Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Willem schreef:

henriët schreef:@ Willem,
excuus, ik ging wat kort door de bocht.
Maar kom je aan kinderen, kom je aan mij, dat een kind niet buiten zou mogen spelen, werkelijk dat vind ik misdadig, dat een kind alleen maar tienen halen mag.. uh.. moet.. dat vind ik misdadig.. dus ik sprong er even bovenop.

De'r is hier geen icoontje voor "respect" anders had je 'em gekregen.

Ander schreef:Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Nou, in ieder geval niet naar dat kwelende knulletje.

refo schreef:Misschien komen we ergens door deze discussie.

Je zoekt het goede voor het kind. Mijn stelling is: het kind weet niet wat dat goede is.
- De vreze des Heeren is iets wat buiten je macht ligt. Voor buitenkerkelijk (want daar gaat het ook over) zelfs buiten beeld.
- Waarvoor je leert is je niet duidelijk.
- Welk beroep je wilt weet je niet.
- Je ziet dat een huwelijk steeds vaker strandt en dus een gevaarlijk avontuur is.
De werkelijkheid waarin ze leven heeft geen vaste grond. Door alle -ismes zitten we nu in een moeras en de kerk biedt ook geen antwoord.

Waar je ook gaat zitten op een schaal van 1 tot 100 van knuffelen (=0) tot drillen (=100) we lossen daar niets mee op.

En nu?

vlinder schreef:

Mara schreef:En tot welke leeftijd mag je het goede zoeken voor je kind ? Voor het "gezonde", maar ook het probleemkind ?
De gezonde kun je steeds verder loslaten, dat gaat meestal wel goed, maar de auti ? De PDDNosser, ADHDer, Asperger, noem ze maar op.
Die kun je nooit helemaal loslaten nl.

Tuurlijk wel.....kwestie van durven...Lang niet ieder kind zit te wachten op de immer beschermende hand van de opvoeder. Daarnaast kunnen autistische kinderen en PDDNossers (is dat een woord?) juist ontwikkelen wanneer ze in een omgeving zijn waar ze gebruik moeten maken van hun mogelijkheden ipv een moeder die altijd tot in lengte van jaren kleding wast, boodschappen doet en zegt dat ze naar bed moeten gaan.

Het is geen goed woord, maar heel gebruikelijk in kringen waar men het ook over auti's heeft.
Een kind zit niet te wachten op de eeuwig BESCHERMENDE hand van de ouder, maar vaak wel op de begeleidende. Ik weet niet of jij veel auti's kent in je omgeving ? Dan weet je wellicht dat deze niet geheel zelfstandig kunnen functioneren. Er lopen ook nogal wat niet-gediagnostiseerde rond, leiden vaak een normaal leven, voor het oog ! maar als je verder kijkt zie je dat de echtgenote de leidende is, of dat de ouder op de achtergrond nog meedoet.
Als je na het 21ste levensjaar nog een vinger in de pap wil hebben, zul je naar de rechter moeten, maar dan moet je wel een diagnose van de psych hebben.
Het gaat erom dat deze ouders nogal eens op onbegrip stuiten van de buitenwacht. Zelfs ook van vrienden en familie !

Ander schreef:Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Elke generatie heeft zijn tienersterretje(s). Paar jaar geleden stond ik ik de behangzaak en maakten een moeder en dochter flinke ruzie over Spice girls behang. Dochter drukte door. Ik zei zacht tegen de moeder: over een jaar moet het er misschien weer af, als ze uit elkaar zijn
Zo gek zouden ze mij niet krijgen. Afgezien van de prijs, zo ben je hot, zo ben je not.
Maar Ahoy was zondag gevuld met gillende grietjes (en moeders )
Een collega van mijn man was geweest met haar 12 jarige dochter, na ongeveer 3kwart van het concert, was hij duidelijk vermoeid.

vlinder schreef:

Mara schreef:En tot welke leeftijd mag je het goede zoeken voor je kind ? Voor het "gezonde", maar ook het probleemkind ?
De gezonde kun je steeds verder loslaten, dat gaat meestal wel goed, maar de auti ? De PDDNosser, ADHDer, Asperger, noem ze maar op.
Die kun je nooit helemaal loslaten nl.

Tuurlijk wel.....kwestie van durven...Lang niet ieder kind zit te wachten op de immer beschermende hand van de opvoeder. Daarnaast kunnen autistische kinderen en PDDNossers (is dat een woord?) juist ontwikkelen wanneer ze in een omgeving zijn waar ze gebruik moeten maken van hun mogelijkheden ipv een moeder die altijd tot in lengte van jaren kleding wast, boodschappen doet en zegt dat ze naar bed moeten gaan.

Onze oudste dochter (21) heeft PDD NOS; toen ze nog thuis woonde leunde ze heel sterk op mij. ik heb steeds gestimuleerd dat ze op zich zelf ging; evt met wat begeleiding. Sinds januari woont ze in een flatje met 2 andere vriendinnen. En het gaat zó goed!! Ik ben echt trots op haar.
Ze dacht zelf steeds dat ze het niet kon maar het gaat verbazend goed. (En de flat is nog nooit zo schoon geweest......)

Het is zowel voor het 'kind' (wat ze in een klap niet meer blijkt te zijn) veel beter als ook voor het immer bezorgde thuisfront dat ook mensen met een beperking zo mogelijk op eigen benen leren staan. je merkt dat het zelfvertrouwen met sprongen vooruit gaat. En het verantwoordelijkheidsbesef ook.

Ander schreef:Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Hopelijk is dat niet het enige.

