memento schreef:@Luther: de dingen die je noemt had je allemaal van te voren ook kunnen bedenken.

Soms hoop je dat het niet klopt. En dan blijkt het weer bevestigd te worden.

memento schreef:Wat hier botst is de visie op literatuur, of eigenlijk kunst in het algemeen. Ik vindt het ongepast om "te genieten" van iets wat in wezen erg triest is. Of dat nu een TV-programma is over leed van bepaalde mensen, of een boek is over een meisje die God niet vindt, m.i. is dat ongepast "vermaak". Genieten van leed, of dat nu foto, film of boek is, is voor mij (ethisch gezien) een stap te ver. Argumenten als "spiegel zijn" etc, tenzij die hard gemaakt worden, zie ik meer als goedpraten dan als argumenten.

Dat vind ik te makkelijk. Bovendien: het gaat niet zozeer om het begrip 'genieten', maar wel: Hoe kun je de medemens van 2010 benaderen, als je niet weet wat de diepste drijfveren van die mens is (binnen of buiten de zuil)? Hoe kun je Gods Woord in rapport met de tijd brengen, als je niet geconfronteerd wenst te worden met die tijd? Kunstuitingen zijn dé manier om daar achter te komen.
En ik zeg zeker niet dat je daar kritiekloos in te werk moet gaan. Jouw visie zou erop neerkomen dat op een VO-school ook geen literatuur en cultuur en kunstzinnige vorming gegeven zou moeten worden. Welkom in platland, zou ik dan willen zeggen. Want om maar één voorbeeld te noemen: een gedicht kan in enkele zinnen toch veel meer de ziel van iemand bloot leggen, dan een dag praten met dezelfde persoon?

memento schreef:Kunst is iets wat onze diepste emoties raken kan, of het nu boeken, schilderijen, fotos of film is. En emoties beïnvloeden ons denken méér dan onze ratio. M.i. moeten we daarom erg voorzichtig zijn met de keuze van de dingen die we toelaten onze emoties te beïnvloeden. Zeker omdat de kracht van een literair werk vele malen hoger ligt dan speelfilms, waar velen wél moeite mee hebben.

Het gaat er niet om of we dat willen toelaten, we leven in deze wereld en we hebben - als het goed is - een Woord voor deze wereld. Dát is toch alleen al een reden om ook enigszins te willen peilen, waar gedachten en emoties op gestoeld zijn?
Daarnaast: Waarom zou de Schepper mensen kunstzinnige gaven gegeven hebben?

De mensen die zich niet wensen te spiegelen aan het boek lezen het alsof het een notarisakte is. Dat was te verwachten, want uit andere reacties krijg ik wel eens de indruk dat ze de bijbel ook zo lezen. Een blijk van liefde richting de mens wordt dan een dorre akte waarin God nauwkeurig zijn wil laat vastleggen. Inderdaad in twee testamenten, zo hebben we het genoemd. Maar er zijn testamenten en testamenten. Er zijn droge opsommingen: jan krijgt het huis en marie de muntenverzameling. Maar er zijn ook testamenten die blijk geven van zorg.

Franka houdt van ons. Dat wisten we niet zonder haar boek. En toch is ze weg. De notaris legt dat vast en bergt de akte in zijn kluis. En de mensen die pastoraat moeten doen hebben geen tijd.

Rosa schreef:

Rosa schreef: Wellicht had je er zelf op die manier (nog) niet naar gekeken maar je kunt van anderen toch ook leren in plaats van stug vol te houden aan je onwrikbare standpunten?

Afgewezen schreef:Welke "onwrikbare standpunten" bedoel je eigenlijk?

De standpunten over "al dat gespiegel", geen zelfreflectie op willen brengen, "geroem in boekjes" en eigenlijk al zulk soort opmerkingen (ik kan ze niet allemaal meer herhalen) in deze discussie. Het komt me een beetje benauwd over allemaal.

Kijk, ik heb slechts beperkte tijd om een boek te lezen, dus ik moet keuzes maken.
Is het dan verkeerd om vóórdat ik een bepaald boek ga lezen me oriënteer op de inhoud? Om te zien of het voor mij een toegevoegde waarde heeft?
Een boek heeft voor mij toegevoegde waarde, wanneer het bijvoorbeeld stichtend is (denk aan een theologisch werk), wanneer ik over een bepaald onderwerp meer informatie krijg of misschien nog wel iets anders.
Die meerwaarde probeer ik hier boven tafel te halen. En die heb ik na al die 24 pagina's nog niet gehoord.

