Dorsvloer vol confetti

[refo]

Precies wat ik verwachtte eigenlijk. De auteur is iemand die op godsdienst-sociologische wijze haar boek geschreven heeft. Daarom gaf ik ook aan niets te kunnen met medelijden hebben met een fictief figuur. Laten we liever daarom onze aandacht richten op echte mensen.

Hm, het idee is toch juist dat het een soort gelijkenis is, die wat vertelt van hoe het er soms aan toe gaat in een bepaalde cultuur... en waarbij de fictieve personages representatief zijn voor een groep(je) echte mensen? De personen zijn fictief.... maar is het hele verhaal ook fictie? Zo niet, dan kan je medelijden voor een fictief persoon toch ook wel vertalen naar echte mensen?

Kan een blanke westerling, die op vakantie is geweest naar een arm land, een representatief verhalen schrijven over een donkere jongen die leeft in zo'n arm land? Misschien wel, maar als ik wat wil leren over het leven in zo'n arm land, ga ik liever praten met zo'n donkere jongen. Dat levert veel betrouwbaardere informatie op.

Kijk, een goede auteur kan zich goed inleven in het personage wat zij/hij beschrijft. Alleen, wat niemand kan, is zich volledig inleven in een werkelijk bestaande ander. Elke mens heeft in zijn karakter, zijn en en handelen, verassingen. Een mens is te complex om volledig te doorgronden. Concreet betekend dat, dat zelfs een zeer vaardig schrijver (behalve dan wanneer er auto-biografisch geschreven wordt) altijd iets mist, ten opzichte van een echt verhaal.

Daarom kies ik liever voor de echte verhalen, dan voor fictieve verhalen. De echte verhalen zijn vaak ook veel minder spannend, te saai om in een boek te zetten. Maar onmisbaar om de werkelijke ander ietwat te kunnen begrijpen.

PS> Misschien dat iemand ooit nog eens een boek wil schrijven over mensen als Franca Treur. Het is namelijk heel grappig om te zien, dat een intelligente jongevrouw op basis van rationele argumenten nogal irrationele keuzes maakt. Ze verwisselt een religieus geloofssysteem in voor een self-made-levensbeschouwing, gebaseerd op narratieve verklaringen.

Sorry hoor, maar dit is echt klets.

ga maar na:
1 - Die donkere jongen heeft zo mogelijk een nog gekleurder verhaal.
2 - Een goede schrijver kan zich wel degelijk inleven. Karakters enzo zijn variabel, maar hebben met inleven weinig van doen. Met welke donkere jongen ga je praten? De goedgebekte of de verlegen soort?
3 - Hoe beoordeel je dat de verhalen echt 'echt' zijn?

Tenslotte heeft Franca expliciet gevraagd serieus genomen te worden. Jij hebt tenslotte ook een levensbeschouwing gebaseerd op narratieve verklaringen. Alleen noem je het niet self-made. Maar de Franca's zul je niet overtuigen.

[memento]

Sorry hoor, maar dit is echt klets.

ga maar na:
1 - Die donkere jongen heeft zo mogelijk een nog gekleurder verhaal.
2 - Een goede schrijver kan zich wel degelijk inleven. Karakters enzo zijn variabel, maar hebben met inleven weinig van doen. Met welke donkere jongen ga je praten? De goedgebekte of de verlegen soort?
3 - Hoe beoordeel je dat de verhalen echt 'echt' zijn?

Dat is precies mijn punt. Ieder mens zit anders in elkaar, en beleefd de zaken anders. Er zijn wel overeenkomsten, maar uiteindelijk gaat het om het gesprek met de ander. Je kan met grote woorden spreken over "de problemen" die in dit boek naar voren komen, maar mogelijk ondervinden genoeg andere jongeren weer andere problemen. Of ervaren ze, net als de auteur, die problemen helemaal niet als probleem, maar als horen bij de subcultuur.

