Posthoorn schreef:

Zita schreef:Op de middelbare school had ik een docent Frans (meneer dH) die te allen tijde in een zwart pak liep. Volgens mij driedelig, maar het is vijfentwintig jaar geleden, dus ik kan mij wat dat betreft vergissen. Wellicht was hij ambtsdrager. Maar het was een lieve en enorm vriendelijke man, in zijn zwarte pak. Ik herinner me na vijfentwintig jaar nog steeds zijn gebeden aan het einde van de dag (vervuld van ootmoed en eerbied) en ook wel zijn aardige grapjes. En dat zwarte pak deed er toch echt niet toe.

Waarom ambtsdragers de beslissing nemen om ook in het dagelijks leven hun zwarte pak te dragen, begrijp ik niet helemaal. Wellicht is het voor hen juist onnatuurlijk om alleen tijdens kerkdiensten hun ambtskleding te dragen, omdat het ambt hun hele leven doortrekt. Maar waarom mensen zich zo enorm laten afschrikken door een zwart pak, snap ik nog veel minder.

Deze meneer dH is (denk ik) nu pastoraal medewerker in het bejaardenhuis waar mijn moeder woont, en is daar zeer gezien.

Nu gaat er bij mij ook een lampje branden
Positieve ervaring.

...de dingen die onder ons volkomen zekerheid hebben (Luk. 1:1)

De gelovigen wisten dus al de bijzonderheden van Jezus' verschijning met volkomen zekerheid. En zo wij geloven, behoren wij ook tot die ten volle verzekerden.
Het ongeloof tracht nu wel alles weer onzeker te maken, zoals de slang in het Paradijs de zekere woorden Gods onzeker maakte voor onze eerste ouders, doch het zal bij Gods kinderen niet gelukken. Het Evangelie is alleen bedekt of onzeker bij degenen die verloren gaan, 2 Kor. 4:3,4. Wij die geloven moeten dan ook in alles naar altijd meer zekerheid trachten.

Wij moeten weten de dingen, die ons van God in Zijn Woord geschonken zijn; ook moeten wij ons hart verzekeren voor God.
De staat der bekommering, der onzekerheid, mag geen afzonderlijke staat, maar enkel een staat van overgang tot altijd volle zekerheid zijn. Als gij u in het bewegelijk vaartuig bevindt, beschouwt gij het immers niet als uw vaste woning. Het moet u erheen brengen, en hoe spoediger gij weer uit het vaartuig stappen kunt, hoe beter.

God gunt ons zo gaarne het zeker genot Zijner gaven; het is Zijn welbehagen dat wij op Zijn woorden vaster bouwen dan op rotsen, dat wij er ons met volkomen zekerheid op verlaten. De zekerheid der zaligheid is gelukkig weer het onschatbaar voorrecht der Protestantse kerk geworden. Zij was gedurende een lange tijd in de Roomse Kerk verloren geraakt.

Velen hebben in die kerk niet zelden uit over-vroomheid geleerd, dat men van zijn zaligheid niet zeker zijn kan, en ook niet zeker zijn mag. Het is tegen de Schrift.

Mr. I. da Costa, in: Bijbellezingen (Zwijndrecht, 1985)

@Eilander. Dank. Helder stuk.

Om dat heel concreet te maken: op een gegeven moment lezen we met elkaar de beroemde brief aan Diognetus. Die brief dateert uit ca. 150 na Christus en biedt een beschrijving van het geloof en de levensstijl van de eerste christenen. In die brief wordt van deze christenen onder meer gezegd dat zij zich niet van niet-christenen onderscheiden door de steden waarin ze wonen, niet door de aparte taal die zij spreken en niet door zich anders te kleden of te eten.
Dat is al een beetje een schok voor studenten die denken dat de christelijke identiteit erin gelegen is dat we allemaal bij elkaar op de Biblebelt gaan klitten, een sociolect brabbelen dat andere mensen niet begrijpen en ons anders kleden. Nee, die christenen waren burgers van een ander vaderland. Zij werden vervolgd maar onderscheidden zich door hun grote naastenliefde. „Ze zijn arm, en ze maken velen rijk; aan alles hebben ze gebrek, en toch hebben ze alles in overvloed.”
Kijk, dan kunnen we ons als docenten en studenten in zo’n bron spiegelen, vaststellen hoe anders we eigenlijk zijn dan die eerste christenen, en ons afvragen wat we moeten doen om dat te corrigeren.

Column van Bart-Jan Spruyt in het RD van vandaag

Mooi artikel wat in eenvoudige bewoording toch (denk ik) de kern van de gereformeerde leer verdedigd tegenover niet- en/of ex-gereformeerde christenen.

https://www.rd.nl/opinie/is-verzoening- ... -1.1560399

helma schreef:https://cip.nl/cip+/72967-ds-j-j-van-ec ... g.whatsapp

Wat bijzonder dat hij dan nog zo lang predikant mocht zijn!

helma schreef:https://cip.nl/cip+/72967-ds-j-j-van-ec ... g.whatsapp

Ik heb enorme waardering voor deze predikant, toch heb ik er een dubbel gevoel bij, ik zou hem beter moeten kennen denk ik, zo van een artikel kon ik er niet zoveel mee.

We hebben allemaal lijden oid nodig om dicht bij de Heere Jezus te blijven, maar ook de aansporing om alles van Hem te verwachten, ook genezing... zijn echte drijfveren kun je er niet helemaal uit opmaken.