Dan blijft voor mij nog steeds de vraag overeind staan, die van het prille begin van dit topic al gesteld is en die Memento hier enkele postings lager nog stelt: als je wat geleerd hebt van dit boek, zeg het dan gewoon.

En nee, in de spiegel kijken, zelfreflectie, etc is voor mij op zichzelf geen doel, slechts een middel.

refo schreef:De mensen die zich niet wensen te spiegelen aan het boek lezen het alsof het een notarisakte is. Dat was te verwachten, want uit andere reacties krijg ik wel eens de indruk dat ze de bijbel ook zo lezen. Een blijk van liefde richting de mens wordt dan een dorre akte waarin God nauwkeurig zijn wil laat vastleggen. Inderdaad in twee testamenten, zo hebben we het genoemd. Maar er zijn testamenten en testamenten. Er zijn droge opsommingen: jan krijgt het huis en marie de muntenverzameling. Maar er zijn ook testamenten die blijk geven van zorg.

Franka houdt van ons. Dat wisten we niet zonder haar boek. En toch is ze weg. De notaris legt dat vast en bergt de akte in zijn kluis. En de mensen die pastoraat moeten doen hebben geen tijd.

ik heb er al verschillende dingen over gezegd
maar het is ook niet zo aanlokkelijk om eerlijk dingen op te schrijven want je loopt het gevaar een sneer te krijgen.

maar wat ik er dus o.a. van geleerd heb is kritischer naar mijn manier van opvoeden te kijken.
Vroeger logeerde ik vaak in een gezin (toevallig ook in Zeeland) waar de sfeer eigenlijk hetzelfde was als in Dorsvloer.
Van de 8 kinderen uit dat gezin is er volgens mij nog maar 1 kerkelijk; de rest is ook afgehaakt
De sfeer en de opvoeding is dus van levensbelang.

Als ouder (opvoeder) kan ik dus de oorzaak zijn dat mijn kinderen afhaken.
Dat vind ik vrij ernstig en kan ik niet zomaar naast me neerleggen.

ik moet dus kritisch naar mezelf (blijven) kijken.
Neem ik bepaalde beslissingen omdat ik er van overtuigd ben dat God die van me vraagt of leg ik mijn kinderen regels op omdat ik anders een stuk imago kwijtraak?
ik ben gevoelig voor mijn imago......
Wil ik dat mijn kinderen in mijn straatje lopen omdat we dat altijd zo gedaan hebben of kijk ik eerlijk naar mijn motieven en kan ik ze loslaten als ik zie dat ze eerlijk Christus willen navolgen, maar wel op een andere manier dan ik gewend ben.
Zien mijn kinderen (en jongeren om mij heen....) dat ik iemand ben die het beeld van Christus vertoon of zien ze in mij ook iemand die geen vreemdeling is op deze aarde (wel vreemd, maar geen vreemdeling)
en zulk soort vragen stel ik me steeds weer na het lezen van het boek.

Iemand in mijn familie was getrouwd (helaas weer gescheiden) met een man die als (Oud gereformeerde) jongen ook overal mee gebroken had. Ze leefden in de wereld. Ik kwam ze regelmatig tegen op verjaardagen maar hield me wat afzijdig. Wist geen gespreksonderwerp aan te knopen (eerlijk gezegd dacht ik ook dat ze mij wel een stijve tante zouden vinden) en liet ze links liggen. Bad ook niet voor hun behoud hoewel ik goed wist dat ze op reis waren naar de eeuwigheid en het zo nooit goed met ze af zou lopen.
Ik deed in veenendaal volop mee aan het evangelisatiewerk. Tot een evangelist op een avond vroeg hoe het zat met evangeliseren in onze eigen familie....
Dat sloeg in. Ik liet (laat.....) mensen uit mijn familie 'gewoon' verloren gaan.
Als eerste dacht ik aan dit jonge stel.

