Hoe was je zondag [2]?

[Tiberius]

Even een vraagje tussendoor, Psalm.
Hierboven stel je: "Daarnaast staat ds. Huijser zeker niet op het niveau van Thomas Boston."
Hoe kom je daarbij? Waar baseer je dat op?

[-DIA-]

EEN PAAR WOORDEN OVER EEN TWEESTRIJD
NIET BEDOELD OM TE POLARISEREN, MAAR OM TE PROBEREN NAAR DE OORZAAK TE KIJKEN:
Het lijkt me het beste om nu te zwijgen. Mensen raken gefocust op eigen mening en zijn dan niet ontvankelijk voor wat eventueel niet goed wordt gezien. Dit is wat ik hier al 15 jaar moet meemaken. Ik weet heel goed dat, laten we het ouderwets zeggen, de 'zwarte kousenkerken' altijd het mikpunt zijn. Niet vreemd dus. Maar vanwaar komt zulk een tegenstand? Hebben we kennis gemaakt met de grote tegenstander? Of geloven we daar ook niet meer in? Geloven we alleen in onszelf? Onze eigen manier? Onderzoeken we niet?
Ik denk dat verder, hoe gedetailleerd ook, uitleggen hier geen zin meer heeft. We betrekken onze stellingen, en maken ze vast. Vroeger zeiden ze wel: Ze zijn met geen paard meer van hun plek te trekken. Dat is ook de praktijk. Wij kiezen als mens niet voor een weg waarin wij met al het onze moeten sterven.
Nee, we kijken een kant op: We zijn een zondaar, en Jezus is voor zondaren gestorven. Wie in Hem gelooft heeft het eeuwige leven. Ik ben een zondaar, ik belijdt dat, en Jezus is voor de zondaren gestorven, en ik geloof dat, dus ik ben veilig in Jezus' armen? Is dat de reformatorische bevindelijke leer? Nee toch?
Nog iets: Wat is wedergeboorte: Ook zo'n bron van misverstaan. We zijn veranderd, we voelen emoties, we gaan anders leven enz. Maar is dat bekering? Nee toch?
Over het algemeen zoekt een mens een weg naar de hemel, zonder dat hij daar veel voor hoeft te verliezen. Een wat gemakkelijker weg. En zo redeneert de mens: Denk nu dat een barmhartig liefderijk God maar een klein deel van de mensen heeft uitverkoren? Nee, dat kan een mens niet geloven. Immers, zo zegt men: God is liefde... Dus waarom zouden er dan zoveel mensen verloren gaan. Ik in elk geval niet want: Ik geloof, ik heb er gevoel bij, en ik geloof in Jezus.
Klopt dit? Waar blijven we dan met Gods recht? Geloven we dat er mensen zijn die het Recht van God liever krijgen dan eigen zaligheid? Je hoort het bijna niet meer. Of horen anderen het nog wel? Weten we wat het is, om door Gods Geest ontdekt te worden? Aan Gods kant te vallen: Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig? Dat valt niet mee? En zouden er ook mensen zijn die toch onvoorwaardelijk zichzelf afvallen en God toevallen? Als we dit niet weten, dan is het heel begrijpelijk zoals op dit forum word gedacht en gereageerd. Dat is een beredeneerd geloof, iets wat men kan vatten, wat men kan aannemen, waar men wat mee kan doen. Degene die hier tegenin gaat en zegt: Dit is onvoldoende, hiermee bedriegen we onszelf worden aan de kant gezet, want we willen ons geloof handhaven. En dat zonder ernstig onderzoek. Dat maakt, wat wij op dit forum de rechterflank van de gereformeerde gezindte noemen zo moeilijk: Waarom zo moeilijk doen. Bovendien leggen die dominees de wond open, die men als genezen had gedacht, Daar komt vanzelf alles tegen in opstand. Zomaar een paar woorden over de tweestrijd, en dat is het, geen meer gedachten, maar in hoofdzaak maar twee tegenover elkaar staande beschouwingen van God en van de mens. Dit kan niet anders,en dat leert de hele kerkgeschiedenis, dan botsen. De andere partij ziet de reformatorische leer als onbarmhartig en hard, want daar kunnen ze niets mee. Ze zien God als een Goede God, maar met het Recht heeft deze partij niet zoveel. Hoe leerde Luther het? Hoe leerde Calvijn het? Ja goed, prima, goede mensen, maar in de praktijk laten we die puntjes van het recht Gods liever onderbelicht.