Tenslotte heeft Franca expliciet gevraagd serieus genomen te worden. Jij hebt tenslotte ook een levensbeschouwing gebaseerd op narratieve verklaringen. Alleen noem je het niet self-made. Maar de Franca's zul je niet overtuigen.

Het enige wat ik zeg, is dat Franca een bepaalde overtuiging heeft verworpen, en die ingeruild voor een andere overtuiging. Maar voldoet haar nieuwe overtuiging wel aan de argumenten op basis waarvan ze de oude verworpen heeft? En is ze bewust van de consequenties die een narratieve levensbeschouwing heeft (bv: binnen een narratieve levensbeschouwing is er geen absolute waarheid, alleen de subjectieve verhalen, er is dus ook geen ethiek, anders dan binnen het verhaal. Als iemand binnen zijn verhaal iets als goed kan duiden, is het goed. Maar dat levert problemen op met anderen, bv: een moslim-terrorist die zelfmoord pleegt, doet binnen zijn "verhaal" een goede daad.). Iemand serieus nemen, is ook de kritische vragen stellen..

Daarnaast: Ik had het over het schrijven van een boek. Volgens mij is de thematiek wel interessant, een refo die door studeren haar geloof verliest, en verruilt voor een andere levensvisie. Maar vervolgens nooit helemaal afkomt van de onzekerheid: Wat als ze toch gelijk hadden... (wat iets is waar ex-christenen, zeker bij moeilijke situaties in het leven, of als de dood nadert, toch nooit helemaal los van kunnen komen).

PS> Persoonlijk zie ik de narratieve levensbeschouwing als één van de levensbeschouwingen die slecht rationeel te onderbouwen zijn. Nu is het christendom dat ook niet. Maar, de overstap van een niet-rationeel-verdedigbare overtuiging naar een andere niet-rationeel-verdedigbare overtuiging, op basis van rationele argumenten, is nogal raar. Aangezien Franca meeleest, en me een intelligente dame lijkt, wil ik haar toch eens uitdagen om daar over na te denken.

[Marnix]

Lijkt me inderdaad een goede oproep. Maar daarnaast vind ik het wel goed dat ze er ook een verhaal over heeft geschreven, waarvan de insteek volgens mij niet is: Jongens, kijk eens wat een zootje het bij jullie is, misschien moeten jullie net als ik je geloof vaarwel zeggen. Ik denk dat we er een hoop kunnen leren als het gaat om reflectie van cultuur waar we zo mee worden grootgebracht dat reflectie moeilijk is en zelden objectief. Nou wil ik niet zeggen dat dit verhaal wel objectief is, dat zijn verhalen haast nooit. Maar het is goed om het eens van de andere kant te zien... en daaruit kunnen we denk ik allemaal ook wel lering trekken op het gebied van omgaan met zaken, omgaan met elkaar, focus op regels, veroordelen enzovoorts enzovoorts.

[Zita]

Precies wat ik verwachtte eigenlijk. De auteur is iemand die op godsdienst-sociologische wijze haar boek geschreven heeft. Daarom gaf ik ook aan niets te kunnen met medelijden hebben met een fictief figuur. Laten we liever daarom onze aandacht richten op echte mensen.

De verteltrant ervaar ik ook als afstandelijk. Door steeds te spreken van "de vader", "de moeder" etc blijven die personages behoorlijk op afstand. Heeft Franca dat bewust zo gedaan, om de verhoudingen binnen het gezin te schetsen (die ook niet echt warm zijn)? Daar ben ik nog niet achter.

Het viel mij pas op dat dat in het Vlaams vaak gebeurt. Heeft het Zeeuws daar een tik van meegekregen?

[vogeltje]

Eigenlijk zou er een tegenhanger moeten komen van dit boek.
Over iemand die zich ontrukt aan deze sfeer maar toch in God blijft geloven.
PKN wordt ofzo.

[refo]

Eigenlijk zou er een tegenhanger moeten komen van dit boek.
Over iemand die zich ontrukt aan deze sfeer maar toch in God blijft geloven.
PKN wordt ofzo.

