BJD schreef:

-DIA- schreef:

freek schreef:Nu we het toch over handen hebben: voor hij de preekstoel beklimt, bidt ds. K. Veldman niet met zijn handen gevouwen, maar met zijn rechterhand ergens in de buurt van zijn rechteroor, alsof hij salueert. Weet iemand wat dat betekent?

Ik denk dat je daar niet wat achter moet zoeken. Volgens mij doet iedereen het op zijn eigen manier.
Ik ken ook predikanten die met lood in de schoenen de kansel beklimmen. Er zijn er zelfs
die soms wenend de kansel beklimmen... Anderzijds zijn er ook die heel vlug en rap naar boven vliegen,
of die met een gebogen rug de trap opgaan... heel verschillend dus...

En de kansel afgaan is ook verschillend. Soms is een dominee dan bezwaard. Soms zelfs wel eens ingenomen
met zichzelf...
Een ds. vertelde eens dat hij een keer van de kansel was gevallen, in zijn vorige gemeente. Een kleine kansel,
zei hij, waar je normaal gesproken nooit echt kan vallen. Twee treetjes maar.
Toch was het hem gebeurd. Tijden het verlaten van de kansel kwam er een ogenblikje in zijn gedachten: Ik heb
het goed gezegd...
Direct daarop kreeg hij de slag naar binnen... Gelukkig, als de Heere je laag aan de grond houdt...

En het stukje van de preekstoel naar de consistorie lopen, is daar al eens onderzoek naar gedaan. Kunnen we weer andere leuke conclusie's trekken

-DIA- schreef:

BJD schreef:

-DIA- schreef:

freek schreef:Nu we het toch over handen hebben: voor hij de preekstoel beklimt, bidt ds. K. Veldman niet met zijn handen gevouwen, maar met zijn rechterhand ergens in de buurt van zijn rechteroor, alsof hij salueert. Weet iemand wat dat betekent?

Ik denk dat je daar niet wat achter moet zoeken. Volgens mij doet iedereen het op zijn eigen manier.
Ik ken ook predikanten die met lood in de schoenen de kansel beklimmen. Er zijn er zelfs
die soms wenend de kansel beklimmen... Anderzijds zijn er ook die heel vlug en rap naar boven vliegen,
of die met een gebogen rug de trap opgaan... heel verschillend dus...

En de kansel afgaan is ook verschillend. Soms is een dominee dan bezwaard. Soms zelfs wel eens ingenomen
met zichzelf...
Een ds. vertelde eens dat hij een keer van de kansel was gevallen, in zijn vorige gemeente. Een kleine kansel,
zei hij, waar je normaal gesproken nooit echt kan vallen. Twee treetjes maar.
Toch was het hem gebeurd. Tijden het verlaten van de kansel kwam er een ogenblikje in zijn gedachten: Ik heb
het goed gezegd...
Direct daarop kreeg hij de slag naar binnen... Gelukkig, als de Heere je laag aan de grond houdt...

En het stukje van de preekstoel naar de consistorie lopen, is daar al eens onderzoek naar gedaan. Kunnen we weer andere leuke conclusie's trekken

Dat is een opmerking van iemand die, zo het lijkt, zijn eigen hart niet kent. Zoiets kan in een flits ofwel een ogenblik.

Jeschurun schreef:Soms merk je dat ze op hun tenen lopen. Ook heb ik wel meegemaakt dat een predikant op zijn tandvlees liep.

Jeschurun schreef:Soms merk je dat ze op hun tenen lopen. Ook heb ik wel meegemaakt dat een predikant op zijn tandvlees liep.

-DIA- schreef:

Jeschurun schreef:Soms merk je dat ze op hun tenen lopen. Ook heb ik wel meegemaakt dat een predikant op zijn tandvlees liep.

En....soms 'stiefelen' ze maar de kansel...Zoals een bekende forummer dat eens uitdrukte.
Of dat stichtelijk is, dat moet ieder voor zich maar eens bedenken.

Bezorgd schreef:Het is vooral bijzonder als je een 40'er qua lichaamshouding naar de kansel ziet lopen als een 80 jarige.

Klavart schreef:

Bezorgd schreef:Het is vooral bijzonder als je een 40'er qua lichaamshouding naar de kansel ziet lopen als een 80 jarige.

Hoe moet ik dat voor mij zien?

Mannetje schreef:Ik vond het altijd verwonderlijk als je ds. Boogaard, toen hij al heel oud was, naar de preekstoel zag schuifelen.
Met moeite kwam hij boven.

En dan ging hij preken... Fris, helder.

Behalve helemaal aan het einde, toen ging het niet meer...

-DIA- schreef:

BJD schreef:

-DIA- schreef:

freek schreef:Nu we het toch over handen hebben: voor hij de preekstoel beklimt, bidt ds. K. Veldman niet met zijn handen gevouwen, maar met zijn rechterhand ergens in de buurt van zijn rechteroor, alsof hij salueert. Weet iemand wat dat betekent?

Ik denk dat je daar niet wat achter moet zoeken. Volgens mij doet iedereen het op zijn eigen manier.
Ik ken ook predikanten die met lood in de schoenen de kansel beklimmen. Er zijn er zelfs
die soms wenend de kansel beklimmen... Anderzijds zijn er ook die heel vlug en rap naar boven vliegen,
of die met een gebogen rug de trap opgaan... heel verschillend dus...

En de kansel afgaan is ook verschillend. Soms is een dominee dan bezwaard. Soms zelfs wel eens ingenomen
met zichzelf...
Een ds. vertelde eens dat hij een keer van de kansel was gevallen, in zijn vorige gemeente. Een kleine kansel,
zei hij, waar je normaal gesproken nooit echt kan vallen. Twee treetjes maar.
Toch was het hem gebeurd. Tijden het verlaten van de kansel kwam er een ogenblikje in zijn gedachten: Ik heb
het goed gezegd...
Direct daarop kreeg hij de slag naar binnen... Gelukkig, als de Heere je laag aan de grond houdt...

En het stukje van de preekstoel naar de consistorie lopen, is daar al eens onderzoek naar gedaan. Kunnen we weer andere leuke conclusie's trekken

Dat is een opmerking van iemand die, zo het lijkt, zijn eigen hart niet kent. Zoiets kan in een flits ofwel een ogenblik.