Mister schreef:

Ander schreef:Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Hopelijk is dat niet het enige.

Dergelijke opmerkingen zijn lichtelijk vermoeiend.

Erasmiaan schreef:

Mister schreef:

Ander schreef:Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Hopelijk is dat niet het enige.

Dergelijke opmerkingen zijn lichtelijk vermoeiend.

Gelukkig maar

Ander schreef:Heb net in mijn reformatorische klasje een gesprek gehad over Justin Bieber. Dan is de topictitel een heel toepasselijke vraag...

Eens. Dit zijn zorgelijke ontwikkelingen en tonen ons als ouderen waar het nu werkelijk om gaat.
Voorbeelden van Godzaligheid, dat heeft onze jeugd nodig. En als het om zulke wezenlijke zaken gaat, de koers van onze jeugd. Dan verbleken onze discussies die wij in onze gezindte zo belangrijk vinden.
Stop maar met geleuter over HSV of legging, maar wijs de jeugd op de Enige grond waar alleen het echte geluk en zaligheid te vinden is.

helma schreef:

vlinder schreef:

Mara schreef:En tot welke leeftijd mag je het goede zoeken voor je kind ? Voor het "gezonde", maar ook het probleemkind ?
De gezonde kun je steeds verder loslaten, dat gaat meestal wel goed, maar de auti ? De PDDNosser, ADHDer, Asperger, noem ze maar op.
Die kun je nooit helemaal loslaten nl.

Tuurlijk wel.....kwestie van durven...Lang niet ieder kind zit te wachten op de immer beschermende hand van de opvoeder. Daarnaast kunnen autistische kinderen en PDDNossers (is dat een woord?) juist ontwikkelen wanneer ze in een omgeving zijn waar ze gebruik moeten maken van hun mogelijkheden ipv een moeder die altijd tot in lengte van jaren kleding wast, boodschappen doet en zegt dat ze naar bed moeten gaan.

Onze oudste dochter (21) heeft PDD NOS; toen ze nog thuis woonde leunde ze heel sterk op mij. ik heb steeds gestimuleerd dat ze op zich zelf ging; evt met wat begeleiding. Sinds januari woont ze in een flatje met 2 andere vriendinnen. En het gaat zó goed!! Ik ben echt trots op haar.
Ze dacht zelf steeds dat ze het niet kon maar het gaat verbazend goed. (En de flat is nog nooit zo schoon geweest......)

Het is zowel voor het 'kind' (wat ze in een klap niet meer blijkt te zijn) veel beter als ook voor het immer bezorgde thuisfront dat ook mensen met een beperking zo mogelijk op eigen benen leren staan. je merkt dat het zelfvertrouwen met sprongen vooruit gaat. En het verantwoordelijkheidsbesef ook.

Dat is heel fijn Helma, zowel voor je dochter, maar ook voor jullie, als ouders.
Helaas gaat dat lang niet altijd zo, daar zijn voorbeelden genoeg van. Zelfs met prof. begeleiding !
De oudste van mijn nichtje heeft PDDNos, mijn nichtje is mede daardoor gescheiden, (vader zag het probleem totaal anders en wilde niet accepteren dat zijn zoon een vorm van autisme heeft) mijn nichtje zit tegen uitputting aan. Zoon (39 jr) woont al lang op zichzelf, met begeleiding !, maar nog komt hij vrijwel dagelijks naar zijn moeder met allerlei vragen en problemen.
Wij hebben zelf een zoon met PDDNos, we hebben hem inmiddels losgelaten, maar we kunnen niet zeggen dat het nu zo goed gaat

Ik vind het ook een hele rust in huis. Zoonlief (ADD + ODD (getest) + autist(?) maar wie heeft niet iets autistisch?) woont nu samen met twee (2) vrienden. Het bevalt hem prima en wij hebben
een geregeld leven. De problemen liggen nog wel bij ons omdat wij het ons aantrekken, maar hij heeft nergens last van. Volgens hem gaat het prima

albion schreef:Ik vind het ook een hele rust in huis. Zoonlief (ADD + ODD (getest) + autist(?) maar wie heeft niet iets autistisch?) woont nu samen met twee (2) vrienden. Het bevalt hem prima en wij hebben
een geregeld leven. De problemen liggen nog wel bij ons omdat wij het ons aantrekken, maar hij heeft nergens last van. Volgens hem gaat het prima

Ja tuurlijk.
PDDNossers hebben meestal geen problemen, alleen de mensen eromheen
Maar vaak worden de ouders nog wel aangesproken op het gedrag van hun "kind", ook al zijn ze uit huis en 25 jaar.

De basis van de opvoeding van je kind(eren) is 100% liefde.

En de basis van die liefde is te vinden in Gods Woord.
DE Heere houdt ook van Zijn kinderen. Zodanig zelfs dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft opdat zijn kinderen verlost worden.
De Heere zorgt voor Zijn kinderen in liefde.
Maar Hij kastijdt Zijn kinderen ook... in liefde
Zoals die vader die zijn zoon zijn erfdeel gaf en liet vertrekken. Vol liefde heeft hij hem opgevangen bij thuiskomst.

Liefde is niet alleen knuffelen of over de bol aaien.
In liefde zit ook tucht. En bijbelse tucht, of het binnen het gezin is of binnen de kerkelijke gemeente, ook daarvan is de basis liefde. Met als doel dat het kind terugkeert naar de liefde van de Vader.

Ik ben ervan overtuigd dat dit binnen de rechtse kringen nogal eens vergeten wordt. Let op, ik wil niet generaliseren.