Een geboortekaartje opende perspectief. Wij gingen op kraambezoek en ik bad om opening voor een gesprek. om vrijmoedigheid.
Op een gegeven moment vroeg ik of ze nu ze zelf een kindje gekregen hadden beseften hoe groot de verantwoordleijkheid was dat je met een ziel voor de eeuwigheid geboren wordt. (zoiets)
en tot mijn grote verbazing zei de man: dat is iets wat me maar niet los laat. Ik heb een kind op de wereld gezet op reis naar de eewigheid. En als je op het strand staat en elke dag 1 zandkorrel zou wegdragen dan zou er nog een eind aan komen. maar aan de eewigheid komt nóoit een eind!
Ik vroeg hem hoe het kon dat hij hier mee bezet was terwijl hij toch zelf alles losgelaten had. En we hebben de hele avond verder gesproken over Gods Woord e.d.
Op een gegeven moment zei hij: weet u dat u de eerste bent die hier over met mij begint? Ik ben al jaren weg uit de kerk maar nog nooit heeft iemand me er naar gevraagd.
En hij zei: ik geniet liever nu van dit leven want anders word ik straks nog met dubbele slagen geslagen. Zeg nu zelf, er wordt toch nooit iemand meer bekeerd? Ik ken echt niemand die een kind van God is. Waarom zou ik dan denken dat het voor mij zou kunnen? Voor mezelf heb ik me er al bij neergelegd dat ik naar de hel ga, en ik heb het nog verdiend ook.....maar mijn kind!!! En hij riep het bijna in wanhoop uit.

Ik heb me zó ontzettend geschaamd. Hoe vaak had hij mij ontmoet op verjaardagen? Toch zeker wel een keer of 6....
maar hij wist niet dat ik een kind van God ben. Zo weinig gaat er dus van mij uit.

Als dat zo is, dan ben ik toch medeschuldig dat jongeren afhaken?

Tiberius schreef:Een boek heeft voor mij toegevoegde waarde, wanneer het bijvoorbeeld stichtend is (denk aan een theologisch werk), wanneer ik over een bepaald onderwerp meer informatie krijg of misschien nog wel iets anders.
Die meerwaarde probeer ik hier boven tafel te halen. En die heb ik na al die 24 pagina's nog niet gehoord.

Leg je er maar bij neer dat je dat ook na 50 pagina's nog niet gehoord zult hebben. Om de simpele reden dat kunstuitingen subjectief zijn, net als de waardering daarvan. Je kunt een ander niet overtuigen van de toegevoegde waarde van een boek. Uiteindelijk zul je dat alleen maar achteraf zelf kunnen bepalen na 'consumptie'. Toegepast op Franca Treur: ik heb het boek nu bijna uit en ik vind het voor mij toegevoegde waarde hebben. Waarom? Franca is een generatiegenoot van me en de worsteling die uit het boek naar voren komt herken ik uit mijn eigen leven. En last but not least vind ik het als literatuurliefhebber ook gewoon een uitstekend geschreven boek. Voor mijn boekenkast is het dus een aanwinst. Maar mijn boekenkast is de jouwe niet.

Voor geïnteresseerden: http://boeken.vpro.nl/programmas/242141 ... /42943415/

Het interview viel mij wat tegen. Franca Treur is volgens mij iemand die beter schrijft dan praat.

helma schreef:ik heb er al verschillende dingen over gezegd
maar het is ook niet zo aanlokkelijk om eerlijk dingen op te schrijven want je loopt het gevaar een sneer te krijgen.

maar wat ik er dus o.a. van geleerd heb is kritischer naar mijn manier van opvoeden te kijken.
Vroeger logeerde ik vaak in een gezin (toevallig ook in Zeeland) waar de sfeer eigenlijk hetzelfde was als in Dorsvloer.
Van de 8 kinderen uit dat gezin is er volgens mij nog maar 1 kerkelijk; de rest is ook afgehaakt
De sfeer en de opvoeding is dus van levensbelang.

Als ouder (opvoeder) kan ik dus de oorzaak zijn dat mijn kinderen afhaken.
Dat vind ik vrij ernstig en kan ik niet zomaar naast me neerleggen.

ik moet dus kritisch naar mezelf (blijven) kijken.
Neem ik bepaalde beslissingen omdat ik er van overtuigd ben dat God die van me vraagt of leg ik mijn kinderen regels op omdat ik anders een stuk imago kwijtraak?
ik ben gevoelig voor mijn imago......
Wil ik dat mijn kinderen in mijn straatje lopen omdat we dat altijd zo gedaan hebben of kijk ik eerlijk naar mijn motieven en kan ik ze loslaten als ik zie dat ze eerlijk Christus willen navolgen, maar wel op een andere manier dan ik gewend ben.
Zien mijn kinderen (en jongeren om mij heen....) dat ik iemand ben die het beeld van Christus vertoon of zien ze in mij ook iemand die geen vreemdeling is op deze aarde (wel vreemd, maar geen vreemdeling)
en zulk soort vragen stel ik me steeds weer na het lezen van het boek.