Heel in het kort hoe we de twee geloven zien. En dan moet ook wel opgemerkt worden, dat de leer van vrije genade altijd meer tegenstand ondervind uit de godsdienst, meer dan uit de ongodsdienstige wereld. Hier worden immers de pijnpunten van een nabijkomende godsdienst aangeraakt? Ik zal maar stoppen. Hier ligt, denk ik de grote oorzaak, van de tegenkanting van binnen het godsdienstig (of zelfs reformatorisch) kader.

[Thea]

Ik vind, dat je niet zo'n verschrikkelijke tegenstelling moet maken tussen die verschillende preken. In het 1 wordt meer wet gepreekt, in het ander meer evangelie etc. Maar het is gebaseerd op dezelfde basis. En het is allebei onderwijzend en voedend voor je zieleleven. Ik word moe van al die verwijten. Het citaat wat ik gisteren plaatste van oefenaar van Leeuwen zou waarschijnlijk ook door sommigen niet mogen worden gepreekt. Maar ik vind dat je de preken wel versmalt als je 'bevinding' niet meer mag preken.

[Refiosi]

Ik ben het niet met je eens. Je haalt nu verschillende discussies door elkaar. In die andere discussie moest ik een voorbeeld tonen van een preek waar ik het uit balans vond slaan. Ik kan 10 preken selecteren van ds. Huijser en dan de balans op maken. Maar dit is niet te doen qua tijd. Maar op basis van het aantal preken dat ik van hem gehoord heb (dat zijn er enkele) en zijn ligging in het kerkverband, kan ik concluderen dat de evangelieverkondiging bij hem een ondergeschoven kindje is. Ik zeg hiermee helemaal geen onbekende dingen. De kritiek die ik uit, is door anderen al meermaals geuit. Dus ik vind niet dat ik feitenvrij allerlei dingen roep. Dat is onzin.

Je kan zeggen dat je het niet doet, maar je doet het hier gewoon weer. Harde, vijandige aantijgingen, over een knecht van God. Geen ootmoedige en deemoedige houding, maar koud en kil afserveren.

Daarnaast staat ds. Huijser zeker niet op het niveau van Thomas Boston. Ik stelde daarom ook: bij Thomas Boston ontbrak het niet aan een goede evangelieverkondiging en ik zou daarom niet zo reageren. Dat hij in zijn theologische boek hier ruime aandacht aan heeft besteed is dus ook prima. Je kunt hem daar geen eenzijdigheid verwijten. Hij zoomt daar namelijk in op op de geestelijke staat van de mens. En omdat de evangelie verkondiging bij hem geen ondergeschoven kind je is, is het bij hem niet eenzijdig.

Nogmaals: waarom de een dan wel prekenlang het evangelie mag achterhouden en de ander verdacht is omdat hij een bepaalde ligging heeft (wat een cirkelredenering is, want een ligging heb je op basis van wat je zegt)... Ik vrees dat wij in deze tijd niet meer om kunnen gaan met Jeremia's en Jona's.

Ik denk dat het verschil van mening op het forum loopt tussen wat als bijbelse bevinding en wat als onbijbelse bevinding wordt ervaren. Dat zou de discussie moeten zijn. Wat zien we als bijbelse bevinding? En wat niet? Dat punt wil ik -DIA- duidelijk maken. Meer niet. Ik merk namelijk dat hij denkt dat het verschil van mening gaat over wel of niet separerend preken. Dat is een cruciaal verschil. Als je het forum dit verwijt kun je inderdaad tegenstand verwachten. Je kunt iedereen op een bepaalde manier framen, maar dat is gewoon niet netjes. Dat is het punt wat ik richting -DIA-, en nu ook jou, duidelijk wil maken.

Dit is wel de omgekeerde wereld. Als je daarover een discussie wil, moet je dat goed doen en niet met aantijgingen komen zonder verdere, nadere onderbouwing.

