Waar denk je op dit moment aan? [3]

[ejvl]

Is het een gewoonte? Ik vind het vreemd om een kist open te hebben eigenlijk. Het leven is eruit, de ziel is eruit. Het is "alleen" nog maar een lichaam.
Bloemen houd ik niet van, die geef je bij het leven, niet bij de dood.

[DDD]

In de bijbel staan afgeneden bloemen anders vaak symbool voor de vergankelijkheid van het leven.

[refo]

Een enkele keer is een overledenen letterlijk niet om aan te zien. Dat is voor de nabestaanden al erg genoeg. Laten we er dan ook nog niet een (negatief gestelde) theologische mening over geven.

Bloemen vind ik zo erg niet. Het is een gebruik geworden. Men doet dat om meelevend te zijn. Niemand denkt eraan de bloemen maar gauw over de overledene te leggen en zo de dood te vergeten.

Ik was ook eens bij een condoleance van niet-kerkelijke mensen die hun zoon van 18 hadden verloren. De kist was open, maar het gezicht zodanig geschminkt dat het leek of hij nog leefde. Dat de kist open was mag dan beter zijn, dit vond ik nou minder. Zonder er nou verder een theologisch oordeel over te vellen.
We kunnen moeilijk onze gedachtenspinsel aan anderen als norm gaan vertellen.

[Mara]

Is het een gewoonte? Ik vind het vreemd om een kist open te hebben eigenlijk. Het leven is eruit, de ziel is eruit. Het is "alleen" nog maar een lichaam.
Bloemen houd ik niet van, die geef je bij het leven, niet bij de dood.

Ik zou er denk ik ook voor kiezen om te laten sluiten.
Termen als: "wat ligt hij er mooi bij he" , of: "hij is opnieuw jong", heb ik niets mee.
Ik ga alleen bij een kist kijken, als het naaste familie is geweest.
Ik houd liever iemand in mijn herinnering zoals hij of zij was en niet zoals hij/zij is opgebaard.

Ik zie steeds ook steeds vaker een foto op de kist, of zelfs op een groot LEDscherm in de hal van het rouwcentrum.
Onlangs is een tante van ons gecremeerd en zag je tijdens de plechtigheid een DIA-voorstelling, foto's van de huizen waar tante had
gewoond, het uitzicht, haar lievelingsboeket.
Maar ja, er was niets anders, de familie wilde toch iets doen om het enigszins op te vullen.

[-DIA-]

Is het een gewoonte? Ik vind het vreemd om een kist open te hebben eigenlijk. Het leven is eruit, de ziel is eruit. Het is "alleen" nog maar een lichaam.
Bloemen houd ik niet van, die geef je bij het leven, niet bij de dood.

Het is wel zo dat een gesloten kist de dood verder van ons af komt te staan.
We zien de verschrikking van dood dan niet meer.

[ejvl]

Is het een gewoonte? Ik vind het vreemd om een kist open te hebben eigenlijk. Het leven is eruit, de ziel is eruit. Het is "alleen" nog maar een lichaam.
Bloemen houd ik niet van, die geef je bij het leven, niet bij de dood.

Ik zou er denk ik ook voor kiezen om te laten sluiten.
Termen als: "wat ligt hij er mooi bij he" , of: "hij is opnieuw jong", heb ik niets mee.
Ik ga alleen bij een kist kijken, als het naaste familie is geweest.
Ik houd liever iemand in mijn herinnering zoals hij of zij was en niet zoals hij/zij is opgebaard.

Ik zie steeds ook steeds vaker een foto op de kist, of zelfs op een groot LEDscherm in de hal van het rouwcentrum.
Onlangs is een tante van ons gecremeerd en zag je tijdens de plechtigheid een DIA-voorstelling, foto's van de huizen waar tante had
gewoond, het uitzicht, haar lievelingsboeket.
Maar ja, er was niets anders, de familie wilde toch iets doen om het enigszins op te vullen.