Iemand in mijn familie was getrouwd (helaas weer gescheiden) met een man die als (Oud gereformeerde) jongen ook overal mee gebroken had. Ze leefden in de wereld. Ik kwam ze regelmatig tegen op verjaardagen maar hield me wat afzijdig. Wist geen gespreksonderwerp aan te knopen (eerlijk gezegd dacht ik ook dat ze mij wel een stijve tante zouden vinden) en liet ze links liggen. Bad ook niet voor hun behoud hoewel ik goed wist dat ze op reis waren naar de eeuwigheid en het zo nooit goed met ze af zou lopen.
Ik deed in veenendaal volop mee aan het evangelisatiewerk. Tot een evangelist op een avond vroeg hoe het zat met evangeliseren in onze eigen familie....
Dat sloeg in. Ik liet (laat.....) mensen uit mijn familie 'gewoon' verloren gaan.
Als eerste dacht ik aan dit jonge stel.

Een geboortekaartje opende perspectief. Wij gingen op kraambezoek en ik bad om opening voor een gesprek. om vrijmoedigheid.
Op een gegeven moment vroeg ik of ze nu ze zelf een kindje gekregen hadden beseften hoe groot de verantwoordleijkheid was dat je met een ziel voor de eeuwigheid geboren wordt. (zoiets)
en tot mijn grote verbazing zei de man: dat is iets wat me maar niet los laat. Ik heb een kind op de wereld gezet op reis naar de eewigheid. En als je op het strand staat en elke dag 1 zandkorrel zou wegdragen dan zou er nog een eind aan komen. maar aan de eewigheid komt nóoit een eind!
Ik vroeg hem hoe het kon dat hij hier mee bezet was terwijl hij toch zelf alles losgelaten had. En we hebben de hele avond verder gesproken over Gods Woord e.d.
Op een gegeven moment zei hij: weet u dat u de eerste bent die hier over met mij begint? Ik ben al jaren weg uit de kerk maar nog nooit heeft iemand me er naar gevraagd.
En hij zei: ik geniet liever nu van dit leven want anders word ik straks nog met dubbele slagen geslagen. Zeg nu zelf, er wordt toch nooit iemand meer bekeerd? Ik ken echt niemand die een kind van God is. Waarom zou ik dan denken dat het voor mij zou kunnen? Voor mezelf heb ik me er al bij neergelegd dat ik naar de hel ga, en ik heb het nog verdiend ook.....maar mijn kind!!! En hij riep het bijna in wanhoop uit.

Ik heb me zó ontzettend geschaamd. Hoe vaak had hij mij ontmoet op verjaardagen? Toch zeker wel een keer of 6....
maar hij wist niet dat ik een kind van God ben. Zo weinig gaat er dus van mij uit.

Als dat zo is, dan ben ik toch medeschuldig dat jongeren afhaken?

Bedankt voor je openhartige posting, Helma. Dit legt beslag.
(Misschien zelf eens een boek schrijven?)

Tiberius schreef:

helma schreef:ik heb er al verschillende dingen over gezegd
maar het is ook niet zo aanlokkelijk om eerlijk dingen op te schrijven want je loopt het gevaar een sneer te krijgen.

maar wat ik er dus o.a. van geleerd heb is kritischer naar mijn manier van opvoeden te kijken.
Vroeger logeerde ik vaak in een gezin (toevallig ook in Zeeland) waar de sfeer eigenlijk hetzelfde was als in Dorsvloer.
Van de 8 kinderen uit dat gezin is er volgens mij nog maar 1 kerkelijk; de rest is ook afgehaakt
De sfeer en de opvoeding is dus van levensbelang.

Als ouder (opvoeder) kan ik dus de oorzaak zijn dat mijn kinderen afhaken.
Dat vind ik vrij ernstig en kan ik niet zomaar naast me neerleggen.

ik moet dus kritisch naar mezelf (blijven) kijken.
Neem ik bepaalde beslissingen omdat ik er van overtuigd ben dat God die van me vraagt of leg ik mijn kinderen regels op omdat ik anders een stuk imago kwijtraak?
ik ben gevoelig voor mijn imago......
Wil ik dat mijn kinderen in mijn straatje lopen omdat we dat altijd zo gedaan hebben of kijk ik eerlijk naar mijn motieven en kan ik ze loslaten als ik zie dat ze eerlijk Christus willen navolgen, maar wel op een andere manier dan ik gewend ben.
Zien mijn kinderen (en jongeren om mij heen....) dat ik iemand ben die het beeld van Christus vertoon of zien ze in mij ook iemand die geen vreemdeling is op deze aarde (wel vreemd, maar geen vreemdeling)
en zulk soort vragen stel ik me steeds weer na het lezen van het boek.