Het is onrealistisch om genezing te verlangen die middelijkerwijs niet te genezen is. En daarbij komt dat het de mens gezet is eenmaal te sterven. Als je onder dat oordeel bent doorgegaan, dan hoef je niet krampachtig aan het leven vast te klampen, omdat je weet dat Hij je slechts is voorgegaan in kruislijden, dood en opstanding.

Herman schreef:Het is onrealistisch om genezing te verlangen die middelijkerwijs niet te genezen is. En daarbij komt dat het de mens gezet is eenmaal te sterven. Als je onder dat oordeel bent doorgegaan, dan hoef je niet krampachtig aan het leven vast te klampen, omdat je weet dat Hij je slechts is voorgegaan in kruislijden, dood en opstanding.

Je laatste zin val ik helemaal bij, en wil ik onderstrepen.

Maar je eerste zin: betekend dit dat je in deze tijd de mogelijkheid van genezingswonderen uitsluit als een ziekte niet middelijkerwijs te genezen is?

Nee, dat sluit ik niet uit.

Het staat binnen een christelijk leven niet op de eerste plaats.

In de meest kwalijke vorm vind ik het egocentrisch bidden en dat sluit prima aan bij het moderne welvaartsevangelie

Het NT geeft tientallen handvatten voor lijden en kruisdragen en volgens mij nergens aansporingen om een gezond leven van de Heere af te bidden.

J.C. Philpot schreef: Maar je eerste zin: betekend dit dat je in deze tijd de mogelijkheid van genezingswonderen uitsluit als een ziekte niet middelijkerwijs te genezen is?

Ik wel. En onze kinderen die een ongeneeslijke aandoening hebben, ook.
Wij hebben nooit gevraagd of de Heere hen wil genezen, niet omdat Hij dat niet zou kunnen, maar in ons geval betreft het een aandoening die in aanleg - dus bij hun schepping - er was.
God vergist Zich niet en daarom kunnen wij niet vragen om genezing hiervan.

Ikzelf heb ook moeite met het woord "vechten", vaak gebruikt bij ziekten zoals kanker.

Herman schreef:Nee, dat sluit ik niet uit.

Het staat binnen een christelijk leven niet op de eerste plaats.

In de meest kwalijke vorm vind ik het egocentrisch bidden en dat sluit prima aan bij het moderne welvaartsevangelie

Het NT geeft tientallen handvatten voor lijden en kruisdragen en volgens mij nergens aansporingen om een gezond leven van de Heere af te bidden.

Geen medicijnen nemen?
Geen artsen?
Geen gebed om genezing?
Geen gezonde manier van leven?

Dit gedeelte laat zien dat vergeving en genezing elkaar niet uitsluit:

Jakobus 5:
13 Is iemand onder u in lijden? Dat hij bidde. Is iemand goedsmoeds? Dat hij psalmzinge.
14 Is iemand krank onder u? Dat hij tot zich roepe de ouderlingen der gemeente, en dat zij over hem bidden, hem zalvende met olie in den Naam des Heeren;
15 En het gebed des geloofs zal den zieke behouden, en de Heere zal hem oprichten, en zo hij zonden gedaan zal hebben, het zal hem vergeven worden.

Mara schreef:

J.C. Philpot schreef: Maar je eerste zin: betekend dit dat je in deze tijd de mogelijkheid van genezingswonderen uitsluit als een ziekte niet middelijkerwijs te genezen is?

Ik wel. En onze kinderen die een ongeneeslijke aandoening hebben, ook.
Wij hebben nooit gevraagd of de Heere hen wil genezen, niet omdat Hij dat niet zou kunnen, maar in ons geval betreft het een aandoening die in aanleg - dus bij hun schepping - er was.
God vergist Zich niet en daarom kunnen wij niet vragen om genezing hiervan.

Ikzelf heb ook moeite met het woord "vechten", vaak gebruikt bij ziekten zoals kanker.

Maar je gaat er wel mee leren leven en omgaan toch? En medicijnen en behandelingen zijn voortschrijdend bv. Bij mijn ziekte gaat bv de techniek vrij hard. Dan vind ik best dat ik mag bidden of de Heere het onderzoek wil zegenen en versnellen toch?

Uiteraard wijs ik egocentrisch bidden, het welvaartsevangelie, overdreven verwachtingen, niet waar te maken garanties en dergelijke zaken af.

Zoals de HC belijd: de goede en kwade dingen die ons ten deel vallen gaan niet buiten hem om, maar komen uit Zijn vaderlijke hand. Genezing is zoals genoemd niet het hoogste doel, maar de verheerlijking van God in ziekte of gezondheid.

Ik zie echter (ook aangeboren) ziekten niet zoals Mara aangeeft als schepping, maar als gevolgen op onze zonden.

Ondanks dit alles echter geloof ik dat we ook om gezondheid mogen bidden (denk bijvoorbeeld aan Jacobus 5), en dat God ook in deze tijd nog wonderen doet. Echter dienen we wel te bidden in het besef van Zijn souvereiniteit (Uw wil geschiede), en in het besef dat we niet leven voor een makkelijk leven, maar tot Zijn dienst. Of de Heere nu genezing schenkt of niet.

De genoemde gevaren erken ik dus, maar ik vind het te eenzijdig om het bidden om genezing af te wijzen. Hoewel ik veel respect heb voor de persoonlijke houding van de dominee hierin.