Christus bidt voor onbekeerden

[KDD]

Maar het toevluchtnrmend geloof kan zich zo vaak niet voor gelovig houden.
Daarom is het voor de tere plantjes goed om voorzichtig te zijn met (te) grote uitspraken

De uitspraak die ik aanhaalde was van ds. R. van Kooten die in een preek zei dat het wel heel ongezond is dat als een man met een vrouw is getrouwd dat die vrouw dan vaak zegt: Houdt hij wel van mij? Of andersom: Hou ik van hem? Zou die man dan niet heel verdrietig hiervan worden?

Ik vond dat wel verfrissend. Christus vertroostte niet alleen de zwakgelovigen, maar bestrafte ook het ongeloof van de kleingelovigen. Beide is nodig.

Ja, dat kan hij mooi zeggen he. Ik hoorde ooit een preek waarin hij (vergelijkbaar) zei: 'stel dat je zoon nu steeds aan je komt vragen 'ben je echt mijn vader?', dat vinden we raar, terwijl we dit wel vaak naar de Heere doen'.

In de laatste aflevering van de Saambinder was er een vraag in over twijfel. Er wordt duidelijk uitgelegd dat het geen kenmerk van genade is want ook tijdelijk gelovigen en schijngelovigen kunnen twijfel kennen. Maar we lezen wel vele malen van twijfel in de leven van Gods kinderen. En onze Dordtse vaderen schreven in DL V, par 11: Ondertussen getuigt de Schrift dat de gelovigen in dit leven tegen onderscheiden twijfelingen des vleses strijden, en in zware aanvechting gesteld zijnde, dit volle betrouwen des geloofs en deze zekerheid der volharding niet altijd gevoelen. Maar God, de Vader aller vertroosting, laat hen boven hetgeen zij vermogen niet verzocht worden, maar geeft met de verzoeking ook de uitkomst; en wekt in hen de verzekerdheid der volharding door den Heiligen Geest wederom op.

Ik vindt dat oppervlakkige uitspraken niet veel helpen op dit gebied. Hier moet ook gesepareerd worden in de prediking.

[KDD]

Christus gebiedt ook zijn volgelingen voor de onbekeerden te bidden.

Maar Ik zeg u: Hebt uw vijanden lief; zegent ze, die u vervloeken; doet wel dengenen, die u haten; en bidt voor degenen, die u geweld doen, en die u vervolgen;

[Zeeuw]

Maar het toevluchtnrmend geloof kan zich zo vaak niet voor gelovig houden.
Daarom is het voor de tere plantjes goed om voorzichtig te zijn met (te) grote uitspraken

De uitspraak die ik aanhaalde was van ds. R. van Kooten die in een preek zei dat het wel heel ongezond is dat als een man met een vrouw is getrouwd dat die vrouw dan vaak zegt: Houdt hij wel van mij? Of andersom: Hou ik van hem? Zou die man dan niet heel verdrietig hiervan worden?

Ik vond dat wel verfrissend. Christus vertroostte niet alleen de zwakgelovigen, maar bestrafte ook het ongeloof van de kleingelovigen. Beide is nodig.

Ja, dat kan hij mooi zeggen he. Ik hoorde ooit een preek waarin hij (vergelijkbaar) zei: 'stel dat je zoon nu steeds aan je komt vragen 'ben je echt mijn vader?', dat vinden we raar, terwijl we dit wel vaak naar de Heere doen'.

In de laatste aflevering van de Saambinder was er een vraag in over twijfel. Er wordt duidelijk uitgelegd dat het geen kenmerk van genade is want ook tijdelijk gelovigen en schijngelovigen kunnen twijfel kennen. Maar we lezen wel vele malen van twijfel in de leven van Gods kinderen. En onze Dordtse vaderen schreven in DL V, par 11: Ondertussen getuigt de Schrift dat de gelovigen in dit leven tegen onderscheiden twijfelingen des vleses strijden, en in zware aanvechting gesteld zijnde, dit volle betrouwen des geloofs en deze zekerheid der volharding niet altijd gevoelen. Maar God, de Vader aller vertroosting, laat hen boven hetgeen zij vermogen niet verzocht worden, maar geeft met de verzoeking ook de uitkomst; en wekt in hen de verzekerdheid der volharding door den Heiligen Geest wederom op.