Iemand in mijn familie was getrouwd (helaas weer gescheiden) met een man die als (Oud gereformeerde) jongen ook overal mee gebroken had. Ze leefden in de wereld. Ik kwam ze regelmatig tegen op verjaardagen maar hield me wat afzijdig. Wist geen gespreksonderwerp aan te knopen (eerlijk gezegd dacht ik ook dat ze mij wel een stijve tante zouden vinden) en liet ze links liggen. Bad ook niet voor hun behoud hoewel ik goed wist dat ze op reis waren naar de eeuwigheid en het zo nooit goed met ze af zou lopen.
Ik deed in veenendaal volop mee aan het evangelisatiewerk. Tot een evangelist op een avond vroeg hoe het zat met evangeliseren in onze eigen familie....
Dat sloeg in. Ik liet (laat.....) mensen uit mijn familie 'gewoon' verloren gaan.
Als eerste dacht ik aan dit jonge stel.

Een geboortekaartje opende perspectief. Wij gingen op kraambezoek en ik bad om opening voor een gesprek. om vrijmoedigheid.
Op een gegeven moment vroeg ik of ze nu ze zelf een kindje gekregen hadden beseften hoe groot de verantwoordleijkheid was dat je met een ziel voor de eeuwigheid geboren wordt. (zoiets)
en tot mijn grote verbazing zei de man: dat is iets wat me maar niet los laat. Ik heb een kind op de wereld gezet op reis naar de eewigheid. En als je op het strand staat en elke dag 1 zandkorrel zou wegdragen dan zou er nog een eind aan komen. maar aan de eewigheid komt nóoit een eind!
Ik vroeg hem hoe het kon dat hij hier mee bezet was terwijl hij toch zelf alles losgelaten had. En we hebben de hele avond verder gesproken over Gods Woord e.d.
Op een gegeven moment zei hij: weet u dat u de eerste bent die hier over met mij begint? Ik ben al jaren weg uit de kerk maar nog nooit heeft iemand me er naar gevraagd.
En hij zei: ik geniet liever nu van dit leven want anders word ik straks nog met dubbele slagen geslagen. Zeg nu zelf, er wordt toch nooit iemand meer bekeerd? Ik ken echt niemand die een kind van God is. Waarom zou ik dan denken dat het voor mij zou kunnen? Voor mezelf heb ik me er al bij neergelegd dat ik naar de hel ga, en ik heb het nog verdiend ook.....maar mijn kind!!! En hij riep het bijna in wanhoop uit.

Ik heb me zó ontzettend geschaamd. Hoe vaak had hij mij ontmoet op verjaardagen? Toch zeker wel een keer of 6....
maar hij wist niet dat ik een kind van God ben. Zo weinig gaat er dus van mij uit.

Als dat zo is, dan ben ik toch medeschuldig dat jongeren afhaken?

Bedankt voor je openhartige posting, Helma. Dit legt beslag.
(Misschien zelf eens een boek schrijven?)

Inderdaad ja.
En wat betreft dat boek, ja dat is idd een goed idee! Helma heeft daar wel de gaven voor!

Hier nog een interview met Franca Treur:
http://www.vkbanen.nl/weekblad/intervie ... laagd.html

"Niemand hebben om te danken" is denk ik een van de meest voelbare vloeken van het atheisme.

Bedankt, Helma, voor je post.
Als het gaat om de leerpunten, zijn ongeveer gelijk aan die van Helma.

Ik heb het boek uit, en ik zou graag een aantal passages van het boek hier overtypen en bespreken.