[Ad Anker]

Volgens mij was het DIA die gisteren meldde dat hij een separerende prediking heeft gehoord van zijn predikant, iets wat hij in jaren niet had gehoord. Verder werd dat niet onderbouwd. Dus géén nadere onderbouwing, wel een soort 'beschuldiging' richting de voorgangers van zijn predikant. Daar worden nu vragen over gesteld en vervolgens worden de vraagstellers hier onder vuur genomen. Juist dat is de omgekeerde wereld.

Ik vind het overigens erg vervelend dat hierdoor de dominee van DIA telkens onderwerp van gesprek is.

[-DIA-]

Volgens mij was het DIA die gisteren meldde dat hij een separerende prediking heeft gehoord van zijn predikant, iets wat hij in jaren niet had gehoord. Verder werd dat niet onderbouwd. Dus géén nadere onderbouwing, wel een soort 'beschuldiging' richting de voorgangers van zijn predikant. Daar worden nu vragen over gesteld en vervolgens worden de vraagstellers hier onder vuur genomen. Juist dat is de omgekeerde wereld.

Ik vind het overigens erg vervelend dat hierdoor de dominee van DIA telkens onderwerp van gesprek is.

Recht houden he? Ik zei: Geen kwaad woord over onze oud-herder en leraar.

[Refiosi]

Volgens mij was het DIA die gisteren meldde dat hij een separerende prediking heeft gehoord van zijn predikant, iets wat hij in jaren niet had gehoord. Verder werd dat niet onderbouwd. Dus géén nadere onderbouwing, wel een soort 'beschuldiging' richting de voorgangers van zijn predikant. Daar worden nu vragen over gesteld en vervolgens worden de vraagstellers hier onder vuur genomen. Juist dat is de omgekeerde wereld.

Ik vind het overigens erg vervelend dat hierdoor de dominee van DIA telkens onderwerp van gesprek is.

Zo kun je alles natuurlijk gaan uitjuristen. Je weet nu zo onderhand wel dat je dat niet bij elk woord van DIA moet doen? Volgens mij gebruikt hij gewoon een sterke uitdrukking om aan te tonen dat het een zeer separerende prediking was.

[Inwoner]

Volgens mij was het DIA die gisteren meldde dat hij een separerende prediking heeft gehoord van zijn predikant, iets wat hij in jaren niet had gehoord. Verder werd dat niet onderbouwd. Dus géén nadere onderbouwing, wel een soort 'beschuldiging' richting de voorgangers van zijn predikant. Daar worden nu vragen over gesteld en vervolgens worden de vraagstellers hier onder vuur genomen. Juist dat is de omgekeerde wereld.

Ik vind het overigens erg vervelend dat hierdoor de dominee van DIA telkens onderwerp van gesprek is.

Het klopt dat DIA dat heeft gemeld, maar volgens mij, Ad, is dat (volgens mij) een ander verhaal als waar het hier over gaat. Vorige week zijn al vragen gesteld aan 'Psalm' over een aantal zaken. Dat daar 'toevallig' ook deze predikant bij betrokken was, doet daar niets aan af.
Dat DIA zijn stelling wat minder gelukkig formuleert, vind ik niet zo'n groot ding. Ik heb altijd de indruk gehad dat DIA ook de voorgaande predikant(-en) van de Noorderkerk hoog had staan. Moeten we van zo'n verschrijving een punt maken?
Naar mijn mening gaat het hier over de inhoud van een preek, los van de predikant. Of zie ik iets over het hoofd?

[-DIA-]

Volgens mij was het DIA die gisteren meldde dat hij een separerende prediking heeft gehoord van zijn predikant, iets wat hij in jaren niet had gehoord. Verder werd dat niet onderbouwd. Dus géén nadere onderbouwing, wel een soort 'beschuldiging' richting de voorgangers van zijn predikant. Daar worden nu vragen over gesteld en vervolgens worden de vraagstellers hier onder vuur genomen. Juist dat is de omgekeerde wereld.

Ik vind het overigens erg vervelend dat hierdoor de dominee van DIA telkens onderwerp van gesprek is.

