Bettler schreef:Maar daarmee komt Luther niet verder ;-) Of toch wel. Het blijft altijd een zaak van het eigen geweten. Om dit te illustreren: Ik heb zelf vroeger heel wat 'slechtere' spelletjes (voor de kenners: Operation Flashpoint, Hidden & Dangerous, Call of Duty, etc.) dan dit gespeeld en ik ben er op geen enkele manier agressiever o.i.d. van geworden. Die reden (van geweldspelletjes wordt je gewelddadig) is dus ook niet houdbaar volgens mij.

Een ander aspect is de 'beleving' van het spelen. En ook daar kun je verschillend in staan. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een ander mens doodde/vermoorde, ik kreeg die neigingen of gedachten ook niet naderhand. Ik heb het zelf altijd gezien als een vorm van behendigheid, snelheid, inzicht en tactiek...

Onze kinderen zijn (gelukkig? ) nog niet zo oud, maar als ze die leeftijd zouden krijgen en er zelf om vragen zou ik het, binnen duidelijke kaders!, denk ik wel toestaan. Kaders zoals: zoveel minuten per dag, eerst al je (school)werk af hebben en als je er wel agressiever van wordt of anders gaat doen dan normaal is het meteen afgelopen. Daarnaast zou ik er serieus met ze op ingaan. Bijvoorbeeld meenemen naar een WO II museum of Westerbork o.i.d. Hierdoor gaan ze de zaken, hoop ik, in hun context zien.

Mara schreef:

Bettler schreef:Maar daarmee komt Luther niet verder ;-) Of toch wel. Het blijft altijd een zaak van het eigen geweten. Om dit te illustreren: Ik heb zelf vroeger heel wat 'slechtere' spelletjes (voor de kenners: Operation Flashpoint, Hidden & Dangerous, Call of Duty, etc.) dan dit gespeeld en ik ben er op geen enkele manier agressiever o.i.d. van geworden. Die reden (van geweldspelletjes wordt je gewelddadig) is dus ook niet houdbaar volgens mij.

Een ander aspect is de 'beleving' van het spelen. En ook daar kun je verschillend in staan. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een ander mens doodde/vermoorde, ik kreeg die neigingen of gedachten ook niet naderhand. Ik heb het zelf altijd gezien als een vorm van behendigheid, snelheid, inzicht en tactiek...

Onze kinderen zijn (gelukkig? ) nog niet zo oud, maar als ze die leeftijd zouden krijgen en er zelf om vragen zou ik het, binnen duidelijke kaders!, denk ik wel toestaan. Kaders zoals: zoveel minuten per dag, eerst al je (school)werk af hebben en als je er wel agressiever van wordt of anders gaat doen dan normaal is het meteen afgelopen. Daarnaast zou ik er serieus met ze op ingaan. Bijvoorbeeld meenemen naar een WO II museum of Westerbork o.i.d. Hierdoor gaan ze de zaken, hoop ik, in hun context zien.

Dat binnen kaders vind ik zelf altijd moeilijk om dan toch iets toe te staan. Ik ben dan meer van het WEL of NIET.
Gelukkig hebben wij nooit dit soort spelletjes moeten weren uit huis, ze hielden er totaal niet van. Hier speelden ze eigenlijk altijd buiten, de jongens zeker!
Ruim 30 jaar geleden was de computer zo traag, dat een schietspel er niet eens op kon werken.
Ik geloof dat het eerste spelletje paperboy was. Een jongetje fietste rond en moest in elk tuintje, op zn Amerikaans, een krant gooien.
Later tetris.
Maar toen de Wii zijn intrede deed, waren de computerspelletjes echt uit.

Ik ben wel benieuwd of er nog kinderen lekker buiten spelen. Hier zie je dat nauwelijks nog. De speeltuintjes worden grotendeels bevolkt door hangjongeren.

