Eisen of pleiten? (uit: Waar ging de preek van afgelopen zondag over?)

[samanthi]

In de Bijbel staat dan ook geen doopbelofte voor een kindje, om later op te pleiten.
Als die er wel in stond, dán was er onmiskenbaar pleitgrond, dan stond het in Zijn Woord.
Ook het Avondmaal heeft in zichzelf geen pleitgrond.
De grond van beide instellingen, Doop en H. Avondmaal ligt vast in Hem en verwijzen beide naar het volbrachte werk van Christus, toegepast aan de gelovige.

Zo creëer je een karikatuur. De doop staat inderdaad niet op zichzelf. De doop maakt wel de belofte van de Heere zichtbaar en verzegelt deze belofte. Wanneer iemand spreekt over pleiten op zijn of haar doop bedoeld deze dan ook pleiten op de belofte van het evangelie. Daarmee heeft een gedoopte niets voor op een ongedoopte. Wel mag de gedoopte naar de Heere toegaan en de Heere wijzen op die belofte die door de doop eens zichtbaar is geworden.

En een ongedoopte? Mag die niet naar de Heere toegaan? En wijzen op een andere belofte?
Ik vind het moeilijk, ik denk zelf dat als je het doopformulier niet volgt als zijnde " dit kind in genade aangenomen heeft" de doop weinig waarde hweft, verder volg ik Isala dat er niets over in de Bijbel staat.

[Erskinees]

En een ongedoopte? Mag die niet naar de Heere toegaan? En wijzen op een andere belofte?

Uiteraard mag een ongedoopte ook naar de Heere toegaan!

[Arja]

In een ander topic haalde je met instemming ds. M. Klaassen aan. Ik geef je dan graag mee wat hij zegt over het rechteloos pleiten op de doop:

Hoe ziet u in dit licht de discussie over de vraag of je mag pleiten op je doop?
„Natuurlijk mag dat. Ook Ledeboer zegt in zijn vragenboekje voor de kleine kinderen dat zij in hun doop een grond hebben om tot God te gaan. De vraag is wel hoe we dat doen. We kunnen bij God niet als een rechthebbend mens aankomen. Het pleiten op Gods beloften zal altijd plaats moeten vinden in een houding van ootmoed en gebrokenheid. “Denk aan ’t vaderlijk meêdogen, Heer, waarop ik biddend pleit.” De puriteinen maakten een onderscheid tussen het recht van toegang tot de beloften voor alle gedoopten en het recht van bezit voor alle gelovigen. De beloften zetten klem achter de noodzaak om die beloften te omhelzen en de toevlucht tot de Heere te nemen.”

"Het is geen rustgrond, geen zandgrond, wel een pleitgrond!"

Ik heb zonet een overdenking van M. Klaassen gedeeld (onder topic: Lessen uit de Psalmen). Je hebt gelijk @erskinees, ook daarin komt inderdaad ook het pleiten naar voren. Ik had hem toen nog niet beluisterd. Nu wel.

De dominee zegt in de overdening: "Heeft u niet Gods beloften verzegeld gekregen aan Uw voorhoofd? Mag u daar geen gebruik van maken? Wat de meerwaarde is van de doop? Dit: dat je een verbond hebt om op te pleiten."

Ik kan het daar niet mee eens zijn.
Maar de rest van deze overdenking is zeer de moeite waar om te beluisteren.

[Valcke]

Ik proef bij de verdedigers van het 'pleiten' op de doopbeloften dat dikwijls niet goed verstaan wordt welke (!) belofte of beloften nu eigenlijk in de doop verzegeld worden. Dat is niet de belofte dat God de dopeling, al is hij ongelovig en onbekeerd, nog wil zalig maken (want dit is niet de belofte die in de doop verzegeld wordt). Het zijn de beloften van het genadeverbond en van het Evangelie, ofwel de weldaden van Christus, die verzegeld worden, en dat zijn allereerst deze beloften:
(1) de vergeving van zonden en toerekening van Christus' gerechtigheid;
(2) een nieuw leven, als vrucht van de geloofsvereniging met de Heere Jezus Christus en wedergeboorte.

Wanneer mensen spreken over het pleiten op de beloften die in de doop verzegeld worden, dan vraag ik mij dus wel af wat zij nu eigenlijk bedoelen? Pleiten zij op de belofte van de vergeving van zonden en de vernieuwing des levens? Deze beloften mogen en moeten wij de Heere zeker voorhouden, maar dan wel als gelovigen, niet als ongelovigen! In het laatste geval hebben we feitelijk ook niets om op te pleiten, maar alleen hebben we reden om onszelf als verlorenen voor de Heere neer te werpen. Wel moeten er in zo'n geval werkzaamheden zijn met de aanbieding van deze genadebeloften in het Evangelie. Maar daarmee moeten allen werkzaam zijn die zich onder de prediking bevinden, en niet alleen de gedoopten.