Het klopt dat DIA dat heeft gemeld, maar volgens mij, Ad, is dat (volgens mij) een ander verhaal als waar het hier over gaat. Vorige week zijn al vragen gesteld aan 'Psalm' over een aantal zaken. Dat daar 'toevallig' ook deze predikant bij betrokken was, doet daar niets aan af.
Dat DIA zijn stelling wat minder gelukkig formuleert, vind ik niet zo'n groot ding. Ik heb altijd de indruk gehad dat DIA ook de voorgaande predikant(-en) van de Noorderkerk hoog had staan. Moeten we van zo'n verschrijving een punt maken?
Naar mijn mening gaat het hier over de inhoud van een preek, los van de predikant. Of zie ik iets over het hoofd?

Hier wordt recht gesproken, (zonder het overigens voor mezelf te willen opnemen).

[Hendrien]

EEN PAAR WOORDEN OVER EEN TWEESTRIJD
NIET BEDOELD OM TE POLARISEREN, MAAR OM TE PROBEREN NAAR DE OORZAAK TE KIJKEN:
Het lijkt me het beste om nu te zwijgen. Mensen raken gefocust op eigen mening en zijn dan niet ontvankelijk voor wat eventueel niet goed wordt gezien. Dit is wat ik hier al 15 jaar moet meemaken. Ik weet heel goed dat, laten we het ouderwets zeggen, de 'zwarte kousenkerken' altijd het mikpunt zijn. Niet vreemd dus. Maar vanwaar komt zulk een tegenstand? Hebben we kennis gemaakt met de grote tegenstander? Of geloven we daar ook niet meer in? Geloven we alleen in onszelf? Onze eigen manier? Onderzoeken we niet?
Ik denk dat verder, hoe gedetailleerd ook, uitleggen hier geen zin meer heeft. We betrekken onze stellingen, en maken ze vast. Vroeger zeiden ze wel: Ze zijn met geen paard meer van hun plek te trekken. Dat is ook de praktijk. Wij kiezen als mens niet voor een weg waarin wij met al het onze moeten sterven.
Nee, we kijken een kant op: We zijn een zondaar, en Jezus is voor zondaren gestorven. Wie in Hem gelooft heeft het eeuwige leven. Ik ben een zondaar, ik belijdt dat, en Jezus is voor de zondaren gestorven, en ik geloof dat, dus ik ben veilig in Jezus' armen? Is dat de reformatorische bevindelijke leer? Nee toch?
Nog iets: Wat is wedergeboorte: Ook zo'n bron van misverstaan. We zijn veranderd, we voelen emoties, we gaan anders leven enz. Maar is dat bekering? Nee toch?
Over het algemeen zoekt een mens een weg naar de hemel, zonder dat hij daar veel voor hoeft te verliezen. Een wat gemakkelijker weg. En zo redeneert de mens: Denk nu dat een barmhartig liefderijk God maar een klein deel van de mensen heeft uitverkoren? Nee, dat kan een mens niet geloven. Immers, zo zegt men: God is liefde... Dus waarom zouden er dan zoveel mensen verloren gaan. Ik in elk geval niet want: Ik geloof, ik heb er gevoel bij, en ik geloof in Jezus.
Klopt dit? Waar blijven we dan met Gods recht? Geloven we dat er mensen zijn die het Recht van God liever krijgen dan eigen zaligheid? Je hoort het bijna niet meer. Of horen anderen het nog wel? Weten we wat het is, om door Gods Geest ontdekt te worden? Aan Gods kant te vallen: Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig? Dat valt niet mee? En zouden er ook mensen zijn die toch onvoorwaardelijk zichzelf afvallen en God toevallen? Als we dit niet weten, dan is het heel begrijpelijk zoals op dit forum word gedacht en gereageerd. Dat is een beredeneerd geloof, iets wat men kan vatten, wat men kan aannemen, waar men wat mee kan doen. Degene die hier tegenin gaat en zegt: Dit is onvoldoende, hiermee bedriegen we onszelf worden aan de kant gezet, want we willen ons geloof handhaven. En dat zonder ernstig onderzoek. Dat maakt, wat wij op dit forum de rechterflank van de gereformeerde gezindte noemen zo moeilijk: Waarom zo moeilijk doen. Bovendien leggen die dominees de wond open, die men als genezen had gedacht, Daar komt vanzelf alles tegen in opstand. Zomaar een paar woorden over de tweestrijd, en dat is het, geen meer gedachten, maar in hoofdzaak maar twee tegenover elkaar staande beschouwingen van God en van de mens. Dit kan niet anders,en dat leert de hele kerkgeschiedenis, dan botsen. De andere partij ziet de reformatorische leer als onbarmhartig en hard, want daar kunnen ze niets mee. Ze zien God als een Goede God, maar met het Recht heeft deze partij niet zoveel. Hoe leerde Luther het? Hoe leerde Calvijn het? Ja goed, prima, goede mensen, maar in de praktijk laten we die puntjes van het recht Gods liever onderbelicht.

