarbij gepaard gaat.
En ook om te waarschuwen tegen mensenvrees, maar ook tegen veroordeling.

[Wilhelm]

Jolanda,
Kun je nog uitleggen waarom je dit gepost hebt?

Dat is ook mijn vraag, ik vind het een wat overtrokken stukje.
Als de Meester roept, dan moet je, nee dan mag je, en wil je niets anders, wat mensen er ook over zeggen of over denken.
En de verwondering is er dan niet minder om. In welke gemeente het dan ook is.

[jvdg]

Wilhelm en Luther,

Jolanda hoeft niet verdedigd te worden voor wat betreft haar impressie over haar viering van het Heilig Avondmaal, en zeker niet door mij.

Maar mag ik jullie oproepen dit relaas nog eens goed door te lezen, om alsdan met een liefdevolle en inhoudsvolle reactie terug te komen.

En dan niet met kreten als overtrokken of het ter verantwoording roepen.

[MarthaMartha]

Jolanda,
Kun je nog uitleggen waarom je dit gepost hebt?

Dat is ook mijn vraag, ik vind het een wat overtrokken stukje.
Als de Meester roept, dan moet je, nee dan mag je, en wil je niets anders, wat mensen er ook over zeggen of over denken.
En de verwondering is er dan niet minder om. In welke gemeente het dan ook is.

nooit mensenvrees gehad?
Je nooit afgevraagd wat jij daar moest tussen al die mensen die zoveel beter zijn als jij?
nooit gedacht: als de mensen wisten wie ik was... wat zouden ze denken?

niet omdat het er iets toe doet...
maar gewoon, omdat je je zo onwaardig voelt?

[Luther]

Wilhelm en Luther,

Jolanda hoeft niet verdedigd te worden voor wat betreft haar impressie over haar viering van het Heilig Avondmaal, en zeker niet door mij.

Maar mag ik jullie oproepen dit relaas nog eens goed door te lezen, om alsdan met een liefdevolle en inhoudsvolle reactie terug te komen.

En dan niet met kreten als overtrokken of het ter verantwoording roepen.

Hoho, jvdg, zo heb ik het helemaal niet bedoeld.
Juist omdat ik het wel herken, wil ik graag proberen te doorgronden hoe het zit.
Alleen de beide stukjes lijken tegenstrijdig aan elkaar. Volgens mij is het niet allebei in één HA-dienst mogelijk. Of zit ik er naast?

[MarthaMartha]

Wilhelm en Luther,

Jolanda hoeft niet verdedigd te worden voor wat betreft haar impressie over haar viering van het Heilig Avondmaal, en zeker niet door mij.

Maar mag ik jullie oproepen dit relaas nog eens goed door te lezen, om alsdan met een liefdevolle en inhoudsvolle reactie terug te komen.

En dan niet met kreten als overtrokken of het ter verantwoording roepen.

Hoho, jvdg, zo heb ik het helemaal niet bedoeld.
Juist omdat ik het wel herken, wil ik graag proberen te doorgronden hoe het zit.
Alleen de beide stukjes lijken tegenstrijdig aan elkaar. Volgens mij is het niet allebei in één HA-dienst mogelijk. Of zit ik er naast?

het tweede stukje is geschreven door de jongere uit het eerste stukje, maar dan oud-geworden-zijnde

[Wilhelm]

Jolanda,
Kun je nog uitleggen waarom je dit gepost hebt?

Dat is ook mijn vraag, ik vind het een wat overtrokken stukje.
Als de Meester roept, dan moet je, nee dan mag je, en wil je niets anders, wat mensen er ook over zeggen of over denken.
En de verwondering is er dan niet minder om. In welke gemeente het dan ook is.

nooit mensenvrees gehad?
Je nooit afgevraagd wat jij daar moest tussen al die mensen die zoveel beter zijn als jij?
nooit gedacht: als de mensen wisten wie ik was... wat zouden ze denken?

niet omdat het er iets toe doet...
maar gewoon, omdat je je zo onwaardig voelt?

Daar gaat het in het eerste stukje niet over, het gaat over het "niet overnemen", de afkeurende blikken. Dat is een ander uitgangspunt als persoonlijke onwaardigheid, want dan kun je de mensen ten diepste alleen maar gelijk geven. Maar dan weet je ook dat het de Meester is die roept om Zijn dood te verkondigen en dan kan geen mens je meer tegenhouden.