Dat wordt niet gezien als een tegenhanger.
Er zijn kringen die het erger vinden dat hun kind naar de PKN gaat dan wanneer het 'de wereld' in gaat.
Vanuit de wereld kun je je nog weer bekeren. In de PKN denkt iedereen dat hij of zij bekeerd is en komt het nooit meer goed, aldus de gedachtenspinsels daarover.

[henriët]

Eigenlijk zou er een tegenhanger moeten komen van dit boek.
Over iemand die zich ontrukt aan deze sfeer maar toch in God blijft geloven.
PKN wordt ofzo.

[Genade door recht]

Wat slagen we er telkens toch goed in om mensen díe aandacht te geven die ze niet verdienen.

[helma]

Moeten we medelijden hebben met Katelijne?

Ik krijg heel veel brieven en e-mails van lezers. Ik ben daar ontroerd door. De lezers blijken van Katelijne te houden, juist ook de reformatorische lezers, zoals ook blijkt uit de brief die ik zojuist voorlas. Dat is heel fijn om te merken. Dat het personage dat je hebt gecreëerd iets losmaakt bij de lezer. En na een aantal weken viel me opeens iets op aan de brieven en e-mails van mensen uit de reformatorische hoek. Bijna allemaal gebruiken ze woorden als ‘medelijden’, ‘deernis’ en ‘ik had zo graag eens met haar gesproken over de dingen van de Heere’. Ik ontdekte dat de reformatorische lezers Katelijne bijna allemaal als een zielig meisje zien. Ze hebben medelijden met haar, .............. dat zij geen mensen om zich heen heeft die een zoutend zout zijn of een lichtend licht, op een positieve aansprekende manier.

Het woord medelijden kwam in die mails en brieven zo vaak terug, dat ik me begon af te vragen: Waarom wordt dát aspect toch telkens zo benadrukt? ....... En waarom hebben de seculiere e-mailers en recensenten het daar bijna nooit over? In de niet-christelijke media wordt Katelijne juist omschreven als een ‘een montere buitenstaander’ (de Volkskrant) of als ‘een leergierig en leesgraag meisje’ (NRC Handelsblad).

Ik begrijp dit wel. Alleen moet je het woord 'zielig' vervangen door bewogenheid. En hoe kan het ook anders dat je dit niet tegenkomt in de seculiere reacties! Zij lezen het boek vanuit een heel ander perspectief!
Want ik, als Reformatorische lezer, geloof wél in een oordeelsdag. Kan dus ook niet anders dan het boek lezen vanuit eeuwigheidsperspectief. En als ik in het boek lees dat Katelijne worstelt met zonde en schuld zonder dat haar de weg naar Christus gewezen wordt dan raakt me dat tot in het diepst van mijn hart.
Franca ziet gelovigen als mensen die angstig zijn voor de oordeelsdag (zei ze zaterdag). Die angst heeft zij gelukkig opzij kunnen zetten nu ze het geloof vaarwel heeft gezegd.
Maar het kan toch niet anders dan dat iemand die wél gelooft in de oordeelsdag; en weet dat je zonder Christus die dag inderdaad met angst tegemoet moet zien, niet anders dan met bewogenheid kan luisteren naar Franca?
Ondanks haar talenten en gaven. Die ik ook echt wel zie (zowel het schrijftalent van Franca als de inteligentie van Katelijne) maar die bij mij, vanuit eeuwigheidsperspectief gezien, toch een andere prioriteit hebben dan bij seculiere lezers.

[sela]

De dood van de auteur
In 1968 publiceert Barthes zijn waarschijnlijk bekendste werk, het essay "La mort de l'auteur", waarin hij de auteur doodverklaart. Hiermee bedoelt hij dat de auteur van een tekst niet de betekenissen in een tekst legt die een lezer uit de tekst haalt, maar dat de lezer zelf betekenissen aan de tekst geeft en zelfs voortdurend verschillende betekenissen vindt (The birth of the reader must be at the cost of the death of the Author). De autoriteit van één auteur zou betekenen dat een tekst slechts één interpretatie kent, maar er zijn meerdere interpretaties mogelijk. De tekst ontstaat zelfs pas tijdens het lezen van de tekst. Door de auteur dood te verklaren, kan de lezer worden bevrijd van een eenzijdige interpretatie.