Heel in het kort hoe we de twee geloven zien. En dan moet ook wel opgemerkt worden, dat de leer van vrije genade altijd meer tegenstand ondervind uit de godsdienst, meer dan uit de ongodsdienstige wereld. Hier worden immers de pijnpunten van een nabijkomende godsdienst aangeraakt? Ik zal maar stoppen. Hier ligt, denk ik de grote oorzaak, van de tegenkanting van binnen het godsdienstig (of zelfs reformatorisch) kader.

Het spijt me wel, DIA, maar er zijn ook christenen dus erg veel tegenstand ervaren van de zgn. zwartekousenkerken. Dit is ook erg verdrietig en pijnlijk.

[Inwoner]

EEN PAAR WOORDEN OVER EEN TWEESTRIJD
NIET BEDOELD OM TE POLARISEREN, MAAR OM TE PROBEREN NAAR DE OORZAAK TE KIJKEN:
Het lijkt me het beste om nu te zwijgen. Mensen raken gefocust op eigen mening en zijn dan niet ontvankelijk voor wat eventueel niet goed wordt gezien. Dit is wat ik hier al 15 jaar moet meemaken. Ik weet heel goed dat, laten we het ouderwets zeggen, de 'zwarte kousenkerken' altijd het mikpunt zijn. Niet vreemd dus. Maar vanwaar komt zulk een tegenstand? Hebben we kennis gemaakt met de grote tegenstander? Of geloven we daar ook niet meer in? Geloven we alleen in onszelf? Onze eigen manier? Onderzoeken we niet?
Ik denk dat verder, hoe gedetailleerd ook, uitleggen hier geen zin meer heeft. We betrekken onze stellingen, en maken ze vast. Vroeger zeiden ze wel: Ze zijn met geen paard meer van hun plek te trekken. Dat is ook de praktijk. Wij kiezen als mens niet voor een weg waarin wij met al het onze moeten sterven.
Nee, we kijken een kant op: We zijn een zondaar, en Jezus is voor zondaren gestorven. Wie in Hem gelooft heeft het eeuwige leven. Ik ben een zondaar, ik belijdt dat, en Jezus is voor de zondaren gestorven, en ik geloof dat, dus ik ben veilig in Jezus' armen? Is dat de reformatorische bevindelijke leer? Nee toch?
Nog iets: Wat is wedergeboorte: Ook zo'n bron van misverstaan. We zijn veranderd, we voelen emoties, we gaan anders leven enz. Maar is dat bekering? Nee toch?
Over het algemeen zoekt een mens een weg naar de hemel, zonder dat hij daar veel voor hoeft te verliezen. Een wat gemakkelijker weg. En zo redeneert de mens: Denk nu dat een barmhartig liefderijk God maar een klein deel van de mensen heeft uitverkoren? Nee, dat kan een mens niet geloven. Immers, zo zegt men: God is liefde... Dus waarom zouden er dan zoveel mensen verloren gaan. Ik in elk geval niet want: Ik geloof, ik heb er gevoel bij, en ik geloof in Jezus.
Klopt dit? Waar blijven we dan met Gods recht? Geloven we dat er mensen zijn die het Recht van God liever krijgen dan eigen zaligheid? Je hoort het bijna niet meer. Of horen anderen het nog wel? Weten we wat het is, om door Gods Geest ontdekt te worden? Aan Gods kant te vallen: Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig? Dat valt niet mee? En zouden er ook mensen zijn die toch onvoorwaardelijk zichzelf afvallen en God toevallen? Als we dit niet weten, dan is het heel begrijpelijk zoals op dit forum word gedacht en gereageerd. Dat is een beredeneerd geloof, iets wat men kan vatten, wat men kan aannemen, waar men wat mee kan doen. Degene die hier tegenin gaat en zegt: Dit is onvoldoende, hiermee bedriegen we onszelf worden aan de kant gezet, want we willen ons geloof handhaven. En dat zonder ernstig onderzoek. Dat maakt, wat wij op dit forum de rechterflank van de gereformeerde gezindte noemen zo moeilijk: Waarom zo moeilijk doen. Bovendien leggen die dominees de wond open, die men als genezen had gedacht, Daar komt vanzelf alles tegen in opstand. Zomaar een paar woorden over de tweestrijd, en dat is het, geen meer gedachten, maar in hoofdzaak maar twee tegenover elkaar staande beschouwingen van God en van de mens. Dit kan niet anders,en dat leert de hele kerkgeschiedenis, dan botsen. De andere partij ziet de reformatorische leer als onbarmhartig en hard, want daar kunnen ze niets mee. Ze zien God als een Goede God, maar met het Recht heeft deze partij niet zoveel. Hoe leerde Luther het? Hoe leerde Calvijn het? Ja goed, prima, goede mensen, maar in de praktijk laten we die puntjes van het recht Gods liever onderbelicht.

