Dat verhaal ken ik, en het opent ook een beetje de onverzettelijkheid en vastheid waar eenejvl schreef:Laatst las ik nog een stukje van een Puritein, de naam even ontschoten.
Die haalde het bekende voorbeeld aan over een vrouw die altijd bekommerd was.
Bij elk bezoek van de predikant, en tegen iedereen vertelde ze hoe slecht ze wel niet was, hoeveel ze wel niet gezondigd had, hoe verloren het allemaal lag voor haar.
Totdat de predikant zei: Ik heb inderdaad gehoord hoe slecht u bent.
De vrouw veerde op en zei: vinnig "van wie heeft u dat gehoord"?
Met andere woorden, praten over hoe slecht het allemaal wel niet is valt nog wel mee, maar het beleven ervan is anders. De vrouw was heel wat in haar bekommerdheid aldus de schrijver.
En dan nog zouden we niet moeten verlangen naar het "bekommerd" zijn, want zonder Christus is nog steeds alles verloren, alleen in Hem is redding.
historisch en tijdgeloof op kunnen vastlopen. Deze mensen bijna kunnen niet van hun stuk
gebracht worden.
Een waar bekommerde ziel trekt het naar zich toe, een schijnbekeerde staat vast in zichzelf en
als het manco openbaart komt, dan komt ook de grond waaruit het spruit openbaar, men wordt
niet verslagen. maar boos: "Kom niet aan het geloof; mij neem je niks af..." (Als zegt men het niet
altijd zo hardop)
oh. Sja, dan kan ik je niet verder helpen.