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

[Isala]

Zo creëer je een karikatuur. De doop staat inderdaad niet op zichzelf. De doop maakt wel de belofte van de Heere zichtbaar en verzegelt deze belofte. Wanneer iemand spreekt over pleiten op zijn of haar doop bedoeld deze dan ook pleiten op de belofte van het evangelie. Daarmee heeft een gedoopte niets voor op een ongedoopte. Wel mag de gedoopte naar de Heere toegaan en de Heere wijzen op die belofte die door de doop eens zichtbaar is geworden.

Het is absoluut mijn bedoeling niet om een karikatuur neer te zetten, en ik vind ook niet dat ik dat doe. Als je zegt dat iemand pleit op zijn doop, maar hij bedoelt daarmee pleiten op de belofte van het Evangelie, dan vind ik dat verwarrend. Want de doop zelf is niet de belofte van het evangelie, dus is het ook beter om dat niet zo te benoemen. Pleiten op Gods beloften is werkzaam zijn met Gods Eigen Woord. Ik ben er van overtuigd dat de Heere dat zegenen wil.

Wanneer mensen spreken over het pleiten op de beloften die in de doop verzegeld worden, dan vraag ik mij dus wel af wat zij nu eigenlijk bedoelen? Pleiten zij op de belofte van de vergeving van zonden en de vernieuwing des levens? Deze beloften mogen en moeten wij de Heere zeker voorhouden, maar dan wel als gelovigen, niet als ongelovigen! In het laatste geval hebben we feitelijk ook niets om op te pleiten, maar alleen hebben we reden om onszelf als verlorenen voor de Heere neer te werpen. Wel moeten er in zo'n geval werkzaamheden zijn met de aanbieding van deze genadebeloften in het Evangelie. Maar daarmee moeten allen werkzaam zijn die zich onder de prediking bevinden, en niet alleen de gedoopten.

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

Hoe moet/kan je ongelovig pleiten op Gods Woord?

[Valcke]

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

Hoe moet/kan je ongelovig pleiten op Gods Woord?

Dat kan ook niet werkelijk.

[Geytenbeekje]

Door te zeggen : Heer kom mij ongelovigheid te hulp.
Bidden om vernieuwing van het hart.
Waar ik dan 'jullie 'nooit over hoor is dat onbekeerden ook niet in zien hoe erg de hel is.
Als je dat weel ziet ben je mijn inziens bekeerd, want dan ga je meteen naar Christus toe.

[-DIA-]

Door te zeggen : Heer kom mij ongelovigheid te hulp.
Bidden om vernieuwing van het hart.
Waar ik dan 'jullie 'nooit over hoor is dat onbekeerden ook niet in zien hoe erg de hel is.
Als je dat weel ziet ben je mijn inziens bekeerd, want dan ga je meteen naar Christus toe.

Dan moet er toch sprake van geloof zijn. Hoe schuchter ook, en al kun je er zelf niets van maken. Anders lijkt het me niet te kunnen. De vraag was: Gelooft gij dat, en het antwoord was: Ik geloof (en gevolgd door een gebed: Kom mijn ongeloof te hulp)

[Posthoorn]

Ik proef bij de verdedigers van het 'pleiten' op de doopbeloften dat dikwijls niet goed verstaan wordt welke (!) belofte of beloften nu eigenlijk in de doop verzegeld worden. Dat is niet de belofte dat God de dopeling, al is hij ongelovig en onbekeerd, nog wil zalig maken (want dit is niet de belofte die in de doop verzegeld wordt). Het zijn de beloften van het genadeverbond en van het Evangelie, ofwel de weldaden van Christus, die verzegeld worden, en dat zijn allereerst deze beloften:
(1) de vergeving van zonden en toerekening van Christus' gerechtigheid;
(2) een nieuw leven, als vrucht van de geloofsvereniging met de Heere Jezus Christus en wedergeboorte.

Wanneer mensen spreken over het pleiten op de beloften die in de doop verzegeld worden, dan vraag ik mij dus wel af wat zij nu eigenlijk bedoelen? Pleiten zij op de belofte van de vergeving van zonden en de vernieuwing des levens? Deze beloften mogen en moeten wij de Heere zeker voorhouden, maar dan wel als gelovigen, niet als ongelovigen! In het laatste geval hebben we feitelijk ook niets om op te pleiten, maar alleen hebben we reden om onszelf als verlorenen voor de Heere neer te werpen. Wel moeten er in zo'n geval werkzaamheden zijn met de aanbieding van deze genadebeloften in het Evangelie. Maar daarmee moeten allen werkzaam zijn die zich onder de prediking bevinden, en niet alleen de gedoopten.