Heel in het kort hoe we de twee geloven zien. En dan moet ook wel opgemerkt worden, dat de leer van vrije genade altijd meer tegenstand ondervind uit de godsdienst, meer dan uit de ongodsdienstige wereld. Hier worden immers de pijnpunten van een nabijkomende godsdienst aangeraakt? Ik zal maar stoppen. Hier ligt, denk ik de grote oorzaak, van de tegenkanting van binnen het godsdienstig (of zelfs reformatorisch) kader.

Het spijt me wel, DIA, maar er zijn ook christenen dus erg veel tegenstand ervaren van de zgn. zwartekousenkerken. Dit is ook erg verdrietig en pijnlijk.

Heb je daar (concrete) voorbeelden van, Hendrien?

[Zeeuw]

EEN PAAR WOORDEN OVER EEN TWEESTRIJD
NIET BEDOELD OM TE POLARISEREN, MAAR OM TE PROBEREN NAAR DE OORZAAK TE KIJKEN:
Het lijkt me het beste om nu te zwijgen. Mensen raken gefocust op eigen mening en zijn dan niet ontvankelijk voor wat eventueel niet goed wordt gezien. Dit is wat ik hier al 15 jaar moet meemaken. Ik weet heel goed dat, laten we het ouderwets zeggen, de 'zwarte kousenkerken' altijd het mikpunt zijn. Niet vreemd dus. Maar vanwaar komt zulk een tegenstand? Hebben we kennis gemaakt met de grote tegenstander? Of geloven we daar ook niet meer in? Geloven we alleen in onszelf? Onze eigen manier? Onderzoeken we niet?
Ik denk dat verder, hoe gedetailleerd ook, uitleggen hier geen zin meer heeft. We betrekken onze stellingen, en maken ze vast. Vroeger zeiden ze wel: Ze zijn met geen paard meer van hun plek te trekken. Dat is ook de praktijk. Wij kiezen als mens niet voor een weg waarin wij met al het onze moeten sterven.
Nee, we kijken een kant op: We zijn een zondaar, en Jezus is voor zondaren gestorven. Wie in Hem gelooft heeft het eeuwige leven. Ik ben een zondaar, ik belijdt dat, en Jezus is voor de zondaren gestorven, en ik geloof dat, dus ik ben veilig in Jezus' armen? Is dat de reformatorische bevindelijke leer? Nee toch?
Nog iets: Wat is wedergeboorte: Ook zo'n bron van misverstaan. We zijn veranderd, we voelen emoties, we gaan anders leven enz. Maar is dat bekering? Nee toch?
Over het algemeen zoekt een mens een weg naar de hemel, zonder dat hij daar veel voor hoeft te verliezen. Een wat gemakkelijker weg. En zo redeneert de mens: Denk nu dat een barmhartig liefderijk God maar een klein deel van de mensen heeft uitverkoren? Nee, dat kan een mens niet geloven. Immers, zo zegt men: God is liefde... Dus waarom zouden er dan zoveel mensen verloren gaan. Ik in elk geval niet want: Ik geloof, ik heb er gevoel bij, en ik geloof in Jezus.