Ik vindt dat oppervlakkige uitspraken niet veel helpen op dit gebied. Hier moet ook gesepareerd worden in de prediking.

Volgens mij zijn we het allemaal eens dat twijfel geen kenmerk van genade is, maar dat er veel twijfel in de gelovige zelf kan zijn.

[Terri]

Christus gebiedt ook zijn volgelingen voor de onbekeerden te bidden.

Maar Ik zeg u: Hebt uw vijanden lief; zegent ze, die u vervloeken; doet wel dengenen, die u haten; en bidt voor degenen, die u geweld doen, en die u vervolgen;

Mooi, ik ben ook wat teksten aan het 'verzamelen' . Je komt het eigenlijk best veel tegen...
Christus liefste werk is brengen van het hoogste kwaad tot het hoogste goed.
Als wij bidden om bekering, bid je naar de wil van God.

1 Timotheus 2
ik roep er dan vóór alles toe op dat smekingen, gebeden, voorbeden en dankzeggingen gedaan worden voor alle mensen,
voor koningen en allen die hooggeplaatst zijn, opdat wij een rustig en stil leven zullen leiden, in alle godsvrucht en waardigheid.
Want dat is goed en welgevallig in de ogen van God, onze Zaligmaker,
Die wil dat alle mensen zalig worden en tot kennis van de waarheid komen.
en

2 Petr. 3:9
De Heere vertraagt de belofte niet (zoals sommigen dat als traagheid beschouwen), maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen.

Hoe de verhoring precies in z'n werk gaat mag ik in Zijn handen laten.

[DDD]

Toch kun je er dogmatisch wel van zeggen dat Christus wellicht niet bidt tegen Gods verborgen wil in. De vraag is echter of dat er voor ons iets toe doet.

[Arja]

Toch kun je er dogmatisch wel van zeggen dat Christus wellicht niet bidt tegen Gods verborgen wil in. De vraag is echter of dat er voor ons iets toe doet.

Als Christus ooit tegen Gods verborgen wil in gebeden zou hebben, dan was Hij niet de volmaakte Hogepriester en niet zonder zonde geweest. Het doet er dan toch wel wel toe dan?

[DDD]

Het is niet zondig om tegen Gods verborgen wil in te bidden. Mits met de juiste voorbehouden.

[KDD]

Toch kun je er dogmatisch wel van zeggen dat Christus wellicht niet bidt tegen Gods verborgen wil in. De vraag is echter of dat er voor ons iets toe doet.

Als Christus ooit tegen Gods verborgen wil in gebeden zou hebben, dan was Hij niet de volmaakte Hogepriester en niet zonder zonde geweest. Het doet er dan toch wel wel toe dan?

Je moet ook onderscheiden tussen de menselijk natuur en de goddelijke natuur van de Middelaar.

[Refojongere]

Toch kun je er dogmatisch wel van zeggen dat Christus wellicht niet bidt tegen Gods verborgen wil in. De vraag is echter of dat er voor ons iets toe doet.

De vraag is dus precies mijn vraag. Het doet ertoe of je dus kunt zeggen dat Christus bij de Vader voor je onbekeerde medemens bidt of de Vader hem een nieuw hart wil geven. Als je daar geen antwoord op kan geven kan je wat prof Baars zegt niet zeggen.

[DDD]

Laat ik het zo zeggen: Gods geopenbaarde wil is, dat Christus dat doet. Dogmatisch is dat niet helemaal sluitend, maar wij moeten niet wijzer willen zijn dan God, die heel duidelijk heeft geopenbaard dat God wil dat alle mensen zalig worden.