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

Dit is wat ik dus ook bedoelde te zeggen. Dat heeft niets met baptisme of cryptobaptisme te maken.

[Jantje]

Ik proef bij de verdedigers van het 'pleiten' op de doopbeloften dat dikwijls niet goed verstaan wordt welke (!) belofte of beloften nu eigenlijk in de doop verzegeld worden. Dat is niet de belofte dat God de dopeling, al is hij ongelovig en onbekeerd, nog wil zalig maken (want dit is niet de belofte die in de doop verzegeld wordt). Het zijn de beloften van het genadeverbond en van het Evangelie, ofwel de weldaden van Christus, die verzegeld worden, en dat zijn allereerst deze beloften:
(1) de vergeving van zonden en toerekening van Christus' gerechtigheid;
(2) een nieuw leven, als vrucht van de geloofsvereniging met de Heere Jezus Christus en wedergeboorte.

Wanneer mensen spreken over het pleiten op de beloften die in de doop verzegeld worden, dan vraag ik mij dus wel af wat zij nu eigenlijk bedoelen? Pleiten zij op de belofte van de vergeving van zonden en de vernieuwing des levens? Deze beloften mogen en moeten wij de Heere zeker voorhouden, maar dan wel als gelovigen, niet als ongelovigen! In het laatste geval hebben we feitelijk ook niets om op te pleiten, maar alleen hebben we reden om onszelf als verlorenen voor de Heere neer te werpen. Wel moeten er in zo'n geval werkzaamheden zijn met de aanbieding van deze genadebeloften in het Evangelie. Maar daarmee moeten allen werkzaam zijn die zich onder de prediking bevinden, en niet alleen de gedoopten.

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

Dit is wat ik dus ook bedoelde te zeggen. Dat heeft niets met baptisme of cryptobaptisme te maken.

Integendeel. Ook ik sluit me van ganser harte aan bij de bovenstaande woorden van @Valcke.

[huisman]

Ik proef bij de verdedigers van het 'pleiten' op de doopbeloften dat dikwijls niet goed verstaan wordt welke (!) belofte of beloften nu eigenlijk in de doop verzegeld worden. Dat is niet de belofte dat God de dopeling, al is hij ongelovig en onbekeerd, nog wil zalig maken (want dit is niet de belofte die in de doop verzegeld wordt). Het zijn de beloften van het genadeverbond en van het Evangelie, ofwel de weldaden van Christus, die verzegeld worden, en dat zijn allereerst deze beloften:
(1) de vergeving van zonden en toerekening van Christus' gerechtigheid;
(2) een nieuw leven, als vrucht van de geloofsvereniging met de Heere Jezus Christus en wedergeboorte.

Wanneer mensen spreken over het pleiten op de beloften die in de doop verzegeld worden, dan vraag ik mij dus wel af wat zij nu eigenlijk bedoelen? Pleiten zij op de belofte van de vergeving van zonden en de vernieuwing des levens? Deze beloften mogen en moeten wij de Heere zeker voorhouden, maar dan wel als gelovigen, niet als ongelovigen! In het laatste geval hebben we feitelijk ook niets om op te pleiten, maar alleen hebben we reden om onszelf als verlorenen voor de Heere neer te werpen. Wel moeten er in zo'n geval werkzaamheden zijn met de aanbieding van deze genadebeloften in het Evangelie. Maar daarmee moeten allen werkzaam zijn die zich onder de prediking bevinden, en niet alleen de gedoopten.

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

Dus als gelovige (die de vergeving der zonden deelachtig is want dat wordt geschonken bij het ware geloof) mag je smeken om de belofte die al vervuld is in je leven. Beetje vreemde volgorde.
Mogen onze kinderen nog wel bidden om een nieuw hart? Mogen ze dan ook hun doop en de grond voor hun doop namelijk Gods verbond en de verbondsbeloften die toen o.a. geklonken hebben uit het formulier met eerbied gebruiken?

[Posthoorn]

Dus als gelovige (die de vergeving der zonden deelachtig is want dat wordt geschonken bij het ware geloof) mag je smeken om de belofte die al vervuld is in je leven. Beetje vreemde volgorde.

Moet de gelovige niet altijd blijven bidden 'vergeef ons onze schulden'?