Ik ben het helemaal met je eens.
Zelf kijk ik ook nooit in kisten, ik zie het nut er niet van in, al begrijp ik dat anderen hier anders over denken.

Ook het condoleren begrijp ik niet, schud gewoon de hand na een begrafenis, klaar.
Ook geen koffie met cake en napraten. Ook geen preek bij het graf, eventueel kan dat in een rouwdienst. Alleen het onze Vader en bijvoorbeeld de geloofsbelijdenis bij het graf.

Maar dat is uiteraard maar een mening.

[-DIA-]

Een enkele keer is een overledenen letterlijk niet om aan te zien. Dat is voor de nabestaanden al erg genoeg. Laten we er dan ook nog niet een (negatief gestelde) theologische mening over geven.

Bloemen vind ik zo erg niet. Het is een gebruik geworden. Men doet dat om meelevend te zijn. Niemand denkt eraan de bloemen maar gauw over de overledene te leggen en zo de dood te vergeten.

Ik was ook eens bij een condoleance van niet-kerkelijke mensen die hun zoon van 18 hadden verloren. De kist was open, maar het gezicht zodanig geschminkt dat het leek of hij nog leefde. Dat de kist open was mag dan beter zijn, dit vond ik nou minder. Zonder er nou verder een theologisch oordeel over te vellen.
We kunnen moeilijk onze gedachtenspinsel aan anderen als norm gaan vertellen.

En kaarsjes branden vind je ook geen bezwaar?
Waarvoor worden die eigenlijk aangestoken?
Voor de dode?
Voor de nabestaanden?
Voor een (eventuele) God?
Of enkel voor de 'sfeer'?

[Vagari]

Mee eens, DIA. Alles wat aan de eeuwigheid herinnerd, wordt weg gefrommeld.

We moeten er maar niet aan denken. Want als je daar aan gaat denken raak je in de knoop en kun je niet onbezorgd leven. Dit geeft aan dat dat kleine beetje godskennis in het geweten, toch nog in alle mensen zit. Want anders hoef je het niet te verdringen.

[Mara]

Is het een gewoonte? Ik vind het vreemd om een kist open te hebben eigenlijk. Het leven is eruit, de ziel is eruit. Het is "alleen" nog maar een lichaam.
Bloemen houd ik niet van, die geef je bij het leven, niet bij de dood.

Ik zou er denk ik ook voor kiezen om te laten sluiten.
Termen als: "wat ligt hij er mooi bij he" , of: "hij is opnieuw jong", heb ik niets mee.
Ik ga alleen bij een kist kijken, als het naaste familie is geweest.
Ik houd liever iemand in mijn herinnering zoals hij of zij was en niet zoals hij/zij is opgebaard.

Ik zie steeds ook steeds vaker een foto op de kist, of zelfs op een groot LEDscherm in de hal van het rouwcentrum.
Onlangs is een tante van ons gecremeerd en zag je tijdens de plechtigheid een DIA-voorstelling, foto's van de huizen waar tante had
gewoond, het uitzicht, haar lievelingsboeket.
Maar ja, er was niets anders, de familie wilde toch iets doen om het enigszins op te vullen.

Ik ben het helemaal met je eens.
Zelf kijk ik ook nooit in kisten, ik zie het nut er niet van in, al begrijp ik dat anderen hier anders over denken.

Ook het condoleren begrijp ik niet, schud gewoon de hand na een begrafenis, klaar.
Ook geen koffie met cake en napraten. Ook geen preek bij het graf, eventueel kan dat in een rouwdienst. Alleen het onze vader en bijvoorbeeld de geloofsbelijdenis bij het graf.

Maar dat is uiteraard maar een mening.

Na een teraardebestelling gaan wij altijd direkt naar huis, wij hebben geen zin in zo'n nazitting, want het wordt meestal dan zelfs gezellig. Familie die elkaar al lang niet meer gezien heeft.
Ik vind een begrafenis veelal indrukwekkend en heb dan geen behoefte aan een gezellig gesprek.

