Jantje schreef:Erskinees schreef:Formeel niet. Als het een gewoonte is om dat wel een predikant te beroepen na een adviesstemming door de leden, lijkt me het niet meer dan normaal dat een kerkenraad die lijn allereerst probeert voort te zetten en kijkt naar simpele alternatieven. Die zijn er m.i. genoeg. Pas als dat niet mogelijk is kan ik me voorstellen dat kerkenraden zelf een predikant gaan kiezen.
De kerkenraad kan ook een enkelvoudige kandidaat opstellen of per approbatie een kandidaat voorleggen. Als je uitrekent hoeveel kiesgerechtigde mansleden er zijn, kun je bij een minderheid van bezwaren, het beroep ook uitbrengen. Maar ik weet niet of dit rechtsgeldig is volgens de kerkorde. Misschien kan @Tiberius daar wat over zeggen.
De kerkenraad beroept, de leden worden 'slechts' geraadpleegd middels de ledenvergadering. Een ledenvergadering is technisch gezien een kerkenraadsvergadering waarbij ook de (mans)leden worden uitgenodigd; aan wie dan verantwoording wordt gegeven en ze hun stem over bepaalde zaken kunnen laten horen.
Maar die raadpleging wordt wel altijd gehonoreerd; logisch, want anders heeft een ledenvergadering geen zin. Geen enkele kerkenraad zal het in zijn hoofd halen om de kandidaat met het minste aantal stemmen te beroepen.
Een kerkenraad heeft kerkordelijk het recht om zonder ledenraadpleging een predikant te beroepen, of een lid als ouderling of diaken benoemen. Bezwaren inbrengen tegen het beroep kan in dat stadium niet, dat kan pas als de a.s. predikant/ouderling/diaken het beroep heeft aangenomen.
Maar mijn persoonlijk advies is om dat niet te doen.
Ten eerste omdat het niet erg netjes is om de normale procedures op die wijze aan te passen.
Bovendien zal je meer onrust in de gemeente krijgen. Hoewel je die onrust ook niet moet overdrijven: onrust is er altijd in de gemeente, ook als men uit een tweetal kiest. Er zijn altijd mensen die zo'n persoon niet moeten, en hoe groter de groep, hoe groter de onrust; of iemand nu vanuit enkeltal of vanuit tweetal beroepen is.
Het belangrijkste argument om het niet te doen is voor mij, dat het beroepingswerk een ingrijpende gebeurtenis is. Dat moet je niet doen in een crisistijd als deze. M.i. moet je dan geen ingrijpende besluiten nemen.
Een gemeente beroept met het doel dat de kandidaat het beroep aanneemt. Anders heeft beroepen geen zin.
Het is (als het goed is) heel ingrijpend om naar een andere gemeente gezonden te worden. Je moet je eigen gemeente loslaten en dat is moeilijk; eigenlijk zou ik moeten zeggen: je moet al die 1000 of 2000 zielen waarmee je een pastorale band hebt opgebouwd, stuk voor stuk loslaten.
Daarnaast moet je verhuizen naar een andere stad; de sociale context van je gezin verandert dus ook. Eventuele kinderen veranderen van school of worden met andere reistijden geconfronteerd.
Dat zijn allemaal ingrijpende levensgebeurtenissen, die je m.i. niet in een crisistijd als deze moet willen nemen.
Ik vermoed dat zoiets ook de reden is, dat het curatorium haar vergaderingen heeft uitgesteld.
Maar goed, samengevat: kerkrechtelijk kan het wel, maar menselijk zou ik het niet doen.