[Refojongere]

Laat ik het zo zeggen: Gods geopenbaarde wil is, dat Christus dat doet. Dogmatisch is dat niet helemaal sluitend, maar wij moeten niet wijzer willen zijn dan God, die heel duidelijk heeft geopenbaard dat God wil dat alle mensen zalig worden.

Welke bijbeltekst heb je daarvoor? Dan speel je toch de Vader tegen de Zoon uit? De Zoon wil wel redden, maar de Vader niet?

[DDD]

Dat staat letterlijk zo in de Bijbel. Ik speel niets tegen elkaar uit. Er zijn wel mensen die beweren dat er eigenlijk allerlei mensen had moeten staan, maar dat staat er eenvoudig niet.

Het is ook niet zo dat Christus de Vader moet smeken om genadig te zijn. Als Christus de Vader bidt, dan is dat ook een vorm van beeldspraak, of een openbaring van Gods innerlijke afwegingen, dat weet ik niet precies. Je kunt daar verschillend naar kijken. Maar van tegen elkaar uitspelen, is wat mij betreft, geen sprake.

[Arja]

Dat staat letterlijk zo in de Bijbel. Ik speel niets tegen elkaar uit. Er zijn wel mensen die beweren dat er eigenlijk allerlei mensen had moeten staan, maar dat staat er eenvoudig niet.

Het is ook niet zo dat Christus de Vader moet smeken om genadig te zijn. Als Christus de Vader bidt, dan is dat ook een vorm van beeldspraak, of een openbaring van Gods innerlijke afwegingen, dat weet ik niet precies. Je kunt daar verschillend naar kijken. Maar van tegen elkaar uitspelen, is wat mij betreft, geen sprake.

Ik zie het anders. Meer zo:

Gods wil is dat redding zich uitstrekt tot allen — Jood én heiden. Zoals geschreven staat: “Ik heb U gegeven tot een Licht der heidenen, opdat Gij tot zaligheid zoudt zijn tot aan het einde der aarde” (Jes. 49:6). Paulus grijpt dit woord zelf aan in zijn zending: “Alzo heeft ons de Heere geboden: Ik heb u gesteld tot een Licht der heidenen, opdat gij zoudt zijn tot zaligheid tot aan het uiterste der aarde” (Hand. 13:47). Vanuit diezelfde roeping schrijft hij aan Timotheüs dat er gebeden moet worden voor ‘alle mensen’ — want het gaat om de breedte van Gods plan: Israël én de volken, hooggezeten en laaggeplaatst. “Want er is één God, er is ook één Middelaar Gods en der mensen, de Mens Christus Jezus” (1 Tim. 2:5). Dit is een sleutel die vaak niet goed wordt opgepakt door niet-Joodse lezers, die ‘allen’ direct westers-universeel lezen, terwijl Paulus het vanuit de profeten en zijn eigen roeping bedoelt als inclusief: alle groepen, alle volken.

Misschien zien we niet hoe grensdoorbrekend het voor Paulus’ tijdgenoten was dat de God van Israël zich in de Messias verbindt met álle volken en groepen.

[Arja]

Toch kun je er dogmatisch wel van zeggen dat Christus wellicht niet bidt tegen Gods verborgen wil in. De vraag is echter of dat er voor ons iets toe doet.

Als Christus ooit tegen Gods verborgen wil in gebeden zou hebben, dan was Hij niet de volmaakte Hogepriester en niet zonder zonde geweest. Het doet er dan toch wel wel toe dan?

Je moet ook onderscheiden tussen de menselijk natuur en de goddelijke natuur van de Middelaar.

Zelf wil ik dat bij elkaar houden, want wie de Middelaar voorstelt als iemand die met een “menselijke natuur” iets zou kunnen bidden dat de “goddelijke natuur” niet wil, maak toch wel een beetje een soort van een tweespalt die haaks staat op de eenheid van God.