Mee eens, ik ben nu dankbaar dat mijn ouders mij destijds hebben aangeleerd om op zondag ter kerke te gaan, hoezeer het mij vaak niet beviel.hmprff schreef:Is dit niet wat overdreven? Bij mij in de gemeente gaat elk kind al jong 2 keer naar de kerk. En er zullen enkele jongeren zijn die dat 'dwangmatig stilzitten' nu als excuus gebruiken dat ze niet meer naar de kerk willen, maar dat zijn slechts uitzonderingen. De rest heeft geleerd om twee diensten op een zondag stil te zitten en zich te concentreren en is daar nu alleen maar blij mee.Eppo Gremdaat schreef:Laten we toch blij en dankbaar zijn dat er kinderkerken, zondagsscholen e.d. bestaan waar een kind op zijn of haar niveau hoort van de Eeuwige die de Grote Kindervriend wil zijn.
We kennen allemaal de aversie van degenen die vroeger naar de kerk moesten en daar anderhalf of twee uur en dan liefst twee keer per dag moesten stilzitten en anders een mep voor hun oren kregen. Leuk toch? Gezellig met je gezin naar de kerk waarvan dan later een deel (of allen) afhaken en zeggen `de kerk? mij niet gezien`.
En dat ze af en toe eens meegaan om de sfeer te proeven, dat is natuurlijk goed. Er zijn tegenwoordig genoeg jeugkerkdiensten waar goed van de Eeuwige gesproken wordt. Laten we dat werk toch steunen en als het mogelijk is zelf onze medewerking daaraan geven.
Ik zie niet in waarom een kind op vrij jonge leeftijd mee moet naar de kerk. Ze zullen bij `dwang`een grote aversie tegen alles wat `God`en `godsdienst`en `kerk`heet krijgen.
Dan is er veel gejammer en geween in de trant van `mijn kind wil niet meer naar de kerk`. Maar de ouders hebben daar - helaas - zelf voor gezorgd.
Zelfs "buikpijn" was geen excuus.
En toch, mag ik erbij zeggen, was er geen sprake van dwang.
Eigenlijk wel wonderlijk, maar de liefde tot God en Zijn dienst waren voor mijn ouders maatgevend, dat sloeg over naar ons als kinderen.
Die "buikpijnen" kwamen dan ook in feite weinig voor.