Klopt dit? Waar blijven we dan met Gods recht? Geloven we dat er mensen zijn die het Recht van God liever krijgen dan eigen zaligheid? Je hoort het bijna niet meer. Of horen anderen het nog wel? Weten we wat het is, om door Gods Geest ontdekt te worden? Aan Gods kant te vallen: Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig? Dat valt niet mee? En zouden er ook mensen zijn die toch onvoorwaardelijk zichzelf afvallen en God toevallen? Als we dit niet weten, dan is het heel begrijpelijk zoals op dit forum word gedacht en gereageerd. Dat is een beredeneerd geloof, iets wat men kan vatten, wat men kan aannemen, waar men wat mee kan doen. Degene die hier tegenin gaat en zegt: Dit is onvoldoende, hiermee bedriegen we onszelf worden aan de kant gezet, want we willen ons geloof handhaven. En dat zonder ernstig onderzoek. Dat maakt, wat wij op dit forum de rechterflank van de gereformeerde gezindte noemen zo moeilijk: Waarom zo moeilijk doen. Bovendien leggen die dominees de wond open, die men als genezen had gedacht, Daar komt vanzelf alles tegen in opstand. Zomaar een paar woorden over de tweestrijd, en dat is het, geen meer gedachten, maar in hoofdzaak maar twee tegenover elkaar staande beschouwingen van God en van de mens. Dit kan niet anders,en dat leert de hele kerkgeschiedenis, dan botsen. De andere partij ziet de reformatorische leer als onbarmhartig en hard, want daar kunnen ze niets mee. Ze zien God als een Goede God, maar met het Recht heeft deze partij niet zoveel. Hoe leerde Luther het? Hoe leerde Calvijn het? Ja goed, prima, goede mensen, maar in de praktijk laten we die puntjes van het recht Gods liever onderbelicht.

Heel in het kort hoe we de twee geloven zien. En dan moet ook wel opgemerkt worden, dat de leer van vrije genade altijd meer tegenstand ondervind uit de godsdienst, meer dan uit de ongodsdienstige wereld. Hier worden immers de pijnpunten van een nabijkomende godsdienst aangeraakt? Ik zal maar stoppen. Hier ligt, denk ik de grote oorzaak, van de tegenkanting van binnen het godsdienstig (of zelfs reformatorisch) kader.

Het spijt me wel, DIA, maar er zijn ook christenen dus erg veel tegenstand ervaren van de zgn. zwartekousenkerken. Dit is ook erg verdrietig en pijnlijk.

Heb je daar (concrete) voorbeelden van, Hendrien?

Mag het ook van anderen dan Hendrien?

[Hendrien]

Mijn ervaring is dat het soms minder vijandschap oproept als je atheïst wordt dan dat je belijdt dat je Jezus mag kennen en naar een “lichtere” kerk gaat.

[Inwoner]