Jij zegt geen preek bij het graf, maar alleen het Onze Vader (moet met hoofdletters).
Maar een predikant deed laatst een dringende oproep aan de omstanders, bij het graf van een jonge moeder, om de jonge vader na deze dag niet te vergeten.
Het was fijn dat we allen gekomen waren, maar vergeet hem ook niet in de komende maanden, want dan begon het pas!
En dat heeft toch wel effect gehad.

[-DIA-]

Is het een gewoonte? Ik vind het vreemd om een kist open te hebben eigenlijk. Het leven is eruit, de ziel is eruit. Het is "alleen" nog maar een lichaam.
Bloemen houd ik niet van, die geef je bij het leven, niet bij de dood.

Ik zou er denk ik ook voor kiezen om te laten sluiten.
Termen als: "wat ligt hij er mooi bij he" , of: "hij is opnieuw jong", heb ik niets mee.
Ik ga alleen bij een kist kijken, als het naaste familie is geweest.
Ik houd liever iemand in mijn herinnering zoals hij of zij was en niet zoals hij/zij is opgebaard.

Ik zie steeds ook steeds vaker een foto op de kist, of zelfs op een groot LEDscherm in de hal van het rouwcentrum.
Onlangs is een tante van ons gecremeerd en zag je tijdens de plechtigheid een DIA-voorstelling, foto's van de huizen waar tante had
gewoond, het uitzicht, haar lievelingsboeket.
Maar ja, er was niets anders, de familie wilde toch iets doen om het enigszins op te vullen.

Ik ben het helemaal met je eens.
Zelf kijk ik ook nooit in kisten, ik zie het nut er niet van in, al begrijp ik dat anderen hier anders over denken.

Ook het condoleren begrijp ik niet, schud gewoon de hand na een begrafenis, klaar.
Ook geen koffie met cake en napraten. Ook geen preek bij het graf, eventueel kan dat in een rouwdienst. Alleen het onze Vader en bijvoorbeeld de geloofsbelijdenis bij het graf.

Maar dat is uiteraard maar een mening.

Het niet in een doodskist willen (of durven) kijken lijkt me te zeggen dat de koning der verschrikking
nog geen gewenning is geworden, zoals men nu ook wel zegt: De dood hoort gewoon bij het leven.
Ik herinner me nog het sterven van mijn oma (meer dan 55 jaar geleden), toen ik 6 jaar was durfde
ik geen blik in de kist van mijn oma te werpen.

[Mara]

Het niet in een doodskist willen (of durven) kijken lijkt me te zeggen dat de koning der verschrikking
nog geen gewenning is geworden, zoals men nu ook wel zegt: De dood hoort gewoon bij het leven.
Ik herinner me nog het sterven van mijn oma (meer dan 55 jaar geleden), toen ik 6 jaar was durfde
ik geen blik in de kist van mijn oma te werpen.

Van mij is het geen kwestie van durven DIA. Ik kijk niet bij iedereen, alleen als het een bepaald nut heeft.
Bij een buurman die overleed aan longkanker, werd op dringend advies van de begrafenisondernemer, de kist gesloten op de 3e dag.
De man was zo ernstig verkleurd, dat het niet langer verantwoord was.
Dus dan valt er nog weinig te kijken, ik kwam te laat.

[ejvl]

Wat heeft het voor zin om naar een dood en leeg lichaam te kijken DIA? Het is niets meer.....
Dat sommigen daar anders over denken kan goed, maar heeft zeer weinig met durven te maken.

[eilander]

Bij mensen die ik heb gekend, vind ik het een vorm van afscheid nemen. Dan doe ik het altijd wel.
Als ik iemand niet persoonlijk heb gekend, maar b.v. familielid van een collega was, doe ik het niet.

[windorgel]

Ook als het je ouders betreft?

[windorgel]

Ook als het je ouders betreft?

Ik bedoelde dit als vraag aan ejvl.