[helma]

De dood van de auteur
In 1968 publiceert Barthes zijn waarschijnlijk bekendste werk, het essay "La mort de l'auteur", waarin hij de auteur doodverklaart. Hiermee bedoelt hij dat de auteur van een tekst niet de betekenissen in een tekst legt die een lezer uit de tekst haalt, maar dat de lezer zelf betekenissen aan de tekst geeft en zelfs voortdurend verschillende betekenissen vindt (The birth of the reader must be at the cost of the death of the Author). De autoriteit van één auteur zou betekenen dat een tekst slechts één interpretatie kent, maar er zijn meerdere interpretaties mogelijk. De tekst ontstaat zelfs pas tijdens het lezen van de tekst. Door de auteur dood te verklaren, kan de lezer worden bevrijd van een eenzijdige interpretatie.

ik geloof hier eigenlijk niet in
de auteur heeft altijd een doel met zijn boek
Natuurlijk is de lezer vrij om te interpreteren. Maar helemaal voorbij te kunnen gaan aan het doel van een auteur lijkt mij sterk.

[Afgewezen]

Eigenlijk zou er een tegenhanger moeten komen van dit boek.
Over iemand die zich ontrukt aan deze sfeer maar toch in God blijft geloven.
PKN wordt ofzo.

Dat boek is er al:
http://www.leesmijnboek.nl/catalog/inde ... be3b0befec.
Helaas een uitgave in eigen beheer, met dus (te) weinig bekendheid.

[Luther]

Eigenlijk zou er een tegenhanger moeten komen van dit boek.
Over iemand die zich ontrukt aan deze sfeer maar toch in God blijft geloven.
PKN wordt ofzo.

Dat boek is er al:
http://www.leesmijnboek.nl/catalog/inde ... be3b0befec.
Helaas een uitgave in eigen beheer, met dus (te) weinig bekendheid.

Sja... geen zuiluitgever hè...

[wim]

Eigenlijk zou er een tegenhanger moeten komen van dit boek.
Over iemand die zich ontrukt aan deze sfeer maar toch in God blijft geloven.
PKN wordt ofzo.

Nee, over iemand die de eigen kleine verhaaltjes, gedicteert door het postmodernistisch denken, moe wordt. En daarvan bevrijd wordt door Het Grootste Verhaal.

Niemand ontkomt aan Grote Verhalen. De vraag is alleen welk Groot Verhaal je te pakken krijgt.

[sela]

De dood van de auteur
In 1968 publiceert Barthes zijn waarschijnlijk bekendste werk, het essay "La mort de l'auteur", waarin hij de auteur doodverklaart. Hiermee bedoelt hij dat de auteur van een tekst niet de betekenissen in een tekst legt die een lezer uit de tekst haalt, maar dat de lezer zelf betekenissen aan de tekst geeft en zelfs voortdurend verschillende betekenissen vindt (The birth of the reader must be at the cost of the death of the Author). De autoriteit van één auteur zou betekenen dat een tekst slechts één interpretatie kent, maar er zijn meerdere interpretaties mogelijk. De tekst ontstaat zelfs pas tijdens het lezen van de tekst. Door de auteur dood te verklaren, kan de lezer worden bevrijd van een eenzijdige interpretatie.

ik geloof hier eigenlijk niet in
de auteur heeft altijd een doel met zijn boek
Natuurlijk is de lezer vrij om te interpreteren. Maar helemaal voorbij te kunnen gaan aan het doel van een auteur lijkt mij sterk.

ik poste het even omdat het genoemd wordt in de lezing. je ziet dat de auteur inderdaad haar bedoelingen ook nog eens toelicht.