EEN PAAR WOORDEN OVER EEN TWEESTRIJD
NIET BEDOELD OM TE POLARISEREN, MAAR OM TE PROBEREN NAAR DE OORZAAK TE KIJKEN:
Het lijkt me het beste om nu te zwijgen. Mensen raken gefocust op eigen mening en zijn dan niet ontvankelijk voor wat eventueel niet goed wordt gezien. Dit is wat ik hier al 15 jaar moet meemaken. Ik weet heel goed dat, laten we het ouderwets zeggen, de 'zwarte kousenkerken' altijd het mikpunt zijn. Niet vreemd dus. Maar vanwaar komt zulk een tegenstand? Hebben we kennis gemaakt met de grote tegenstander? Of geloven we daar ook niet meer in? Geloven we alleen in onszelf? Onze eigen manier? Onderzoeken we niet?
Ik denk dat verder, hoe gedetailleerd ook, uitleggen hier geen zin meer heeft. We betrekken onze stellingen, en maken ze vast. Vroeger zeiden ze wel: Ze zijn met geen paard meer van hun plek te trekken. Dat is ook de praktijk. Wij kiezen als mens niet voor een weg waarin wij met al het onze moeten sterven.
Nee, we kijken een kant op: We zijn een zondaar, en Jezus is voor zondaren gestorven. Wie in Hem gelooft heeft het eeuwige leven. Ik ben een zondaar, ik belijdt dat, en Jezus is voor de zondaren gestorven, en ik geloof dat, dus ik ben veilig in Jezus' armen? Is dat de reformatorische bevindelijke leer? Nee toch?
Nog iets: Wat is wedergeboorte: Ook zo'n bron van misverstaan. We zijn veranderd, we voelen emoties, we gaan anders leven enz. Maar is dat bekering? Nee toch?
Over het algemeen zoekt een mens een weg naar de hemel, zonder dat hij daar veel voor hoeft te verliezen. Een wat gemakkelijker weg. En zo redeneert de mens: Denk nu dat een barmhartig liefderijk God maar een klein deel van de mensen heeft uitverkoren? Nee, dat kan een mens niet geloven. Immers, zo zegt men: God is liefde... Dus waarom zouden er dan zoveel mensen verloren gaan. Ik in elk geval niet want: Ik geloof, ik heb er gevoel bij, en ik geloof in Jezus.
Klopt dit? Waar blijven we dan met Gods recht? Geloven we dat er mensen zijn die het Recht van God liever krijgen dan eigen zaligheid? Je hoort het bijna niet meer. Of horen anderen het nog wel? Weten we wat het is, om door Gods Geest ontdekt te worden? Aan Gods kant te vallen: Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig? Dat valt niet mee? En zouden er ook mensen zijn die toch onvoorwaardelijk zichzelf afvallen en God toevallen? Als we dit niet weten, dan is het heel begrijpelijk zoals op dit forum word gedacht en gereageerd. Dat is een beredeneerd geloof, iets wat men kan vatten, wat men kan aannemen, waar men wat mee kan doen. Degene die hier tegenin gaat en zegt: Dit is onvoldoende, hiermee bedriegen we onszelf worden aan de kant gezet, want we willen ons geloof handhaven. En dat zonder ernstig onderzoek. Dat maakt, wat wij op dit forum de rechterflank van de gereformeerde gezindte noemen zo moeilijk: Waarom zo moeilijk doen. Bovendien leggen die dominees de wond open, die men als genezen had gedacht, Daar komt vanzelf alles tegen in opstand. Zomaar een paar woorden over de tweestrijd, en dat is het, geen meer gedachten, maar in hoofdzaak maar twee tegenover elkaar staande beschouwingen van God en van de mens. Dit kan niet anders,en dat leert de hele kerkgeschiedenis, dan botsen. De andere partij ziet de reformatorische leer als onbarmhartig en hard, want daar kunnen ze niets mee. Ze zien God als een Goede God, maar met het Recht heeft deze partij niet zoveel. Hoe leerde Luther het? Hoe leerde Calvijn het? Ja goed, prima, goede mensen, maar in de praktijk laten we die puntjes van het recht Gods liever onderbelicht.

Heel in het kort hoe we de twee geloven zien. En dan moet ook wel opgemerkt worden, dat de leer van vrije genade altijd meer tegenstand ondervind uit de godsdienst, meer dan uit de ongodsdienstige wereld. Hier worden immers de pijnpunten van een nabijkomende godsdienst aangeraakt? Ik zal maar stoppen. Hier ligt, denk ik de grote oorzaak, van de tegenkanting van binnen het godsdienstig (of zelfs reformatorisch) kader.

Het spijt me wel, DIA, maar er zijn ook christenen dus erg veel tegenstand ervaren van de zgn. zwartekousenkerken. Dit is ook erg verdrietig en pijnlijk.

Heb je daar (concrete) voorbeelden van, Hendrien?

Mag het ook van anderen dan Hendrien?

o zeker...

[Zeeuw]

o zeker...

Ik denk niet dat het sticht. Het doet namelijk veel mensen pijn en het leidt nergens toe.