Zita schreef:

Mara schreef:

Bettler schreef:Maar daarmee komt Luther niet verder ;-) Of toch wel. Het blijft altijd een zaak van het eigen geweten. Om dit te illustreren: Ik heb zelf vroeger heel wat 'slechtere' spelletjes (voor de kenners: Operation Flashpoint, Hidden & Dangerous, Call of Duty, etc.) dan dit gespeeld en ik ben er op geen enkele manier agressiever o.i.d. van geworden. Die reden (van geweldspelletjes wordt je gewelddadig) is dus ook niet houdbaar volgens mij.

Een ander aspect is de 'beleving' van het spelen. En ook daar kun je verschillend in staan. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een ander mens doodde/vermoorde, ik kreeg die neigingen of gedachten ook niet naderhand. Ik heb het zelf altijd gezien als een vorm van behendigheid, snelheid, inzicht en tactiek...

Onze kinderen zijn (gelukkig? ) nog niet zo oud, maar als ze die leeftijd zouden krijgen en er zelf om vragen zou ik het, binnen duidelijke kaders!, denk ik wel toestaan. Kaders zoals: zoveel minuten per dag, eerst al je (school)werk af hebben en als je er wel agressiever van wordt of anders gaat doen dan normaal is het meteen afgelopen. Daarnaast zou ik er serieus met ze op ingaan. Bijvoorbeeld meenemen naar een WO II museum of Westerbork o.i.d. Hierdoor gaan ze de zaken, hoop ik, in hun context zien.

Dat binnen kaders vind ik zelf altijd moeilijk om dan toch iets toe te staan. Ik ben dan meer van het WEL of NIET.
Gelukkig hebben wij nooit dit soort spelletjes moeten weren uit huis, ze hielden er totaal niet van. Hier speelden ze eigenlijk altijd buiten, de jongens zeker!
Ruim 30 jaar geleden was de computer zo traag, dat een schietspel er niet eens op kon werken.
Ik geloof dat het eerste spelletje paperboy was. Een jongetje fietste rond en moest in elk tuintje, op zn Amerikaans, een krant gooien.
Later tetris.
Maar toen de Wii zijn intrede deed, waren de computerspelletjes echt uit.

Ik ben wel benieuwd of er nog kinderen lekker buiten spelen. Hier zie je dat nauwelijks nog. De speeltuintjes worden grotendeels bevolkt door hangjongeren.

Oei, Tetris. Daar ben ik ooit nog wel een beetje verslaafd aan geweest. En ik zou het zomaar opnieuw kunnen worden als ik er weer aan begon.

helma schreef:Toen ik een jaar of 16 geleden depressief was speelde ik rummikub. Uren. Al die nummertjes op een rijtje leggen....Op een of andere manier gaf het me voldoening dat ik in ieder geval al die rijtjes kon ordenen. Wat er ook op zijn kop stond in mijn leven...die rijtjes klopten allemaal.
Toen de depressie voorbij was stopte het spelen. Nooit meer behoefte aan een spelletje gehad op de pc.

Het forum is vaak al boeiend genoeg

huisman schreef:Als ik de Bart Smit folder bekijk en zie wat tegenwoordig onder games verstaan wordt kun je niet te streng zijn.
Ook al zal dit spel veel minder gruwelijk zijn als veel andere shoot games voor je het weet is het een opstapje naar meer demonische games.
Laten wij vooral onze kinderen bijbrengen hoe gruwelijk oorlog is. Dit jaar herdenken wij dat 100 jaar geleden de Eerste Wereldoorlog uitbrak, ga met je kinderen eens naar de slagvelden in Vlaanderen (b.v rond Ieper). Indrukwekkend om te zien de massagraven. Daar maak je toch geen spelletje van?

huisman schreef:1.Leg samen met je kinderen de 10 geboden naast elke game.
2.De gevaren van gaming en sociale media worden in onze gezindte zwaar onderschat.
3.Onschuldige games zijn er misschien wel (candy crush ???) maar zijn ook (genade)tijd verspillend.
4.Ik heb ook vele discussies gevoerd met één van mijn kinderen over gaming en heb hem nog niet overtuigd maar ik blijf bij mijn standpunt omdat in het verlengde van mijn belofte bij de doop ligt. Opvoeden in de voorzeide leer.