Mogen onze kinderen nog wel bidden om een nieuw hart?

Ja. Dat mogen alle kinderen bidden.

Mogen ze dan ook hun doop en de grond voor hun doop namelijk Gods verbond en de verbondsbeloften die toen o.a. geklonken hebben uit het formulier met eerbied gebruiken?

Nee, niet nodig ook.

[Jantje]

Volgens mij gaat @huisman niet volledig in op de vragen die @Valcke stelt.

[huisman]

Dus als gelovige (die de vergeving der zonden deelachtig is want dat wordt geschonken bij het ware geloof) mag je smeken om de belofte die al vervuld is in je leven. Beetje vreemde volgorde.

Moet de gelovige niet altijd blijven bidden 'vergeef ons onze schulden'?

Mogen onze kinderen nog wel bidden om een nieuw hart?

Ja. Dat mogen alle kinderen bidden.

Mogen ze dan ook hun doop en de grond voor hun doop namelijk Gods verbond en de verbondsbeloften die toen o.a. geklonken hebben uit het formulier met eerbied gebruiken?

Nee, niet nodig ook.

Dat laatste begrijp ik omdat bij jou de kinderdoop geen enkele inhoud heeft. Als het anders is hoor ik het graag.

[Arja]

Ik proef bij de verdedigers van het 'pleiten' op de doopbeloften dat dikwijls niet goed verstaan wordt welke (!) belofte of beloften nu eigenlijk in de doop verzegeld worden. Dat is niet de belofte dat God de dopeling, al is hij ongelovig en onbekeerd, nog wil zalig maken (want dit is niet de belofte die in de doop verzegeld wordt). Het zijn de beloften van het genadeverbond en van het Evangelie, ofwel de weldaden van Christus, die verzegeld worden, en dat zijn allereerst deze beloften:
(1) de vergeving van zonden en toerekening van Christus' gerechtigheid;
(2) een nieuw leven, als vrucht van de geloofsvereniging met de Heere Jezus Christus en wedergeboorte.

Wanneer mensen spreken over het pleiten op de beloften die in de doop verzegeld worden, dan vraag ik mij dus wel af wat zij nu eigenlijk bedoelen? Pleiten zij op de belofte van de vergeving van zonden en de vernieuwing des levens? Deze beloften mogen en moeten wij de Heere zeker voorhouden, maar dan wel als gelovigen, niet als ongelovigen! In het laatste geval hebben we feitelijk ook niets om op te pleiten, maar alleen hebben we reden om onszelf als verlorenen voor de Heere neer te werpen. Wel moeten er in zo'n geval werkzaamheden zijn met de aanbieding van deze genadebeloften in het Evangelie. Maar daarmee moeten allen werkzaam zijn die zich onder de prediking bevinden, en niet alleen de gedoopten.

Ik geloof dan ook dat iemand pas werkelijk op de beloften zoals verzegeld in de doop, kan pleiten wanneer hij tot geloof gekomen is, en niet eerder. Al het pleiten vóór die tijd, zijn feitelijk nog werkingen van ongeloof.

Dus als gelovige (die de vergeving der zonden deelachtig is want dat wordt geschonken bij het ware geloof) mag je smeken om de belofte die al vervuld is in je leven. Beetje vreemde volgorde.
Mogen onze kinderen nog wel bidden om een nieuw hart? Mogen ze dan ook hun doop en de grond voor hun doop namelijk Gods verbond en de verbondsbeloften die toen o.a. geklonken hebben uit het formulier met eerbied gebruiken?

God belooft in Zijn Woord dat Hij al de Zijnen zal vernieuwen door Zijn Geest. Hij maakt dit van niets afhankelijk. Hij zal dit doen. Een absolute beloften. Er staan ook voorwaardelijke beloftes in de Bijbel. Ze worden gekenmerkt door het woord “een iegelijk.” Dat is: wie hij ook is en wat hij of zij ook heeft gedaan. Deze beloften horen bij de prediking van het Evangelie en moeten dan ook iedereen verkondigd worden, met bevel van geloof en bekering. Ook aan kinderen.

Iemand die (nog) niet in Christus is, is een vreemdeling van de verbonden der belofte. Hij is zonder hoop, zonder God. Maar wanneer hij of zij door genade gehoor geeft aan de prediking van het Evangelie is hij geen vreemdelingen meer maar medeburgers der heiligen, en huisgenoten Gods. Dan is hij het koninkrijk van God binnengegaan.

Niet alleen bidden om een nieuw hart maar vooral ook "worstelen" met de nodiging om tot de Heere Jezus, die klinkt tijdens te prediking. Geen link met de doop.