Helma, ik heb veel bewondering voor je manier van verwoorden en kan me erg in jouw verhaal vinden. Dat is ook mijn worsteling.. wat gaat er van mij uit?
Ik vond het ontroerend hoe je worstelt met de vragen of je dingen doet voor je imago of dat God ze van je vraagt. Ik heb daar in mijn eerste posting ook op ingehaakt dat ik denk dat er veel geestelijk leven niet tot bloei komt omdat de mensen (je eigen geloofsgenoten) je tegenhouden. Maar... als wij niet spreken, heeft Hij geen stem... Wat zal een mens ons doen? Het gaat om ons persoonlijk rekenschap. Ik weet het, het is moeilijk.. maar ons hoogste doel als christen moet toch de Christus zelf zijn.
Het mag echt een verhoord gebed van jou zijn Helma, dat je opening kreeg. Ik denk dat de Heere het Zelf wil dat wij Hem voortdurend bidden hoe wij een leesbare brief in deze wereld (ook dichtbij) kunnen zijn. En omdat Zijn naam er mee gemoeid is, ben ik er van overtuigd dat Hij ons zal helpen als wij met onze nood tot Hem komen. Soms geeft Hij op een hele onverwachte manier antwoorden op onze vragen, onze twijfels, onze pijn en kan een opening tot gesprek uit een hoek komen die we zelf niet hadden kunnen bedenken.

Luther schreef:Ik heb het boek uit, en ik zou graag een aantal passages van het boek hier overtypen en bespreken.

Graag Luther!

Van de website http://www.komookgroep.nl haal ik de volgende mededeling:

Refozuil: Onder vuur of vol vuur?
Zaterdag 23 januari - Debatavond over de refozuil - Hoevelaken

Programma begint om 19:30! Deur open: 18:45. Kom op tijd! Vol is vol! -
De avond wordt ook live uitgezonden via de Reformatorische Omroep.

* Refoscholen moeten álle leerlingen toelaten.
* Geen subsidie voor christelijke organisaties.
* Geloven is prima, maar achter de voordeur.

Christenen krijgen steeds minder ruimte voor hun principes. Moderne heidenen hebben het in Nederland voor het zeggen. Lange tijd was de refozuil een veilige plaats. Maar de zuil brokkelt af; staat op instorten.

Hoe moeten orthodoxe christenen op deze ontwikkelingen reageren?
Terugtrekken met een boekje in een hoekje? Of hebben ze een woord voor de wereld?

Over deze actuele vragen organiseert de Kom Ook-groep een debatavond onder leiding van Evert van Dijkhuizen.

Sprekers:

- José Baars, docent en publicist “De onschuld voorbij”
- Arjan Boone, kunstenaar en mede-eigenaar van een bureau voor communicatie en creatie
- Ton van der Schans, politicus en docent
- Franca Treur, auteur “Dorsvloer vol confetti’ – Over een Zeeuwsmeisje opgegroeid in een bevindelijk gezin
- Ds. R van de Kamp – predikant Herst. Herv. Kerk

Lig jij onder vuur: op school, op je werk? Of ben je vol vuur? Kom Ook! Denk en praat mee!

Luther schreef:Van de website http://www.komookgroep.nl haal ik de volgende mededeling:

Refozuil: Onder vuur of vol vuur?
Zaterdag 23 januari - Debatavond over de refozuil - Hoevelaken

Programma begint om 19:30! Deur open: 18:45. Kom op tijd! Vol is vol! -
De avond wordt ook live uitgezonden via de Reformatorische Omroep.

* Refoscholen moeten álle leerlingen toelaten.
* Geen subsidie voor christelijke organisaties.
* Geloven is prima, maar achter de voordeur.

Christenen krijgen steeds minder ruimte voor hun principes. Moderne heidenen hebben het in Nederland voor het zeggen. Lange tijd was de refozuil een veilige plaats. Maar de zuil brokkelt af; staat op instorten.

Hoe moeten orthodoxe christenen op deze ontwikkelingen reageren?
Terugtrekken met een boekje in een hoekje? Of hebben ze een woord voor de wereld?

Over deze actuele vragen organiseert de Kom Ook-groep een debatavond onder leiding van Evert van Dijkhuizen.

Sprekers:

- José Baars, docent en publicist “De onschuld voorbij”
- Arjan Boone, kunstenaar en mede-eigenaar van een bureau voor communicatie en creatie
- Ton van der Schans, politicus en docent
- Franca Treur, auteur “Dorsvloer vol confetti’ – Over een Zeeuwsmeisje opgegroeid in een bevindelijk gezin
- Ds. R van de Kamp – predikant Herst. Herv. Kerk

Lig jij onder vuur: op school, op je werk? Of ben je vol vuur? Kom Ook! Denk en praat mee!

Goed initiatief! Ook goed dat ds. van de Kamp meewerkt. Nu hopen dat het zich doorvertaalt naar een praktisch beter handelen...