Mara schreef: Daarom zei ik eerder, ik geloof niet zo in die afbakening. Want ik baalde eigenlijk ook wel als er dan gezegd werd: zit je het nu nog steeds te spelen?
Op de één of andere manier is dit verslavender dan het maken van een kruiswoordpuzzel of crypto bijv. Dat leg je gewoon weer een tijdje weg.

Dodo schreef:Wat ik zelf nog wel leuk vind om te doen, is Roller Coaster Tycoon. Daar kun je ook even bij weglopen. En het is leuk om je park goed te verzorgen en mooie achtbanen te bouwen.

Luther schreef:We hebben het spel verboden. Het was uitlegbaar. Dat wil overigens niet zeggen dat ze het ermee eens waren... De argumenten die we gebruikten, zijn hier al kort verwoord door huisman:

huisman schreef:Als ik de Bart Smit folder bekijk en zie wat tegenwoordig onder games verstaan wordt kun je niet te streng zijn.
Ook al zal dit spel veel minder gruwelijk zijn als veel andere shoot games voor je het weet is het een opstapje naar meer demonische games.
Laten wij vooral onze kinderen bijbrengen hoe gruwelijk oorlog is. Dit jaar herdenken wij dat 100 jaar geleden de Eerste Wereldoorlog uitbrak, ga met je kinderen eens naar de slagvelden in Vlaanderen (b.v rond Ieper). Indrukwekkend om te zien de massagraven. Daar maak je toch geen spelletje van?

huisman schreef:1.Leg samen met je kinderen de 10 geboden naast elke game.
2.De gevaren van gaming en sociale media worden in onze gezindte zwaar onderschat.
3.Onschuldige games zijn er misschien wel (candy crush ???) maar zijn ook (genade)tijd verspillend.
4.Ik heb ook vele discussies gevoerd met één van mijn kinderen over gaming en heb hem nog niet overtuigd maar ik blijf bij mijn standpunt omdat in het verlengde van mijn belofte bij de doop ligt. Opvoeden in de voorzeide leer.

Blijft de vraag open staan (naast het feit dat ze vooral veel moeten buiten spelen) of er op de PC ook verantwoorde alternatieven zijn. Ik heb de hier genoemde titels allemaal bekeken en soms laten zien. Commentaar was: Daar is niks an!

Bettler schreef:

Mara schreef: Daarom zei ik eerder, ik geloof niet zo in die afbakening. Want ik baalde eigenlijk ook wel als er dan gezegd werd: zit je het nu nog steeds te spelen?
Op de één of andere manier is dit verslavender dan het maken van een kruiswoordpuzzel of crypto bijv. Dat leg je gewoon weer een tijdje weg.

Ik 'geloof' wel in afbakening. Want als je in gamen geen grenzen kunt aangeven, lukt dat dan elders wel? Straks later als ze gaan werken, werken en nog eens werken? Dat kan ook verslavend worden. Of sporten, week in week uit. Je kunt, en naar mijn overtuiging hoeft, niet alles meteen compleet de deur uit te werken want dat is slechts symptoombestrijding. Je moest juist leren grenzen aan te geven, ook als het leuk is. Of misschien wel, juist als het leuk is.

Mannetje schreef:Wat ik mij afvraag: als je rollercoaster tycoon speelt of door je kinderen laat spelen, ga je dan zelf ook naar pretparken, of doe je dat.uit principe niet?

Verstuurd van mijn GT-S5830i met Tapatalk

Dodo schreef:

Mannetje schreef:Wat ik mij afvraag: als je rollercoaster tycoon speelt of door je kinderen laat spelen, ga je dan zelf ook naar pretparken, of doe je dat.uit principe niet?

Verstuurd van mijn GT-S5830i met Tapatalk

Geen moeite mee.
Ik heb zelfs een ritje in een achtbaan op mijn 'bucketlist' staan. Dat is nog nooit gebeurd.